Ακούγονται βήματα στη σκάλα. «Εμείς φεύγουμε κυρα-Καλλιόπη…» της φωνάζει από κάτω ο Στέλιος. Έτσι τη φωνάζει, με το όνομά της όταν θέλει να την πειράξει, δεν τη φωνάζει «μάνα». «Να πάτε στο καλό παιδί μου», λέει με τρεμάμενη φωνή. «Αντίο Στέλιο μου…». «Γιατί αντίο, στον πόλεμο πάω…», γελάει. «Καλύτερα να πήγαινες στον πόλεμο, θα ’χα έναν καημό…», ψιθυρίζει και σωριάζεται στην καρέκλα. Δεν έχει δύναμη να κάνει τίποτα. Θα περιμένει εδώ μέχρι να γυρίσει, να ακούσει με τ’ αυτιά της να της λέει πως θα φύγει, θα πάει να ζήσει με τη μάνα του. Ύστερα θα την ευχαριστήσει για όσα έκανε για εκείνον τόσα χρόνια και θα τη φιλήσει. «Το φιλί του Ιούδα», θα του πει. Ύστερα θα το μετανιώσει. Όχι, δεν είναι Ιούδας το παιδί της επειδή θα ζήσει με την πραγματική του μάνα. Το παράτησε βέβαια η πραγματική του μάνα για να ζήσει τη ζωή της, δεν είχε το κουράγιο να επιβάλει το παιδί της στον… «κύριο», ίσως κιόλας να του ’κρυψε πως είχε παιδί. Αλλιώς γιατί εμφανίστηκε τώρα, που ο άλλος έχει πεθάνει. Γιατί δεν ήρθε πρωτύτερα…

Ο Ιγκόρ κοίταξε τον αστυνόμο Λάμπρου. Εκείνος κούνησε ανεπαίσθητα σχεδόν το κεφάλι και ο τετράγωνος τύπος με το αλυσοπρίονο έκανε δυο βήματα προς τον αιχμάλωτο. Ο Γιώργος Ρέντας είδε με τρόμο τη λάμα να κατεβαίνει σιγά-σιγά προς το τεντωμένο πόδι του... Το πτώμα της νεαρής φοιτήτριας Χριστίνας Αντωνίου ανακαλύπτεται στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης. Ο αστυνόμος Λάμπρου αναλαμβάνει την έρευνα και διαπιστώνει πως βρίσκεται μπροστά σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στα μέλη ενός κυκλώματος που προμηθεύει με ναρκωτικά και πόρνες πολυτελείας την υψηλή κοινωνία της Αθήνας. Πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η διαφθορά; Ο Λάμπρου θα εξαρθρώσει το κύκλωμα φτάνοντας μέχρι την κορυφή της πυραμίδας αλλά με μεγάλο προσωπικό κόστος.Η δεύτερη περιπέτεια του αστυνόμου Λάμπρου είναι μια ιστορία γύρω από το οργανωμένο έγκλημα. Ένα νουάρ σκοτεινό, βίαιο, ρεαλιστικό με σκληρούς άνδρες, όμορφες γυναίκες και αυθεντική ατμόσφαιρα του υποκόσμου της Αθηναϊκής νύχτας.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για τον άνθρωπο από το να σταθεί στο ύψος αυτού που πραγματικά είναι: παιδί του Θεού. Αυτό το ασύλληπτο γεγονός είναι η λύση και η αιτία όλων των προβλημάτων μας, η ευχή και η "κατάρα" μας. Η απλότητά του είναι συγκλονιστική. Γιατί δεν γίνεται να μη μας συγκλονίσει συθέμελα ακόμη και η ελάχιστη υπόνοια για την αλήθεια του. Παιδιά του Θεού!Οι συνέπειες αυτού του ενδεχόμενου, να είναι ο Ίδιος ο Θεός, ο Αληθινός μας Γονέας, είναι ασύλληπτες, ανατρέπουν τα πάντα, και πάνω από όλα, μας ελευθερώνουν από τα δεσμά που σφυρηλατεί για εμάς μία από τις ισχυρότερες ψευδαισθήσεις μας: ότι είμαστε παιδιά των γονιών μας. Δεν είναι λοιπόν εύκολο να συνειδητοποιήσουμε το πιο απλό γεγονός της ζωής μας. Η επίγνωση ότι είμαστε παιδιά του Θεού, αποτελεί ένα μακρύ ταξίδι επιστροφής στον χαμένο μας Οίκο, στους κόλπους της Ίδιας της Αγάπης, που μας περιμένει πάντοτε με ανοιχτές αγκάλες και λαχταρά διακαώς τη συνειδητή πλέον επιστροφή μας, όχι για χάρη Της, αλλά για χάρη μας.

Μια ποιητική συλλογή με σαράντα πέντε συνολικά ποιήματα.Η θεματολογία είναι ποικίλη. Πραγματεύεται σχέσεις, συναισθήματα, καταστάσεις.Στόχος της ποιήτριας είναι να προβληματίσει και να τονίσει τα γκρίζα στοιχεία που μας περιβάλλουν.Θέση της είναι πως μόνο αν τα αποδεχθείς μπορείς να τα ξορκίσεις.

Η μικρή Λίζα πέφτει από την κορυφή της σπηλιάς του κάθετου βράχου, τον Αλέξανδρο τον καταπίνει η γη, μια γυναίκα απανθρακώνεται μέσα σε μια χαράδρα και ο Γενικός Διευθυντής των Μυλωικών Γραμμών βρίσκεται νεκρός στο σαλόνι του με το όπλο δίπλα στον καναπέ. Τι θα κάνει ο αστυνόμος Αντώνης Σοφολάκης; Θα τα καταφέρει να λύσει το μυστήριο ή θα του αφαιρέσουν την υπόθεση υψηλά ιστάμενα πρόσωπα; Η πόλη του Κόκκινου Μύλου ζούσε ένα πρωτοφανές αστυνομικό κοινωνικό θρίλερ που έκοβε την ανάσα.

Τα κεράσια που κόψαμε, πόσο πολύ τ’ αγαπήσαμε! Τ’ αγαπήσαμε σαν να ήταν το πιο ακριβό και πολύτιμό μας ρούχο, αξέχαστο και μοναδικό, δίνοντάς του τη μορφή μας. Τις στενοχώριες, τους πόνους, τα λάθη και τα πάθη μας. Τα αγαπημένα βλέμματα που λατρέψαμε όσο τίποτε άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο, τις σκιές που κυνηγήσαμε και πλέον τις ακολουθούμε σαν πιστοί συνοδοιπόροι.Τα "αντίο" που δεν προλάβαμε να ψιθυρίσουμε στους ανθρώπους που αγαπήσαμε...Μα πάνω απ’ όλα τα κεράσια που κόψαμε, τα γευτήκαμε γιατί στο χρώμα τους είχαμε παραχώσει το πιο δικό μας χνάρι. Εκείνο του έρωτα και της αγάπης. Καθώς το χρώμα των κερασιών είναι: Κόκκινο.

Η Μελαγχολία δεν είναι συναίσθημα. Είναι η ανορεξία της Φαίδρας και η βουλιμία της Μυρτώς, η άγρυπνη νύχτα του Αντρέα που παθιασμένα ονειροπολεί, το λυτρωτικό ξέσπασμα της ποίησης του Ανέστη, τα παυσίλυπα της Εύας. Μελαγχολία είναι η προδοσία που ανατρέπει τη γλυκιά ζωή του Μίλτου και στοιχειώνει τον ύπνο της Μυρσίνης. Ουρλιάζει με την όμορφη φωνή της Σειρήνας κι αποπνέει την οσμή του ώριμου καρπού της αγριοτριανταφυλλιάς, όπως ο έρωτας, η τέχνη ή ο θάνατος. Κυρίως όμως η Ζωή.Και για αυτό, η Μελαγχολία θεραπεύεται. Με λέξεις, στίχους, πίνακες ζωγραφικής και θεατρικά μονόπρακτα, εικόνες που μεταπλάθουν την αρρώστια της ψυχής σε έργο.

H Λίλιθ, η Εύα, η Ιστάρ, η Σαλώμη, η Πηνελόπη, η Μαγδαλένα, η Εριέττα. Μία γυναίκα με πολλά ονόματα, ρόλους και εκκεντρική εμφάνιση. Το μυαλό της; Ακονισμένο σαν λεπίδα. Με συνειδητό και υποσυνείδητο. Στόχος της ζωής της; Τα "στοιχήματα" της συντροφικότητας για χάρη του "Αδάμ" και του "Δαίμονα". Από εκεί και πέρα, όλα γύρισαν εις βάρος της πάνω στο 17 -αριθμητικό νούμερο- που χαρακτηρίζεται ως αστέρι των μάγων. Καταθλιπτική, με μανία καταδίωξης. Την καταδίωκαν οι εφιάλτες της... ο Δαίμονάς της. ViΧi που στα Λατινικά σημαίνει έχω ζήσει. Συνεπώς σημαίνει ότι το ένα, είναι: ΝΕΚΡΗ!