-
Το Κοινωνικό Δίκτυο για τον Αναγνώστη και τα Βιβλία του -
-
Προτάσεις -
Μηνύματα -
Εκδηλώσεις
| Πως γράφω κριτική; | Είμαι Συγγραφέας | Είμαι Εκδότης | Είμαι Βιβλιοπώλης | Live streaming / Video |
Βιβλίο που σε ρουφάει... Μπαίνεις μέσα στην υπόθεση και γίνεσαι μέρος αυτής... Μεταδίδει τόσο έντονα τα συναισθήματα... Αν και ήμουν διστακτική, λόγω της κλασσικής περιγραφής, πλούσια Ελληνοαμερικανιδα, Μπεβερλι Χιλς, κλπ., τελικά με διέψευσε... Λίγο κάποιες εκφράσεις με ενόχλησαν μόνο, που αν και μπορώ να καταλάβω την χρήση τους, επιμένω να μην μ αρέσει να τις διαβάζω σε ένα βιβλίο...
Το σταυροδρόμι των ψυχών Η σελίδα τού βιβλίουΑρκετά καλό αλλά λίγο υπερεκτιμημένες οι κριτικές που έχω διαβάσει
Τίποτε δεν χάνεται Η σελίδα τού βιβλίουΗ Μους μια κοπελιτσα 22 ετων φτωχη και ανεργη χωρις οικογενεια αποφασιζει να αυτοκτονησει πεφτοντας στον Σηκουανα.Ξαφνου ακουει μια φωνη ε ψιτ τι πας να κανεις σε αφησε ο φιλος σου ? ε τα μοναστηρια ναναι καλα.Αυτη που μιλησε ειναι μια κουκλα απο ενα κουκλοθεατρο που ηταν παρακει.Η ταμπελα εγραφε ο κυριος Κοκ και η οικογενεια του.Επτα κουκλες απαρτιζουν την οικογενεια του κυριου Κ οκ κατα κοσμο Μισελ Πειρο. Ο Μισελ περασε σχεδον ολη του τη ζωη σαν κλοσαρ . Ορφανος απο τα 6 του χρονια αφου τοτε δολοφονηθηκε η μητερα του που επιβιωνε κανοντας πεζοδρομιο ,εζησε ολη του τη ζωη σε υπονομους και τωρα περιπου στα 35 του νιωθει τοσο μισος για τους ανθρωπους αλλα και για οτι υπαρχει .Ομως οι κουκλες του ειναι τοσο καλοσυνατες τοσο ευγενικες σαν να μην ειναι αυτος ο κακος ανθρωπος που τις κινει. Η Μους για πρωτη φορα νιωθει να την αγαπουν. Α υτες οι κουκλες ειναι το παν στη ζωη της, ομως ο κυριος Κοκ τη μισει,την προσβαλλει τη βιαζει.Το κακο διαφθειρει το καλο μπορει ομως καποιες φορες να συμβει το αναποδο?
Αγάπη από εφτά κούκλες Η σελίδα τού βιβλίουΣε κρατάει, δεν θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Έχει εναλλαγές και πολύ συναίσθημα. Ένα βιβλίο για την ζωή και την αλήθεια της
Το χρώμα της ελπίδας Η σελίδα τού βιβλίουΕιναιβιβλιο που δυσκολα το αφηνεις απο τα χερια σου,εχοντας αγωνια,να δεις πως θα εξελιχθει!Οι ηρωες εινει πολυ ξεκαθαροι και αναλαμβανουν την ευθυνη τους με καθαροτητα απεναντι στον εαυτο τους! Οι εικονες ειναι πολυ δυνατες! Οι προβληματισμοι που γεννιουνται πως σχετιζονται οι ηρωες και γιατι ειναι πολοι. Η ηρωιδα συνατιεται με τον εαυτο της και τα ορια της,μεσα στην απομονωση της με μεγαλη επιγνωση εαυτου και αποφασιστικοτητα
Το ξυράφι Η σελίδα τού βιβλίου
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές νιώθεις τον λόγο τόσο οικείο,τόσο δικό σου,σαν μια ιστορία που ξετυλίγεται σε ένα πεζουλακι μιλώντας με ένα φίλο!Τελειωνεις το πρώτο κεφάλαιο και νιώθεις ότι ο λόγος κυλάει απίστευτα όμορφα και γλυκά!Διαπλοκή,μυστικά καλά κρυμμένα κρατούν γενιές και γενιές στο σκοτάδι!Και ξαφνικά ένα ένα όλα βγαίνουν στο φως!Σχέσεις βουτηγμένες στο παθος,στην αμαρτία μα και στην προδοσία,έρμαια στα παιχνίδια του μυαλού,στα παιχνίδια της μοίρας ! Χαρακτήρες που δεν περιγράφονται με την πρώτη γνωριμία από τον συγγραφέα αλλά με έναν περίτεχνο τρόπο σε αφήνει να τους ανακαλύψεις σελίδα -σελίδα κορυφώνοντας έτσι πολλές φορές την έκπληξη και της αγωνία σου!Η ματωμένη ανάμνηση δεν είναι απλα ενα πολυσέλιδο βιβλίο με μια υπεροχη ιστορία!Ειναι ενα δέντρο με πολλά παρακλάδια που το κάθε ένα είναι απαραίτητο για να κυλήσει η ζωή,να λυθουν οι γρίφοι,να λάμψει νικήτρια η αλήθεια!Οι καρποί του δέντρου,οι ήρωες του, υπεροχα δομημενοι,ανθρώπινοι,με αδυναμίες αλλά και χωρίς όρια!Χαρακτηρες που αγαπούν και μισούν,αδικούν μα και δικαιολογούν τα πάθη και τα λάθη αγαπημένων προσώπων!Ανθρωποι που έχουν ζήσει την απώλεια των λετρεμενων του και παλεύουν για να συνεχίσουν στη ζωή!Απωλειες που όχι μόνο έχτισαν κομμάτι κομμάτι αυτές τις ψυχές αλλά τις στιγμάτισαν κιόλας παντοτινά!Ψυχες μπερδεμένες ,γεμάτες αντιφατικά συναισθήματα,ψυχές που ψάχνουν για χρόνια μια αιτία,ή πιο σωστά έναν υπαίτιο για να γαληνέψουν μέσα τους ο,τι τους πλήγωσε!Γεγονότα και ιστορίες που κλιμακονωνται και οδηγούνται τόσο περίτεχνα και αβίαστα στην αποκάλυψη την αλήθειας!Η ματωμένη ανάμνηση είναι αναμφισβήτητα ένα βιβλίο που δε μπορεί να μπει σε μια μόνο κατηγορία!Μυθιστορημα ναι,αλλά τι ειδους;Μυστηριου;Κοινωνικο;Δρασης;Περιπετειεας;Ρομαντικό;Κλεινει μέσα του τα παντα και όλα μαλιστα στο βαθμό που νιώθει ο αναγνώστης ότι τα χρειάζεται για το ταξίδι που επέλεξε να κάνει!Κάθε κεφάλαιο είναι και ένα κομμάτι από το παζλ που όλα μαζί διάσπαρτα κι ανακατεμένα με το χειρότερο τρόπο,παιδεύουν μέχρι τελους τους ηρωες!Και καθώς κουμπώνουν το ένα με το άλλο νιώθεις να λυτρώνεσαι κι εσυ μαζι τους!Καθε σελίδα και μια εξομολόγηση,μια αποκατάσταση της αληθειας που κάποιοι ήθελαν να πιστεύουν για χρόνια!Και ενώ κάθε φορά νομίζεις πως έχεις βρει τον ένοχο κι όμως κάθε φορά κανεις λάθος!Γιατι αν είναι κάτι που σου μένει από αυτό το ταξίδι ειναι πως τίποτα δεν είναι οπως φαίνεται!Κι αυτό είναι ένα από τα ατού της ματωμένης ανάμνησης: η ανατροπή που προκύπτει από μυστικά και παλιές ιστορίες καλά κρυμμένες!Η ματωμένη ανάμνηση σε ταξιδεύει σε δύσκολα μονοπάτια ακόμα κι αν δεν έχεις ζήσει τίποτα παρόμοιο!Αν κάτι όμως στη ζωή σου σε κάνει να ταυτίζεσαι με όσα διαβαζεις,τότε τα ζεις όλα στο πολλαπλασιο!Ματωνεις κι εσυ με τους ήρωες,ερωτεύεσαι, και νιωθεις να αιωρείσαι ανάμεσα στην κόλαση και τον παραδεισο!Δικαιολογείς κι εσυ το παρελθόν σου και συμφιλιώνεσαι μαζί του για να βγεις πιο σίγουρος και πιο δυνατός μέσα από αυτό το «τουβλακι» (όπως συνηθίζει να το αποκαλεί η δημιουργός του)!Κάθε μου κριτική συνηθίζω να την κλείνω με λίγα λόγια του βιβλιου,το τουβλακι αυτό όμως ακόμα και σ’αυτο κάνει την ανατροπή!Δε θα βρεις ρητά ζωής βαρύγδουπα ή ονειροπόλα όπως συνηθίζες σε πολλά βιβλία...εδώ μιλούν τα γεγονότα,οι πράξεις και τα νιωθω των ηρώων!Κλεινω απλα λέγοντας πως αν το ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι με την σκέψη πως είναι κάτι απλό,σίγουρα θα σας διαψεύσει!
Ματωμένη ανάμνηση Η σελίδα τού βιβλίου
«Τα μυστικά του Ευρώτα» Β.Στελλάκου Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ.223
1939. Οι εφημερίδες : « …σε θανατηφόρο δυστύχημα στο χωριό Τζουμαγιά του νομού Σερρών, έχασε τη ζωή του ο νεώτατος γεωπόνος Ραγκαβής Γεώργιος.O αποθανών ήτο νυμφευμένος και η σύζυγός του ευρίσκεται σε κατάσταση εγκυμοσύνης ».
1932. Κοντά στις όχθες του Ευρώτα βρέθηκε σκοτωμένος ο δάσκαλος Γεώργιος Κωνσταντάκος.
Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα δύο γεγονότα ;
Δεκαετία του ΄80. Ο Άλκης Κωνσταντάκος ,ένα μοναχικός και στοχαστικός τύπος, απολύεται από την εργασία του( ήταν δημοσιογράφος σε εφημερίδα ) και χωρίζει με την γυναίκα του Ελένη.
Προσπαθεί να βάλει μία τάξη στη ζωή του και αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι στο χωριό του παππού του ,από την πλευρά του πατέρα του ,Λεωνίδα .Κάνει μια επιστροφή στη γενέθλια γη. Επιστροφή νοσταλγική. Το πιο βαθύ τιμαλφές της μνήμης μακριά από τη πατρική γη , είναι τα ακούσματα , τα τοπία, τα νεκροταφεία, τα παλιά ,πέτρινα ,εγκαταλελειμμένα και στοιχειωμένα σπίτια , τα ποτάμια, τα βουνά, τα αγγίγματα , οι ευχές ,οι απώλειες που έχουν καταγραφεί στη μνήμη και σε δύσκολες στιγμές , σε αδιέξοδα του βίου , σε ταπεινώσεις ,τότε που, ως χείμαρροι αρτεσιανοί , ορμούν και σε κατακλύζουν. Μακριά από τα λίκνα της ζωής του, οι μνήμες , οι αισθήσεις ζητούν να καταλάβουν κυρίαρχο ρόλο ή διεκδικούν να αναδείξουν και να φέρουν στην επιφάνεια μυστικά, συμπεριφορές , σιωπές ,ψέματα, νεκρούς, απώλειες , καημούς, τραύματα.
Επιστρέφοντας στον τόπο του ο Άλκης και στον απόηχο και στη δυναμική της ιστορίας ισορροπεί ως πρόσωπο , σκάβει και καταφέρνει να χτυπήσει καινούργιες φλέβες , από όπου και αναβλύζουν χώματα και πράγματα ολότελα δικά του , γνήσια και αγαπητά. Ταριχεύοντας τη μνήμη και παρέχοντας χώρο στην απουσία , ώστε να αναπτυχθεί με δικά της φορτία , και τα σύνθετα -δύσκολα παιχνιδίσματα και τις ανταποκρίσεις της, αποσύρεται στη μοναξιά και στη διακριτικότητα του.
Ο Άλκης επιστρέφει στο σπίτι του δάσκαλου παππού του στη Σπάρτη και γίνεται καταλύτης για να αποκαλυφθούν κρυμμένα μυστικά .Προσπαθεί μετά από τόσα χρόνια να ανακαλύψει πώς σκοτώθηκε ο παππούς του ,ο Αλκιβιάδης, γιατί δεν του μίλησε ποτέ ο πατέρας του ,για αυτό το γεγονός , γιατί δεν υπάρχει καμία φωτογραφία του παππού του και γιατί δεν υπάρχει τάφος του παππού του στο νεκροταφείο του χωριού του, λες και δεν υπήρξε ποτέ ; Γιατί κανείς από την οικογένειά του δεν του μίλησε ποτέ για τον παππού του ; Γιατί αυτό το ασαφές και αόρατο πλανιόταν για τον παππού του; Μήπως δεν συνέβη τίποτα και όλα αυτά για τον θάνατό του παππού του, ήταν ένας οικογενειακός μύθος ; Θα μπορούσε να σήμερα να βρει την αλήθεια ; Υπάρχει κάποιος να του λύσει αυτό το μυστικό ;
Στις επισκέψεις του νεκροταφείου του χωριού του, που ήταν θαμμένοι ο πατέρας του, η μητέρα του και οι υπόλοιποι συγγενείς δεν τον έκανε να νιώθει εκείνη την θλίψη που έχει σχέση με τον θάνατο , αλλά εκείνο το είδος της θλίψης που έχει σχέση με την νοσταλγία , όχι μόνο για τα αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και για τα χρόνια εκείνα του παρελθόντος .
Το παρελθόν πάντα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στο σπίτι τους : ο παππούς που δεν γνώρισε , η γιαγιά, οι συγγενείς από την Πόλη. Όσο μεγάλωνε υπήρχε ένα πέπλο. Υπήρχε ένας ανεπαίσθητος αλλά διάχυτος φόβος στο σπίτι , κάτι μαγικό , παλιό και υφέρπον , ελάχιστο αλλά υπαρκτό και παρόν. Τα μέρη που έζησαν οι συγγενείς από την μεριά της μητέρας του τα έφερνε στο μυαλό του σαν να βρισκόταν σε ένα παράλληλο φανταστικό σύμπαν. Αντίθετα, στο πραγματικό σύμπαν βρίσκονταν οι συγγενείς του πατέρα του .Εκεί υπήρχε ένα χωριό , ένα σπίτι, συγγενείς που τους έβλεπε, αλλά καθόλου μαγικοί και παραμυθένιοι .Ήταν η πραγματική γιαγιά , τα ξαδέλφια , οι θείοι , λουσμένοι στο άπλετο φως του Ταΰγετου της Σπάρτης. Τελικά , μεγάλωσε με το ομιχλώδες παρελθόν της Πόλης και με το οριοθετημένο και ζωντανό παρόν της παλιάς Ελλάδας. Σε αυτό το μυθικό , ασαφές και απροσανατόλιστο παρελθόν έζησε.
Μυστικά στην οικογένεια πολλά , μυστικά σαν παραμύθια , σαν όνειρα , σαν ψέματα. Δυσλειτουργικές οικογένειες , αυτή η μάστιγα που διαλύει παιδικές ψυχές. Σε όλες τις οικογένειες υπάρχουν μυστικά .Στη δική τους υπήρχε αυτό το μυστικό. Ο παππούς. Ένα πρόσωπο αόρατο. Ένα πρόσωπο του μύθου. Προσπάθησε ο Άλκης στην αρχή ασυνείδητα , μετά συνειδητά , να πλάσει το παρελθόν ενός ανθρώπου άγνωστου και να γνωρίσει μέσα από αυτόν και τον πατέρα του .Άρχισε να μαθαίνει τόσα πράγματα που δεν ήξερε για δύο ανθρώπους που αγαπούσε. Βέβαια στον παππού δεν χρειάστηκε ποτέ να πει ότι τον αγαπούσε. Άλλη απώλεια κι αυτή , έχασε την αγάπη που θα ένιωθε για έναν παππού. Του έλειψε πολύ μια φωτογραφία του .Όσες περιγραφές και αν κάνανε οι γεροντότεροι δεν σταθήκαν ικανές να τον αναπαραστήσουν .Του έλειψε ακόμη το ότι δεν υπήρχε τάφος, έστω και χωρίς φωτογραφία. Τι μεγάλη απώλεια!!
Άλλωστε , απώλεια δεν είναι μόνο το κενό που αφήνουν οι άνθρωποί σου όταν φεύγουν , αλλά είναι και αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που σταματά. Απώλεια , το βάρος της , που με τα χρόνια έγινε πέτρα…
Η απώλεια , το χάσιμο , το ξόδεμα , λέξεις βαριές , που ωστόσο κρύβονται σαν πούπουλα , σαν να μην έχουν βάρος. Η απώλεια κληρονομιέται κι αυτή έχει βαριά σκιά…
Ο Άλκης ένιωθε θυμό και πίκρα για τους γονείς του , για την αλαζονεία της μητέρας του. Για την αδυναμία και τον φόβο του πατέρα του. Για τα ψέματα , τα μυστικά , τις μισοειπωμένες κουβέντες , τους απαράβατους άγραφους νόμους της οικογένειας. Την απώλεια που και εκείνη καταλάβαινε. Το ότι ποτέ δεν θα μάθαινε την αλήθεια…
Οι αναμνήσεις δεν έρχονταν ξεθωριασμένες ,αλλά ζωντανές.
Εντέλει οι αναμνήσεις δηλώνουν την ευχαρίστηση ή την πίκρα που αποπνέουν εκείνα τα χρόνια στα οποία αναφέρονται ή μήπως η θλίψη για την απώλεια του χρόνου που πέρασε και έφυγε ανεπιστρεπτί ; Θα μπορούσε να βρει το κρυμμένο μυστικό για τον παππού του στον Ευρώτα, εκείνους τους μαύρους και πέτρινους καιρούς ; Ήταν ο θάνατος από βεντέτα και γινάτι ή ήταν πολιτικό έγκλημα ; Τι κρύβει το σεντούκι της γιαγιάς του ; Τι σχέση μπορεί να έχει ο Άλκης με την κόρη και την μάνα του νεκρού γεωπόνου Γιώργου Ραγκαβή ;
Ένας άνθρωπος μονάχος σε ένα εγκαταλελειμμένο ορεινό χωριό της Σπάρτης συνδιαλέγεται με τον φυσικό κόσμο, ενώ εισβάλλει το απείκασμα ενός παράλληλου σύμπαντος ή ίσως ο κόσμος των νεκρών (ο σκοτωμένος παππούς )και οι οικογενειακές ρίζες . Το αλλόκοτο και το προφανές συμπλέκονται με απόλυτη αληθοφάνεια . Η πραγματικότητα εφιάλτης, το όνειρο πραγματικότητα .Η μελαγχολία μετασχηματίζεται σε λυτρωτική παρηγορία. Ο θάνατος ξορκίζεται γιατί εντάσσεται στη ζωή . Ο θάνατος δημιουργεί το πάθος για τη ζωή. Η τρυφεράδα πηγάζει από την επίγνωση της σκληρότητας των πραγμάτων.
Πατρίδα μας είναι ο γενέθλιος τόπος και οι οικογενειακές μας ρίζες. Είμαστε μέσα στον τόπο και ο τόπος βρίσκεται μέσα μας. Μας γεννάει και τον γεννάμε , μας ονειρεύεται και τον ονειρευόμαστε…
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο συνειδητοποιούμε πόση δύναμη έχει η τέχνη να ενώνει τους ανθρώπους. Είναι σαν μια μυστική ταυτότητα , ένας κώδικας επικοινωνίας που δεν χρειάζεται πολλά λόγια ούτε περιττές κινήσεις .Μερικές φορές αρκεί μόνο μια ματιά.
Μέσα από την απώλεια, τη μνήμη, το ανοίκειο και το παραμυθικό στοιχείο η Βίλλη Στελλάκου ανιχνεύει τις ρίζες της σύγχρονων βιοτικών συνθηκών και αναζητά όρους ενηλικίωσης και μύησης στη ζωή.
Διαβάστε το . Πρόκειται για ένα πολύ συγκινητικό και στοχαστικό μυθιστόρημα.
Η Βίλλη Στελλάκου γεννήθηκε το 1951 στην Καβάλα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία και είναι διδάκτωρ της Σχολής Κοινωνικών και Περιβαλλοντικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας, καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ερευνήτρια στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τις νουβέλες Το ξύπνημα (Νησίδες, 2012) και Σηκώθηκε και άναψε όλα τα φώτα (Γαβριηλίδης, 2013) και το μυθιστόρημα Τα μυστικά του Ευρώτα (Κέδρος, 2020). Διηγήματά της έχουν εκδοθεί στους συλλογικούς τόμους Έλα στη θέση μου. 20 ιστορίες για την αλληλεγγύη (Ταξιδευτής, 2015) και 9 ήρωες, 8 ιστορίες (Εύμαρος, 2018).
Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς
Τα μυστικά του Ευρώτα Η σελίδα τού βιβλίου
«Η γη του πάγου» Κ.Φάμπερ-Γ.Πέδερσον Εκδόσεις Λιβάνης 2020 σελ. 557
Η γη του πάγου .Η Δανία. Στη Δανία με τέτοιο πολικό κρύο, η γη παγώνει μέχρι ένα μέτρο κάτω από το χώμα . Αυτό λέγεται βάθος διείσδυσης παγετού …
27 Δεκεμβρίου 2017 στη μικρή πόλη Σάντστεδ της Σελανδίας ,γίνεται μια στιγνή και ψυχρή δολοφονία, του Μπεντ και της Ανέτε Λάρσεν.Τους τσακίζουν τα κεφάλια με μια σιδεροσωλήνα!! Η δολοφονία γίνεται σε ένα σπίτι απόμερο , πλάι στο δάσος .
Ο αστυνόμος Γιούνκερ Γιούνκερσεν με τους δύο νέους βοηθούς του ,πρέπει να εξιχνιάσει τους φόνους. Ποιός σκότωσε με τέτοια αγριότητα το ζευγάρι; Γιατί τους σκότωσε ; Ποιο ήταν το κίνητρο; Ίχνη δεν βρίσκονται καθόλου .Το μόνο που βρίσκει ο Γιούνκερ είναι ότι λείπουν τα κομπιούτερ και τα κινητά του ζευγαριού ,από το σπίτι.
Επίσης στο Σάντστεδ ,πέφτει μία μολότωφ και γίνεται μια απόπειρα εμπρησμού σε ένα κέντρο υποδοχής ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων . Με τη φωτιά που άρπαξε κάηκε ένας Τυνήσιος .Πριν δύο μήνες στο ίδιο μέρος ,έγινε ένας βιασμός, μιας νεαρής ντόπιας κοπέλας ,από δύο πρόσφυγες. Η απόπειρα εμπρησμού ήταν για εκδίκηση του βιασμού ή επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού δεν θέλουν τους πρόσφυγες στην περιοχή τους ;
23 Δεκεμβρίου γίνεται μια τρομοκρατική επίθεση στη Νίτορβ στο κέντρο της Κοπεγχάγης. Παραμονές Χριστουγέννων. Στην αγορά χιλιάδες κόσμος ψωνίζει. Δεκαεννιά νεκροί ( μεταξύ αυτών έξι παιδιά), πενήντα οκτώ στο νοσοκομείο και εβδομήντα νοσηλεύονται για μικροτραυματισμούς . Μακελειό. Οι τεχνικοί της αστυνομίας υπολογίσανε ότι τα εκρηκτικά ήταν περίπου είκοσι κιλά TNT …
Οι κάμερες ασφαλείας δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά του μεγαλόσωμου άντρα ,που κατέβηκε από ένα αυτοκίνητο κι άφησε τα εκρηκτικά . Αρχίζει ανθρωποκυνηγητό. Ποιος ή ποιοί προκάλεσαν τέτοιο τρομακτικό κτύπημα ; Γιατί καμία τρομοκρατική οργάνωση δεν αναλαμβάνει τη ευθύνη ;
Ο Μάρτιν ( Γιούνκερ) Γιούνκερσεν, αξιόλογος ερευνητής φόνων από το Τμήμα Επικίνδυνων Εγκλημάτων Κατά της Προσωπικής Ασφάλειας ,ανήκει στην αφρόκρεμα της δανέζικης αστυνομίας, όμως υποβιβάστηκε βαθμολογικά και παίρνει μετάθεση ,για να επανδρώσει το τοπικό αστυνομικό τμήμα του Σάντστεδ στη Νότια Σελανδία ,με δύο ακόμα συναδέλφους του.Ο Γιούνκερ υποβιβάστηκε και μεταθέτηκε από τη Κοπεγχάγη , για ένα ερωτικό παράπτωμα . Εκεί που πάει ο Γιούνκερ είναι το πατρικό του σπίτι ,όπου ζει ο πατέρας του ,Μόουνς Γιούνκερσεν ,με γεροντική άνοια .Αφήνει στην Κοπεγχάγη ,την γυναίκα του Σαρλότε και τα δύο του παιδιά.
Ο Γιούνκερ θεωρείται από τους καλύτερους Δανούς ερευνητές εξιχνίασης φόνων, είναι έξυπνος και πεισματάρης. Θα μπορέσει να βρει τους δολοφόνους του ζευγαριού και τον εμπρηστή ;
Η Σίνε Κριστιάνσεν αστυνόμος, έμπειρη ερευνήτρια φόνων του Τμήματος Επικίνδυνων Εγκλημάτων της Αστυνομίας της Κοπεγχάγης ,είναι επικεφαλής των ερευνών ,για το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κοπεγχάγη , με απόφαση του Αρχηγού, του αναπληρωτή επιθεωρητή της Αστυνομίας, Έρικ Μέρλιν.Η δανέζικη Αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της.Την εξιχνίαση δεκαεννιά φόνων.Ίσως πρόκειται για διεθνή τρομοκρατία.
Μια κάμερα σφαλείας στην Κοπεγχάγη ανακαλύπτει ένα Δανό σκληροπυρηνικό ισλαμιστή, τον Σίμον Σπάνγκστρουπ , ο οποίος πολεμούσε στη Συρία με το Ισλαμικό Κράτος και θεωρούνταν νεκρός ,από το 2013 .Έχει αυτός κάποια σχέση με το τρομοκρατικό κτύπημα στη Νίτορβ ; Τώρα αρχίζει ένα κυνηγητό να ανακαλύψουν έναν άνθρωπο,που για χρόνια η Αστυνομία, νόμιζε πεθαμένο.
Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι…
Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν, αν κάποιος πλησιάσει την αλήθεια.
Άνθρωποι των μυστικών τπηρεσιών ,που παίζουν διπλούς ρόλους .
Άνθρωποι ψυχροί δολοφόνοι.
Άνθρωποι φονικές μηχανές.
Άνθρωποι με λυκίσιο χαμόγελο.
Άνθρωποι τέλειοι τρομοκράτες.
Άνθρωποι αδίσταχτοι.
Άνθρωποι σαδιστές.
Άνθρωποι του Ισλαμικού Κράτους (ISIS).
Άνθρωποι της θρησκευτικής αστυνομίας , της Χίσμπα.
Άνθρωποι βομβιστές αυτοκτονίας.
Άνθρωποι σύνδεσμοι ή χάντλερ.
Άνθρωποι πληροροφοριοδότες.
Άνθρωποι Χ.
Άνθρωποι χαφιέδες της Αστυνομίας.
Προδοσίες και αμέλειες υπηρεσιών ,που στοίχισαν τόσες ζωές.
Τι ήταν η TEX ;
Τι ήταν το κίνημα Νορδικής Αντίστασης ;
Τι σχέση έχει η Υπηρεσία Πληροφοριών των Ενόπλων Δυνάμεων της Δανίας ;
Θα κουκουλωθούν όλα ; Αν και υπάρχουν δεκαεννιά νεκροί ;
Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στη δολοφονία του Μπεντ και της Ανέτε Λάρσεν στην πόλη Σάντστεδ και του τρομακτικού κτυπήματος στη Νίτορβ της Κοπεγχάγης ;
Ισχύει η παροιμία «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι ο καλύτερος φίλος μου» ;
Ένα σενάριο θρίλερ ,για την τρομοκρατία του μέλλοντος …
Ένα σενάριο που ξεπερνά κάθε φαντασία.
Ένα ζοφερό σκηνικό γεμάτο χιονοθύελλες, πάγο και ομίχλες, μια εφιαλτική εικόνα μιας χωρίς σύνορα φρίκης , που προκαλούν πράξεις που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη αντοχή.
Ένα συγκλονιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα για την τρομοκρατία , τη βία ,τη μοναξιά σε μια ψυχρή Δανία.
Διαβάζεται χωρίς ανάσα.
Tο ζευγάρι των δημοσιογράφων Γένι Πέδερσεν και Κιμ Φάμπερ κάνει το ντεμπούτο του στη λογοτεχνία με ένα δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα.
Η Γένι Πέδερσεν γεννήθηκε το 1968. Είναι παρουσιάστρια και συντάκτρια αστυνομικού ρεπορτάζ στο κανάλι TV2. Το 2018 κέρδισε το βραβείο της Τηλεπαρουσιάστριας της Χρονιάς.
Ο Κιμ Φάμπερ γεννήθηκε το 1955. Είναι αρχιτέκτονας και δημοσιογράφος στην εφημερίδα Politiken. Έχει γράψει τα βιβλία Η Καταραμένη Άνοιξη, με θέμα τον πόλεμο στο Κόσοβο, και Το Βιβλίο της Έστερ, με θέμα την επιβίωση από το AIDS.
Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς
Η γη του πάγου Η σελίδα τού βιβλίου
Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή-Κουγιώνη για το βιβλίο
Η “Διαθήκη του Δολοφόνου” είναι ένα πολύ έξυπνο βιβλίο, που εντυπωσιάζει αμέσως διαβάζοντας την υπόθεσή στο οπισθόφυλλο.
“…προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση”.
Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής, αφού εξηγεί τον δικό του θάνατο, ομολογώντας πως ήταν αυτοχειρία, ανακοινώνει σε συγγενείς και φίλους, μα και σε όσους θελήσουν να το ψάξουν, πως αυτός είναι ο δολοφόνος του γαμπρού του, το εντυπωσιακό εδώ βέβαια είναι πως τον δολοφονεί..ενώ έχει ήδη πεθάνει και ο ίδιος, λίγες ώρες πριν.. Πρωτότυπη ιδέα και πολύ ευφάνταστη που σίγουρα κερδίζει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και διανύει τους τελευταίους μήνες πριν τον θάνατο του. Η πλοκή του βιβλίου ξετυλίγεται με γρήγορη ροή, ταυτόχρονα με την ιστορία ζωής του Δριμού και αυτό δίνει περιθώριο τον αναγνώστη να τον γνωρίσει καλύτερα μέσα από πιο προσωπικές εξομολογήσεις και εκμυστηρεύσεις.
Στο πρωτόλειο πόνημα του Νίκου Γκίκα υπάρχει αρκετή δράση μα η λύση του αινίγματος βασίζεται περισσότερο στη διασταύρωση πληροφοριών, την έρευνα και τον συνδυασμό γεγονότων. Το μυστήριο που προκύπτει αρχικά δεν είναι τόσο εύκολο να διαλευκανθεί, καθώς μπαίνουν στη μέση διάφορα στοιχεία που μπορεί να είναι και παραπλανητικά. Ένα ιδιαίτερο, έξυπνο εύρημα αποτελεί τη λύση – και η αποκάλυψή του είναι εντυπωσιακή. Οι περιγραφές των χώρων, είναι πολύ ζωντανές, κινηματογραφικές, οι σκηνές εναλλάσσονται τέλεια εναρμονισμένες και επιτείνουν την αναγνωστική απόλαυση, μοιάζουν με στοιχεία καλογραμμένου σεναρίου, έτσι ώστε άνετα να μπορεί να μεταφερθεί και στη μεγάλη ή στη μικρή οθόνη.
Ο συγγραφέας διερευνά και σκιαγραφεί σε βαθμό άκρως ικανοποιητικό, την ψυχολογία καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του και έτσι πολύ εύκολα κάνει κοινωνό τον αναγνώστη της ψυχικής κατάστασης των ηρώων του, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τα συναισθήματα και τις σκέψεις, που κρύβονται σε κάθε τους απόφαση και κίνηση. Ο κόσμος τους οικείος και ρεαλιστικός, άλλες φορές τον απωθεί, άλλες τον συγκινεί, τον θυμώνει, τον αγανακτεί, μα σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον του αμείωτο ως την τελευταία σελίδα, καθώς ξέρει πως είναι πραγματικός. Διαφθορά, ασυδοσία, μοιραίες και επικίνδυνες γυναίκες, εθισμοί, εκβιασμοί, ίντριγκες, δολοπλοκίες, διαταραγμένες ψυχικά προσωπικότητες, μα και δυνατοί θεσμοί, όπως αυτός της πατρικής αγάπης, θυσίας, της αγάπης, της φιλίας, της αφοσίωσης, συνθέτουν το σκηνικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και παρασύρουν τον αναγνώστη στο κυνήγι της λύσης ενός καθηλωτικού μυστηρίου.
Εντυπωσιακή και η πολύ καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας δια χειρός Νίκου Γκίκα, τραβάει την προσοχή και εγείρει τον θαυμασμό του αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα. Ο Νίκος Γκίκας πρωτοπορεί και επιλέγει έναν διαφορετικό τρόπο γραφής από αυτόν που μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει στα αστυνομικά μυθιστορήματα, που η γραφή τους είναι πιο συγκεκριμένη, πιο κοφτή θα έλεγα. Ο λόγος του είναι λυρικός, καθώς περιγράφει την καθημερινότητα των ηρώων του, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα συναισθήματα, όπως αυτά του έρωτα, του χωρισμού, της μοναξιάς. Χρησιμοποιεί διηγηματικά στοιχεία για να περιγράψει ή να εξωτερικεύσει προσωπικά συναισθήματα, σκέψεις και εντυπώσεις με γραφή εμπλουτισμένη με άφθονη χρήση εκφραστικών μέσων. Φανερή και αξιέπαινη είναι επίσης και η επιμελής και σωστή ερευνά που φαίνεται να έκανε σε τομείς της ιατρικής, της νομικής και της τεχνολογίας όπου αυτή απαιτείται και εξυπηρετεί στην εξέλιξη της πλοκής.
Εξαιρετική και η σύλληψη του τέλους. Ανατρεπτικό και καθόλου προβλέψιμο. Αναζητώντας τον δολοφόνο, ο αναγνώστης μπορεί να φανταστεί κάποια πράγματα μα αποκλείεται αυτή την έκβαση. Ένα πολύ βαρύ παρελθοντικό ιστορικό, προκαλεί συνέπειες, άλλοτε προμελετημένες και άλλες φορές όχι, που βαραίνουν και προδικάζουν το μέλλον καθώς ζητούν δικαίωση. Ποιος έχει το δικαίωμα να απονείμει δικαιοσύνη..;; Τι την χαρακτηρίζει ηθική και τι όχι…;; Τι σε κάνει ένοχο ή αθώο…;; Μπορεί μέσα από τον θάνατο να γεννηθεί ζωή..;; Μέσα από την απόγνωση να θριαμβεύσει η ελπίδα..;; Μπορεί ένας θάνατος να φωνάξει “συγνώμη”.. και αν ναι, αρκεί για να διορθώσει τραγικά λάθη και συμπεριφορές..;; Ερωτήματα που εύκολα ο καθένας θα χαρακτήριζε ως κενά ή αναπάντητα, στο βιβλίο του Νίκου Γκίκα, μα εγώ θα το έλεγα πως είναι όλα αυτά εσκεμμένα και εύστοχα τοποθετημένα τεχνάσματα από τον συγγραφέα, για να προκαλέσουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη..
Αν με ρωτήσετε τι είδους βιβλίο είναι “Η διαθήκη του δολοφόνου” δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω με απόλυτο τρόπο. Είναι νουάρ; Είναι μια ιστορία εκδίκησης και ιδιόμορφης δικαιοσύνης; Είναι κοινωνικό; Θα έλεγα λοιπόν πως είναι λίγο απ’ όλα αυτά, μα απολύτως σίγουρη όμως είμαι στο ότι “Η διαθήκη του δολοφόνου” είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής λογοτεχνίας, που δεν πρέπει να χάσετε. Αποτελεί άρτιο δείγμα αριστουργηματικής γραφής από έναν πολύ ταλαντούχο, πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, που έχει πολλά να δώσει και σίγουρα θα το διαπιστώσουμε στην συνέχεια..
Η διαθήκη του δολοφόνου Η σελίδα τού βιβλίου“Πάμε μια βόλτα;”.. και αμέσως χαμογελάς και σκέφτεσαι “Πάμε όπου με πας..” και η Μαρία Βουζουνεράκη με πήγε μια υπέροχη βόλτα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της. Μια βόλτα που με έκανε πιο πλούσια καθώς μου έκανε δώρο ένα πολύτιμο, θαυματουργό πρίσμα, το κρατούσα και διάβαζα και μέσα από αυτό, τα είδα όλα αλλιώς..
Η Μυρτώ είναι η βασική ηρωίδα του βιβλίου, ένα κορίτσι που λατρεύει τα βιβλία και ζει στο Ναύπλιο. Αποφασίζει λοιπόν να αφήσει την πόλη της και να πάει στην Αθήνα, για να κυνηγήσει τα όνειρα της και την δική της προσωπική ευτυχία. Με όπλα της το έμφυτο ταλέντο της στην συγγραφή και την πίστη στον εαυτό της, είναι έτοιμη να δώσει τον δικό της προσωπικό αγώνα και να δημιουργήσει, την ζωή που ονειρεύτηκε. Είναι έτοιμη για όλα, εκτός από ένα μοιραίο χτύπημα της τύχης, τόσο σκληρό και καθοριστικό που είναι ικανό να τα αλλάξει όλα και να επιβάλλει στην Μυρτώ να υποταχθεί στην μοίρα της. Μια ανίατη ασθένεια, η Σκλήρυνση κατά πλάκας, προσγειώνει την Μυρτώ σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα με την οποία πρέπει να μάθει να ζει και να συμβιβαστεί.. Πατάει φρένο στην ορμητική πορεία της Μυρτώ προς την κατάκτηση των ονείρων της και ζητάει..παράδοση αμαχητί.
Το βιβλίο της Μαρίας Βουζουνεράκη, είναι ένας οδηγός ζωής που σκοπό έχει να ανατρέψει τα όσα πιστεύαμε και θεωρούσαμε ως τώρα δεδομένα και να μας κάνει να τα δούμε όλα αλλιώς. Είναι ένα μάθημα, που θα το θυμόμαστε πάντα, είναι ένα ηχηρό μήνυμα, που φωνάζει πως η ζωή μας, είναι ένα ανεκτίμητο δώρο και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το υποτιμάμε ή να μην το εκτιμάμε σωστά.
Όλοι μας κουβαλάμε στερεότυπα που επηρεάζουν την συμπεριφορά μας και την ζωή μας. Όλοι έχουμε την τάση να θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα, την υγεία μας, την αγάπη του συντρόφου μας, την αφοσίωση του φίλου μας, ακόμα και την καλή μας τύχη. Η Μαρία Βουζουνεράκη ξέρει από πρώτο χέρι πως δεν είναι έτσι, το έχει ζήσει, το ζει και προσπαθεί μέσω του βιβλίου της, όχι απλά να μας το υπενθυμίσει, μα να μας κάνει να δούμε πως τελικά το μόνο που μπορούμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο είναι ακριβώς αυτό, πως τίποτα στην ζωή μας δεν είναι δεδομένο..
Τις περισσότερες φορές έχουμε άγνοια κίνδυνου. Υποδεχόμαστε το καλό όπου το συναντάμε πάντα έτοιμοι και πιστεύουμε πως το κακό αφορά πάντα τους άλλους. Έτσι, όταν αυτό συμβεί στις ζωές μας μάς βρίσκει ανοχύρωτους, ευάλωτους και απομυζεί εύκολα όλες μας τις ψυχικές δυνάμεις, γιατί εμείς το επιτρέπουμε.
Το βιβλίο αυτό λοιπόν μας δείχνει πως αυτή η υπέροχη βόλτα μας στην ζωή, δεν πρέπει να σταματάει ποτέ, πρέπει να συνεχίζεται. Ο άνθρωπος πρέπει να προσαρμόζεται σε κάθε νέα συνθήκη που συναντά στο διάβα της. Πρέπει να συνεχίσει να κάνει όνειρα και να έχει στόχους. Πρέπει να προσπαθεί να εξελίσσεται σε καλύτερο άνθρωπο. Πρέπει να συνεχίσει με το ίδιο σθένος και ζήλο να διεκδικεί κάθε του δικαίωμα στον έρωτα, στην ευτυχία, στην αγάπη. Να υποστηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τις προσωπικές του επιλογές και να φεύγει μακριά από ότι προσπαθεί να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του και από κάθε “πρέπει” που του επιβάλλουν καθήλωση και “προσαρμογή” στις επιταγές τους. Τα δικά του θέλω και όνειρα είναι αυτά που θα του προσφέρουν την πραγματική ελευθερία. Το βιβλίο αυτό είναι μια υπέροχη βόλτα στη ζωή, γιατί είναι μια βόλτα στην δική μας ζωή, στο δικό μας παρακάτω. Μια βόλτα που πάνω από όλα, οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Τις περισσότερες φορές μας είναι πιο εύκολα να εμφανιζόμαστε ως θύματα, θύματα των άλλων, της μοίρας, της ζωής. Αυτό δικαιολογεί κάθε μας παραίτηση και αδυναμία να αντισταθούμε σε αντίξοες συνθήκες που συναντάμε. Εκμαιεύει πιο εύκολα την συμπάθεια και την κατανόηση των άλλων. Όμως το αντίθετο από όλα αυτά, είναι το σπάνιο που όλοι θαυμάζουμε, το μοναδικό που όλοι κοιτάμε με δέος και η Μαρία Βουζουνεράκη, μας το λέει ξεκάθαρα με κάθε της λέξη, κρατώντας μας σφικτά από το χέρι, σε αυτή την όμορφη βόλτα, που φαντάζει σαν αυτό που λέγαμε στα μαθητικά μας χρόνια “εκπαιδευτική εκδρομή”
Σε κάθε άσχημο που συναντάμε, χίλιες δικαιολογίες λειτουργούν ανασταλτικά για το αν πάμε παρακάτω, για το αν συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Αφήνουμε στην άκρη τα όνειρα μας ενώ στην πραγματικότητα, αυτές πρέπει να αφήσουμε στην άκρη, όχι την ίδια μας την ζωή. Δεύτερη φορά δεν έχει, κανένας δεν θα μας δώσει το δικαίωμα της επανάληψης για αυτό πρέπει να ζούμε απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή της ζωής μας και να εκμεταλλευόμαστε ή να δημιουργούμε ευκαιρίες γα να την κάνουμε ακόμα πιο όμορφη. Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε μετά από κάθε χτύπημα, πανηγυρίζοντας την κάθε νέα μας αρχή, όχι απλά να επιβιώνουμε περιμένοντας το τέλος.
Οι ήρωες του βιβλίου, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, όπως εκείνοι που ο καθένας μας συνάντα στην καθημερινότητα του, αλλά που με τον δικό τους τρόπο, ηθελημένα ή όχι, επιδρούν καταλυτικά στην διαμόρφωση του χαραχτήρα μας.
Είναι εκείνοι που συνεχίζουν να είναι κοντά μας στα δύσκολα και εκείνοι που φεύγουν πρώτοι από τα ναυάγια της ζωής μας, σαν ποντικοί. Εκείνοι που αντιστέκονται στην μοίρα και εκείνοι που απλά της υποτάσσονται. Εκείνοι που λέμε διαφορετικούς και τους κατακρίνουμε, μα ξεχνάμε πως είναι ολόιδιοι με μας, το ίδιο άνθρωποι με μας και με τα ίδια ακριβώς δικαιώματα, στο όνειρο και στην διαμόρφωση της δικής τους προσωπικής ευτυχίας.
Η συγγραφέας απλά και λυτά περνάει τα μηνύματα της αβίαστα μα τόσο επιβλητικά. Δεν γράφει για να εντυπωσιάσει με το συγγραφικό της ταλέντο -αυτό έτσι κι αλλιώς είναι αυταπόδεικτο στοιχείο του βιβλίου- γράφει γιατί έτσι μπορεί να μας πλησιάσει, να μας κάνει να ακούσουμε, να μας κάνει να δούμε, γιατί αυτό έχει σημασία για αυτήν. Καταθέτει μεγάλες αλήθειες, τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία στον χώρα μας και στις προσωπικές τους ζωές, θίγει την αναλγησία του κράτους. Κάνει να φαίνονται τόσο εφήμερα όλα μας τα δεδομένα και αφαιρεί την αξία από κάθε υλική πολυτέλεια της ζωής μας, δίνοντας την πραγματική, πολύτιμη αξία στην ζωή και στις μικρές στιγμές ευτυχίας που αυτή μας χαρίζει κάθε μέρα.
Η γραφή της ρέει, δεν αναλώνεται στο περιττό, μένει στα κύρια ζητήματα που θέλει να θίξει και μεταφέρει τις σωστές πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν να έχουμε πλήρης εικόνες για αυτά. Δεν εκβιάζει συναισθήματα, δεν προκαλεί τον οίκτο, μα η τόσο ρεαλιστική και ανθρωπινή προσέγγιση της, προκαλεί άμεσα συγκίνηση και σεβασμό στον αναγνώστη και κερδίζει την εκτίμηση και τον θαυμασμό του, στην συγγραφική της δεινότητα.
Διαβάστε το, αυτή η βόλτα θα σας προκαλέσει τόσο βαθιά συναισθήματα, που δύσκολα θα την ξεχάσετε..
Πάμε μια βόλτα; Η σελίδα τού βιβλίου
Πρόσκληση φίλων