Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Με καταγωγή από τη Μυτιλήνη και το Αϊβαλί, γεννήθηκα στον Πειραιά. Σπούδασα νομικά και μ’ αυτά πορεύτηκα σε όλη μου τη ζωή.

Το 1986 έγραψα το πρώτο μου βιβλίο και γράφω ακόμα.

Το 1998, από καθαρή συγκυρία, συνάντησα τον Γάλλο παραμυθά Ανρί Γκουγκό και βούτηξα στα βαθιά  των λαϊκών παραμυθιών – δεν έχω αναδυθεί ποτέ.

Έχουν εκδοθεί είκοσι τέσσερα βιβλία μου (κάποια από αυτά και σε μορφή audio και ebook) κι ένα cd με παραμύθια.

- Λίλη Λαμπρέλλη 

Νομικός, δημόσιος υπάλληλος, μεταφράστρια, αφηγήτρια παραμυθιών, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Το εργασιακό μου παρελθόν το έχω σχεδόν ξεχάσει. Έχοντας σπουδάσει νομικά, όλες μου οι δουλειές συνδέθηκαν με αυτά. Δούλεψα ένα μικρό διάστημα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και για λίγα χρόνια δικηγόρος στην Αθήνα. Στη συνέχεια, για λόγους οικογενειακούς, βρέθηκα στο εξωτερικό όπου από συγκυρία έμεινα για πάνω από τριάντα χρόνια και δούλεψα μεταφράστρια στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Από όλα αυτά δε μου έμεινε κανένας «ρόλος», μόνο φίλοι καρδιακοί και μια αίσθηση δικαιοσύνης - το δώρο μου από τα νομικά - που το βρήκα και στα λαϊκά παραμύθια και εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι μη συνειδητά πέρασε και στα γραψίματά μου.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω, κουβαλάω μέσα μου το απόσταγμα από πολλές αναγνώσεις. Αρκετές παλιότερες έχουν υποχωρήσει στο βάθος της μνήμης αλλά, αν είχαν κάτι να μου πουν, ο πυρήνας τους παραμένει ζωντανός στο μυαλό και την καρδιά μου. Μου τυχαίνει κάποιες φορές να μην αναγνωρίσω από τον τίτλο ένα βιβλίο που έχω διαβάσει ή να μη θυμάμαι το τέλος ενός βιβλίου που μου άρεσε. Όμως το ουσιώδες του κάθε βιβλίου που με άγγιξε μένει μέσα μου. Το ίδιο ισχύει με τις καλές αφηγήσεις παραμυθιών. Ακόμα κι αν ξεχάσω το όνομα του παραμυθά, σίγουρα κάτι μένει μέσα μου που με ταρακουνάει.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Δεν ξέρω αν κάτι από τα παραπάνω έχει μπει στις αφηγήσεις ή στα βιβλία μου – και κυρίως δεν ξέρω αν «αυτό» είναι τέχνη. Πιστεύω ότι όλα όσα κάνω είναι περισσότερο κατάθεση ψυχής (παρότι φθαρμένη η έκφραση, είναι κοντά σ’ αυτό που θέλω να πω) και λιγότερο τέχνη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η έντεχνη αφήγηση δεν είναι αφήγηση αλλά κάτι άλλο – ίσως πιο δοξασμένο αλλά άλλο – και η αληθινή τέχνη του γραπτού λόγου (αυτό που λέμε λογοτεχνία) χαρακτηρίζει μικρό ποσοστό των βιβλίων που κυκλοφορούν. Πολύ λίγοι από όσους αμείβονται ως «συγγραφείς» - ιδίως στον χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά - δικαιούνται να έχουν τη βεβαιότητα ότι τα γραψίματά τους είναι «λογοτεχνία». Με δυο λόγια, πιστεύω πως η αμφιβολία και η ταπεινότητα κάνουν καλό και στην ψυχή και στα γραψίματά μας.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Σχεδόν όλοι της καρδιάς μου διαβάζουν πολύ –κάποιοι από αυτούς γράφουν- λογοτεχνία και όχι μόνο, όμως κανείς δεν επηρέασε τη δική μου πορεία. Έγραψα όλα μου τα βιβλία (μικρού και μικρομεσαίου μεγέθους) θέλοντας να μοιραστώ κάτι επειγόντως και αυτό το «κάτι» δεν ήρθε ποτέ από έναν άνθρωπο – κοντινό ή μακρινό, αλλά από κάτι πιο μεγάλο, από τη ζωή την ίδια.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία- τραγούδι-φράση);

Άκουσμα: Το παραμύθι «Ο Καημός» από την Αγνή Στρουμπούλη.

Τραγούδι: «Summertime» του George Gershwin, από τη φωνή της κόρης μου.

Η φράση του Κλοντ Λεβί-Στρως: Στα παραμύθια δεν υπάρχει αθεράπευτη πληγή.

Αγαπημένη εικόνα;

Η θάλασσα, από οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ελπίζω, ένα μαγικό παραμύθι.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Φαντάζομαι κάποιο υλικό αγαθό, γιατί συχνά αγαπάω αντικείμενα ή σπίτια, αλλά δεν με πληγώνει να τα αποχωριστώ. Ο αποχωρισμός με ανθρώπους που έχω αγαπήσει πολύ είναι αβάσταχτος.

Αγαπημένο: Όνομά; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Μυρτώ.
Γιασεμί.
Γλυκό βύσσινο.
Μυρωδιά από ένα κλαράκι φρέσκο θυμάρι.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι ξέχασα όλα τα παραμύθια.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να τελειώσω το βιβλίο που γράφω.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): φτερά, φωτιά, χώμα, κύμα και βράδυ.

Είμαι πλάσμα αλλόκοτο, πλασμένο από ιστορίες, χώμα και θαλασσινό νερό, που έχει ψηθεί στη ζωή σε μια χαμηλή φωτιά. Στους ώμους έχω χνάρια από φτερά. Όλη μέρα το κύμα μου ψιθυρίζει παραμύθια. Το βράδυ γίνονται όνειρα και τα μοιράζομαι με τα μικρά παιδιά.

Σας ευχαριστώ.