Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Νικολέττα Αλεξάνδρου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία και σήμερα εργάζεται ως διοικητικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, εδώ και αρκετά χρόνια, δραστηριοποιείται και στη συγγραφή. Οι «Ήχοι και Σιωπές» από τις Εκδόσεις «Βακχικόν», είναι η πρώτη της έκδοση, η οποία συμπεριλαμβάνει αποσπάσματα από δύο πιο πρόσφατες συλλογές της.

Απόφοιτη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διοικητικό στέλεχος επιχείρησης, ποιήτρια… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Το Πολυτεχνείο ήταν μια αφετηρία. Μου σμίλευσε ένα δομημένο τρόπο σκέψης, μου έμαθε να ψάχνω το αίτιο και το αιτιατό. Παρόλα αυτά δεν έπαιξε στη συνέχεια σημαντικό ρόλο καθώς συνειδητά απομακρύνθηκα από το αρχικό γνωστικό μου αντικείμενο.

Από την άλλη, το επιχειρησιακό περιβάλλον και η ποίηση συνυπάρχουν στη ζωή μου χρόνια τώρα, τροφοδοτώντας, ή διευκολύνοντας το ένα το άλλο. Εκπληρώνουν τη βασική για όλους μας ανάγκη επιβίωσης, από άλλη σκοπιά βέβαια το καθένα.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου «φορτίο» είναι το ίδιο λίγο πολύ με του καθένα μας﮲ το κληρονομικό γονίδιο από τη μια και οι εμπειρίες από γεγονότα που συμβαίνουν σε εμάς τους ίδιους, ή γύρω μας, από την άλλη. Σε αυτά προστίθενται και τα αναγνώσματα και τα ακούσματα μας, πχ. βιβλία, τραγούδια, μουσική, στίχοι, που μαζεύουμε καθώς προχωράμε και μας σημαδεύουν. Τελικά, ίσως πρόστεθα ότι «φορτωνόμαστε» και ανθρώπους, κουβαλάμε εκείνους που μας έσπρωξαν μπροστά ή μας τράβηξαν πίσω.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Υπό την πίεση αυτού του «φορτίου» γράφω. Γράφω προσπαθώντας να το κατανοήσω, ή να το αντιμετωπίσω. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι για καλό, ή για κακό, αλλά επιμένω να δίνω σημασία στις συμπεριφορές, στις αντιδράσεις, στις στάσεις ζωής, στον τρόπο που οι άνθρωποι αλληλοεπιδρούν. Επανέρχομαι, επαναλαμβάνομαι, περιτριγυρίζω τα ίδια θέματα στην προσπάθεια μου «….να μπορώ να δω τον κόσμο με τα δικά σου μάτια. Να καταλάβω τι βλέπεις, όταν κοιτάς. Να ακούσω ό,τι ακούς. Να αγγίξω ό,τι αγγίζεις…»

Ο β’ Ενικός απευθύνεται στον έναν, αλλά τελικά και στον καθένα άνθρωπο που θέλω κάθε φορά να κατανοήσω.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο. Από αυτό το περιβάλλον παίρνω όλα τα ερεθίσματα. Χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε λόγος για μένα να γράψω.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Τα αγαπημένα ακούσματα μου είναι συνδεδεμένα με τη Patti Smith. Τα τραγούδια της, ή καλύτερα οι στίχοι της με συντροφεύουν, με παρηγορούν, με ενθαρρύνουν από τη στιγμή που για πρώτη φορά πήρα στα χέρια μου το «Easter», τότε σε βινύλιο. Από τότε ακολούθησα το έργο της, το πριν και το μετά, την παρακολούθησα σε συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και για μένα είναι «… Εκείνη που τα έχει καταφέρει..».

Αν θυμηθώ μια στροφή αυτή θα ‘ναι από το “Gloria”:

“Jesus died for somebody's sins but not mine
Meltin' in a pot of thieves, wild card up my sleeve
Thick heart of stone, my sins my own
They belong to me, me”

Αγαπημένη εικόνα;

Μια αγαπημένη εικόνα θα έχει οπωσδήποτε θάλασσα, ουρανό και ήλιο. Θα ‘χει τουρκουάζ γαλάζιο , σμαραγδί πράσινο και χρυσοκίτρινο.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ζωή θα μου έδινε η καλοσύνη. Εκείνη η ζεστασιά, η θαλπωρή που νιώθεις όταν σε περιλούζει η θετική ενέργεια κάποιου.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

«Φοβιστική» ερώτηση…, ποιος θέλει να χάσει κάτι που αγαπάει; Αν έρθει όμως εκείνη η ώρα, νομίζω ότι όλοι θα συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει κάτι που πραγματικά αγαπάμε. Απλά το έχεις μέσα σου, είσαι εσύ, δεν έχει σημασία πόσα μέτρα, χιλιόμετρα, έτη φωτός μακριά είναι.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Με ενθουσιάζουν τα αρχαία ελληνικά ονόματα, με τα λουλούδια δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση και αν έρθουμε στις γεύσεις και τις μυρωδιές θα παραδεχτώ ότι με ενθουσιάζουν τα ψητά θαλασσινά, ο γλυκάνισος, η ρίγανη, το θυμάρι, ο βασιλικός και ο δυόσμος.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο εφιάλτης που με στοιχειώνει είναι το χάσιμο του χρόνου.

«Ένα πράγμα έχει το σύμπαν μπόλικο και αυτό είναι ο χρόνος.

Μόνο οι άνθρωποι βιάζονται γιατί… δεν έχουν χρόνο!»

Ο χρόνος που έχουμε δεν είναι απλά απειροελάχιστος, αλλά συνειδητά, ή ασυνείδητα τον σπαταλάμε ανούσια. Εγκλωβιζόμαστε στα καθημερινά και όταν έρχεται «το τέλος χρόνου» μετανιώνουμε για τη ζωή που δε ζήσαμε. Δυσκολευόμαστε με το θάνατο γιατί μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι τον χρόνο τον καταναλώσαμε, δεν τον εκμεταλλευτήκαμε.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Θέλω να ακούσω , να μάθω, να δω και να κάνω όσο πιο πολλά και ουσιαστικά πράγματα θα μπορούσα. Το να συνεχίσω να γράφω, να διαβάζω, να ταξιδεύω, να γνωρίσω περισσότερους και περισσότερο ανθρώπους είναι αυτά που δίνουν νόημα στο δρόμο που έχω μπροστά μου.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: σκέψεις, μνήμη, ήχοι, σιωπή και έρωτας.

Η Σιωπή, …μια κοπέλα που δεν πέρναγε απαρατήρητη. Καμιά σχέση με ακριβοπληρωμένο μοντέλο πασαρέλας, παρόλα αυτά σίγουρα θα σου έμενε στη μνήμη όταν την αντάμωνες. Τότε θα συνειδητοποιούσες γιατί οι ήχοι της γειτονιάς την πολιορκούσαν. Ο έρωτας όμως για εκείνη ήταν οι σκέψεις.