Οι ηχογραφήσεις Μεγαλοβδομαδιάτικων ύμνων του Κωστή Δρυγιανάκη καλύπτουν το διάστημα μιας δεκαετίας (1991 – 2002) και μια περιοχή που εκτείνεται από τον Τύρναβο ως τον Πτελεό και από τα Φάρσαλα ως τον Λαύκο, εστιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά σε περιφερειακούς ναούς. Επιχειρούν έτσι να φέρει στην σφαίρα του ορατού τους λιγότερο γνωστούς ιεροψάλτες, πραγματοποιώντας ένα πρώτο βήμα προς την βαθύτερη γνώση της γενικώς παραγνωρισμένης λαϊκής βάσης της ψαλτικής, η οποία, αν και συχνά μνημονεύεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος της βυζαντινής παράδοσης, ελάχιστα έχει μελετηθεί στις λεπτομέρειες της και προς την βαθύτερη κατανόηση της αισθητικής της λατρευτικής πράξης, η οποία ομοίως έχει αγνοηθεί τους τελευταίους δυο αιώνες στην προσπάθεια ένταξης της εκκλησιαστικής μουσικής σε ένα νεωτερικό πλαίσιο.

Η έκδοση έτυχε θερμής αποδοχής από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, και αρκετοί συντάκτες την κατέταξαν μέσα στις καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες του 2014. Ο Χάρης Συμβουλίδης, στο περιοδικό Ήχος (6/2014) παρατηρεί ότι «ο Κωστής Δρυγιανάκης πέτυχε κάτι που συναντάμε σπάνια, πολύ σπάνια, ακόμα και διεθνώς. Έδεσε δηλαδή σε ενιαίο σώμα ένα πολύτιμο και μοναδικό στο είδος του ντοκουμέντο για τη σύγχρονη ψαλτική τέχνη με ηχογραφήσεις εκπληκτικής ομορφιάς, προερχόμενες από 50 διαφορετικούς ναούς στην ανατολική Θεσσαλία», χαρακτηρίζοντας καταληκτικά την έκδοση ως «μνημειώδη προσφορά στον ελληνικό πολιτισμό, παντρεμένη με μερικές από τις καλύτερες ψαλμωδίες που έχουν καταγραφεί στην εγχώρια δισκογραφία».