Στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του, ο μεταφραστής Απόστολος Στραγαλινός πλάθει με τρυφερή αλλά και σκληρή γλώσσα ιστορίες ανθρώπων που, παρότι ασφυκτιούν καθημερινά από τις αντιφάσεις της σύγχρονης Ελλάδας, εξακολουθούν να ονειρεύονται, να μοχθούν και να προσπαθούν να δραπετεύσουν στο φως, χωρίς να γνωρίζουν πάντα αν βιώνουν τη μία ή την άλλη εκδοχή μιας ζωής που, καθώς περνάει, τους διαφεύγει. Οι ήρωές του, ανέστιοι ιδαλγοί, πλάνητες, αποσυνάγωγοι, περίεργοι, ρομαντικοί, αδικημένοι, «τρελοί» με διάφορους τρόπους, αναζητούν εναγωνίως ένα καινούργιο σύμπαν για να στεγάσουν τις νίκες και τις ήττες τους. Ακολουθώντας την παράδοση των διηγημάτων απόδρασης και φυγής από την αλλοτρίωση, της επιστροφής στην αφετηρία, της αναζήτησης της χαμένης αθωότητας, ο Στραγαλινός καταθέτει ένα μανιφέστο ελευθερίας και υπενθυμίζει ότι όλοι μας έχουμε έναν εαυτό-φυγά, έναν εαυτό στην εμπροσθοφυλακή, που κάποτε αποσπάστηκε από εμάς και έκτοτε προπορεύεται με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της φαντασίας. Έναν εαυτό-φυγά που ξετρυπώνει σανίδες σωτηρίας. Ώσπου ένα πρωί θα αποφασίσει να φύγει και να αποσυνδεθεί επιτέλους εντελώς από τους θανάσιμους καταναγκασμούς και τις δηλητηριώδεις συμβάσεις, φτάνοντας έγκαιρα εκεί που όλα φαντάζουν μικρά, μακρινά κι ασήμαντα.