-
Το Κοινωνικό Δίκτυο για τον Αναγνώστη και τα Βιβλία του -
-
ΝΕΟ
Προτάσεις -
Μηνύματα -
Εκδηλώσεις
| Πως γράφω κριτική; | Είμαι Συγγραφέας | Είμαι Εκδότης | Είμαι Βιβλιοπώλης | Live streaming / Video |
Υπάρχει κάποιος που να έχει το βιβλίο το ψάχνω 2 χρόνια !
Ανατολικά του ήλιου και δυτικά της σελήνης Η σελίδα τού βιβλίουΠώς μπορώ να σς στείλω τη φωτογραφία εξωφύλλου του βιβλίου μου, επειδή υπάρχει εκρεμμής εγγραφή;
Αν είχα ακόμα μια ζωή Η σελίδα τού βιβλίου
ΜΙΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ- ΜΙΑ ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ- Η ΕΛΠΙΔΑ- Η ΕΞΙΛΕΩΣΗ
Ένα ζευγάρι μαζί με το κοριτσάκι του, για να γλιτώσει από τους τσέτες του Κεμάλ, εγκαταλείπει την πάτρια γη του Μπεϊαλάν του Πόντου και καταφεύγει στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω ρημαγμένη γη και κουβαλώντας ένα μπόγο θυμητάρια.
Μέσα από περιπέτειες , θα εγκατασταθούν σε μια περιοχή της ηπειρωτικής Ελλάδας αρχίζοντας μια καινούργια ζωή.
Δυο ψυχές που φαίνεται πως δε διάλεξαν η μια την άλλη.
Μάνα και κόρη. Μα εκτός από τον ομφάλιο λώρο, ήταν δεμένες και με της ζωής τα απρόβλεπτα. Και τα γραμμένα που κανείς δε μπορεί να εμποδίσει. Μια σπαρακτική αφήγηση. Ένα ταξίδι γεμάτο απόγνωση, τύψεις και ενοχές, αλλά πλημμυρισμένο από τη χαμένη νοσταλγία και την ανάγκη που νιώθουμε για περισσότερη αγάπη. Το δικαίωμα στην τρυφερότητα, τη στοργή, την αποδοχή, για τη δύναμη της συγχώρησης και την αποκατάσταση της αδικίας. Μια ελεγεία για τη μητρότητα, την απουσία του Θεού στις πιο παγωμένες κι απελπισμένες νύχτες της ψυχής. Κι εκεί που αχνοφέγγει μια χαραμάδα ελπίδας. Από την ασπλαχνία στην ωριμότητα και στη μετάνοια. Από τον πόνο ως την ανάγκη για συμφιλίωση και εξιλέωση. Ο αγώνας μιας γυναίκας να ζήσει με αξιοπρέπεια και το τίμημα που πληρώνει στη ζωή. Κι όταν ο Θεός απλώνει μια μορφή σχεδόν απόκοσμης αγιότητας σε αυτά τα πλάσματα , ίσως αυτό να είναι το χρέος που ξεπληρώνουν οι αθώοι και οι εγκαταλειμμένοι. Μια καταβύθιση στα άδυτα της γυναικείας ψυχής. Η αποκάλυψη ενός μυστικού. Κι όμως κάπου οι ζωές τους θα συναντηθούν.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ- ΣΕΛΙΔΕΣ 480-
Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο από ένα συγγραφέα που έχει μέλλον από ο,τι φαίνεται.
Γρήγορο, ανατρεπτικό, δεν με κούρασε καθόλου και σίγουρα θέλεις να μάθεις τι γίνεται στο τέλος.
Προσωπικά θα ήθελα ένα πιο εμφατικό τέλος. Ήταν λίγο "ήσυχο" σε σύγκριση με τον "κρότο" του υπόλοιπου βιβλίου.
Αλλά κατά τα άλλα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο.
Η μαριονέτα Η σελίδα τού βιβλίουΤο ουσιαστικό θέμα των Αιδοίων Μονόλογοι είναι η σχέση που έχουν τα γεννητικά μας όργανα με το υπόλοιπο σώμα μας, με τον εαυτό μας, με το είναι μας. Και πόσο τελικά έχουμε καταστρέψει αυτήν την σχέση, που είναι από τις πιο πρωτόγονες, φυσικές και αγνές. Η συγγραφέας αποδεικνύει μέσα από τα γέλια, τα δάκρυα, και τα ρίγη που προκαλεί η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ότι το αιδοίο είναι ένα κοινό σημείο συνάντησης για άντρες και γυναίκες... σε πολλαπλά επίπεδα.
Αιδοίων μονόλογοι Η σελίδα τού βιβλίουΑλυσανδράτου Αικατερίνη, ποιήτρια
Με την πρώτη της ποιητική συλλογή, η Έμμα Τσιβρά βρίσκει τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημά της στο κατεστημένο. Σε μία εποχή απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής επιμένει να οραματίζεται έναν καλύτερο κόσμο. Καταγράφει το ζοφερό κλίμα της εποχής της, στηλιτεύοντας την αδικία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις παθογένειες του συστήματος, που οδήγησαν τους Έλληνες στην απόγνωση. Κυριαρχούν έντονα συναισθήματα ενώ ο λόγος είναι λυγμικός, ενίοτε σπαραχτικός.
«Η κραυγή μου υψώνεται εκεί
στα σύνορα της μοναξιάς»
Η απόγνωση κυριαρχεί στους στίχους της, όμως η ίδια κάνει την υπέρβασή της, αγωνίζεται για τις αξίες της με πάθος, περνώντας πολλά μηνύματα στον αναγνώστη. Πιστεύω ότι ο δημιουργός σε οποιασδήποτε μορφής τέχνη πρέπει να έχει άποψη, να υπηρετεί την αλήθεια και να φωτίζει τα κακώς κείμενα.
«Πληγώνει η αναμονή, όμως εμείς θα καρτεράμε»
«Φώναξε, ξόδεψε ένα στήθος θυμό. Μα μην πετάξεις τ’ όνειρο.»
Οι στίχοι της είναι εύγλωττοι, αγωνιστικοί, ελπιδοφόροι. Εύχομαι να βρουν γόνιμο έδαφος για να μπορούμε να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο, δίκαιο και ιδανικό.
Διάβασα το βιβλίο COUGARS και ενθουσιάσθηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ που σε κρατά σε ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Κυριολεκτικά πούφηξα το βιβλίο μέσα σε δύο μέρες. Εξαιρετική πλοκή με πολυ ενδιαφέροντες χαρακτήτρες. Μπράβο.
Cougars Η σελίδα τού βιβλίουΕαν χαριζεται το χρειαζομαι.δινω πανελληνιες
Έκφραση - έκθεση Γ λυκείου: Σχεδιαγράμματα εκθέσεων Η σελίδα τού βιβλίουΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ
Τύχη αγαθή με αξιώνει να μοιραστώ τις σκέψεις μου για τον μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη, για τον Έλληνα Κωνσταντίνο Καβάφη. Η πανθομολογούμενη αξία της ποιητικής του γραφής είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε και δεν υπάρχει λόγος ν’ αναφερθούμε σ’ αυτή. Ο χρόνος τον έχει ήδη δικαιώσει και τον έχει κατατάξει στους ποιητές παγκόσμιας εμβέλειας.
Σε τι όμως οφείλεται αυτό , πέρα και μακριά από κάθε λογής διάκριση, όπως έχει συμβεί με άλλους ποιητές μας;
Όπως γράφει ο Κώστας Βάρναλης, ο Καβάφης είναι «μοναδικός, ανομοίαστος και ανεπανάληπτος». Και ακόμη «... είναι από τους ποιητές, που δεν τους διαβάζεις μια φορά κι ύστερα τους αφήνεις. Τουναντίον, πάντα ξαναγυρίζεις σ’ αυτούς και πάντα τους βρίσκεις καλύτερους και πάντα επίκαιρους σε κάθε περίσταση. Γιατί ο λόγος του έχει πολύ βάθος και μιλάει πολύ άμεσα σ’ όλες τις ψυχές».
Πώς κατορθώνει ο Καβάφης να στέκεται όρθιος στην αναμέτρησή του με τον πανίσχυρο δημοτικισμό της εποχής του και, εν τέλει, να γίνεται αποδεκτός, να του εκχωρείται ζωτικός χώρος;
Όπως σημειώνει ο Άρης Δικταίος, ο Καβάφης είναι «ο μέγας Αυθάδης - ναι, όταν αποδώσουμε στη λέξη την αρχική της αξία, που σημαίνει αυτόν που του αρέσει ο εαυτός του, τον αλαζόνα, αυτόν που κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να ζητά την άδεια από κανέναν, γιατί δεν υπολογίζει καμιάν Αυθεντία, αυτόν που έχει πρωτοβουλία και, πιο πέρ' ακόμη, τον πρωτότυπο».
Αυτή η ευαίσθητη μοναχική παρουσία με την ευγένεια ψυχής, το θλιμμένο βλέμμα, τον διαπεραστικό ειρωνικό λόγο και τον δωρικό, πλήρη γνώσεων και νοήματος, στίχο μας κερδίζει από την πρώτη επαφή.
Γιατί όπως αναφέρει η Γαλάτεια Καζαντζάκη «Πολλά μελέτησε, φαίνεται, ο κ. Καβάφης. Τα αισθήματα μήνες πολλούς και χρόνια μένουν μέσα του και σιγοσταλάζουν στο νου του κι αποκρυσταλλώνονται σε μια σκέψη. Έτσι τα ποιήματα του κ. Καβάφη , αργά και σταλαχτά μας έρχουνται και σαν σταλαχτίτες του υπομονετικού καιρού φαντάζουν. Ιδίως, συναισθήματα του λογισμού και του κορμιού τραντάγματα, που σε πολυσέλιδους λυρισμούς θα μας ξέχυνε κάποιος άλλος ποιητής, θορυβώδης και πληβείος, σεμνά κι αριστοκρατικά μας δείχνει ο κ. Καβάφης».
Ο Καβάφης μας είναι πάντα οικείος. Είναι ο συν-άνθρωπος, ο συν-Έλληνας που όλοι θα επιθυμούσαμε, σε κάθε εποχή, να είναι ο γνωστός μας, ο συνομιλητής μας, ο φίλος μας, που θα θέλαμε να έχουμε την αίσθηση της διακριτικής παρουσίας του. Γιατί, όπως σημειώνει η Ελένη Λαδιά «οι λέξεις ελληνικά, Ελλάδα, ελληνικός, είναι έτσι τοποθετημένες στα ποιήματα του Καβάφη που ξεχωρίζουν, μοιάζουν σαν χρυσοί σφραγιδόλιθοι. Κι η Ελλάδα του Καβάφη διακρίνεται μέσα στους άλλους πολιτισμούς που κυοφόρησε η μακεδονική κατάκτηση. Δεν είναι η ναρκισσευόμενη Ελλάδα του 6ου και του 5ου αιώνα∙ είναι μέλη της Ελλάδας, ποσότητες αίματος που μεταγγίζονται στις μεγάλες φλέβες των ασιατικών χωρών. Μια Ελλάδα που διαρκώς παλεύει και συγκρίνεται, ο σπόρος που τελικά γονιμοποιεί ξένες τέχνες και εμπειρίες. Λερναία Ύδρα με πάμπολλα κεφάλια στην Αίγυπτο, Συρία και Ινδίες και Βακτριανή».
Όσο περισσότερο διαβάζουμε τα ποιήματα του Καβάφη, τόσο περισσότερο μας δημιουργείται η σαφής αίσθηση ότι δεν προσεγγίζουμε εμείς τα ποιήματα, άλλα ότι τα ποιήματα και ο ίδιος ο ποιητής μας προσεγγίζουν. Πώς όμως και γιατί συμβαίνει αυτό; Ο Ευάγγελος Παπανούτσος γράφει χαρακτηριστικά : «Από τα ζωντανά και τ’ άψυχα δεν παραδειγματίζεται. Σκύβει σε παλιά, σκονισμένα βιβλία, βυθίζεται στη μελέτη της ανθρώπινης ιστορίας, και μέσα στη φαντασία του ανασταίνει μικρούς και μεγάλους (ιδίως τους μικρούς και τους ανώνυμους). Διαβάζει το δράμα τους, ακούει τους καημούς τους, και ανακαλύπτει ότι μέσα στο μωσαϊκό των τόπων και το κύλημα των χρόνων ένας και μόνο ένας είναι ο μύθος που ξετυλίγεται, έρχεται και ξανάρχεται ίδιος κι απαράλλαχτος - ο δραματικός μύθος του ανθρώπου, η τραγωδία και η κωμωδία η ανθρώπινη. Απ' αυτήν θα πάρει τους τύπους του και θα τους κάμει σύμβολα».
Ο Καβάφης ασκητεύει μέσα στην ποίηση. Το σύνολο των ποιημάτων του αντικατοπτρίζουν ένα αξιακό σύστημα· το αξιακό σύστημα μέσα στο οποίο κινείται με κάθε ειλικρίνεια όλη η ζωή του ποιητή. Είναι πέρα για πέρα αληθινός και γι’ αυτό και ως άνθρωπος αξιαγάπητος και αξιοθαύμαστος. Ιδιαίτερη σημασία αποκτούν αυτά τα αισθήματα όταν δηλώνονται κυρίως από τους σύγχρονους ομότεχνούς του.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, πριν καν γνωρίσει προσωπικά τον Καβάφη, έχοντας διαβάσει ελάχιστα σκόρπια ποιήματά του σε διάστημα δώδεκα ετών, παρατηρεί : «Τα χρόνια περνούσαν, και καθένα κάτι επρόσθετεν εις την μικράν αυτήν και σκόρπιαν συλλογήν∙ αλλά συγχρόνως κάτι επρόσθετεν και μέσα μου. Σιγά-σιγά η προσοχή μου μετεβλήθη εις εκτίμησιν∙ κ’ έξαφνα, μίαν ημέραν, παρετήρησα μ’ έκπληξιν, με φόβον, ότι η εκτίμησις είχε φθάση τα επικίνδυνα όρια του θαυμασμού».
Και ο Νίκος Καζαντζάκης, όταν τον συναντά, δεν κρύβει τον θαυμασμό του και τον δημοσιοποιεί στην εφημερίδα «Ελεύθερος Λόγος» στα 1927 : «Να ένας άνθρωπος μπροστά μου, άρτιος, που τελεί τον άθλο της τέχνης με υπερηφάνεια και σιωπή, αρχηγός ερημίτης, κ’ υποτάσσει την περιέργεια, τη φιλοδοξία και τη φιληδονία στον αυστηρό ρυθμό μιας επικούρειας αισθητικής».
Ακόμη και άρρωστος με απώλεια φωνής, εντυπωσιάζει τον Πέτρο Χάρη που τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο και υποκλίνεται στη μεγαλοσύνη του, γράφοντας : «Ο συζητητής (κοζέρ) που έχασε προσωρινώς τη φωνή του εξακολουθεί να αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη του. Και τι δεν σας λέει με τον τρόπο που σας κοιτάζει! Ίσως μάλιστα να σας λέει περισσότερα τώρα. Σας γράφει στο σημειωματάριο μια φράση, την συνοδεύει με μια ματιά του και σας αφήνει να τη συμπληρώσετε, όπως ο πεζογράφος που φροντίζει να μην τα πει όλα στον αναγνώστη του για να τον αναγκάσει να εργασθεί διανοητικώς».
Εμείς οι νεότεροι, που ευτυχήσαμε να διαβάζουμε και ν’ αγαπάμε τον ποιητή, έχουμε το προνόμιο να γευόμαστε τη γενναιοδωρία της ποίησής του και ν’ ανακαλύπτουμε καθένας κομμάτια του εαυτού μας μέσα από την ποίησή του και, κυρίως, να αποδεχόμαστε και να υπηρετούμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Επειδή…
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
Δημήτρης Φιλελές
Συνομιλώντας με τον Κ. Π. Καβάφη Η σελίδα τού βιβλίου
Μερικές σκέψεις για τη νέα ποιητική συλλογή της Καίτης Κουμανίδου
ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Γέννημα της νύχτας είναι το φεγγάρι. Γεννήματα της νύχτας είναι και οι δυο όψεις του στην ποίηση της Καίτης Κουμανίδου∙ ο έρωτας και ο θάνατος – γιατί ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο ορόσημα κινείται η ποιήτρια επιχειρώντας να ισορροπήσει πάνω στο αόρατο τεντωμένο σκοινί που συνδέει το ένα με το άλλο.
Γι’ αυτό και η ποίηση της Καίτης Κουμανίδου είναι βαθιά ανθρώπινη και ανθρωπιστική συνάμα. Είναι ανθρώπινη γιατί καταπιάνεται με το αναπότρεπτο δίπολο έρωτας – θάνατος μέσα από την εμπειρία της ζωής.
«Το πιο όμορφο ποίημά μου είσαι εσύ / τα πιο όμορφα ταξίδια μου τα έκανα στα μάτια σου», γράφει η ποιήτρια σκιαγραφώντας την ερωτική έλξη που όλοι έχουμε νιώσει στο ποίημα «Πικρές παραδοχές».
«Πανσέληνο σου έταξα καταμεσής Δεκέμβρη / έλα να την πάρεις», προσκαλεί και προκαλεί η ποιήτρια τον αγαπημένο της στο ποίημα «Έλα».
«Καράβι χωρίς πυξίδα έγινα / ανήμπορο να κάνω κάτι / μόνο να σε ψάχνω μπορώ», γράφει η ποιήτρια με όλη την γενναιότητα της απελπισίας στο ποίημα «Χωρίς πυξίδα».
«Πού πήγε τόση αγάπη; / την πήρε η θάλασσα; / την σκόρπισε ο άνεμος; / τα λόγια τα μεγάλα / το πάντα, το ποτέ / τα αισθήματα τα ακραία / θάφτηκαν από το ξεροβόρι;» αναρωτιέται η ποιήτρια στο ποίημα «Τρομαγμένη η αγάπη έφυγε», όπως όλοι μας έχουμε πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής μας αναρωτηθεί.
Οι στίχοι των ποιημάτων της Καίτης Κουμανίδου ξεπερνούν το εγώ της, βρίσκονται μακριά από κάθε υποψία προβολής της προσωπικής της περί ζωής και έρωτα άποψης – αντίθετα, με λιτότητα αλλά και ακρίβεια μας παρακινούν να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας κοινούς τόπους, να νιώσουμε ότι είμαστε άνθρωποι, ταξιδευτές όλοι μας στην ίδια βάρκα που φορές αρμενίζουμε ορθόπλωροι ατενίζοντας τον λαμπερό ορίζοντα κι άλλες τόσες φορές από τη μάνητα της τρικυμίας πασχίζουμε ν’ ανασύρουμε σώα την ψυχή μας.
Είναι αυτός ακριβώς ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας του ποιητικού λόγου της Καίτης Κουμανίδου που μας προϊδεάζει πως κάθε άφευκτος έρωτας έχει και έναν άφευκτο μικρό θάνατο∙ και κάθε τέτοιος θάνατος είναι ικανός και αναγκαίος για να εξευγενιστούμε, να υπερβούμε τα μέχρι τότε όρια της ύπαρξής μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή∙ και όλα τα επόμενα μέχρι να κλείσει ο κύκλος με τον φυσικό μας προορισμό.
Τι συμβαίνει όμως όταν η διαδικασία αυτή γίνεται βίαιη; Όταν οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν ν’ απολαύσουν τη χαρά της ζωής, να βιώσουν τη γεύση του έρωτα και το νήμα κόβεται ξαφνικά και άδικα; Η ποιήτρια συνταράσσεται, η ψυχή της γίνεται σημαία διαμαρτυρίας, ο λόγος της γίνεται κραυγή καταγγελίας.
Δεν μπορεί να σωπάσει όταν βλέπει ότι «Εξαγγελτήρια θανάτων / βουτηγμένα στην ντροπή /επικυρώνουν την αδικία» όπως γράφει στο ποίημά της «Προς δικαίωση».
Πώς μπορεί να μείνει αμέτοχη όταν «Βογκούν οι λέξεις / σκορπίζονται στον άνεμο / θερίζοντας ανάσες / προσφορά στον Κέρβερο» όπως γράφει στο ποίημά της «Νύχτες φόνισσες».
Ποια είναι η προσωπική θέση της ποιήτριας; Πώς εκείνη αντιμετωπίζει το βάρος που πέφτει στις πλάτες της όπως και στις πλάτες όλων των ανθρώπων; Ποια είναι η στάση ζωής που μας καλεί να υιοθετήσουμε; Να, λοιπόν, αυτό που μας αναλογεί :
«Λύνω τα σκοινιά / σηκώνομαι / κόντρα στο ρεύμα. / Περπατώ στις στέγες / του κόσμου / είμαι ελεύθερη. Ο ήλιος είναι στον δρόμο. / Ξημερώνει.. / Και ο θάνατος; / Ασήμαντη λεπτομέρεια!»
υπογραμμίζοντας και υπενθυμίζοντας πόση σημασία έχει η ελευθερία της ψυχής μας για να φτερουγίσει όσο πιο ψηλά μπορεί και να φτάσει πέρα από τη δεδομένη φθορά της υλικής υπόστασης.
Καταλήγοντας, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μελετήσετε προσεκτικά τις «Δυο όψεις του φεγγαριού» της Καίτης Κουμανίδου. Είμαι βέβαιος ότι όλοι, όπως κι εγώ, θ’ ανταμώσετε μια πτυχή του εαυτού σας.
Δημήτρης Φιλελές
Οι δύο όψεις του φεγγαριού Η σελίδα τού βιβλίουΈψαχνα κάτι διαφορετικό και με κέρδισε από το εξώφυλλο… Το οπισθόφυλλο, απλά με επιβεβαίωσε… Γιατί ο έρωτας δε θέλει πολλά. Μόνο λίγο χώρο και θα βρει το δρόμο του. Ακόμα κι όταν είναι έγκλειστος στους τοίχους ενός άσυλου ανιάτων, σε μελανές εποχές…
Υπέροχη η γραφή της Anna Hope. Σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις συνθήκες διαμονής/εγκλεισμού/κράτησης (επιλέξτε εσείς την πιο ορθή λέξη) στο άσυλο Σάρστον, σε ανθρώπους που μάλλον στερούνται αρκετά πράγματα με κυριότερο την ελευθερία, αλλά στους οποίους αξίζουν τα ευγενή αισθήματα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, ακόμα και του ανιδιοτελούς έρωτα. Ίσως σε τέτοιες καταστάσεις που η αθωότητα είναι περισσότερη, ανθίζει ακόμη ευκολότερα όποιο αγνό συναίσθημα κρύβει ο άνθρωπος στην ψυχή του.
Μια σπαρακτική, ευαίσθητη, συγκινητική ερωτική ιστορία, ποτισμένη με πόνο και ύπουλη βία… Η Χόουπ αναπτύσσει το θέμα και τους χαρακτήρες της με τη φροντίδα ενός ιδιαιτέρους σχολαστικού ψυχαναλυτή, θίγοντας δεξιοτεχνικά και με σεβασμό τις αντιλήψεις της εποχής για την παράνοια, κερδίζοντας και τον πιο σκληρό αναγνώστη…
Όταν οι επικίνδυνες σχέσεις μπλέκονται με την κοινωνική κριτική και το μυστήριο!
Παρακολουθούμε την μάχη καλού-κακού για το αν οι ασθενείς είναι παράφρονες ή φυσιολογικοί άνθρωποι, που η κοινωνία έχει παραγκωνίσει γιατί δε συμπεριφέρονται με τον τρόπο που εκείνη απαιτεί.
Ένα κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα σε ένα μαγευτικό σκηνικό…
Ευτυχώς, η ψυχική ανάταση και η “συμμόρφωση” επιτυγχάνονται με απλά πράγματα, όπως η μουσική, ο έρωτας, ο χορός σε μια αίθουσα χορού…
Ένα βιβλίο για το πώς η κοινωνία περιθωριοποιεί τα πιο ελευθέρα στοιχεία της, για την αυταρχική στάση της εξουσίας απέναντι σε όποιον προσπαθεί να αντισταθεί και να σηκώσει κεφάλι.
Μια ανάγλυφη εικόνα διανοητικά και ψυχικά υγιών ανθρώπων σε εγκλεισμό. Ο αναγνώστης μεταφέρεται μέσα στο άσυλο, στην πνιγηρή υγρασία, στην κλεισούρα, στην κτηνώδη πραγματικότητα εντός των τειχών…
Τζον και Έλλα
Ο μελαγχολικός Ιρλανδός και η τελευταία υστερική;/βίαιη;/πνευματικά ασταθής; (δική σας επιλογή) εισαγωγή του ασύλου.
Εκπροσωπούν την ελευθερία της σκέψης και το αγωνιστικό πνεύμα απέναντι στο απολυταρχικό σύστημα της εξουσίας του ασύλου.
Παίρνουν δύναμη ο ένας από τον άλλο, ονειρεύονται, δε διστάζουν να συνεχίσουν να υπομένουν την στέρησ
Η αίθουσα χορού Η σελίδα τού βιβλίουΈψαχνα κάτι διαφορετικό και με κέρδισε από το εξώφυλλο… Το οπισθόφυλλο, απλά με επιβεβαίωσε… Γιατί ο έρωτας δε θέλει πολλά. Μόνο λίγο χώρο και θα βρει το δρόμο του. Ακόμα κι όταν είναι έγκλειστος στους τοίχους ενός άσυλου ανιάτων, σε μελανές εποχές…
Υπέροχη η γραφή της Anna Hope. Σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις συνθήκες διαμονής/εγκλεισμού/κράτησης (επιλέξτε εσείς την πιο ορθή λέξη) στο άσυλο Σάρστον, σε ανθρώπους που μάλλον στερούνται αρκετά πράγματα με κυριότερο την ελευθερία, αλλά στους οποίους αξίζουν τα ευγενή αισθήματα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, ακόμα και του ανιδιοτελούς έρωτα. Ίσως σε τέτοιες καταστάσεις που η αθωότητα είναι περισσότερη, ανθίζει ακόμη ευκολότερα όποιο αγνό συναίσθημα κρύβει ο άνθρωπος στην ψυχή του.
Μια σπαρακτική, ευαίσθητη, συγκινητική ερωτική ιστορία, ποτισμένη με πόνο και ύπουλη βία… Η Χόουπ αναπτύσσει το θέμα και τους χαρακτήρες της με τη φροντίδα ενός ιδιαιτέρους σχολαστικού ψυχαναλυτή, θίγοντας δεξιοτεχνικά και με σεβασμό τις αντιλήψεις της εποχής για την παράνοια, κερδίζοντας και τον πιο σκληρό αναγνώστη…
Όταν οι επικίνδυνες σχέσεις μπλέκονται με την κοινωνική κριτική και το μυστήριο!
Παρακολουθούμε την μάχη καλού-κακού για το αν οι ασθενείς είναι παράφρονες ή φυσιολογικοί άνθρωποι, που η κοινωνία έχει παραγκωνίσει γιατί δε συμπεριφέρονται με τον τρόπο που εκείνη απαιτεί.
Ένα κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα σε ένα μαγευτικό σκηνικό…
Ευτυχώς, η ψυχική ανάταση και η “συμμόρφωση” επιτυγχάνονται με απλά πράγματα, όπως η μουσική, ο έρωτας, ο χορός σε μια αίθουσα χορού…
Ένα βιβλίο για το πώς η κοινωνία περιθωριοποιεί τα πιο ελευθέρα στοιχεία της, για την αυταρχική στάση της εξουσίας απέναντι σε όποιον προσπαθεί να αντισταθεί και να σηκώσει κεφάλι.
Μια ανάγλυφη εικόνα διανοητικά και ψυχικά υγιών ανθρώπων σε εγκλεισμό. Ο αναγνώστης μεταφέρεται μέσα στο άσυλο, στην πνιγηρή υγρασία, στην κλεισούρα, στην κτηνώδη πραγματικότητα εντός των τειχών…
Τζον και Έλλα
Ο μελαγχολικός Ιρλανδός και η τελευταία υστερική;/βίαιη;/πνευματικά ασταθής; (δική σας επιλογή) εισαγωγή του ασύλου.
Εκπροσωπούν την ελευθερία της σκέψης και το αγωνιστικό πνεύμα απέναντι στο απολυταρχικό σύστημα της εξουσίας του ασύλου.
Παίρνουν δύναμη ο ένας από τον άλλο, ονειρεύονται, δε διστάζουν να συνεχίσουν να υπομένουν την στέρηση ελευθερίας τους, ο ένας εξαιτίας του άλλου.
Ήταν ελεύθερη. Τούτη η σκέψη την πλημμύρισε.
Αν το έσκαγε τώρα, θα κατάφερνε να απομακρυνθεί αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. Αν το έσκαγε τώρα, δεν θα ήταν υποχρεωμένη να επιστρέψει ξανά εκεί μέσα.
Έπειτα σκέφτηκε τον Τζον που την περίμενε.
Άραγε θα ερχόταν μαζί της;
Θα το έσκαγε μαζί της;
Χαρακτήρες αριστοτεχνικά δομημένοι και μια πλοκή κλιμακωτά γλυκόπικρη. Γεύεσαι στενάχωρες καταστάσεις με μικρές δόσεις ελπίδας.
Τελικά, σε τόσο μικρές και κλειστές κοινωνίες, αυτός που σε τρελαίνει είναι ο εαυτός σου ή η κατάσταση που επικρατεί εκεί;
Τι σημαίνει να θεωρείσαι “τρελός” σ’ έναν σκληρό κόσμο;
Μια εξερεύνηση των ορίων και των αντοχών της ανθρώπινης ύπαρξης…
Το σκληρό και άκαμπτο προσωπικό σε πλήρη αντίθεση με την αγνότητα και την ελευθερία της ψυχής των εγκλείστων.
Οι ανορθόδοξες ιατρικές κι επιστημονικές μέθοδοι, με μόνο στόχο την υπόταξη και την ταπείνωση των ασθενών, μέσα σε καθεστώτα συνεχόμενου φόβου και αποχαύνωσης.
Όταν το ελεύθερο πνεύμα φυλακίζεται, όταν η ελεύθερη βούληση καταστρατηγείται, όταν η προσωπικότητα ισοπεδώνεται, ένα αντισυμβατικό βιβλίο ταράζει τα νερά και τις σκέψεις…. Ένα βιβλίο- κραυγή αγανάκτησης ενάντια στους άγραφους νόμους της κοινωνίας και σε εκείνους που τους επιβάλλουν.
Μάζεψε τα αναλόγια σιγοτραγουδώντας και έσβησε τα κεριά. Καθώς ετοιμαζόταν να φυσήξει το τελευταίο κερί, κοντοστάθηκε είδε στο τζάμι το είδωλό του και παρατήρησε ότι το πρόσωπό του έδειχνε αλλιώτικο στο φως των κεριών. Τα μάγουλά του έμοιαζαν πιο βαθουλωμένα, τα μάτια του πιο έντονα, φωτισμένα, θαρρείς, από μια εσωτερική φλόγα.
Λαμπρά.
Η φλόγα ήταν καλοδεχούμενη. Η φλόγα θα τον μεταμόρφωνε. Θα τον ατσάλωνε.
Το μέλλον ανοιγόταν μπροστά του.
Ακόμα κι εκεί. Ακόμα κι εκεί, σ’ εκείνο το μοναχικό καράβι των ψυχών που παράδερνε στο σταχτοπράσινο πέλαγος του χερσότοπου, ακόμα κι εκεί, το μέλλον θα έβρισκε τον δρόμο του.
Όταν τα εγκλήματα των αρχών είναι μεγαλύτερα από τις πράξεις των εγκλείστων…
Η τυραννία αντέχει να της αντιταχθείς;;;
Σε κάποια σημεία η ιστορία κυλάει αργά, αλλά έτσι δεν κυλάει και ο χρόνος όταν η μόνη σου προσμονή είναι η Παρασκευή και ο χορός;
Επίσης γινόμαστε συνένοχοι των πιθανοτήτων της φιλίας και της αγάπης σε κάθε “θαμμένο” και σκοτεινό μέρος. Τι πιο αισιόδοξο;
Μαθαίνουμε για το κίνημα του ευγονισμού, την επιθυμία τον επιστημόνων να βελτιώσουν τις κληρονομικές ιδιότητες του ανθρώπινου πληθυσμού και τη στείρωση! των «απροσάρμοστων».
Εξάλλου, τα ανθρώπινα δικαιώματα κατακτήθηκαν με επιτεύγματα των διαμαρτυρόμενων!
Η αίθουσα χορού Η σελίδα τού βιβλίουΈνας άγγελος ερωτεύεται μια κοπέλα και αποφασίζει να γίνει θνητός για να ζήσει κοντά της. Ένας άγγελος κατεβαίνει στη γη για την αγάπη μιας κοπέλας… Πιστεύετε στα παραμύθια;
Αιμίλιος
Πώς είναι η ζωή ως άνθρωπος; Αυτή η περιέργεια οφείλεται σε ένα συναίσθημα που νιώθει για πρώτη φορά, τον έρωτα. Εγκλωβίζεται σε ένα μεγάλο δίλημμα αφού πλέον έχει να επιλέξει μεταξύ της αιωνιότητας χωρίς συναισθήματα και μιας σύντομης ανθρώπινης ζωής, με σκοπό να βρει την πραγματική αγάπη. Γίνεται; Υπάρχουν απαγορευμένοι έρωτες; Θα έχει χρόνο; Αθανασία ή ζωή με όσα προβλήματα συνεπάγεται; Τι κι αν είσαι άγγελος αν δε μπορείς να αισθανθείς, να ζήσεις; Κοντράρεται η φύση όταν θέτει εμπόδια; Υπάρχουν διαστάσεις όπου όλα μπορούν να συμβούν;
– Έλλη… Aγάπη μου. Ευτυχώς. Σε βρήκα. Ευτυχώς, τα κατάφερα. Καρδιά μου, μην φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά.
Αυτά της είπε και το κεφάλι του έπεσε ξανά λιπόθυμο στην αγκαλιά της, ενώ και το χέρι του γλίστρησε απαλά για να πέσει πάνω στο σώμα του. Η Έλλη δεν ήξερε τι να κάνει. Τι να σκεφτεί. Όλα ήταν τόσο παράλογα. Μάλλον θα έβλεπε έναν εφιάλτη τόσο ζωντανό που δεν θα την άφηνε να ξυπνήσει. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έγινε. Τι της είπε. Ήταν δυνατόν να γνωρίζει το όνομα της; Πού την ήξερε; Τον κοίταξε ξανά και ξανά. Κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να ανασύρει από το μυαλό της κάθε γνωστό. Κάθε πιθανό άνθρωπο που γνώριζε και θα μπορούσε να μοιάζει με αυτόν που κρατούσε στην αγκαλιά της. Αν τον γνώριζε από πουθενά. Τίποτα όμως δεν την βοηθούσε να καταλάβει. Έμεινε να τον έχει στην αγκαλιά της χωρίς να ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ανεπαίσθητα έσφιξε το γεροδεμένο κορμί του σαν να τον νανούριζε και τα δάκρυα έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους. Είχε ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο. Κάθε τι που θα μπορούσε να σκεφτεί, κάθε τι που θα είχε την δύναμη να την κάνει να κρατήσει τα λογικά της, κατέρρευσε. Μόνο τα λόγια από το στόμα του ακούγονταν ξανά και ξανά, τρυπώντας σε κάθε κύτταρό της. Είχαν την δύναμη να κρυφτούν στην ψυχή της με έναν τρόπο έξω από κάθε λογική. Πίστεψε πως άρχισε να τρελαίνεται.
Τα φώτα από το ασθενοφόρο φώτισαν το μέρος. Η σειρήνα ήταν σβηστή, αλλά ο φάρος έδινε τις αποχρώσεις του κόκκινου και του μπλε σε όλο το στενό. Δύο από τους νοσοκόμους πλησίασαν το ζευγάρι. Φορούσαν μπλε φόρμες με κόκκινα γιλέκα. Στο μέρος της καρδιάς, άστραφτε ένα λευκό, στρογγυλό σήμα και στην μέση του ένας κόκκινος σταυρός. Ανά διαστήματα, σε όλο τους το σώμα, υπήρχαν λεπτές, λευκές λωρίδες που αντανακλούσαν δυνατά το φως. Ο ένας την χάιδεψε στα μαλλιά και κάτι της είπε. Δεν τον άκουσε. Ήταν πολύ μακριά η σκέψη της. Επανέλαβε για δεύτερη φορά τα ίδια λόγια. Η Έλλη και πάλι δεν απάντησε. Έμενε με το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο. Είχε πάθει σοκ. Προσπαθούσε να νανουρίσει το μωρό της μέσα σε μια αγκαλιά γεμάτη από ποικίλα συναισθήματα αγάπης. Οι νοσοκόμοι κατάλαβαν την κατάσταση. Εξάλλου ήταν έμπειροι σε τέτοια ατυχήματα. Προσπάθησαν να απομακρύνουν την κοπέλα από τον άντρα. Ο ένας κράτησε τον τραυματία, ενώ ο 
άλλος έπιασε από τους ώμους την κοπέλα. Προσπάθησε να την τραβήξει προς τα πίσω για να ελευθερώσει το σώμα του. Η Έλλη προσπάθησε να τον εμποδίσει. Τα χέρια της χτυπούσαν με δύναμη τα μπράτσα του νοσοκόμου, με σκοπό να την αφήσει. Έκανε να τον κλωτσήσει μα δεν ήταν δυνατόν. Τα πόδια κλωτσούσαν με έναν ατσούμπαλο τρόπο τον αέρα. Στριγκλιές απόγνωσης έβγαιναν από το στόμα της, και τα μάτια της ήταν γουρλωμένα. Η Έλλη σπάραζε στα χέρια του νοσοκόμου. Δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο. Δεν ήθελε να τον χάσει. Όχι. Δεν θα το επέτρεπε αυτό. Θα πολεμούσε με νύχια και με δόντια. Ο νοσοκόμος την έσφιξε στην αγκαλιά του με σκοπό να την ηρεμήσει και να την ακινητοποιήσει.
Έλλη
Δεν έχει συνηθίσει να φαίνεται. Να είναι στο προσκήνιο, στο επίκεντρο της προσοχής. Θεωρεί πως απέχει πολύ από το τέλειο, σαν ένας άγγελος χωρίς αυτοπεποίθηση. Που δεν ζητάει, αλλά μόνο παίρνει όσα της δίνουν, αν περισσεύουν… Ταλαιπωρημένη ψυχή που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και εργάζεται από την ενηλικίωση της. Όλοι την περιφρονούν, την μειώνουν και την χλευάζουν. Της έχει γίνει πια φύση. Χρειάζεται μια λάμψη, μια αφύπνιση! Μέχρι την στιγμή που έρχεται εκείνος και μαγικά πραγματοποιούνται όλες οι ευχές της.
Σχεδόν όλοι μας έχουμε χάσει την ικανότητα να ακούμε τη φωνή του φύλακα-άγγελού μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι εκεί, πάντα δίπλα μας, όχι μόνο στην ανάγκη… Ίσως, κάπου στο δρόμο, χάθηκε η πίστη στους θείους απεσταλμένους σε κάθε τι γήινο και η αθωότητά μας. Οι φύλακες-άγγελοι ποτέ δεν φεύγουν από το πλευρό μας, ανεξάρτητα από τα λάθη έχουμε κάνει. Μας αγαπούν με τον ίδιο τρόπο που μας αγαπάει ο Θεός, άνευ όρων. Αυτοί βλέπουν την ουσία της ψυχής μας. Ο φύλακάς μας δεν φεύγει ποτέ από κοντά μας. Ό, τι και να κάνουμε είναι πάντα δίπλα μας, νοιάζεται και προσπαθεί για το καλύτερο για εμάς. Έχει επουράνιο καθήκον την προστασία των ανθρώπων. Απλά, εμείς κλείνουμε ερμητικά τα μάτια και αδυνατούμε να τον ακούσουμε. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει και προσπαθεί…
” όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει… Αλλά, όταν ο Θεός κάνει σχέδια, ο άνθρωπος τι κάνει;;;”
…Χωρίς να μπορεί να το καθορίσει, χωρίς να το θέλει, χωρίς να μπορεί να το σταματήσει, ξέσπασε σε γοερά κλάματα. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να τα σταματήσει. Δεν μπορούσε να πάψει τους λυγμούς και το κάψιμο στα μάτια. Μέσα σε όλο αυτό, κάποια από τα φράγματα της ψυχής της, έκαναν ρωγμές. Ρωγμές που μεγάλωναν με κάθε αναφιλητό και τελικά, πράγματα βαθιά, φυλαγμένα στα έγκατα της ψυχή της, ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος προς τα έξω. Κατάλαβε. Η ψυχή της είχε επαναστατήσει και δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Οι αναμνήσεις επέστρεψαν και το δώρο της λήθης χάθηκε μια για πάντα…
Μπορεί ο παράδεισος να χωρίσει ένα ζευγάρι; Τι κάνεις όταν ο χωρισμός είναι μονόδρομος; Βάζεις την ύπαρξη σου σε αναμονή, στο μεταίχμιο, στο να βλέπεις το άλλο σου μισό χωρίς να το ακούς; ¨ποσο εύκολα κυλάει ο χρόνος, πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις μια νέα αρχή;
“…Η ακτίνα έμεινε αποσβολωμένη να κοιτάζει γύρω της. Ήταν μικρούλα και δεν ήξερε από αυτά. Σε λίγο θα ερχόντουσαν και οι φίλες της. Έπρεπε να προλάβει. Σταμάτησε να χαζεύει τον χώρο και επικεντρώθηκε σε αυτό που είχε σημασία. Αυτό για το οποίο έκανε όλη αυτήν την διαδρομή τόσο γρήγορ . Τότε είδε αυτό που πραγματικά έψαχνε. Ήταν ξαπλωμένο πάνω σε ένα παλιό, ξύλινο αρχοντικό κρεβάτι και σκεπασμένο με ένα απαλό πάπλωμα. Ήταν φανερή η αντίθεση του μοντέρνου παπλώματος με τα υπόλοιπα παλιά έπιπλα του δωματίου. Η ηλιαχτίδα εστίασε περισσότερο. Είδε ένα κεφάλι να προεξέχει από την άκρη του παπλώματος, με τα μαλλιά αχτένιστα από τον ύπνο να το αγκαλιάζουν. Το χαμόγελο επέστρεψε και πάλι στο πρόσωπό της. Ξεστόμισε ένα “χα” τόσο γλυκά και πονηρά. Τα είχε καταφέρει. Αυτή ήταν. Καστανομάλλα με λεπτά χαρακτηριστικά. Αν και δεν μπορούσε να την δει εξονυχιστικά, παρατήρησε τα μάτια που ήταν ο στόχος της. Ήταν βέβαια κλειστά, μα αφήνανε μια πολύ λεπτή χαραμάδα που με τέχνη θα μπορούσε να τρυπώσει μέσα τους. Ανασκουμπώθηκε. Σούφρωσε τα φρύδια της και πραγματοποίησε τον σκοπό της. Βούτηξε άλλη μια φορά με στόχο τα μάτια της κοπέλας. Θα έκανε αυτό που την πρόσταξαν να κάνει. Ήταν το ορόσημο να αλλάξει μια για πάντα η ζωή της κοπέλας…
Τι γίνεται όταν ένας επίγειος άγγελος μπλέκει με έναν επουράνιο; Μπορούν να συμβαδίσουν; Κι αν ναι, είναι για πάντα; Ρισκάρεις την ίδια σου την ύπαρξη, αβέβαιος για το όποιο μέλλον σου, αρκεί να ζήσεις έστω καί λίγες στιγμές δίπλα σε μια θνητή που αγαπάς;
Κάποιους θησαυρούς, τους κλείνουμε και τους ασφαλίζουμε για να μην τους χάσουμε. Είναι δικοί μας και μας δίνουν πλούτο. Κάποιους άλλους, τους αφήνουμε ελεύθερους …όσο πολύτιμοι κι αν είναι. Απελευθερώνοντάς τους όμως, έχουν την δύναμη να επισκιάσουν όλο το χρυσάφι του κόσμου. Τότε, είμαστε ολοκληρωτικά «πλούσιοι»…
” Σ’ αγαπώ. Μην το ξεχνάς, όσο θα λείπω. Να το πεις στους φίλους σου εκεί πάνω. Θα πρέπει να δώσουν μάχη για να σε πάρουν από εμένα. Δεν ξέρουν πόσο σ’ αγαπώ. Δεν ξέρουν τι θα κάνω για να μην σε χάσω!”
Ο Παναγιώτης Σιδηρόπουλος δικαιούται να γράφει για αγγέλους, μετά από τόσα δείγματα, τόσες έρευνες, τόσες ιστορίες. Γράφει αγγελικά. Είτε διαβάζοντας για τον Αιμίλιο, είτε για την Έλλη, ταυτίζεσαι τόσο πολύ που ξεχνάς ότι είσαι ο αναγώστης του βιβλίου. μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι συναισθημάτων σε όλες τις διαστάσεις.
Μας προτείνει να αφήσουμε στην άκρη τον όποιο φόβο νιώθουμε και τον κόσμο όπου όλοι μας απορρίπτουν, να σταματήσουμε να κρυβόμαστε στη μοναξιά. Αν προσπαθήσουμε να πιστέψουμε την αξία μας, μπορούμε να οδηγήσουμε τα πάντα εκεί που τα θέλουμε.
Η Πιάτσα Ονείρων κάνει το ντεμπούτο της ταράζοντας τα νερά της λογοτεχνίας με την ιστορία αυτή του Παναγιώτη Σιδηρόπουλου. Λογοτεχνικά έργα καμωμένα με αγάπη αποτελούν τον όμορφο κόσμο που τα μέλη της Πιάτσας Ονείρων έχουν ονειρευτεί και μας προσφέρονται πάλι με αγάπη.
…Δεν πειράζει αγάπη μου. Δεν πειράζει. Φτάνει εσύ να είσαι καλά. Ακόμα και τώρα, τα πάντα είσαι εσύ! Θα μπορούσα να χάσω άλλες δύο ζωές για χατίρι σου! Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, πίστεψα ότι δεν θα μπορούσα να ζω μακριά σου. Αυτό ήταν μια αλήθεια που επιβεβαιώθηκε. Δεν υπάρχει δρόμος μακριά από εσένα. Θα μείνω εδώ κάτω, κοντά σε εσένα, πληρώνοντας όποιο τίμημα είναι γραφτό. Ακόμα και αν εσύ συνεχίσεις την ζωή σου με κάποιον άλλον. Θα είμαι κοντά σου, όπως υποσχέθηκα, Όχι για την υπόσχεση, αλλά για την αγάπη. Μακριά σου δεν υπάρχω και όταν θα φύγεις από αυτόν τον κόσμο, θα φύγω κι εγώ. Πάντα μαζί…
Ποτέ δε θα χάσουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε…
Φίλα με, άγγελέ μου... φύλα με... Η σελίδα τού βιβλίου
«Τιποτένιος ο άνθρωπος,
οσμή από χώμα, καρτερεί τα φτερά να πετάξει,
να ξυπνήσει μια μέρα πεταλούδα.
Μυστικός ο αγώνας, κρυφός, μόνο για κείνον».
Τέσσερις γυναίκες στο χθες και το σήμερα ξεδιπλώνουν έναν τρισυπόστατο άντρα, ορίζοντας μοιραία και αμετάκλητα τη ζωή του, αυτή του Φραγκούλη του Ληστή, του Αυγουστή Παπαδάκη, του Γέροντα Ιωάννη∙ ενός επικίνδυνου ανθρώπου, ενός μοναδικά υπέροχου άντρα, ενός ταπεινού ασκητή… Ένας αόρατος διαβήτης χαράζει μοίρα προς μοίρα τον κύκλο της ζωής του, κεντώντας σταυροβελονιά παρόν με παρελθόν…
Ο ταραγμένος βίος ενός αμαρτωλού που τα βήματά του θα τον οδηγήσουν μέχρι τα πιο βαθιά μονοπάτια της αγάπης. Η παρανομία, τα πάθη, το έγκλημα θα συγκρουστούν με το βαθύτερο στοιχείο της ύπαρξης, τη συνείδηση. Κι ένας ισόβιος αγώνας ξεκινά, με τρόπαιο την κάθαρση και τίμημα τον αβάσταχτο έρωτα ανάμεσα σ’ έναν άντρα με σκοτεινό παρελθόν και μια γυναίκα με λαμπρό μέλλον…
Πώς μπορεί ένας αδιέξοδος έρωτας να γεμίσει φως τις ζωές των ανθρώπων;
…ένα κομμάτι ξύλου, που μεταμορφώνεται σε χτενάκι, το αρχίζει. Σκοτάδι στο φως,
πόνος στις θύμησες, εκδίκηση, συγχώρεση. Ζωή και θάνατος. Μεταμέλεια και έγκλημα, πλεγμένα γύρω από τη μυρωδιά των λεμονανθών, που το τελειώνει… Κάπου εκεί σκάει το κουκούλι της πεταλούδας, ξεχύνοντας το μυστικό της.
Υπάρχει για όλους λύτρωση; Αλλάζει ο άνθρωπος;
Καθηλωτική πλοκή και άριστη γραφή. Δομημένοι ήρωες και άπειρα συναισθήματα.
Ένας συνεχόμενος αγώνας ψυχής.
Ένα δεύτερο “λικέρ”, που ρουφιέται λέξη λέξη, γραμμή γραμμή, σελίδα σελίδα…
Με έντονες ως ανατριχιαστικές εικόνες προβληματισμού. Μια αληθινή ιστορία δοσμένη με μαεστρία, μέχρι η πένα ν’ αγγίξει την κάθαρση.
«Απο τη μοιρα του κανενας δεν ξεφευγει. Ειναι
στο χερι του, ομως, να ξεφυγει απο τον κακο του εαυτο…»
Όπως αναγεννιέται ο άνθρωπος μέσα από τα πάθη του και τις πράξεις του, έτσι αναγεννιέται και η ηρεμία της ανθρώπινης ψυχής.
Ένα βιβλίο-ύμνος στο μεγαλείο της συγχώρεσης και της ταπεινότητας.
Το μυστικό της πεταλούδας Η σελίδα τού βιβλίου«…το αθορυβο της βροχης που κανει τα λουλουδια
να μεγαλωνουνκαι οχι ο κροτος της βροντης. »
Έψαχνα κάτι διαφορετικό και με κέρδισε από το εξώφυλλο… Το οπισθόφυλλο, απλά με επιβεβαίωσε… Γιατί ο έρωτας δε θέλει πολλά. Μόνο λίγο χώρο και θα βρει το δρόμο του. Ακόμα κι όταν είναι έγκλειστος στους τοίχους ενός άσυλου ανιάτων, σε μελανές εποχές…
Υπέροχη η γραφή της Anna Hope. Σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις συνθήκες διαμονής/εγκλεισμού/κράτησης (επιλέξτε εσείς την πιο ορθή λέξη) στο άσυλο Σάρστον, σε ανθρώπους που μάλλον στερούνται αρκετά πράγματα με κυριότερο την ελευθερία, αλλά στους οποίους αξίζουν τα ευγενή αισθήματα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, ακόμα και του ανιδιοτελούς έρωτα. Ίσως σε τέτοιες καταστάσεις που η αθωότητα είναι περισσότερη, ανθίζει ακόμη ευκολότερα όποιο αγνό συναίσθημα κρύβει ο άνθρωπος στην ψυχή του.
Μια σπαρακτική, ευαίσθητη, συγκινητική ερωτική ιστορία, ποτισμένη με πόνο και ύπουλη βία… Η Χόουπ αναπτύσσει το θέμα και τους χαρακτήρες της με τη φροντίδα ενός ιδιαιτέρους σχολαστικού ψυχαναλυτή, θίγοντας δεξιοτεχνικά και με σεβασμό τις αντιλήψεις της εποχής για την παράνοια, κερδίζοντας και τον πιο σκληρό αναγνώστη…
Όταν οι επικίνδυνες σχέσεις μπλέκονται με την κοινωνική κριτική και το μυστήριο!
Παρακολουθούμε την μάχη καλού-κακού για το αν οι ασθενείς είναι παράφρονες ή φυσιολογικοί άνθρωποι, που η κοινωνία έχει παραγκωνίσει γιατί δε συμπεριφέρονται με τον τρόπο που εκείνη απαιτεί.
Ένα κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα σε ένα μαγευτικό σκηνικό…
Η αίθουσα χορού Η σελίδα τού βιβλίου
Χρυσοί Υποστηρικτές
Ασημένιοι Υποστηρικτές
Χάλκινοι Υποστηρικτές
Πρόσκληση φίλων
