Τρυφερό και ρομαντικό. Απλό και καλογραμμένο. Κείμενο που ρέει, χωρίς ακρότητες και υπερβολές. Στη Σύμη του 15ου αιώνα ένα κομμάτι ξύλο ξεβράζεται στα Μπούζμπουρνου από την απέναντι Σύμη και το βρίσκει μια νεαρή Τουρκάλα. Με τη βοήθεια του Έλληνα βυρσοδέψη διαβάζει το ελληνικό όνομα που είναι σκαλισμένο πάνω και σκαλίζει κι αυτή το δικό της και το ξαναρίχνει στη θάλασσα. Έτσι ξεκινάει ένα ρομαντικό παιχνίδι ανάμεσα σε δυο νέα παιδιά, τα ονόματα γίνονται μηνύματα, τα μηνύματα έρωτας και ο έρωτας απελπισία. Ο Μιχάλης απάγει τελικά την Αϊσά, προκαλώντας τη μήνιν του πατέρα της. Αγωνία και ελπίδα, έρωτας και ρομάντσο, μια ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει μια αξιόλογη τηλεοπτική σειρά. Διακριτική χρυσόσκονη σε μια ιστορία που επαναλαμβάνεται ακόμη και σήμερα ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής αντίληψης, θρησκευτικών πεποιθήσεων, νοοτροπίας. Και νικητής βγαίνει πάντα ο έρωτας! Η μόνη μου αντίρρηση είναι οι λέξεις και η νοοτροπία που εκφράζουν, μιας κι έχουμε να κάνουμε με το έτος 1623, π. χ. η έκφραση \"ρε\" (έστω και χαϊδευτικά) υπήρχε από τότε; Δεν παύει παρ\' όλ\' αυτά να είναι ένα όμορφο κείμενο που σε ταξιδεύει ευχάριστα.