Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Αντίο Αγγελικούλα μας!

Αδειάζει η «Συντροφιά» μας σήμερα.

Μια δεύτερη μάνα,
μια ζεστή αγκαλιά,
μια στοργική φτερούγα
και μια φίλη υπέροχη!

Αυτό ήσουν για μένα όλα αυτά τα χρόνια Κικίτσα μου.
Δε γινόταν να μη σε αγαπήσει όποιος σε πλησίαζε κι όποιος σε διάβαζε.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από συνέντευξη που μού έδωσε η αγαπημένη σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, Αγγελική Βαρελά, η κυρία Αγγελική μας, μια «μητέρα» για όλους εμάς που τη γνωρίσαμε, που τη διαβάσαμε με λαχτάρα, που την αγαπήσαμε και «ποτιστήκαμε» λιγάκι, απ' τα νάματα της καλοσύνης και της αξιοσύνης της.

Πώς να περιοριστεί η Αγγελική Βαρελά σε 11 + 1 ερωτήσεις; Χείμαρρος σωστός προτίμησε να μιλήσει για τη ζωή και το έργο της με την παιδική αφέλεια, τη συγγραφική ωριμότητα και τη φρεσκάδα των χρόνων της διανύοντας την ένατη δεκαετία της ζωής της.

Όταν την επισκέφθηκα πριν δύο χρόνια στο σπίτι της στην Κηφισιά μού είπε «μπορώ να μην μπορώ πια να πηγαίνω εύκολα σε σχολεία, θα έρχονται όμως τα παιδιά στο σπίτι μου», κι όταν τη ρώτησα για το αρμόνιο στο σαλόνι της μου είπε, «δεν θέλω να βαριούνται τα παιδιά ακούγοντας "μια γριά", για αυτό έρχεται μια κοπέλα δύο φορές την εβδομάδα σπίτι μου και μού μαθαίνει να παίζω μουσική για να περνούν ωραία τα παιδιά μαζί μου» …Τι να πεις κανείς για το φαινόμενο «Αγγλική Βαρελά». Τα λέει η ίδια μιλώντας όπως πάντα κελαρυστά σαν δροσερό νεράκι:

«Τα αυστηρά και σύντομα βιογραφικά σημειώματα είναι τόσο στεγνά που με απωθούν. Είναι άοσμα, άγευστα και άχρωμα. "Αγγελική Βαρελλά", σου λένε… Ε, και λοιπόν; Πού είναι η πινελιά που θα κάνει ενδιαφέρον το βιογραφικό; (Βιολογικό, το έλεγε ένα παιδάκι). Κανένα βιογραφικό μου σημείωμα δε λέει π.χ. ότι τρελαίνομαι για τα κεράσια, ή ότι πήρα την πρώτη μου "μόρφωση" παίζοντας αμπάριζα και κρυφτό στις γειτονιές του Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα, ή ότι ήμουν αδύνατη σαν οδοντογλυφίδα ή ότι το άστρο μου είναι ο αισιόδοξος Τοξότης ή ότι τραγουδούσα πολύ όμορφα το "Άσ' τα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα", γιατί τα μαλλιά μου ουδέποτε ήταν χτενισμένα και άλλα πολλά… Πουθενά στο βιογραφικό μου δεν αναφέρεται το πάθος μου να γίνω καθηγήτρια. Κι όμως, ήταν ένα από τα πάθη μου. Η ρότα όμως της ζωής (αχ αυτή η ζωή, κι αυτή η ρότα της) τα 'φερε έτσι, ώστε να βρεθώ υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, γράφοντας στη γραφομηχανή έγγραφα που το περιεχόμενό τους δε μ' ενδιέφερε καθόλου. Ωστόσο, πεισματικά συνέχισα τις σπουδές μου και πήρα το πτυχίο μου, όταν πια οι γιοι μου ήταν 7 και 5 ετών και δε με άφηναν σε χλωρό κλαρί:

- Μαμά, κάτσε να διαβάσεις. Άντε! Μη χαζεύεις!, έτσι μου έλεγαν.

Μα τον Θεό, έτσι έγιναν τα πράγματα και βρέθηκα μ' ένα πτυχίο Αρχαιολόγου στο χέρι. Και πού να κάνω ανασκαφές; Ούτε στην αυλή μας για δείγμα, δεν έχω σκάψει. Κάνω όμως καθημερινά ανασκαφές επί ανασκαφών ψάχνοντας να βρω εκείνο ή το άλλο χαρτί στα συρτάρια μου, γιατί είμαι τσαπατσούλα και ακατάστατη και τα χαρτιά έχουν πληθύνει επικίνδυνα. Όπου να 'ναι πρέπει να φύγω από το σπίτι εγώ, για να χωρέσουν εκείνα. Θα αναρωτιέστε ασφαλώς: "Τι έγινε το πάθος σας να γίνετε καθηγήτρια;" Απλούστατα, βρήκε διέξοδο στα παιδικά βιβλία. Και στα εξωσχολικά και στα σχολικά. Έχω γράψει εγώ αναγνωστικά, τόσο που μια φίλη μου, μου έβγαλε το παρατσούκλι "Η Αγγελική των Αναγνωστικών". Ναι, αλλά τι ευτυχία είναι να νιώθεις ότι κάθε πρωί, παιδιά απ' όλη την Ελλάδα, κουβαλούν μέσα στην τσάντα τους, το βιβλίο που έγραψες εσύ, με το αίμα της καρδιάς σου! Τα παιδιά μου - Ο Κλεάνθης και ο Παναγιώτης - με βοήθησαν πολύ και με "καθοδήγησαν" στην αρχή της... καριέρας μου. Τώρα πια δε με διαβάζουν. Με σνομπάρουν. Τους διάβαζα όσα έγραφα. Αν άκουγαν προσεκτικά, χωρίς ούτε ένα κιχ, ήξερα ότι το κείμενο ήταν ενδιαφέρον για παιδιά. Αν σούρνονταν πάνω στην καρέκλα ανυπόμονα και μου ζητούσαν νερό ή ήθελαν να πάνε στην τουαλέτα, ξανάγραφα το κείμενο από την αρχή. Αυτά τα παιδιά, μου έκαναν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου. Μου χάρισαν τέσσερα εγγόνια: Την Αγγελική, το Δημήτρη, τη Μαριλένα και το Μάριο. Δε θέλω να γράψω γι' αυτά, γιατί το "βιογραφικό" μου θα γίνει "μακριά Σαρακοστή". Πρέπει όμως να επισημάνω ότι έχω ειδικευτεί στον ρόλο της γιαγιάς, κι όπου να' ναι ανοίγω σχολή για... γιαγιάδες.

"Γιατί γράφεις μόνο για παιδιά;", με ρωτάνε συχνά. Μα γιατί τ' αγαπώ και πιστεύω ότι αξίζει να ασχολείται κανείς μαζί τους περισσότερο από τους μεγάλους. Για τους μεγάλους, καρφί δε μου καίγεται. Άλλωστε υπάρχει κι ένα μυστικό σ' όλη αυτή την ιστορία, που θέλω να σας το εμπιστευτώ. Γράφοντας βιβλία για παιδιά έχω βρει ένα "κόλπο" να μη γερνάω. Νιώθω πάντα νέα, πάντα έτοιμη να γελάσω, να πω ένα αστείο. Κάνοντας παρέα με τα παιδιά, γεμίζω αισιοδοξία, μαγεία κι ελπίδα γι' αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή και κόσμος (παρά τις όποιες ασχήμιες του). Και τρελαίνομαι να "πυροβολάω μαζί τους τις λέξεις και να γίνονται πουλιά", όπως γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που οι μοίρες μου με μοίραναν με την αγάπη για το βιβλίο. Γιατί είναι μια πηγή ευτυχίας και πνευματικού πλούτου που κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να μου αφαιρέσει»

Αυτή είναι η Αγγελική Βαρελά, η κυρία Αγγελική μας, η Αγγελική των αναγνωστικών και η Αγγελική της καρδιάς μας.

Καλό ταξίδι, «Παναγιά της παιδικής μας λογοτεχνίας».