-
Το Κοινωνικό Δίκτυο για τον Αναγνώστη και τα Βιβλία του -
-
ΝΕΟ
Προτάσεις -
Μηνύματα -
Εκδηλώσεις
| Πως γράφω κριτική; | Είμαι Συγγραφέας | Είμαι Εκδότης | Είμαι Βιβλιοπώλης | Live streaming / Video |
Ψαχνω γι αυτο το βιβλιο πολυ καιρο ! Υπαρχει ακποιος που να το πουλαει?
Ευάλωτη δίπλα σου Η σελίδα τού βιβλίουΗ συγγραφέας με ευαισθησία αγγίζει θέματα κοινωνικά και με γλαφυρό ύφος παρουσιάζει τη φύση ως αντίδοτο στις παθογένειες των καιρών. Γεμάτο εικόνες, χρώματα κι αρώματα το βιβλίο.
Ο ανάποδος καθρέφτης Η σελίδα τού βιβλίουΘεωρω το bookia εξαιρετικό!
Θα ήθελα ομως να μπορω να βλέπω κατευθειαν την βαθμολογία που τυχον εχω δωσει σε καθε βιβλίο απευθειας κατω απο το εξώφυλλο, χωρίς να χρειάζεται να μπω στο καθένα ξεχωριστα. Πολλες φορες επίσης μπαίνοντας στην βιβλιοθήκη καποιου που θεωρω οτι ταιριάζουμε θέλω να μπορώ να δω ποιά αλλα βιβλία ξεχώρισε για να πάρω ιδέες τι θα διαβάσω μετα. Απο την δραστηριότητα να βρείς κριτικές του ειναι πολύ κουραστικο.
Καλή συνέχεια!
Bookia ΠροτάσειςΟ Λεωνίδας Σείριος δεν μπορεί να συμβιβάσει τους δυο εαυτούς του στο ανθρώπινο σώμα του. Επιτυχημένος δικηγόρος, πρωτότοκος γιος του Ωρίωνα Σείριου, σύντομα θα ηγηθεί της Φυλής των Λεόντων που ακόμη ψάχνει το ιερό δισκοπότηρο για να κυριαρχήσει.
Η Λευκή είναι 25 ετών και σχεδόν δυστυχισμένη μέχρι τη μέρα που ο Λεωνίδας θα τη συναντήσει και θα ανακαλύψει πως κι αυτή κουβαλάει κάτι παραπάνω μέσα της, πέρα από το κορίτσι με τα ολόλευκα μαλλιά.
Κανείς δεν είναι τόσο ανθρώπινος όσο πίστευε. Κανείς δε θυσίασε τόσα πολλά για τη αγάπη και την οικογένεια... Και ποτέ ο πειρασμός για την αιωνιότητα δεν ήταν τόσο μεγάλος...
Το θερινό ηλιοστάσιο Η σελίδα τού βιβλίουΥπάρχει κάποιος που να έχει το βιβλίο το ψάχνω 2 χρόνια !
Ανατολικά του ήλιου και δυτικά της σελήνης Η σελίδα τού βιβλίουΠώς μπορώ να σς στείλω τη φωτογραφία εξωφύλλου του βιβλίου μου, επειδή υπάρχει εκρεμμής εγγραφή;
Αν είχα ακόμα μια ζωή Η σελίδα τού βιβλίου
ΜΙΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ- ΜΙΑ ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ- Η ΕΛΠΙΔΑ- Η ΕΞΙΛΕΩΣΗ
Ένα ζευγάρι μαζί με το κοριτσάκι του, για να γλιτώσει από τους τσέτες του Κεμάλ, εγκαταλείπει την πάτρια γη του Μπεϊαλάν του Πόντου και καταφεύγει στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω ρημαγμένη γη και κουβαλώντας ένα μπόγο θυμητάρια.
Μέσα από περιπέτειες , θα εγκατασταθούν σε μια περιοχή της ηπειρωτικής Ελλάδας αρχίζοντας μια καινούργια ζωή.
Δυο ψυχές που φαίνεται πως δε διάλεξαν η μια την άλλη.
Μάνα και κόρη. Μα εκτός από τον ομφάλιο λώρο, ήταν δεμένες και με της ζωής τα απρόβλεπτα. Και τα γραμμένα που κανείς δε μπορεί να εμποδίσει. Μια σπαρακτική αφήγηση. Ένα ταξίδι γεμάτο απόγνωση, τύψεις και ενοχές, αλλά πλημμυρισμένο από τη χαμένη νοσταλγία και την ανάγκη που νιώθουμε για περισσότερη αγάπη. Το δικαίωμα στην τρυφερότητα, τη στοργή, την αποδοχή, για τη δύναμη της συγχώρησης και την αποκατάσταση της αδικίας. Μια ελεγεία για τη μητρότητα, την απουσία του Θεού στις πιο παγωμένες κι απελπισμένες νύχτες της ψυχής. Κι εκεί που αχνοφέγγει μια χαραμάδα ελπίδας. Από την ασπλαχνία στην ωριμότητα και στη μετάνοια. Από τον πόνο ως την ανάγκη για συμφιλίωση και εξιλέωση. Ο αγώνας μιας γυναίκας να ζήσει με αξιοπρέπεια και το τίμημα που πληρώνει στη ζωή. Κι όταν ο Θεός απλώνει μια μορφή σχεδόν απόκοσμης αγιότητας σε αυτά τα πλάσματα , ίσως αυτό να είναι το χρέος που ξεπληρώνουν οι αθώοι και οι εγκαταλειμμένοι. Μια καταβύθιση στα άδυτα της γυναικείας ψυχής. Η αποκάλυψη ενός μυστικού. Κι όμως κάπου οι ζωές τους θα συναντηθούν.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ- ΣΕΛΙΔΕΣ 480-
Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο από ένα συγγραφέα που έχει μέλλον από ο,τι φαίνεται.
Γρήγορο, ανατρεπτικό, δεν με κούρασε καθόλου και σίγουρα θέλεις να μάθεις τι γίνεται στο τέλος.
Προσωπικά θα ήθελα ένα πιο εμφατικό τέλος. Ήταν λίγο "ήσυχο" σε σύγκριση με τον "κρότο" του υπόλοιπου βιβλίου.
Αλλά κατά τα άλλα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο.
Η μαριονέτα Η σελίδα τού βιβλίουΤο ουσιαστικό θέμα των Αιδοίων Μονόλογοι είναι η σχέση που έχουν τα γεννητικά μας όργανα με το υπόλοιπο σώμα μας, με τον εαυτό μας, με το είναι μας. Και πόσο τελικά έχουμε καταστρέψει αυτήν την σχέση, που είναι από τις πιο πρωτόγονες, φυσικές και αγνές. Η συγγραφέας αποδεικνύει μέσα από τα γέλια, τα δάκρυα, και τα ρίγη που προκαλεί η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ότι το αιδοίο είναι ένα κοινό σημείο συνάντησης για άντρες και γυναίκες... σε πολλαπλά επίπεδα.
Αιδοίων μονόλογοι Η σελίδα τού βιβλίουΑλυσανδράτου Αικατερίνη, ποιήτρια
Με την πρώτη της ποιητική συλλογή, η Έμμα Τσιβρά βρίσκει τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημά της στο κατεστημένο. Σε μία εποχή απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής επιμένει να οραματίζεται έναν καλύτερο κόσμο. Καταγράφει το ζοφερό κλίμα της εποχής της, στηλιτεύοντας την αδικία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις παθογένειες του συστήματος, που οδήγησαν τους Έλληνες στην απόγνωση. Κυριαρχούν έντονα συναισθήματα ενώ ο λόγος είναι λυγμικός, ενίοτε σπαραχτικός.
«Η κραυγή μου υψώνεται εκεί
στα σύνορα της μοναξιάς»
Η απόγνωση κυριαρχεί στους στίχους της, όμως η ίδια κάνει την υπέρβασή της, αγωνίζεται για τις αξίες της με πάθος, περνώντας πολλά μηνύματα στον αναγνώστη. Πιστεύω ότι ο δημιουργός σε οποιασδήποτε μορφής τέχνη πρέπει να έχει άποψη, να υπηρετεί την αλήθεια και να φωτίζει τα κακώς κείμενα.
«Πληγώνει η αναμονή, όμως εμείς θα καρτεράμε»
«Φώναξε, ξόδεψε ένα στήθος θυμό. Μα μην πετάξεις τ’ όνειρο.»
Οι στίχοι της είναι εύγλωττοι, αγωνιστικοί, ελπιδοφόροι. Εύχομαι να βρουν γόνιμο έδαφος για να μπορούμε να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο, δίκαιο και ιδανικό.
Διάβασα το βιβλίο COUGARS και ενθουσιάσθηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ που σε κρατά σε ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Κυριολεκτικά πούφηξα το βιβλίο μέσα σε δύο μέρες. Εξαιρετική πλοκή με πολυ ενδιαφέροντες χαρακτήτρες. Μπράβο.
Cougars Η σελίδα τού βιβλίουΕαν χαριζεται το χρειαζομαι.δινω πανελληνιες
Έκφραση - έκθεση Γ λυκείου: Σχεδιαγράμματα εκθέσεων Η σελίδα τού βιβλίουΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ
Τύχη αγαθή με αξιώνει να μοιραστώ τις σκέψεις μου για τον μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη, για τον Έλληνα Κωνσταντίνο Καβάφη. Η πανθομολογούμενη αξία της ποιητικής του γραφής είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε και δεν υπάρχει λόγος ν’ αναφερθούμε σ’ αυτή. Ο χρόνος τον έχει ήδη δικαιώσει και τον έχει κατατάξει στους ποιητές παγκόσμιας εμβέλειας.
Σε τι όμως οφείλεται αυτό , πέρα και μακριά από κάθε λογής διάκριση, όπως έχει συμβεί με άλλους ποιητές μας;
Όπως γράφει ο Κώστας Βάρναλης, ο Καβάφης είναι «μοναδικός, ανομοίαστος και ανεπανάληπτος». Και ακόμη «... είναι από τους ποιητές, που δεν τους διαβάζεις μια φορά κι ύστερα τους αφήνεις. Τουναντίον, πάντα ξαναγυρίζεις σ’ αυτούς και πάντα τους βρίσκεις καλύτερους και πάντα επίκαιρους σε κάθε περίσταση. Γιατί ο λόγος του έχει πολύ βάθος και μιλάει πολύ άμεσα σ’ όλες τις ψυχές».
Πώς κατορθώνει ο Καβάφης να στέκεται όρθιος στην αναμέτρησή του με τον πανίσχυρο δημοτικισμό της εποχής του και, εν τέλει, να γίνεται αποδεκτός, να του εκχωρείται ζωτικός χώρος;
Όπως σημειώνει ο Άρης Δικταίος, ο Καβάφης είναι «ο μέγας Αυθάδης - ναι, όταν αποδώσουμε στη λέξη την αρχική της αξία, που σημαίνει αυτόν που του αρέσει ο εαυτός του, τον αλαζόνα, αυτόν που κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να ζητά την άδεια από κανέναν, γιατί δεν υπολογίζει καμιάν Αυθεντία, αυτόν που έχει πρωτοβουλία και, πιο πέρ' ακόμη, τον πρωτότυπο».
Αυτή η ευαίσθητη μοναχική παρουσία με την ευγένεια ψυχής, το θλιμμένο βλέμμα, τον διαπεραστικό ειρωνικό λόγο και τον δωρικό, πλήρη γνώσεων και νοήματος, στίχο μας κερδίζει από την πρώτη επαφή.
Γιατί όπως αναφέρει η Γαλάτεια Καζαντζάκη «Πολλά μελέτησε, φαίνεται, ο κ. Καβάφης. Τα αισθήματα μήνες πολλούς και χρόνια μένουν μέσα του και σιγοσταλάζουν στο νου του κι αποκρυσταλλώνονται σε μια σκέψη. Έτσι τα ποιήματα του κ. Καβάφη , αργά και σταλαχτά μας έρχουνται και σαν σταλαχτίτες του υπομονετικού καιρού φαντάζουν. Ιδίως, συναισθήματα του λογισμού και του κορμιού τραντάγματα, που σε πολυσέλιδους λυρισμούς θα μας ξέχυνε κάποιος άλλος ποιητής, θορυβώδης και πληβείος, σεμνά κι αριστοκρατικά μας δείχνει ο κ. Καβάφης».
Ο Καβάφης μας είναι πάντα οικείος. Είναι ο συν-άνθρωπος, ο συν-Έλληνας που όλοι θα επιθυμούσαμε, σε κάθε εποχή, να είναι ο γνωστός μας, ο συνομιλητής μας, ο φίλος μας, που θα θέλαμε να έχουμε την αίσθηση της διακριτικής παρουσίας του. Γιατί, όπως σημειώνει η Ελένη Λαδιά «οι λέξεις ελληνικά, Ελλάδα, ελληνικός, είναι έτσι τοποθετημένες στα ποιήματα του Καβάφη που ξεχωρίζουν, μοιάζουν σαν χρυσοί σφραγιδόλιθοι. Κι η Ελλάδα του Καβάφη διακρίνεται μέσα στους άλλους πολιτισμούς που κυοφόρησε η μακεδονική κατάκτηση. Δεν είναι η ναρκισσευόμενη Ελλάδα του 6ου και του 5ου αιώνα∙ είναι μέλη της Ελλάδας, ποσότητες αίματος που μεταγγίζονται στις μεγάλες φλέβες των ασιατικών χωρών. Μια Ελλάδα που διαρκώς παλεύει και συγκρίνεται, ο σπόρος που τελικά γονιμοποιεί ξένες τέχνες και εμπειρίες. Λερναία Ύδρα με πάμπολλα κεφάλια στην Αίγυπτο, Συρία και Ινδίες και Βακτριανή».
Όσο περισσότερο διαβάζουμε τα ποιήματα του Καβάφη, τόσο περισσότερο μας δημιουργείται η σαφής αίσθηση ότι δεν προσεγγίζουμε εμείς τα ποιήματα, άλλα ότι τα ποιήματα και ο ίδιος ο ποιητής μας προσεγγίζουν. Πώς όμως και γιατί συμβαίνει αυτό; Ο Ευάγγελος Παπανούτσος γράφει χαρακτηριστικά : «Από τα ζωντανά και τ’ άψυχα δεν παραδειγματίζεται. Σκύβει σε παλιά, σκονισμένα βιβλία, βυθίζεται στη μελέτη της ανθρώπινης ιστορίας, και μέσα στη φαντασία του ανασταίνει μικρούς και μεγάλους (ιδίως τους μικρούς και τους ανώνυμους). Διαβάζει το δράμα τους, ακούει τους καημούς τους, και ανακαλύπτει ότι μέσα στο μωσαϊκό των τόπων και το κύλημα των χρόνων ένας και μόνο ένας είναι ο μύθος που ξετυλίγεται, έρχεται και ξανάρχεται ίδιος κι απαράλλαχτος - ο δραματικός μύθος του ανθρώπου, η τραγωδία και η κωμωδία η ανθρώπινη. Απ' αυτήν θα πάρει τους τύπους του και θα τους κάμει σύμβολα».
Ο Καβάφης ασκητεύει μέσα στην ποίηση. Το σύνολο των ποιημάτων του αντικατοπτρίζουν ένα αξιακό σύστημα· το αξιακό σύστημα μέσα στο οποίο κινείται με κάθε ειλικρίνεια όλη η ζωή του ποιητή. Είναι πέρα για πέρα αληθινός και γι’ αυτό και ως άνθρωπος αξιαγάπητος και αξιοθαύμαστος. Ιδιαίτερη σημασία αποκτούν αυτά τα αισθήματα όταν δηλώνονται κυρίως από τους σύγχρονους ομότεχνούς του.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, πριν καν γνωρίσει προσωπικά τον Καβάφη, έχοντας διαβάσει ελάχιστα σκόρπια ποιήματά του σε διάστημα δώδεκα ετών, παρατηρεί : «Τα χρόνια περνούσαν, και καθένα κάτι επρόσθετεν εις την μικράν αυτήν και σκόρπιαν συλλογήν∙ αλλά συγχρόνως κάτι επρόσθετεν και μέσα μου. Σιγά-σιγά η προσοχή μου μετεβλήθη εις εκτίμησιν∙ κ’ έξαφνα, μίαν ημέραν, παρετήρησα μ’ έκπληξιν, με φόβον, ότι η εκτίμησις είχε φθάση τα επικίνδυνα όρια του θαυμασμού».
Και ο Νίκος Καζαντζάκης, όταν τον συναντά, δεν κρύβει τον θαυμασμό του και τον δημοσιοποιεί στην εφημερίδα «Ελεύθερος Λόγος» στα 1927 : «Να ένας άνθρωπος μπροστά μου, άρτιος, που τελεί τον άθλο της τέχνης με υπερηφάνεια και σιωπή, αρχηγός ερημίτης, κ’ υποτάσσει την περιέργεια, τη φιλοδοξία και τη φιληδονία στον αυστηρό ρυθμό μιας επικούρειας αισθητικής».
Ακόμη και άρρωστος με απώλεια φωνής, εντυπωσιάζει τον Πέτρο Χάρη που τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο και υποκλίνεται στη μεγαλοσύνη του, γράφοντας : «Ο συζητητής (κοζέρ) που έχασε προσωρινώς τη φωνή του εξακολουθεί να αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη του. Και τι δεν σας λέει με τον τρόπο που σας κοιτάζει! Ίσως μάλιστα να σας λέει περισσότερα τώρα. Σας γράφει στο σημειωματάριο μια φράση, την συνοδεύει με μια ματιά του και σας αφήνει να τη συμπληρώσετε, όπως ο πεζογράφος που φροντίζει να μην τα πει όλα στον αναγνώστη του για να τον αναγκάσει να εργασθεί διανοητικώς».
Εμείς οι νεότεροι, που ευτυχήσαμε να διαβάζουμε και ν’ αγαπάμε τον ποιητή, έχουμε το προνόμιο να γευόμαστε τη γενναιοδωρία της ποίησής του και ν’ ανακαλύπτουμε καθένας κομμάτια του εαυτού μας μέσα από την ποίησή του και, κυρίως, να αποδεχόμαστε και να υπηρετούμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Επειδή…
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
Δημήτρης Φιλελές
Συνομιλώντας με τον Κ. Π. Καβάφη Η σελίδα τού βιβλίου
Μερικές σκέψεις για τη νέα ποιητική συλλογή της Καίτης Κουμανίδου
ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Γέννημα της νύχτας είναι το φεγγάρι. Γεννήματα της νύχτας είναι και οι δυο όψεις του στην ποίηση της Καίτης Κουμανίδου∙ ο έρωτας και ο θάνατος – γιατί ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο ορόσημα κινείται η ποιήτρια επιχειρώντας να ισορροπήσει πάνω στο αόρατο τεντωμένο σκοινί που συνδέει το ένα με το άλλο.
Γι’ αυτό και η ποίηση της Καίτης Κουμανίδου είναι βαθιά ανθρώπινη και ανθρωπιστική συνάμα. Είναι ανθρώπινη γιατί καταπιάνεται με το αναπότρεπτο δίπολο έρωτας – θάνατος μέσα από την εμπειρία της ζωής.
«Το πιο όμορφο ποίημά μου είσαι εσύ / τα πιο όμορφα ταξίδια μου τα έκανα στα μάτια σου», γράφει η ποιήτρια σκιαγραφώντας την ερωτική έλξη που όλοι έχουμε νιώσει στο ποίημα «Πικρές παραδοχές».
«Πανσέληνο σου έταξα καταμεσής Δεκέμβρη / έλα να την πάρεις», προσκαλεί και προκαλεί η ποιήτρια τον αγαπημένο της στο ποίημα «Έλα».
«Καράβι χωρίς πυξίδα έγινα / ανήμπορο να κάνω κάτι / μόνο να σε ψάχνω μπορώ», γράφει η ποιήτρια με όλη την γενναιότητα της απελπισίας στο ποίημα «Χωρίς πυξίδα».
«Πού πήγε τόση αγάπη; / την πήρε η θάλασσα; / την σκόρπισε ο άνεμος; / τα λόγια τα μεγάλα / το πάντα, το ποτέ / τα αισθήματα τα ακραία / θάφτηκαν από το ξεροβόρι;» αναρωτιέται η ποιήτρια στο ποίημα «Τρομαγμένη η αγάπη έφυγε», όπως όλοι μας έχουμε πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής μας αναρωτηθεί.
Οι στίχοι των ποιημάτων της Καίτης Κουμανίδου ξεπερνούν το εγώ της, βρίσκονται μακριά από κάθε υποψία προβολής της προσωπικής της περί ζωής και έρωτα άποψης – αντίθετα, με λιτότητα αλλά και ακρίβεια μας παρακινούν να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας κοινούς τόπους, να νιώσουμε ότι είμαστε άνθρωποι, ταξιδευτές όλοι μας στην ίδια βάρκα που φορές αρμενίζουμε ορθόπλωροι ατενίζοντας τον λαμπερό ορίζοντα κι άλλες τόσες φορές από τη μάνητα της τρικυμίας πασχίζουμε ν’ ανασύρουμε σώα την ψυχή μας.
Είναι αυτός ακριβώς ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας του ποιητικού λόγου της Καίτης Κουμανίδου που μας προϊδεάζει πως κάθε άφευκτος έρωτας έχει και έναν άφευκτο μικρό θάνατο∙ και κάθε τέτοιος θάνατος είναι ικανός και αναγκαίος για να εξευγενιστούμε, να υπερβούμε τα μέχρι τότε όρια της ύπαρξής μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή∙ και όλα τα επόμενα μέχρι να κλείσει ο κύκλος με τον φυσικό μας προορισμό.
Τι συμβαίνει όμως όταν η διαδικασία αυτή γίνεται βίαιη; Όταν οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν ν’ απολαύσουν τη χαρά της ζωής, να βιώσουν τη γεύση του έρωτα και το νήμα κόβεται ξαφνικά και άδικα; Η ποιήτρια συνταράσσεται, η ψυχή της γίνεται σημαία διαμαρτυρίας, ο λόγος της γίνεται κραυγή καταγγελίας.
Δεν μπορεί να σωπάσει όταν βλέπει ότι «Εξαγγελτήρια θανάτων / βουτηγμένα στην ντροπή /επικυρώνουν την αδικία» όπως γράφει στο ποίημά της «Προς δικαίωση».
Πώς μπορεί να μείνει αμέτοχη όταν «Βογκούν οι λέξεις / σκορπίζονται στον άνεμο / θερίζοντας ανάσες / προσφορά στον Κέρβερο» όπως γράφει στο ποίημά της «Νύχτες φόνισσες».
Ποια είναι η προσωπική θέση της ποιήτριας; Πώς εκείνη αντιμετωπίζει το βάρος που πέφτει στις πλάτες της όπως και στις πλάτες όλων των ανθρώπων; Ποια είναι η στάση ζωής που μας καλεί να υιοθετήσουμε; Να, λοιπόν, αυτό που μας αναλογεί :
«Λύνω τα σκοινιά / σηκώνομαι / κόντρα στο ρεύμα. / Περπατώ στις στέγες / του κόσμου / είμαι ελεύθερη. Ο ήλιος είναι στον δρόμο. / Ξημερώνει.. / Και ο θάνατος; / Ασήμαντη λεπτομέρεια!»
υπογραμμίζοντας και υπενθυμίζοντας πόση σημασία έχει η ελευθερία της ψυχής μας για να φτερουγίσει όσο πιο ψηλά μπορεί και να φτάσει πέρα από τη δεδομένη φθορά της υλικής υπόστασης.
Καταλήγοντας, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μελετήσετε προσεκτικά τις «Δυο όψεις του φεγγαριού» της Καίτης Κουμανίδου. Είμαι βέβαιος ότι όλοι, όπως κι εγώ, θ’ ανταμώσετε μια πτυχή του εαυτού σας.
Δημήτρης Φιλελές
Οι δύο όψεις του φεγγαριού Η σελίδα τού βιβλίου
Χρυσοί Υποστηρικτές
Ασημένιοι Υποστηρικτές
Χάλκινοι Υποστηρικτές
Πρόσκληση φίλων
