Γράφει: Μαίρη Ζαχαράκη

Ο Alessandro De Martino γεννήθηκε στην Πάτρα το 1964 από γονείς εικαστικούς. Παρόλο που ζωγράφιζε από 3 ετών όταν έφτασε στην ηλικία να επιλέξει τις σπουδές του, λόγω καλής βαθμολογίας, οδηγήθηκε στην Ιατρική και δη τη Γενετική. Όμως γρήγορα, τόσο οι οικείοι του όσο και ο ίδιος αντιλήφθηκαν πως μόνο η τέχνη θα τον έκανε ευτυχισμένο κι έτσι βρέθηκε στην πόλη που θεωρείται ο παράδεισος των εικαστικών, την αρχόντισσα της Τοσκάνης Φλωρεντία.

Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας και την Ακαδημία της Ρώμης. Με αυτά τα ερεθίσματα και τις γνώσεις στις αποσκευές του, ξεκινά το ταξίδι του στη χώρα της αυτοανακάλυψης ως καλλιτέχνης, πειραματιζόμενος και ασκούμενος μπροστά στον καμβά.

Παράλληλα αποφάσισε να μεταλαμπαδεύσει και να συστήσει τον κόσμο των χρωμάτων σε άλλους, ως δάσκαλός ζωγραφικής. Το 1986 απέσπασε έπαινο στον διαγωνισμό Ζωγραφικής Πατρινών Καλλιτεχνών. Από το 1987 ζωγραφίζει συνεχώς ενώ έχει διδάξει Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο Πατρών (πρόγραμμα Πρυτανείας), σε Δημόσια Ι.Ε.Κ. σε Πάτρα, Αίγιο και Μεσολόγγι, στον Α.Κ.Τ.Ο. (Αθήνα), στον Όμιλο ΑΚΜΗ, σε σχολεία του Νομού Αχαΐας και στη Σχολή Ζωγραφικής του, που λειτούργησε από το 1987-2012.

Το 1997 βραβεύτηκε για την έκθεση του «Όχημα της ψυχής» από τον Ελληνογαλλικό Σύνδεσμο Αθηνών, ενώ το 1998 για τη συμβολή του στη ναυτική εβδομάδα έχει βραβευτεί από το Αρχηγό Γ.Ε.Ν. και τον Ναυτικό Διοικητή Ιονίου ΠΝ. Τις χρονιές 1998 και 2001 βραβεύεται από τον Δήμαρχο Πατρέων για την προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Επίσης, το 2016 βραβεύεται από τον Δήμαρχο Γαλατσίου (Αθήνα) Γιώργο Μαρκόπουλο για την προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης.  Οργάνωσε και λειτούργησε το Εικαστικό Εργαστήριο του Δήμου Ρίου και έχει εργαστεί ως Εικαστικός (2008-2012) στο Κέντρο Παιδείας Επιστημών δημιουργώντας τα 64 εικαστικά διαδραστικά εκθέματα του Μουσείου, με επισκεψιμότητα 50.000 άτομα ετησίως από όλη την Ευρώπη.

Παράλληλα έχει πραγματοποιήσει  πενήντα πέντε εκθέσεις ζωγραφικής, από τις οποίες οι είκοσι είναι ατομικές. Έχει ζωγραφίσει πολλές δεκάδες τοιχογραφίες και οροφογραφίες και είναι Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Εικαστικών Πάτρας. Όπως αναφέρει ο Καθηγητής Καλών Τεχνών Φλωρεντίας, Renato Alberti, για τον Alessandro De Martino, «…Τα πρόσωπα του και οι απότομες, κοφτές, χρωματικές φόρμες, θυμίζουν τις μελαγχολικές φιγούρες του Κίρχνερ με έναν ρομαντισμό ξεχειλισμένο από συναισθήματα...», ενώ η ιστορικός Τέχνης Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Κούτση Λαμπρινή, επισημαίνει ότι, «…ολόκληρη η ζωγραφική δημιουργία του θεμελιώνεται πάνω στην πεποίθηση ότι η τέχνη με τα αισιόδοξα οράματα της αποτελεί ικανοποιητική απάντηση στις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου…».

Τώρα ετοιμάζεται για την 56η του έκθεση με τίτλο «Επιστροφή στην Vostizza την πόλη των κήπων» υπό την αιγίδα της ΔΗΚΕΠΑ Αιγιαλείας, που θα φιλοξενηθεί στο αρχοντικό Παναγιωτόπουλου (στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως-Παναγιωτοπούλου) που ανοίγει τις πύλες της από  24 Ιουνίου - 10 Ιουλίου 2022. Την ημέρα των εγκαινίων στις 8:00 το βράδυ θα λάβει χώρα δρώμενο με τραγούδι συνοδεία πιάνου και απαγγελία ποιημάτων Αιγιαλέων ποιητών (στους οποίους έχει αφιερώσει και 2 από τα έργα του). Τριάντα (30) νέα έργα εμπνευσμένα από επιλεγμένα κι ίσως κάπως υποφωτισμένα σημεία της πόλης που αφύπνισαν εσωτερικές διαδρομές και έντονο πόθο για επιστροφή στον καλλιτέχνη.

Οι καμβάδες του γέμισαν από φως που αγκαλιάζει το πορτοκαλί, το μπλε και το πράσινο της παλέτας του, προκαλώντας σε μία αέναη αναμέτρηση τη σκαιώδη πλευρά της ζωής. Αγγίζει τρυφερά, σχεδόν ερωτικά τους δρόμους, τις αντανακλάσεις, τα κτίρια, τους φάρους, τις μικρές λεπτομέρειες που η βιαστική μας ματιά προσπερνάει ανύποπτα. Μια βάρκα, ένα ζευγάρι παπούτσια κρεμασμένα σε ένα καλώδιο, ένα κοχύλι, δύο δέντρα αγκαλιασμένα, μια πυξίδα, ένας περαστικός γλάρος, ένας μαύρος σκύλος και άλλοι εκπρόσωποι του ζωικού βασιλείου γίνονται ψίθυροι, αφορμές και κερκόπορτες της φαντασίας του.

Η τέχνη του De Martino παρόλα αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση παραστατική, ιχνηλατεί έννοιες και συναισθήματα, άυλες πραγματικότητες και εξοστρακισμένες αξίες. Συνομιλεί όχι με όσους μπορούν αλλά με όσους θέλουν να δουν πέρα από τα προφανή, στις παρυφές του εφήμερου με το αιώνιο. Η πόλη ανασαίνει και οντοποιείται, στο πρόσωπο μιας γυναικείας μορφής που συναντάμε σε διάφορες εκφάνσεις της στα έργα του, σε μία ίσως προσπάθεια να εξωραΐσει τη μνήμη και να αποτυπώσει τα νέα ερεθίσματα που του δίνει. Η επιστροφή στη δική του Ιθάκη της έμπνευσης, σηματοδοτεί ένα μοναδικό εξελικτικό αποτύπωμα στη μέχρι τώρα πορεία του και τον εισάγει στην πιο ώριμη καλλιτεχνική του φάση.

Ο στόχος της έκθεσης είναι οι επισκέπτες της, να ανακαλύψουν δικές τους πτυχές, τα δικά τους εσωτερικά τοπία και να νιώσουν τη λύτρωση της επιστροφής, της όποιας επιστροφής. Γιατί όπως είπε και ο σπουδαίος Pablo Picasso, «Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια». 

Ο βραβευμένος εικαστικός διέθεσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του για να δώσει μία συνέντευξη στην ανταποκρίτρια του Bookia στο Αίγιο, Μαίρη Ζαχαράκη.

Τα άδεια σωληνάρια χρωμάτων οι λερωμένες παλέτες, οι καμβάδες, τα καβαλέτα, ήταν σκηνικά παιχνιδιού της παιδικής σας ηλικίας;

Πράγματι, από παιδί ζούσα ανάμεσα στα χρώματα και στους καμβάδες βλέποντας τον πατέρα μου να ζωγραφίζει και αργότερα να λειτουργεί μια Γκαλερί στην Πάτρα όπου είχα ένα δωματιάκι σε ένα νεοκλασικό και εκεί δημιούργησα τα πρώτα μου έργα ανάμεσα σε ζωγράφους που έκαναν εκθέσεις και με τις πρώτες μου αναζητήσεις στους δρόμους της Τέχνης.

Πότε νιώσατε πώς η εικαστική τέχνη είναι ο μόνος δρόμος που θέλετε να ακολουθήσετε και να σας ακολουθεί σε όλη σας τη ζωή;

Πιστεύω ότι από την πρώτη στιγμή που είδα χρώματα και πινέλα σε πολύ μικρή ηλικία ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω τις σκέψεις μου με εικαστικό κώδικα, κάτι που δε σταμάτησε ποτέ ως σήμερα. Παρότι μου άρεσε πολύ και η μουσική αλλά και η ποίηση με απορρόφησε η ζωγραφική σαν ένας δρόμος χωρίς τέλος

Τι σας δίνει η ζωγραφική και τι σας παίρνει;

Η ζωγραφική μου δίνει το οξυγόνο της έκφρασης τα ταξίδια της ανακάλυψης του εαυτού μου και του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνομαι. Μου παίρνει τη διάσταση του χρόνου και τη μετασχηματίζει σε μια νέα διάσταση γεμάτη χρώματα.

Στη διαδρομή σας χρειάστηκε να πειραματιστείτε με διάφορα υλικά τεχνικές και στυλ μέχρι να βρείτε αυτό που θα χαρακτηρίζει το προσωπικό σας αποτύπωμα;

Ο πειραματισμός είναι ένα αγαπημένο εργαλείο στα έργα μου έως σήμερα η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα από την αρχή να καταφέρω μια δική μου γραφή στη ζωγραφική, κάτι που ελπίζω να έχω καταφέρει μετά από δεκαετίες πλέον.

Στα έργα σας πρωταγωνιστεί το συναίσθημα και όχι η λεπτομερειακή αποτύπωση της πραγματικότητας, αυτό συμβαίνει γιατί λειτουργεί πιο αποδεσμευτικά για εσάς;

Θα έλεγα ότι τα έργα μου διακατέχονται από συναισθήματα και μόνο, αγνοώντας τη φωτογραφική εικόνα η οποία είναι αντικειμενική ενώ πιστεύω πως η τέχνη στηρίζεται στο προσωπικό όραμα του καλλιτέχνη που είναι καθαρά υποκειμενικό.

Μιλήστε μας αν θέλετε για εικαστικούς που θαυμάζετε και που επηρέασαν τη ζωή και την τέχνη σας.

Είναι πάρα πολλοί οι εικαστικοί που θαυμάζω και επηρέασαν τη τέχνη και τη ζωή μου ίσως. Θα ξεχωρίσω τον Μυταρά που γνώρισα προσωπικά, αλλά και τον Πικάσο, το Ντα Βίντσι τον Ματίς, Μαγκρίτ και Νταλί αλλά και πολλούς άλλους.

Νιώθετε πώς με τα χρόνια εκτός από την τέχνη σας εξελίσσεστε και εσείς ως άνθρωπος μέσα από αυτή; Ότι έχει τη δύναμη να σας συστήνει νέους εσωτερικούς σας κόσμους;

Σίγουρα ταξιδεύω όλο και πιο βαθιά μέσα μου κάνοντας τέχνη, μαθαίνω τον εαυτό μου όλο και περισσότερο ακουμπώ στα καραβάκια των ονείρων μου που ταξιδεύουν σε αχαρτογράφητα νερά κάθε φορά και σαν ένα γλαροπούλι, ελεύθερο, πετώ ανάμεσα στα χρώματα των συναισθημάτων μου.

Παρατηρείτε με ενδιαφέρον -κι ίσως ινκόγκνιτο αν δε σας γνωρίζει κάποιος- κάποιον που στέκεται μπροστά σε ένα σας έργο για πολλή ώρα; Σας επηρεάζει η ανταπόκριση του φιλότεχνου κοινού;

Ναι, μου αρέσει να παρατηρώ γενικά τους ανθρώπους και να τους ζωγραφίζω μετά. Σε μία έκθεση συναντώ πολλές και διαφορετικές απόψεις για τα έργα μου και πολλές φορές μαθαίνω πράγματα που δεν είχα καν υποψιαστεί.

Νιώθετε δημιουργικός ακόμα και όταν διδάσκετε σε άλλους τα μυστικά του καμβά;

Φυσικά, το θεωρώ πολύ σημαντικό να μιλάω για τέχνη στους μαθητές μου να τους προτείνω διάφορες εκδοχές για την υλοποίηση των έργων τους χωρίς ποτέ όμως να τους επιβάλλω τη γνώμη μου, βλέπετε η τέχνη είναι πρισματική και ο χειρότερος εχθρός της είναι ο μονοδιάστατος άνθρωπος.

Τι σας συνδέει με το Αίγιο;

Το Αίγιο είναι μία πόλη με την οποία συνδέομαι από την παιδική μου ηλικία, γιατί ήταν τόπος οικογενειακών αποδράσεων. Αργότερα δημιούργησα την πρώτη σχολή ζωγραφικής εκεί το 1987 η οποία λειτούργησε με μεγάλη επιτυχία και προσέλευση μαθητών μέσω των οποίων1 γνωρίστηκα καλύτερα μαζί της. Τώρα 35 χρόνια μετά επιστρέφω, με αφορμή πρότασης που μου έγινε από τη ΔΗΚΕΠΑ -για εργαστήρια ζωγραφικής- και νιώθω μεγάλη συγκίνηση. Είναι σαν να κρατώ την άκρη του μίτου πάλι, μετά τη λαβυρινθώδη διαδρομή της επαγγελματικής και καλλιτεχνικής εξέλιξης μου. Επιστρέφω με γεμάτες γνώσεις αποσκευές, που ανυπομονώ να μοιραστώ με τους μαθητές μου!

Τι μπορεί να αναμένει το κοινό να δει στην έκθεση "Επιστροφή στην Βοστίτσα την πόλη των κήπων";

Άδεια σωληνάρια χρωμάτων.

Ελπίζω να ταξιδέψει μέσω των έργων σε έναν τόπο που έχει βιώσει προσωπικά με μια ματιά διαφορετική, αλλά και σε έναν τόπο που ίσως ανακαλύψει μέσα του.

Αυτή η επιστροφή σας στην πόλη του Αιγίου εκτός από ουσιαστική έχει και αλληγορική έννοια;

Θα το έβλεπα σαν την επιστροφή στην Ιθάκη, ένα σημείο αναφοράς στο ξεκίνημα της πορείας μου, με ένα ταξίδι που φτάνει στον προορισμό του μετά από πολλές δύσβατες διαδρομές.

Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας με ποιο αισθητικό κριτήριο επιλέξατε τα διάφορα σημεία της πόλης μας, όπως πχ το Κιόσκι των Ψηλών Αλωνιών, το λιμάνι, το μικρό φάρο της μαρίνας, την παραλία Αλυκής, τον υδροβιότοπο κ.ά..

Προσπάθησα να προσεγγίσω και να ζωγραφίσω τα τοπία, τα μέρη εκείνα, που είχαν σύμφωνα με την αισθητική μου μία ενέργεια δυνατή, μεγάλη, ικανή να μετουσιώσει τη σκέψη μου σε φόρμες και χρώματα που θα έδιναν στον θεατή αλλά και σε εμένα προσωπικά μία νέα διάσταση του χώρου και του χρόνου Για αυτό και δανείστηκα μία γυναικεία μορφή που θα απεικόνιζε την πόλη των κήπων.