«Το έχασα το στοίχημα, Παυλίδη. Εσύ ήξερες καλύτερα απ’ όλους τις γυναίκες της ζωής σου. Κερνάς λοιπόν», μονολόγησε η Άννα κι έχυσε λίγο από το ούζο της στη θάλασσα.
«Χοή» το έλεγαν οι αρχαίοι. «Χαιρετισμό σ’ έναν υπέροχα περίπλοκο άντρα» το ονόμασε η Άννα.
Καμία δεν ρώτησε τίποτα παραπάνω. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά, και όπως ήταν έτσι, λίγο βουρκωμένες, λίγο χαμογελαστές, πολύ ξαλαφρωμένες από το βάρος των μυστικών τόσων χρόνων, έβγαλαν μια φωτογραφία. Μια ολόκληρη ζωή, σε μια φωτογραφία.
Η Μέλη αγκάλιασε τη Ζωή και της υποσχέθηκε πριν φύγει το ταξίδι που προγραμμάτιζε, να πάει να τη δει.
Αγκάλιασε σφιχτά και την Έλλη, κι εκείνη της ψιθύρισε στ’ αυτί:
«Να ξέρεις, θα ήταν πολύ περήφανος γι’ αυτό που έγινες».
Και τη φίλησε τρυφερά.
Πίσω έμειναν η Άννα και η Μέλη. Η Άννα είχε να τακτοποιήσει ακόμα μια εκκρεμότητα. Την τελευταία. Περπάτησαν λίγο να τις χτυπήσει ο αέρας.

«Ποιο ήταν το στοίχημα;» ρώτησε η Μέλη.
«Ότι εσύ θα είσαι που θα βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, και πριν ξαναφύγει η Μελίνα, θα τις μαζέψεις όλες μαζί, να πιείτε στη μνήμη του».
Η Μέλη χαμογέλασε.
«Ήξερε πως εγώ δεν μπορούσα να του χαλάσω χατίρι».
«Μέλη μου, έχω και κάτι για σένα», συμπλήρωσε και της έδωσε έναν φάκελο.
Η Μέλη τον κοίταξε. Πιο λεπτός απ’ όλους, σκέφτηκε.
«Άννα, σ’ ευχαριστώ. Υπήρξες συνεργάτιδα, φίλη, κι απ’ ό,τι κατάλαβα, και συνένοχός του, αλλά καλά έκανες. Είσαι υπέροχη. Θα τα πούμε σύντομα. Ίσως χρειαστεί να σε βάλω κι εγώ σε καινούριες περιπέτειες».
Η Άννα λύγισε το κεφάλι της, της χάρισε ένα χαμόγελο και γύρισε να πάει στο αυτοκίνητό της.
«Κι αυτό το ήξερε, Μέλη μου. Κι αυτό πληρωμένο το έχει», μονολόγησε.