Απ\' όσο παλιά μπορώ να θυμάμαι, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ίσως το ότι γεννήθηκα σ\' ένα σπίτι που έβλεπε σε θερινό κινηματογράφο να είχε κάτι να κάνει μ\' αυτό. Γιατί δεν υπήρχε καμία καλλιτεχνική φλέβα στις ρίζες μου κι ακόμα λιγότερη ενθάρρυνση απ\' το περιβάλλον μου. Ο ήσυχος επαρχιωτισμός της γενέτειράς μου, της Λεμεσού, δύσκολα μπορούσε να εξαλείψει τη μαγεία των πρώτων εκείνων μαυρόασπρων εντυπώσεων. Δυστυχώς, όντας ο πρώτος γιος ενός επιφανούς δικηγόρου, ο μόνος δρόμος ανοικτός για μένα ήταν αυτός που οδηγούσε στο γραφείο του, μέσω της αγγλικής νομικής σχολής. Η ακατανίκητή μου δίψα να δραπετεύσω απ\' την πραγματικότητα, έβρισκε διέξοδο σε λαθραίες επισκέψεις στον κινηματογράφο, σε μια ακόρεστη λαιμαργία για μυθιστορήματα και πάνω απ\' όλα στο να υποδύομαι τα σκαρώματα της φαντασίας μου μπροστά σε όποιον είχε τη διάθεση να τα δει. Αποζημίωνα τους δικούς μου με το να είμαι διεστραμμένα εξαίρετος στο σχολείο, το οποίο μισούσα, και εξαιρετικά προσκολλημένος στην οικογένειά μου, την οποία αγαπούσα.