Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Παρουσιάστηκε στην Κατερίνη, στο βιβλιοπωλείο «Νέστωρ», το μυθιστόρημα της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, «Πατρίδα ξένη», από τις εκδόσεις Άπαρσις.

Για το μυθιστόρημα μίλησε ο φιλόλογος-συγγραφέας Διονύσης Ζαρώτης, ενώ απήγγειλαν αποσπάσματα οι εξαίρετες ηθοποιοί του θεάτρου Πήγασος, Άννα Γκούντα και Κατερίνα Παρλίτση. Ο Διονύσης Ζαρώτης μίλησε αναλύοντας όλο το οδυνηρό οδοιπορικό των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος παραλληλίζοντας το παρελθόν με το σήμερα. Είπε πως η συγγραφέας μας κάνει μαθήματα σύντομης ιστορίας μέσα από το μυθιστόρημα της. Οι ήρωες δεν είναι στο έλεος της συγγραφέως αλλά στο έλεος της ιστορίας. Πώς θα πρέπει κάποτε να δούμε πιο σοβαρά την ιστορία της Εβραϊκής κοινότητας της πόλης και να μην αφηνόμαστε στα βιβλία των συγγραφέων, χάρη στον μόχθο των συγγραφέων και της Μάγδας, έχουμε μια σοβαρή ιστοριογραφία. Μίλησε για τον Μπεναρόγια, αν ξέρουμε την πορεία του, ποιος ήταν, τους αγώνες του. Για τον Κοσμά Ξυπολυτέα, έναν άνθρωπο που δε θα θελήσει να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, για τη βαναυσότητα που έδειξε στη γυναίκα του.

Μίλησε για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, που έδειξε το ποιοι ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν με την εξουσία και ποιοι ήταν πρόθυμοι να αντισταθούν γράφοντας συνθήματα στους τοίχους, «Στο βιβλίο της Παπαδημητρίου υπάρχει πύκνωση της ιστορίας. Μα είναι δυνατόν να υπάρχει σε ένα βιβλίο τόση ιστορία; Ήταν δυνατόν να χωρέσει τόση ιστορία στη δεκαετία του 40 στην Ελλάδα; Η ίδια ιστορία ξεπερνά τη λογοτεχνία. Η ίδια ζωή ξεπέρασε την τέχνη».

Μίλησε για το τρίπτυχο «Πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» που έγινε πρόταγμα από τους χουντικούς, δυστυχώς τα χρόνια της κρίσης είδαμε ότι άρχισε να ζωντανεύει, ειδικά εδώ στην Πιερία. Είναι δική μας ευθύνη πως αξιοποιούμε τη μνήμη, πως αξιοποιούμε την ιστορία. Διαβάζοντας το θα κάνετε πολλές συγκρίσεις για το ποιοι πλήρωσαν τότε στην κατοχή, και ποιοι πλήρωσαν τα χρόνια της κρίσης αλλά και σήμερα. Οι γυναίκες και οι νέοι. Για τις γυναικοκτονίες και τη μετανάστευση των νέων. Μίλησε για τον Γιώργο Παππά και τους αγώνες του. Έκλεισε λέγοντας ότι δεν πρέπει να αφήσουμε μόνες τις μοναχικές φωνές σαν τη Μάγδα. Είναι στο χέρι σας στο χέρι μας να είμαστε όλοι μαζί στο να μην καταρρεύσει το οικοδόμημα.

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο η συγγραφέας, η οποία αφού ευχαρίστησε το βιβλιοπωλείο, τους φίλους του πάνελ και όλους όσους την τίμησαν με την παρουσία τους, είπε μεταξύ άλλων, «Ευχαριστώ τον φίλο και συγγραφέα Διονύση Ζαρώτη για την ουσιαστική του ομιλία. Τις αγαπημένες ηθοποιούς του θεάτρου Πήγασος για την απαγγελία των αποσπασμάτων, Άννα και Κατερίνα, «Τα λέω σε σένα για να τα μεταφέρεις στους νεότερους για να φρουρούν τη Δημοκρατία και να προφυλάσσουν την ελευθερία. Εάν όλους αυτούς που πέρασαν όλα αυτά τα βασανιστήρια και τα τόσα άλλα θύματα, το μέλλον δεν τους ξεχάσει τότε οι θυσίες δεν έγιναν μάταιες. Και το έπραξα! Γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος «Δεν είναι καιρός για θρήνους και μοιρολόγια. Χρειάζεται αγώνας».

Μίλησε για το πώς ξεκίνησε να γράφει το δέκατο βιβλίο της «Πατρίδα ξένη» από τις εκδόσεις Άπαρσις που εκδόθηκε το 2021. Τους ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο βιβλίο μου και της το εξέδωσαν, «Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του θείου μου και τους αγώνες του για μια ελεύθερη Ελλάδα, για μια πραγματική Δημοκρατία. Πίστευε και μου το επαναλάμβανε με κάθε ευκαιρία ότι ο λαός είναι κυρίαρχος. Ο πολιτικός είναι εντολοδόχος του λαού. Δυστυχώς, ο φασισμός και ο ναζισμός πλανάται στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα στις μέρες μας. Τέσσερα χρόνια έρευνας συγγραφής και επιμέλειας. Δύσκολο βιβλίο, πολλές οι πηγές που τις αναφέρω στο τέλος του βιβλίου. Πέντε ήταν οι φίλοι που με βοήθησαν μέχρι να φτάσει στα χέρια σας. Ο Δημήτρης Στρατούλης, φίλος συνάδελφος, συνοδοιπόρος το διάβασε για να εγκρίνει τα γραφόμενά μου για την Αιτωλοακαρνανία, κοινός τόπος καταγωγής μας. Ο Λέων Ναρ επίσης φίλος και συγγραφέας με βοήθησε για το κομμάτι του εβραϊκού μέρους του βιβλίου. Η Γίτσα Πανταζή από το Αγρίνιο που το blog της, είναι σπουδαία πηγή πληροφοριών, μια πολύ καλή φίλη αναγνώστρια που οι παρατηρήσεις της ήταν ωφέλιμες στην πλοκή. Τέλος, ο επιμελητής μου, των εκδόσεων Άπαρσις Βασίλης Καλαμαράς, δημοσιογράφος, στο σύνολο του βιβλίου. Για τη ΧΑ, Ήταν η χρονιά που η ΧΑ είχε μπει στη Βουλή. Που γινόντουσαν καθημερινά επιδείξεις ισχύος, που ανοιγόταν τα γραφεία τους σαν μανιτάρια σε όλη τη χώρα. Ήταν επίσης η εποχή που τα κανάλια, με τις ειδήσεις που έλεγαν, δημιουργούσαν στον λαό απέχθεια για τους βουλευτές, τα κόμματα, το Δημόσιο, τους συνδικαλιστές. Όλα ισοπέδωση. Κατά ένα περίεργο λόγο, ποτέ δεν μιλούν για τους έντιμους βουλευτές, τους ηθικούς που πράγματι σέβονται τον λαό. Είχα γράψει τη βιογραφία του θείου μου το 2015, την οποία μπορείτε να τη διαβάσετε ελεύθερα στην ιστοσελίδα μου. Όλοι οι παραπάνω λόγοι ήταν η αιτία που το ξεκίνησα. Οι ήρωες άρχισαν να πλάθονται στον νου μου, η μυθοπλασία άρχισε να οργανώνεται στη σκέψη και ο Γιώργος Παππάς έγινε ο κύριος πρωταγωνιστής. Παππά ήταν το επώνυμο της οικογένειας μας όταν έφυγε από το Σούλι και ο παππούς μου, ως παππάς και ληξίαρχος, το άλλαξε σε Παπαδημητρίου. Το γεγονός ότι ο Παπαδημητρίου ήταν στην κατοχή σύνδεσμος του Δαμασκηνού και της Αντίστασης, δίνοντας πλαστές ταυτότητες στους Έλληνες Εβραίους για να γλιτώσουν από τους Γερμανούς, με οδήγησε στη δημιουργία της οικογένειας Ναχμίας, αφού στο Αγρίνιο υπήρχε μια μικρή Εβραϊκή κοινότητα, εκείνα τα χρόνια. Και φυσικά αφού Κατοχή δε γίνεται χωρίς δοσίλογους και ταγματασφαλίτες, δημιουργήθηκε η οικογένεια Ξυπολυτέα.

Τον θείο μου τον γνώρισα καλύτερα όταν τελείωσε από τις φυλακές και τις εξορίες. Έζησα μαζί του μεγάλη, μερικούς μήνες όταν ήταν υπουργός. Μέχρι τότε είχα άλλη εικόνα για τους υπουργούς. Εκείνος δεν ήθελε φρουρά στην πολυκατοικία που έμενε, δε χρησιμοποιούσε το υπουργικό αυτοκίνητο στις προσωπικές του μετακινήσεις, ούτε κουβαλούσε όλη την οικογένεια στα ταξίδια. Ήταν πολύ αυστηρός στη διαχείριση των εξόδων του υπουργείου και των φορέων όπου ήταν αρμόδιος. Έδωσε μάχες για να μείνουν οι οργανισμοί στο δημόσιο. Δυστυχώς, έμεινε για ένα χρόνο υπουργός, για ευνόητους λόγους . Στο ηλεκτρονικό μου βιβλίο θα διαβάσετε περισσότερα. Είμαι περήφανη για εκείνον και εξοργίζομαι όταν λένε πως «όλοι οι βουλευτές είναι ίδιοι», θέλοντας να εξευτελίσουν τον θεσμό του Κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας. Ξεχνώντας ότι οι ίδιοι ψηφίζουν αυτούς που θέλουν να γκρεμίσουν. Δεν ήταν ποτέ όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Αλλά τους αγωνιστές, ο κόσμος τους ξεχνά, αφού τα ΜΜΕ δεν τους προβάλλουν. Χτύπησε το χέρι στο τραπέζι πολλές φορές για να υποστηρίξει την Ελλάδα της Δικαιοσύνης, του ήθους ακόμη και στον Ανδρέα. Τάχα ποιον είχε να φοβηθεί ο αρχηγός του ΠΑΚ Εσωτερικού στη Χούντα; Όταν είχε γνωρίσει τα μεσαιωνικά κελιά των φυλακών Αβέρωφ, του Χαϊδαρίου, της Μέρλιν; Όταν βασανίστηκε από τον Μανιαδάκη επί Μεταξά και αργότερα στη χούντα από τον Λάμπου; ΕΝΤΙΜΟΣ, στοχοπροσηλωμένος, ασυμβίβαστος και γνήσιος δημοκράτης, υποστηρικτής των κοινωνικά αδύναμων, όπως είπε ο Δημήτρης Στρατούλης στον λόγο του στην παρουσίαση της Αθήνας. Δε δίστασε να καταγγέλλει κάθε γεγονός, που είχε σχέση με τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Τον σεβόντουσαν οι πολιτικοί από όλα τα κόμματα. Το 1998, αποσυρμένος πλέον από τον πολιτικό στίβο, έστειλε στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη μία έντονα επικριτική επιστολή, η οποία - ιδιαίτερα για τα θέματα του επαχθούς και αβίωτου δημοσίου χρέους, που και σήμερα ταλανίζουν τη χώρα - μπορεί να χαρακτηριστεί και ως προφητική. Τον κατηγορούσε σε αυτή για υπερδανεισμό και καταστροφή της χώρας, για αντικατάσταση της «αυλής της Εκάλης» από «αυλή του Κολωνακίου». Θέλω να κρατήσω αναμμένη τη σπίθα της ανατροπής και της ελπίδας, ώστε οι γενιές που έρχονται να φωτίσουν με αυτή τη σκοτεινή κοιλάδα και να την κάνουν φλόγα αλλαγής και δημιουργίας μίας νέας Ελλάδας ανεξάρτητης, κυρίαρχης, κοινωνικά δίκαιης και δημοκρατικής. Τη σπίθα που μου μετέφερε ο θείος μου μαζί με τις αξίες και τα ιδανικά. Γι αυτό και θα συνεχίσω να μάχομαι: είτε συγγραφικά είτε στους δρόμους. Για να δικαιώσω όλους τους προγόνους μου. Γιατί ο φασισμός δεν ήρθε από το μέλλον. Ευχαριστώ σας!».

 Στη συνέχεια υπέγραψε τα βιβλία της και δέχτηκε τις ευχές από τους αναγνώστες.