Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Μάρω Θεοδωράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε μέσα σε μια δημοσιογραφική οικογένεια αλλά και συνάμα μέσα στην ποίηση και τη μουσική. Σπούδασε Πιάνο στο Εθνικό Ωδείο, Τραγούδι, Φωνητικά στο Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο, Μουσικοκινητική Αγωγή και Σεμινάρια Φωνητικής Δραματουργίας. Από το 1998 διδάσκει υποκριτικό τραγούδι στις δραματικές σχολές και στο Αμερικάνικο Κολλέγιο(Deree). Έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο και έχει επιμεληθεί μουσικές παραστάσεις, συνεργαζόμενη με σημαντικούς σκηνοθέτες. Στον κινηματογράφο συνεργάστηκε πρώτη φoρά το 2008 με τον κινηματογραφιστή R. Crombie, κερδίζοντας και το Α βραβείο πρωτότυπης μουσικής για την ταινία "Sappho" (3ο Φεστιβάλ Κύπρου), ακολούθησε η ταινία "The Good soldier Sveik", ενώ στην ταινία της Κλειούς Φανουράκη "High Season", με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Χωραφά, η Μάρω Θεοδωράκη έχει γράψει την πρωτότυπη μουσική. Έχει επίσης συνεργαστεί με την κρατική τηλεόραση, με κορυφαία τη μουσική της σύνθεση στο ντοκιμαντέρ "Το σκοτεινό τρυγόνι", σε σκηνοθεσία Μ. Δελιοτζάκη στην ΕΤ1.

Τα εκπαιδευτικά της προγράμματα έχουν απήχηση σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, με κορυφαία τα "Αριστοφανικά Χορικά" και τις "Μουσικές Πράξεις και Δράσεις μέσα από τα μάτια των παιδιών". Η Μάρω Θεοδωράκη είναι γνωστή και για τη συγγραφική της δράση, έχοντας στο ενεργητικό της πάνω από 50 παιδικά βιβλία, αποσπάσματα των οποίων περιλαμβάνονται στα σχολικά βιβλία.

Μουσικός, δασκάλα τραγουδιού, συνθέτρια, σκηνοθέτις, συγγραφέας παιδικών βιβλίων… Ποιός από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η μουσική με τη συγγραφή συνυπάρχουν αρμονικά στη ζωή μου με έναν τρόπο εντελώς αβίαστο. Η διδασκαλία είναι ζωτικής σημασίας δράση, όπως εξίσου και η συγγραφή. Επιπλέον, όταν γράφω, επιδιώκω πάντοτε να ακούω μουσική. Υπάρχει μια αλληλεπίδραση.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας …Ποιο είναι το δικό σας φορτίο;

Είμαι τυχερή, επειδή είχα μια γιαγιά που αγαπούσε τις ιστορίες και μπορούσε να τις διηγηθεί με ένα ξεχωριστό, παραστατικό ύφος. Από εκεί έχω τις πρώτες αφηγηματικές μου εικόνες. Κι η αμέσως επόμενη εικόνα είναι αυτή των δημοσιογράφων γονιών μου. Και οι δύο, με τις γραφομηχανές τους, έγραφαν τα άρθρα τους στο σπίτι. Διαβάζαμε τα κείμενά τους, τις δημοσιογραφικές τους ανακαλύψεις από πολύ μικρά παιδιά. Κι αυτό θεωρώ ότι είναι ένα πολύ δυνατό φορτίο που με ακολούθησε και με καθόρισε ως συγγραφέα.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Η δημοσιογραφική ιδιότητα των γονιών, όπως προανέφερα, με καθόρισε σε μεγάλο βαθμό σε ό,τι αφορά τον τρόπο που γράφω. Συχνά διηγούμαι μια ιστορία με ύφος συχνά δημοσιογραφικό. Σε ό,τι αφορά τη μουσική μου ιδιότητα, μεγαλώνοντας σε μια εξίσου μουσική οικογένεια δε θα μπορούσα παρά να επηρεαστώ στην αισθητική της μουσικής και αργότερα στην επαγγελματική επιλογή. Νιώθω ευλογημένη που μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αναζητούσε την πνευματική και αισθητική καλλιέργεια. Θέατρο, σινεμά, μουσική, συναυλίες, εκθέσεις, μουσεία… ήταν σημεία αναφοράς στον τρόπο που με μεγαλώσανε.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον της ενηλικίωσης μου ήταν πάντοτε συνδεδεμένο με το βιβλίο και τη μουσική. Κι όταν δημιούργησα τη δική μου οικογένεια, γεννήθηκε η ανάγκη να γράψω στη γλώσσα των παιδιών μου. Λαχταρούσα να πάρω το μολύβι και το χαρτί και να γράψω για τα παιδιά. Αυτή η διαδικασία γίνεται μέχρι σήμερα. Κι ας μεγάλωσαν οι κόρες μου. Γράφω εδώ και 21 χρόνια με το ίδιο πάθος και την ίδια λαχτάρα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Αγαπημένο τραγούδι ...σαφέστατα η «Όμορφη Πόλη» σε στίχους του πατέρα μου και σε μουσική του θείου μου. Ένα τραγούδι που με ακολουθεί πριν από την γέννησή μου και που αναφέρεται στα αγαπημένα μου Χανιά.

Αγαπημένη εικόνα;

Η εικόνα της γέννησης των δυο κοριτσιών μου. Πάντα χαραγμένη στην ψυχή μου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Αν δεν ανέπνεα οξυγόνο …δεν θα μπορούσα να διδάξω φωνητική. Κι αυτό θα με έκανε πολύ δυστυχισμένη. Αυτό που θα μου έδινε ζωή θα ήταν πάλι η μουσική, οι δονήσεις των ήχων.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Την οικογένειά μου. Πάνω από όλα η οικογένεια. Το στήριγμα, το καταφύγιο, η πνοή. Ο σύντροφός μου και οι κόρες μας.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αγαπημένο όνομα …γιαγιά …κι ας μην είναι όνομα.

Αγαπημένο λουλούδι… τριαντάφυλλο.

Αγαπημένη μυρωδιά… το γιασεμί… από τις αυλές την άνοιξη.

Αγαπημένη γεύση … καλτσούνια κρητικά!

Ένας κακός εφιάλτης;

Νομίζω ότι ο χειρότερος εφιάλτης όλων μας είναι ο εγκλεισμός. Μοιάζει σαν κάτι που ήρθε για να μείνει. Για να καθορίσει τη ζωή μας, την επικοινωνία μας, τα θέλω μας. Εύχομαι να μην παγιωθεί …γιατί τότε θα μιλάμε για έναν πραγματικό εφιάλτη!

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Σε ό,τι αφορά τη συγγραφή, καθημερινά πραγματώνω μικρούς και μεγάλους στόχους. Ένας από αυτούς είναι ένα βιβλίο «ευ ζην» σε σχέση με τη μουσική και τη θεραπευτική της δράση. Σε ό,τι αφορά τη μουσική ο επόμενος στόχος είναι συναντήσω σύντομα τους μαθητές μου από τη δραματική σχολή και να συμπορευτούμε μέσα από τη χαρά και το τραγούδι μας.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: νότα, παιχνίδι, καράβι, όνειρο και ζωή.

Το καραβάκι του χειμώνα έφθασε με τον Δεκέμβρη να ξεδιπλώνει τα γιορτινά του. Λαχταριστά μελομακάρονα, τραγανοί κουραμπιέδες, παιχνίδια μαγικά, πολύχρωμα λαμπιόνια, κάλαντα σε νότες γιορτινές και πολλές ευχές να σκορπίζουν από γειτονιά σε γειτονιά τα «χρόνια πολλά». Όλα μοιάζουν με ένα όνειρο κι όλα μοσχοβολούν ζωή!

Σας ευχαριστώ.