Γεννημένος στο Neuilly-sur-Seine (1905) ο Jean Danielou κάνει σπουδές στη Σορβόννη και στην περίφημη "σχολή της Fourviere" στη Λυών, ενώ το 1942, σε συνεργασία με το δάσκαλό του de Lubac, ιδρύει την περίφημη σειρά πατερικών έργων Sources Chretiennes. Το 1938 χειροτονείται ιερέας, ενώ το 1943 ολοκληρώνει τη διδακτορική διατριβή του για τον Γρηγόριο Νύσσης. Από το 1943 μέχρι το 1969 κατέχει την έδρα της Ιστορίας του Αρχαίου Χριστιανισμού, ενώ την ίδια περίοδο γίνεται αρχικά επίσκοπος και στη συνέχεια καρδινάλιος. Θα λάβει μέρος στη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, ασκώντας επιρροή στην προετοιμασία σημαντικών διαταγμάτων. Το 1972 εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Πεθαίνει το 1974. Ο Danielou αποτελεί κεντρική μορφή της γαλλόφωνης ρωμαιοκαθολικής θεολογίας του 20ού αιώνα και της κίνησης της ressourcement. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται τα "Platonisme et Theologie mystique", Aubier, Paris, 1944· "Bible et liturgie", Cerf, Paris, 1951, κ.ά.