Popi Xofaki

25/01/2021 13:31

Ένα μυθιστόρημα μυστηρίου και αγωνίας. Το νέο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μπέκα βγάζει στην επιφάνεια τις ιδιορρυθμίες και την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων προκαλώντας προβληματισμό στους ήρωές του δοκιμάζοντάς τους. Στο ακριτικό χωριό τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Μυστικά, ψέματα, αγωνία, μυστήριο. Ένα παιδί εξαφανίζεται κοντά στα σύνορα. Παρακολουθούμε με αγωνία την προσπάθεια που κάνει ο πατέρας για να βρει το παιδί του. Το μυαλό του να πλάθει τραγικά σενάρια για τη μοίρα του παιδιού του. Οι απανωτές ανατροπές διαδέχονται η μία μετά την άλλη και η εξαιρετική πλοκή κορυφώνεται με αυτήν του επιλόγου. 

Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του συγγραφέα Βαγγέλη Μπέκα το οποίο με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες.

Μπράβο!!!

Anna Papoutsoglou

03/12/2020 17:32

Το ψάχνω εδώ και πολλούς μήνες.καποια βοήθεια να το βρω...;

Pelina Chamilothori

23/11/2020 10:58

Βιβλίο που σε ρουφάει... Μπαίνεις μέσα στην υπόθεση και γίνεσαι μέρος αυτής... Μεταδίδει τόσο έντονα τα συναισθήματα... Αν και ήμουν διστακτική, λόγω της κλασσικής περιγραφής, πλούσια Ελληνοαμερικανιδα, Μπεβερλι Χιλς, κλπ., τελικά με διέψευσε... Λίγο κάποιες εκφράσεις με ενόχλησαν μόνο, που αν και μπορώ να καταλάβω την χρήση τους, επιμένω να μην μ αρέσει να τις διαβάζω σε ένα βιβλίο... 

Στράτος Σαλαβός

19/10/2020 20:45

Από τα καλύτερα που διάβασα το 2020

Katia Roze

11/10/2020 13:33

Η Μους μια κοπελιτσα 22 ετων φτωχη και ανεργη χωρις οικογενεια αποφασιζει να αυτοκτονησει πεφτοντας στον Σηκουανα.Ξαφνου ακουει μια φωνη  ε ψιτ τι πας να κανεις  σε αφησε ο φιλος σου ? ε  τα μοναστηρια ναναι καλα.Αυτη που μιλησε ειναι μια κουκλα απο ενα κουκλοθεατρο που ηταν παρακει.Η ταμπελα εγραφε ο κυριος Κοκ και η οικογενεια του.Επτα κουκλες απαρτιζουν την οικογενεια του κυριου Κ οκ κατα κοσμο Μισελ Πειρο. Ο  Μισελ περασε σχεδον ολη του τη ζωη  σαν κλοσαρ . Ορφανος απο τα 6 του χρονια αφου τοτε δολοφονηθηκε η μητερα του που επιβιωνε κανοντας πεζοδρομιο ,εζησε ολη του τη ζωη σε υπονομους και τωρα περιπου στα 35 του νιωθει τοσο μισος για τους ανθρωπους αλλα και για οτι υπαρχει .Ομως οι κουκλες του ειναι τοσο καλοσυνατες τοσο ευγενικες σαν να μην ειναι αυτος ο κακος ανθρωπος που τις κινει. Η Μους για πρωτη φορα νιωθει να την αγαπουν. Α υτες οι κουκλες ειναι το παν στη ζωη της, ομως ο κυριος Κοκ τη μισει,την προσβαλλει τη βιαζει.Το κακο διαφθειρει το καλο μπορει ομως καποιες φορες να συμβει το αναποδο?

Amalia Apostolou

14/09/2020 22:47

Ειναιβιβλιο που δυσκολα το αφηνεις απο τα χερια σου,εχοντας αγωνια,να δεις πως θα εξελιχθει!Οι ηρωες εινει πολυ ξεκαθαροι και αναλαμβανουν την ευθυνη τους με καθαροτητα απεναντι στον εαυτο τους! Οι εικονες ειναι πολυ δυνατες! Οι προβληματισμοι που γεννιουνται πως σχετιζονται οι ηρωες και γιατι ειναι πολοι. Η ηρωιδα συνατιεται με τον εαυτο της και τα ορια της,μεσα στην απομονωση της με μεγαλη επιγνωση εαυτου και αποφασιστικοτητα

Συναρπαστικη η ροη του και η εξελιξη σε καθηλωνει και αναρωτιεσαι μεχρι που μορουν να διευρυνθουν τα ορια του ανθρωπου,στον ερωτα,στη ζωη!

Sophia Atmatzidou

07/09/2020 20:13

Από τις πρώτες κιόλας γραμμές νιώθεις τον λόγο τόσο οικείο,τόσο δικό σου,σαν μια ιστορία που ξετυλίγεται σε ένα πεζουλακι μιλώντας με ένα φίλο!Τελειωνεις το πρώτο κεφάλαιο και νιώθεις ότι ο λόγος κυλάει απίστευτα όμορφα και γλυκά!Διαπλοκή,μυστικά καλά κρυμμένα κρατούν γενιές και γενιές στο σκοτάδι!Και ξαφνικά ένα ένα όλα βγαίνουν στο φως!Σχέσεις βουτηγμένες στο παθος,στην αμαρτία μα και στην προδοσία,έρμαια στα παιχνίδια του μυαλού,στα παιχνίδια της μοίρας ! Χαρακτήρες που δεν περιγράφονται με την πρώτη γνωριμία από τον συγγραφέα αλλά με έναν περίτεχνο τρόπο σε αφήνει να τους ανακαλύψεις σελίδα -σελίδα κορυφώνοντας έτσι πολλές φορές την έκπληξη και της αγωνία σου!Η ματωμένη ανάμνηση δεν είναι απλα ενα πολυσέλιδο βιβλίο με μια υπεροχη ιστορία!Ειναι ενα δέντρο με πολλά παρακλάδια που το κάθε ένα είναι απαραίτητο  για να κυλήσει η ζωή,να λυθουν οι γρίφοι,να λάμψει νικήτρια η αλήθεια!Οι καρποί του δέντρου,οι ήρωες του, υπεροχα δομημενοι,ανθρώπινοι,με αδυναμίες αλλά και χωρίς όρια!Χαρακτηρες που αγαπούν και μισούν,αδικούν μα και δικαιολογούν τα πάθη και τα λάθη αγαπημένων προσώπων!Ανθρωποι που έχουν ζήσει την απώλεια των λετρεμενων του και παλεύουν για να συνεχίσουν στη ζωή!Απωλειες που όχι μόνο έχτισαν κομμάτι κομμάτι αυτές τις ψυχές αλλά τις στιγμάτισαν κιόλας παντοτινά!Ψυχες μπερδεμένες ,γεμάτες αντιφατικά συναισθήματα,ψυχές που ψάχνουν για χρόνια μια αιτία,ή πιο σωστά έναν υπαίτιο για να γαληνέψουν μέσα τους ο,τι τους πλήγωσε!Γεγονότα και ιστορίες που κλιμακονωνται και οδηγούνται τόσο περίτεχνα και αβίαστα στην αποκάλυψη την αλήθειας!Η ματωμένη ανάμνηση είναι αναμφισβήτητα ένα βιβλίο που δε μπορεί να μπει σε μια μόνο κατηγορία!Μυθιστορημα ναι,αλλά τι ειδους;Μυστηριου;Κοινωνικο;Δρασης;Περιπετειεας;Ρομαντικό;Κλεινει μέσα του τα παντα και όλα μαλιστα στο βαθμό που νιώθει ο αναγνώστης ότι τα χρειάζεται για το ταξίδι που επέλεξε να κάνει!Κάθε κεφάλαιο είναι και ένα κομμάτι από το παζλ που όλα μαζί διάσπαρτα κι ανακατεμένα με το χειρότερο τρόπο,παιδεύουν μέχρι τελους τους ηρωες!Και καθώς κουμπώνουν το ένα με το άλλο νιώθεις να λυτρώνεσαι κι εσυ μαζι τους!Καθε σελίδα και μια εξομολόγηση,μια αποκατάσταση της αληθειας που κάποιοι ήθελαν να πιστεύουν για χρόνια!Και ενώ κάθε φορά νομίζεις πως έχεις βρει τον ένοχο κι όμως κάθε φορά κανεις λάθος!Γιατι αν είναι κάτι που σου μένει από αυτό το ταξίδι ειναι πως τίποτα δεν είναι οπως φαίνεται!Κι αυτό είναι ένα από τα ατού της ματωμένης ανάμνησης: η ανατροπή που προκύπτει από μυστικά και παλιές ιστορίες καλά κρυμμένες!Η ματωμένη ανάμνηση σε ταξιδεύει σε δύσκολα μονοπάτια ακόμα κι αν δεν έχεις ζήσει τίποτα παρόμοιο!Αν κάτι όμως στη ζωή σου σε κάνει να ταυτίζεσαι με όσα διαβαζεις,τότε τα ζεις όλα στο πολλαπλασιο!Ματωνεις κι εσυ με τους ήρωες,ερωτεύεσαι, και νιωθεις να αιωρείσαι ανάμεσα στην κόλαση και τον παραδεισο!Δικαιολογείς κι εσυ το παρελθόν σου και συμφιλιώνεσαι μαζί του για να βγεις πιο σίγουρος και πιο δυνατός μέσα από αυτό το «τουβλακι» (όπως συνηθίζει να το αποκαλεί η δημιουργός του)!Κάθε μου κριτική συνηθίζω να την κλείνω με λίγα λόγια του βιβλιου,το τουβλακι αυτό όμως ακόμα και σ’αυτο κάνει την ανατροπή!Δε θα βρεις ρητά ζωής βαρύγδουπα ή ονειροπόλα όπως συνηθίζες σε πολλά βιβλία...εδώ μιλούν τα γεγονότα,οι πράξεις και τα νιωθω των ηρώων!Κλεινω απλα λέγοντας πως αν το ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι με την σκέψη πως είναι κάτι απλό,σίγουρα θα σας διαψεύσει!

Μαρία Ορτζάνη

25/08/2020 07:58

Αν χαρίζεται θα το ήθελα

Μαρία Ορτζάνη

25/08/2020 07:51

Χαρίζεται ακόμα η έχει δοθεί;

Κώστας Τραχανάς

17/08/2020 04:32

«Τα μυστικά του Ευρώτα» Β.Στελλάκου Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ.223

1939. Οι εφημερίδες : « …σε θανατηφόρο δυστύχημα στο χωριό Τζουμαγιά του νομού Σερρών, έχασε τη ζωή του ο νεώτατος γεωπόνος Ραγκαβής Γεώργιος.O αποθανών ήτο νυμφευμένος και η σύζυγός του ευρίσκεται σε κατάσταση εγκυμοσύνης ».

1932. Κοντά στις όχθες του Ευρώτα βρέθηκε σκοτωμένος ο δάσκαλος Γεώργιος Κωνσταντάκος.

Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα δύο γεγονότα ;

Δεκαετία του ΄80. Ο Άλκης Κωνσταντάκος  ,ένα μοναχικός και στοχαστικός τύπος, απολύεται από την εργασία του( ήταν δημοσιογράφος σε εφημερίδα ) και χωρίζει με την γυναίκα του Ελένη.

 Προσπαθεί να βάλει μία τάξη στη ζωή του και αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι στο χωριό του παππού του ,από την πλευρά  του πατέρα του ,Λεωνίδα .Κάνει  μια επιστροφή στη γενέθλια γη. Επιστροφή νοσταλγική. Το πιο βαθύ τιμαλφές της μνήμης μακριά από τη πατρική γη , είναι τα ακούσματα , τα τοπία, τα  νεκροταφεία, τα παλιά ,πέτρινα ,εγκαταλελειμμένα και στοιχειωμένα  σπίτια , τα ποτάμια, τα βουνά, τα  αγγίγματα , οι ευχές ,οι απώλειες που έχουν καταγραφεί στη μνήμη και σε δύσκολες στιγμές , σε αδιέξοδα του βίου , σε ταπεινώσεις ,τότε που, ως χείμαρροι αρτεσιανοί , ορμούν και σε κατακλύζουν. Μακριά από τα λίκνα της ζωής του,  οι μνήμες , οι αισθήσεις ζητούν να καταλάβουν κυρίαρχο ρόλο ή διεκδικούν να αναδείξουν και να φέρουν στην επιφάνεια μυστικά, συμπεριφορές , σιωπές ,ψέματα, νεκρούς, απώλειες , καημούς, τραύματα.

Επιστρέφοντας στον τόπο του ο Άλκης και στον απόηχο και στη δυναμική της ιστορίας ισορροπεί ως πρόσωπο , σκάβει και καταφέρνει να χτυπήσει καινούργιες φλέβες , από όπου και αναβλύζουν χώματα και πράγματα ολότελα δικά του , γνήσια και αγαπητά. Ταριχεύοντας τη μνήμη και παρέχοντας χώρο στην απουσία  , ώστε να αναπτυχθεί με δικά της φορτία , και τα σύνθετα -δύσκολα παιχνιδίσματα και τις ανταποκρίσεις της, αποσύρεται στη μοναξιά και στη διακριτικότητα του.

Ο Άλκης επιστρέφει στο σπίτι του δάσκαλου παππού του στη Σπάρτη και γίνεται καταλύτης για να αποκαλυφθούν κρυμμένα μυστικά .Προσπαθεί μετά από τόσα χρόνια να ανακαλύψει πώς σκοτώθηκε ο παππούς του ,ο Αλκιβιάδης, γιατί δεν του μίλησε ποτέ ο πατέρας του ,για αυτό το γεγονός , γιατί δεν υπάρχει καμία φωτογραφία του παππού του και γιατί δεν υπάρχει τάφος του παππού του στο νεκροταφείο του χωριού του, λες και δεν   υπήρξε ποτέ ;  Γιατί κανείς από την οικογένειά του δεν του μίλησε ποτέ για τον παππού του ; Γιατί αυτό το ασαφές και αόρατο πλανιόταν για τον παππού του;  Μήπως δεν συνέβη τίποτα και όλα αυτά  για τον θάνατό του παππού του, ήταν ένας οικογενειακός μύθος ;  Θα μπορούσε να σήμερα να βρει την αλήθεια ; Υπάρχει κάποιος να του λύσει αυτό το μυστικό ;

Στις επισκέψεις του νεκροταφείου του χωριού του, που ήταν θαμμένοι ο πατέρας του, η μητέρα του και οι υπόλοιποι συγγενείς δεν τον έκανε να νιώθει εκείνη την θλίψη που έχει σχέση με τον θάνατο , αλλά εκείνο το είδος της θλίψης που έχει σχέση με την νοσταλγία , όχι μόνο για τα αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και για τα χρόνια εκείνα του παρελθόντος .

Το παρελθόν πάντα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στο σπίτι τους : ο παππούς που δεν γνώρισε , η γιαγιά, οι συγγενείς από την Πόλη. Όσο μεγάλωνε υπήρχε ένα πέπλο. Υπήρχε ένας ανεπαίσθητος αλλά διάχυτος φόβος στο σπίτι , κάτι μαγικό , παλιό και υφέρπον , ελάχιστο αλλά υπαρκτό και παρόν. Τα μέρη που έζησαν οι συγγενείς από την μεριά της μητέρας του τα έφερνε στο μυαλό του σαν να βρισκόταν σε  ένα παράλληλο φανταστικό σύμπαν. Αντίθετα, στο πραγματικό σύμπαν βρίσκονταν οι συγγενείς του πατέρα του .Εκεί υπήρχε ένα χωριό   , ένα σπίτι, συγγενείς που τους έβλεπε, αλλά καθόλου μαγικοί και παραμυθένιοι .Ήταν η πραγματική γιαγιά , τα ξαδέλφια , οι θείοι , λουσμένοι στο άπλετο φως του Ταΰγετου της  Σπάρτης. Τελικά , μεγάλωσε με το ομιχλώδες παρελθόν της Πόλης και με το οριοθετημένο και ζωντανό παρόν της παλιάς Ελλάδας. Σε αυτό το μυθικό , ασαφές και απροσανατόλιστο παρελθόν έζησε.

Μυστικά στην οικογένεια πολλά , μυστικά σαν παραμύθια , σαν όνειρα , σαν ψέματα. Δυσλειτουργικές οικογένειες , αυτή η μάστιγα που διαλύει παιδικές ψυχές. Σε όλες τις οικογένειες υπάρχουν μυστικά .Στη δική τους υπήρχε αυτό το μυστικό. Ο παππούς. Ένα πρόσωπο αόρατο. Ένα πρόσωπο του μύθου. Προσπάθησε ο Άλκης στην αρχή ασυνείδητα , μετά συνειδητά , να πλάσει το παρελθόν ενός ανθρώπου άγνωστου και να γνωρίσει μέσα από αυτόν και τον πατέρα του .Άρχισε να μαθαίνει τόσα πράγματα που δεν ήξερε για δύο ανθρώπους που αγαπούσε. Βέβαια στον παππού δεν χρειάστηκε ποτέ να πει ότι τον αγαπούσε.  Άλλη απώλεια κι αυτή , έχασε την αγάπη που θα ένιωθε για έναν παππού. Του έλειψε πολύ μια φωτογραφία του .Όσες περιγραφές και αν κάνανε οι γεροντότεροι δεν σταθήκαν ικανές να τον αναπαραστήσουν .Του έλειψε ακόμη το ότι δεν υπήρχε τάφος, έστω και χωρίς φωτογραφία. Τι μεγάλη απώλεια!!

 Άλλωστε , απώλεια δεν είναι μόνο το κενό που αφήνουν οι άνθρωποί σου όταν φεύγουν , αλλά είναι και αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που σταματά. Απώλεια , το βάρος της , που με τα χρόνια έγινε πέτρα…

Η απώλεια , το χάσιμο , το ξόδεμα , λέξεις βαριές , που ωστόσο κρύβονται σαν πούπουλα , σαν να μην έχουν βάρος. Η απώλεια κληρονομιέται κι αυτή έχει βαριά σκιά…

Ο Άλκης ένιωθε θυμό και πίκρα για τους γονείς του , για την αλαζονεία της μητέρας του. Για την αδυναμία και τον φόβο του πατέρα του. Για τα ψέματα , τα μυστικά , τις μισοειπωμένες κουβέντες , τους απαράβατους άγραφους νόμους της οικογένειας. Την απώλεια που και εκείνη καταλάβαινε. Το ότι ποτέ δεν θα μάθαινε την αλήθεια…  

Οι αναμνήσεις δεν έρχονταν ξεθωριασμένες ,αλλά ζωντανές.

 Εντέλει οι αναμνήσεις δηλώνουν την ευχαρίστηση ή την πίκρα που αποπνέουν εκείνα τα χρόνια στα οποία αναφέρονται ή μήπως η θλίψη για την απώλεια του χρόνου που πέρασε και έφυγε ανεπιστρεπτί ; Θα μπορούσε να βρει το κρυμμένο μυστικό για τον παππού του  στον Ευρώτα, εκείνους τους μαύρους και πέτρινους καιρούς ;  Ήταν ο θάνατος από βεντέτα και γινάτι ή ήταν πολιτικό έγκλημα ;  Τι κρύβει το σεντούκι της γιαγιάς του ;  Τι σχέση μπορεί να έχει ο Άλκης με την κόρη και την μάνα του νεκρού γεωπόνου Γιώργου Ραγκαβή ;

Ένας άνθρωπος μονάχος σε ένα εγκαταλελειμμένο ορεινό χωριό της Σπάρτης συνδιαλέγεται με τον φυσικό κόσμο, ενώ εισβάλλει το απείκασμα ενός παράλληλου σύμπαντος ή ίσως ο κόσμος των νεκρών (ο σκοτωμένος παππούς )και οι οικογενειακές ρίζες . Το αλλόκοτο και το προφανές συμπλέκονται με απόλυτη αληθοφάνεια . Η πραγματικότητα εφιάλτης, το όνειρο πραγματικότητα .Η μελαγχολία μετασχηματίζεται σε λυτρωτική παρηγορία. Ο θάνατος ξορκίζεται γιατί εντάσσεται στη ζωή . Ο θάνατος  δημιουργεί το πάθος για τη ζωή. Η τρυφεράδα πηγάζει από την επίγνωση της σκληρότητας των πραγμάτων.

Πατρίδα μας είναι ο  γενέθλιος τόπος και οι οικογενειακές μας ρίζες. Είμαστε μέσα στον τόπο και ο τόπος βρίσκεται μέσα μας. Μας γεννάει και τον γεννάμε , μας ονειρεύεται και τον ονειρευόμαστε… 

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο συνειδητοποιούμε πόση δύναμη έχει η τέχνη να ενώνει τους ανθρώπους. Είναι σαν μια μυστική ταυτότητα , ένας κώδικας επικοινωνίας που δεν χρειάζεται πολλά λόγια ούτε περιττές κινήσεις .Μερικές φορές αρκεί μόνο μια ματιά.

Μέσα από την απώλεια, τη μνήμη, το ανοίκειο και το παραμυθικό στοιχείο η Βίλλη Στελλάκου  ανιχνεύει τις ρίζες της σύγχρονων βιοτικών συνθηκών και αναζητά όρους ενηλικίωσης και μύησης στη ζωή.

Διαβάστε το . Πρόκειται για ένα πολύ συγκινητικό και στοχαστικό μυθιστόρημα.

Η Βίλλη Στελλάκου γεννήθηκε το 1951 στην Καβάλα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία και είναι διδάκτωρ της Σχολής Κοινωνικών και Περιβαλλοντικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας, καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ερευνήτρια στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τις νουβέλες Το ξύπνημα (Νησίδες, 2012) και Σηκώθηκε και άναψε όλα τα φώτα (Γαβριηλίδης, 2013) και το μυθιστόρημα Τα μυστικά του Ευρώτα (Κέδρος, 2020). Διηγήματά της έχουν εκδοθεί στους συλλογικούς τόμους Έλα στη θέση μου. 20 ιστορίες για την αλληλεγγύη (Ταξιδευτής, 2015) και 9 ήρωες, 8 ιστορίες (Εύμαρος, 2018).

                                  Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς