Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Αλέξανδρος Κεφαλάς γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Είναι απόφοιτος του Αμερικάνικου Κολεγίου της Ελλάδας και πτυχιούχος ιστορικός τέχνης. Στο παρελθόν εργάσθηκε ως επιμελητής έκθεσης σε γκαλερί των Αθηνών, ενώ από το 2008 ασχολείται με τη διδασκαλία της ιστορίας της τέχνης. Το 2012 συνεργάσθηκε με το λογοτεχνικό fanzin Αστυδρόμος, υπήρξε αρθρογράφος για το βιβλίο στο Culuternow.gr και είναι μόνιμος συνεργάτης του ποιητικού free press Ποιητές χωρίς Ποιήματα. Υπήρξε υπεύθυνος λογοτεχνικής αξιολόγησης στις εκδόσεις Λέμβος και υπεύθυνος της σειράς Μικρά Βιογραφικά. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 2007. Έχει γράψει και εκδώσει ιστορικό και σύγχρονο μυθιστόρημα, δύο συλλογές διηγημάτων και μια ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Οδός Πανός ενώ έργα του έχουν δημοσιευτεί και σε συλλογικά έργα.

Ιστορικός Τέχνης, διηγηματογράφος, ποιητής, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όλοι μας, ως κοινωνικά όντα, καλούμαστε σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας να αναλάβουμε και διαφορετικούς ρόλους. Μπορείς παράλληλα να είσαι γιος, αδελφός, πατέρας, σύντροφος, εραστής, δάσκαλος και μαθητής. Κάθε ρόλος, λοιπόν, έχει και διαφορετικές απαιτήσεις. Η ιστορία της τέχνης είναι το επιστημονικό μου πεδίο. Όσον αφορά τη λογοτεχνία, δε διαχωρίζω τις ιδιότητες. Είμαι απλά ένας λογοτέχνης, ‘γραφιάς’, αν θέλετε, που εξερευνά τα διάφορα είδη που τον εξυπηρετούν. Όπως ένας εικαστικός εξερευνά τα διάφορα μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης (ελαιογραφία, υδατογραφία, σινική μελάνι, γραφίτη κλπ), έτσι πιστεύω πως και οι λογοτέχνες πρέπει να δοκιμάζουμε τις δυνατότητές μας.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Είχα την τύχη, μεγαλώνοντας σε ένα μάλλον μεσοαστικό περιβάλλον, να έχω εξ απαλών ονύχων στη διάθεσή μου πρόσβαση σε καλές βιβλιοθήκες. Μέχρι τα γυμνασιακά μου χρόνια, λοιπόν, είχα διαβάσει αρκετή ελληνική λογοτεχνία (αναφέρω ενδεικτικά: Παπαδιαμάντη, Λουντέμη, Καζαντζάκη, Βενέζη, Ιωαννίδου, Δ. Σωτηρίου, Καραγάτση την ποίηση του Καβάφη κλπ). Προς το Λύκειο και τα χρόνια των σπουδών στράφηκα στην κλασσική ευρωπαϊκή (αναφέρω ενδεικτικά: Μπαλζάκ, Όστεν-από τις αγαπημένες-, αδελφές Μπροντέ, Τζ. Έλιοτ, Χένρι Τζέιμς, Φόστερ, Έσσε, Τ. Μαν κλπ). Οπότε μέχρι τα τριάντα μάλλον είχα ένα ήδη βαρύ «φορτίο». Δεν είναι τυχαίο πως το πρώτο μου μυθιστόρημα είχε μια πιο κλασσική δομή και θεματολογία εμπνευσμένο από αυτά τα διαβάσματα. Αργότερα, όπως ήταν επόμενο, ασχολήθηκα με τη νεοελληνική συγγραφική παραγωγή (αναφέρω ενδεικτικά: Κουμανταρέα, Μανθούλη, Μ. Αξιώτη, Ζ.Ζατέλλη-αγαπημένη-, κλπ) αλλά και τη σύγχρονη παγκόσμια. Τελευταία με έχει συνεπάρει ο Φίλιπ Ροθ και ο Τζ. Μπάνβιλ.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μια συνηθισμένη ερώτηση που κάνουν στις βιβλιοπαρουσιάσεις ή σε σχετικές λογοτεχνικές εκδηλώσεις στους συγγραφείς είναι αν έχουν παρακολουθήσει τα λεγόμενα "σεμινάρια δημιουργικής γραφής". Ε, για μένα όλα αυτά τα διαβάσματα υπήρξαν τα δικά μου σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Εννοώ πως για να γίνει κάποιος καλός λογοτέχνης πρέπει πρώτα να είναι καλός αναγνώστης.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όπως προείπα μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που ευνοούσε το διάβασμα, την ενασχόληση με τις τέχνες και τη μουσική, τις σπουδές κλπ. Η οικογένεια έδινε σημασία στη μόρφωση (με όποια μορφή και αν γινόταν). Οι σπουδές πάνω στην τέχνη αργότερα διεύρυναν τους πνευματικούς μου ορίζοντες και με έφεραν σε επαφή με ενδιαφέροντες ανθρώπους της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής. Οπότε οι δημιουργικές συζητήσεις και αναζητήσεις δεν έλειψαν ποτέ.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Αγαπημένη ιστορία, τα παραμύθια των γιαγιάδων μου…

Αγαπημένο τραγούδι Dedication/Reflections (1970), Clifton Nivison - Mάνου Xατζιδάκι.

Αγαπημένη φράση «Vita Brevis Ars Longa-Ο Βίος βραχύς η Τέχνη Αιώνια».

Αγαπημένη εικόνα;

Οι επιβάτες στο μετρό που διαβάζουν.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η Μουσική (η Μπαρόκ ιδίως).

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το πιάνο μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αγαπημένο όνομα (πέραν του δικού μου) «Οδυσσέας».

Αγαπημένο λουλούδι «Ορχιδέα».

Αγαπημένη γεύση «Σαντιγί».

Αγαπημένη μυρωδιά «Νοτισμένη γη».

Ένας κακός εφιάλτης;

Η ανυπαρξία…

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Πρόκειται να εκδοθεί σύντομα ένα έργο αγγλικής βικτωριανής γραμματείας σε δική μου ελληνική μετάφραση για πρώτη φορά στην Ελλάδα και το περιμένω με ανυπομονησία.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): ρότα, παιχνίδι, πόρτα, ήχος και γλυκό.

Το ταξίδι της ζωής μας ακολουθεί σχεδόν πάντα τη δική του ρότα. Πότε ο έρωτας χτυπά του βίου την πόρτα, άλλοτε πάλι η συμφορά τη σπάει με ήχο. Γλυκό, πικρό μα πάντα ευλογημένο το ταξίδι.

Σας ευχαριστώ.