Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

Η Άννα Σπανογιώργου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοχό Θεσσαλονίκης, όπου ζει μέχρι σήμερα. Έχει σπουδάσει στο τμήμα Εμπορίας και Διαφήμισης στη Θεσσαλονίκη, µε εξειδίκευση στον τομέα των πωλήσεων.

Η ενασχόλησή της µε τον γραπτό λόγο, την οδήγησε αρχικά στη στιχουργία, µε την οποία εκφράζει αναζητήσεις και ανησυχίες μέσα από το πρίσμα της φαντασίας, κυρίως στην αγγλική γλώσσα.

Αργότερα, η ιδέα της συγγραφής εξελίχθηκε ως µία επιπλέον πτυχή της δημιουργικότητάς της, γεγονός που την οδήγησε στην ολοκλήρωση του πρώτου της  μυθιστορήματος: «Αέναη Μάχη,Η Πτώση» (Εκδ. Πηγή,2016). Συμμετέχει στο συλλογικό έργο «Το έπος της φαντασίας, Αδιέξοδο» (εκδ. iWrite) που προέκυψε από το διαγωνισμό του φεστιβάλ Fantasmagoria με το διήγημά της «Η σκιά».

Το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Αέναη Μάχη -Η Πτώση», βιβλίο 1, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή και είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Πλάσατε έναν άλλο κόσμο, το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που μας μεταφέρει στο κόσμο του φανταστικού, του μαγικού, του μη  ερμηνευμένου λογικά, γιατί επιλέξατε αυτό το είδος;

Η επιλογή αυτή δεν ήταν απόλυτα συνειδητή. Οι πρώτες σελίδες γράφτηκαν από μία παρόρμηση. Έτσι, αρχικά, δεν ήξερα τι ακριβώς θα πραγματεύεται το βιβλίο, ο υπόλοιπος σκελετός δημιουργήθηκε έπειτα. Μπορώ να πω ότι η ιστορία «διάλεξε» μόνη της να κινηθεί σε έναν φανταστικό κόσμο. Είχε μια δική της βούληση και μία δική της φωνή και πολλές φόρες στη διάρκεια της συγγραφής αισθανόμουν ως απλός παρατηρητής που καταγράφει τα γεγονότα.

Ποιος ήταν ο λόγος που ξεκινήσατε να γράφετε την «Αέναη μάχη»; Θέλατε μέσα από αυτό το βιβλίο να μιλήσετε για τον εαυτό σας; Θέλατε να πλάσετε μια άλλη πραγματικότητα ίσως γιατί η πραγματικότητα που σας έσπρωξε να γράψετε δεν ήταν αρκετή; Θεωρείτε πως μιλάει μέσα από τα βιβλία του ο συγγραφέας με τον εαυτό του και για τον εαυτό του;

Η δημιουργικότητα είναι μια λανθάνουσα δύναμη που φωλιάζει σε κάθε άνθρωπο και στον καθένα μας βγαίνει με έναν διαφορετικό τρόπο. Άλλοι αγαπούν να ζωγραφίζουν, άλλοι να μαγειρεύουν. Νομίζω ότι αυτό και μόνο ήταν και είναι η κινητήρια δύναμή μου. Μια εσωτερική ανάγκη για δημιουργία. Αρχικά, έγραφα στίχους. Δεν μπορώ να θυμηθώ με ακρίβεια γιατί ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο. Αυτό που θυμάμαι με σιγουριά είναι η ανάγκη μου να δώσω στον χρόνο μου λίγη αξία αποτυπώνοντας σκέψεις στο χαρτί.

Σίγουρα το κάθε βιβλίο έχει πολλά στοιχεία που ο συγγραφέας του κληροδοτεί είτε το θέλει, είτε όχι, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Ήθελα να γράψω μια ωραία ιστορία. Να γεμίζω την ψυχή μου γράφοντας και να καταφέρω να ταξιδέψω τον αναγνώστη.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της γραφής,δεδομένου ότι χτίζετε ένα ολόκληρο κόσμο από την αρχή;

Ακόμη και τώρα, συγγράφοντας το τρίτο βιβλίο, πιστεύω ότι είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Ένας νέος κόσμος έχει πολλές παραμέτρους τις όποιες πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης. Σε ένα βιβλίο συμβατικής πραγματικότητας, για παράδειγμα, ίσως να μην χρειάζεται να διευκρινήσεις ότι η πόλη είχε πολυκατοικίες. Σε ένα βιβλίο φαντασίας, όμως, τίποτε δεν εννοείται και νομίζω ότι χρειάζεται μεγαλύτερη πληρότητα πληροφοριών. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι ακατόρθωτο, αλλά σίγουρα απαιτεί περισσότερη δουλειά και μεγαλύτερη προσοχή από τη μεριά του συγγραφέα.

Περιγράφετε ένα κόσμο ο οποίος έχει μεν βασιλιάδες, πρίγκηπες, «ανθρώπους» με υπερφυσικές δυνάμεις και ένα διαρκή ανταγωνισμό για την επικράτηση της μιας η της άλλης ομάδας. Παρόλα αυτά έχει πολλά κοινά με τον δικό μας κόσμο, θα μπορούσα να πω ότι συνυπάρχουν σα δυο παράλληλες γραμμές πολύ κοντά η μια στην άλλη.Οι «άνθρωποι» μπορεί να έχουν υπερφυσικές δυνάμεις όμως είναι θνητοί κατά μία έννοια, μπορούν να σκοτωθούν από τα πυρά της άλλης πλευράς. Ζουν, συμπεριφέρονται  όπως εμείς ,πίνουν, διασκεδάζουν, ερωτεύονται, ερωτοτροπούν, αγαπούν, έχουν πάθη, κάνουν λάθη, όπως εμείς. Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτές τις ομοιότητες με τον πραγματικό κόσμο;

Μου κάνετε μια πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή τη στιγμή. Πραγματικά, δεν μπορώ να απαντήσω, διότι η πλοκή του μυθιστορήματος στη συνέχεια απάντα σε αυτό και ειλικρινά χαίρομαι πάρα πολύ με αυτή την ερώτηση, διότι δείχνει ότι έχετε εμβαθύνει στο νόημά του βιβλίου. Θα πω μόνο, πως τελικά, ίσως αυτή η μάχη είναι κοντύτερα σε εμάς από ότι νομίζουμε, ή μήπως όχι;

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο γειτονικά εχθρικά κράτη. Κάποια στιγμή συναντιούνται δυο ενήλικες (ένας από καθένα κράτος) αυτό λοιπόν που είναι σωστό για τον ένα είναι λάθος για τον άλλο και ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του ενταγμένο στο «εμείς» και τον απέναντι του στους «άλλους» .Και οι δύο πιστεύουν πως πράττουν το σωστό ,πως έχουν δίκιο, όπως οι δυο ομάδες των ηρώων του βιβλίου σας.Αυτό συμβαίνει και στο πραγματικό κόσμο, θεωρείτε πως «πρέπει να διαλέξουμε μεριά» όπως γράφετεχαρακτηριστικά; Υπάρχει περίπτωση να επέλθει συμβιβασμός ώστε να πάμε μπροστά όλοι μαζί ως «εμείς», η ο κόσμος μας και ο πολιτισμός πάει μπροστά λόγω αυτής της αέναης πάλης;Τελικά ποιοι είναι οι «άλλοι»,εμείς η οι άλλοι;

Δυστυχώς, σχεδόν πάντα πρέπει να διαλέγουμε. Και οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν την έκβαση της ζωής. Ο μόνος συμβιβασμός που μπορούμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε ότι ο καθένας επιτελεί τον σκοπό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. «Οι άλλοι» δεν είναι απαραίτητα έξω από εμάς. Πολλές φορές, ο εαυτός μας φέρνει τις μεγαλύτερες αντιρρήσεις. Οι συγκρούσεις ξεκινάνε από μέσα μας και αυτό κυρίως ήθελα να δείξω στο πρώτο βιβλίο. Ότι η σύγκρουση αυτή, του ενός με τον άλλο, η μάχη του καλού με το κακό υπάρχει γύρω μας, αλλά όπως θα καταλάβατε διαβάζοντας το βιβλίο, η μεγαλύτερη μάχη δίνεται στο μυαλό της ηρωίδας ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω.

Η επιλογή των ονομάτων των ηρώων είναι τυχαία ,έχουν κάποιο συμβολισμό; Έχουν σχέση με τη Ελληνική μυθολογία ίσως; Πως εμπνευστήκατε τη συγκεκριμένη ιστορία; Τι διαβάζετε ως αναγνώστρια, και από ποιους συγγραφείς έχετε επηρεασθεί;

Ο κάθε ήρωας έχει ένα όνομα το οποίο θεωρώ ότι ταιριάζει απόλυτα στην προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του. Έκανα εκτενή ερεύνα κάθε φόρα που χρειαζόταν να «βαφτίσω» έναν νέο ήρωα. Επιπλέον, υπάρχουν τόσα υπέροχα, ξεχασμένα αρχαιοελληνικά ονόματα. Είναι κρίμα να παραμένουν κρυμμένα και άδραξα την ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσω. Σε κάποιους αναγνώστες φάνηκαν περίεργα, αλλά υπήρξαν και πολλοί που τους άρεσε αυτή η διαφορετικότητα.

Η ιστορία είχε ως βασικό άξονα αυτό που λέει ο τίτλος: Καλό κακό και μια μάχη που αλλάζοντας μορφές μαίνεται ανά τους αιώνες ανεξάρτητα από θρησκείες. Από αρχαιότατων χρόνων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης η διάκριση αυτή αποτελούσε έναν κοινό άξονα. Κάποιες φόρες εκφραζόταν διαφορετικά, αλλά πάντα υπήρχε ως ξεκάθαρη γραμμή στην συνείδηση των ανθρώπων. Όλα ξεκίνησαν από εκεί.

Δεν νομίζω πως έχω επηρεαστεί από συγκεκριμένους συγγραφείς. Υπάρχουν πολλοί διάσημοι ή λιγότερο γνωστοί που αγαπώ τη γραφή τους. Συνήθως, όμως, διαλέγω βιβλία με βάση το ένστικτο μου και το κατά πόσο θεωρώ την ιστορία ενδιαφέρουσα και με αυτόν τον τρόπο έχω απογοητευτεί ελάχιστες φορές.

Πως σας αντιμετώπισε η ηρωίδα σας η Κάτια στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα και πως συμπεριφέρθηκε κατά τη διαδικασία της γραφής; Ως ένα αντίπαλο παίκτη σε μια παρτίδα τένις που πετώντας του την μπάλα, αυτός χωρίς να μετακινηθεί απαντά το χτύπημα η μήπως σας πήγαινε σε κάθε χτύπημα σε μια άλλη πλευρά του γηπέδου;Γενικά σας παρασέρνουν οι ήρωες σας η εσείς έχετε τον πρώτο και τελευταίο λόγο οριοθετώντας τα όρια από την αρχή και τηρώντας τα κατά γράμμα;

Καταρχάς, μου άρεσε πολύ η παρομοίωσή σας γιατί αγαπώ το τένις! Σε αυτόν τον αγώνα, λοιπόν, η Κάτια έπαιξε αμυντικά, όχι όμως απέναντι σε εμένα. Κάποιοι, θεωρούν ότι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου πρέπει να είναι δυναμικός. Η Κάτια δεν είναι. Θα έλεγα ότι ταιριάζει περισσότερο σε αυτό που θέτουμε ως «αντιήρωα» σε κάποιο μυθιστόρημα. Παρασέρνεται, σε πολλά σημεία δεν έχει βούληση, ξεγελιέται από τα συναισθήματά της. Οπότε ο κύριος αντίπαλός της είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Πιστεύω διαβάζοντας το δεύτερο μέρος της σειράς θα καταλάβετε ότι ήθελα να δείξω την εξέλιξη. Γενικά, με παρασέρνει η ιστορία, δεν είμαι καθόλου αυστηρή στα διαγράμματά μου. Έχω αλλάξει πολλές φορές τη ροή, τα γεγονότα, αλλά ποτέ το τέλος.

«Διαβάζουν τη ματιά σου» γράφετε σε κάποιο σημείο, πιστεύετε πως τα μάτια είναι όντως ο καθρέπτης της ψυχής;Μπορούν να κρύψουν την αλήθεια; Λέτε εύκολα αλήθειες που είναι δύσκολο να ακουστούν; Λείπει πιστεύετε η αλήθεια από τη ζωή μας; «Είναι όλοι δήθεν» γράφετε σε κάποιο άλλο σημείο, γιατί πιστεύετε πως πολλοί από εμάς το κάνουμε συχνά αφού όσο δύσκολη είναι αλήθεια άλλο τόσο μας λυτρώνει;

Νομίζω τα μάτια μιλάνε για μας, χωρίς να πούμε λέξη. Πιστεύω πως έχουμε ξεχάσει να παρατηρούμε αυτά τα πράγματα και αναλωνόμαστε στο να αναλύουμε μόνο λέξεις. Ίσως να μπορούν να κρύψουν κάποιες φορές την αλήθεια, αλλά νομίζω είναι ελάχιστες. Πώς μπορεί ένα βλέμμα να κρύψει το μίσος, την απέχθεια, την αγάπη, τον πόθο; Μάλλον δύσκολα. Σχετικά με την αλήθεια, θεωρώ πως λείπει από τη ζωή μας. Πολλές φορές τη γνωρίζουμε, αλλά την αποκρύπτουμε γιατί φοβόμαστε μην εκτεθούμε, μην πληγωθούμε, μην παρεξηγηθούμε. Δεν ξέρω αν πολλοί από εμάς έχουν το ψυχικό σθένος που απαιτείται για να αντικρύσουν στα μάτια την αλήθεια. Όσο και αν λυτρώνει, ο φόβος μας να την γνωρίσουμε είναι μεγαλύτερος, δυστυχώς.

Πάνω από όλα και δίχως να ενδιαφέρεται για τα συμβαίνοντα «ο έρως ο ευφραίνων», ο ωραιότερος από όλους τους αθανάτους ο γιος του Άρη και της Αφροδίτης η τους Ουρανού και της Αφροδίτης, νου και φρόνιμη βουλή δαμάζει,ξεπήδα από το χάος και με την ενέργεια του συνθέτει το κόσμο. Θα μπορούσε να υπάρχει λογοτεχνία δίχως έρωτα; Πρέπει να «ερωτευτεί» ο συγγραφέας το ήρωα; Ποιος είναι ο λόγος που «κεντήσατε» τον έρωτα στο μυθιστόρημα σας, γιατί τον επιλέξατε ως ακόμη ένα πρωταγωνιστή; Θα μπορούσε να υπάρξει δημιουργία χωρίς έρωτα;

Σίγουρα θα μπορούσε και αυτό έρχεται να το αποδείξει η λογοτεχνία με έργα που πραγματεύονται άλλα συναισθήματα. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο έρωτας βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα έργα, νομίζω. Σε μια σκοτεινή γωνιά ή στην μεγάλη σκηνή πρωταγωνιστής δεν λείπει σχεδόν ποτέ. Καθόλου τυχαίο κατά την άποψή μου. Πάντα κινητήρια δύναμη, από τον Τρωικό πόλεμο, ως σήμερα, ο έρωτας κρατά δέσμιους τους ανθρώπους. Προσωπικά, θα μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω κάποιο μυθιστόρημα παραβλέποντας αυτό το αρχέγονο συναίσθημα.

Θεωρείτε ότι η λογοτεχνία του φανταστικού έχει τη θέση που της αξίζει; Αν μπορούσατε να επιλέξετε έναν από τους δύο κόσμους για να ζήσετε (την πραγματικότητα και το φανταστικό που περιγράφετε )ποιος θα ήταν αυτός που θα επιλέγατε για να ζήσετε;

Στην Ελλάδα, η λογοτεχνία του φανταστικού αποτελεί ένα ανερχόμενο είδος. Με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω συνεχώς δημιουργούς που ασχολούνται με το είδος και μάλιστα είναι εξαιρετικοί! Το αναγνωστικό κοινό βλέπω ότι αρχίζει να στρέφεται σε φανταστικές ιστορίες και αυτό με χαροποίει ιδιαίτερα, κυρίως ως αναγνώστρια που αγαπά το φανταστικό. Ξέρετε, το πρόβλημα είναι ότι οι κόσμοι στους όποιους έχω μεταφερθεί διαβάζοντας είναι τόσοι πολλοί, που κάνουν την πραγματικότητα να ωχριά μπροστά τους. Όμως, πάνω από όλα είμαστε ρεαλιστές, αγαπάμε να χανόμαστε σε σελίδες, να ταξιδεύουμε νοητά, να ζούμε το κάθε παραμύθι ως την τελευταία του σελίδα και μετά να φεύγουμε για το επόμενο!

«Η ζωή είναι από μόνη της ένα μεγάλο ερωτηματικό».Ακόμη και στις ορθολογικά εξελιγμένες κοινωνίες μας υπάρχουν αναπάντητα ερωτηματικά, μη ερμηνευμένες συμπεριφορές που επιβιώνουν πέρα από την περιοχή της λογικής υπό την μορφή πχ. διαφόρων εθίμων, τελικά στους ανθρώπους αρέσει να παίζουν με το γοητευτικό, το  μυστήριο, το ανεξήγητο; Τι είναι τελικά αυτό που ασκεί τόση έλξη; Δεν μας καλύπτει η αλήθεια;

Το να θεωρούμε κάτι λογικό και αποδεκτό από την κοινωνία δεν το κάνει αυτομάτως και αληθινό. Ακόμη και σήμερα, πιστεύω, υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτηματικά στα όποια ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει απαντήσεις. Πολλοί από εμάς, ζώντας στους γρήγορους ρυθμούς της σύγχρονης κοινωνίας δεν έχουμε ούτε τον χρόνο, ούτε τα αποθέματα να ασχοληθούμε με αυτά τα αναπάντητα ερωτηματικά και να φιλοσοφήσουμε. Θα ήθελα να το βλέπω περισσότερο γύρω μου, να το ακούω σε συζητήσεις. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο «κρύβω» μέσα στα έργα μου μικρά αποφθέγματα (όπως αυτό που γράψατε στην αρχή της ερώτησης). Θέλω να προβληματίσω και να βάλω τον αναγνώστη να σκεφτεί κάτι που ξεπέρνα τα όρια της καθημερινότητάς του.

«Στην κοινότητα μας οι γυναικείες παρουσίες ήταν πάντα περιορισμένες και τα ερωτικά συναισθήματά σπάνια »λέει στο μονόλογο του ένας από τους ήρωες του φανταστικού σας κόσμου. Βλέπουμε εδώ μια ακόμη ομοιότητα με τον δικό μας κόσμο, η θέση της γυναίκας δεν είναι δίπλα, αλλά πίσω από τον άνδρα. Στην πορεία της ιστορίας μας αποδεικνύεται ακριβώς αυτό, μόνο τα τελευταία χρόνια και μόνο στο δυτικό κόσμο -εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων-οι γυναίκες αρχίσαν να ζουν ανθρώπινα. Η συμπεριφορά των ανδρών θύμιζε την συμπεριφορά όχι ανθρώπου προς άνθρωπο αλλά ανθρώπου προς αντικείμενο. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως αυτό επιζεί ακόμη στον 21ο αιώνα; Τι φταίει και δεν αλλάζει εύκολα η κυριαρχία των ανδρών;

Ίσως θα ήταν καλύτερα να απαντήσει κάποιος άνδρας στην συγκεκριμένη ερώτηση. Εγώ θα μπορούσα να σας πω πολλούς λόγους για τους όποιους αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει. Η ισότητα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, πεποιθήσεων θα έπρεπε να είναι δεδομένη, αλλά δυστυχώς, ακόμη και στις μέρες μας οι διακρίσεις δεν έχουν σταματήσει να υφίσταται.

Οι χαρακτήρες αφού γράφτηκαν στο χαρτί φεύγουν; Υπάρχει περίπτωση να συναντηθούν οι δρόμοι σας πιθανώς σε κάποιο άλλο μυθιστόρημα;

Δεν μπορώ να αποκλείσω τίποτε. Προς το παρόν, όμως, δεν έχω προγραμματίσει κάτι τέτοιο. Οι χαρακτήρες δεν φεύγουν ποτέ, ζουν στο συμπάν το όποιο δημιούργησα και παίζουν τον ρόλο τους με ακρίβεια κάθε φορά που κάποιος αναγνώστης ανοίγει το βιβλίο και βυθίζεται στον κόσμο του!

Ως μητέρα πως επιλέγετε ένα καλό βιβλίο για τα παιδιά σας, ποια είναι τα κριτήρια σας;Πως πιστεύετε ότι μπορεί ο μικρός μαθητής να γίνει ευκολά μικρός αναγνώστης;

Το κυριότερο από όλα είναι να τους αρέσει και να τους ενδιαφέρει. Πότε, σχεδόν, δεν επιλέγω εγώ τα βιβλία, τους αφήνω μόνους τους να επιλέξουν εκτός αν θεωρώ ότι δεν ανταποκρίνεται στην ηλικία τους. Φυσικά και μπορεί ο μικρός μαθητής να γίνει μικρός αναγνώστης! Όταν ο γονιός του διαβάζει συχνά, είναι λογικό επακόλουθο να αγαπήσει τα βιβλία.

Πρέπει η λογοτεχνία να αμφιβάλει; Να ψάχνει σαν ενοχλητικός δημοσιογράφος, να ανοίγει το στόμα της εκεί που τα αλλά κλείνουν, «να φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν»;

Νομίζω είναι ένας πολύ βασικός ρόλος της λογοτεχνίας αυτός. Πρέπει να λέει αυτά που κανείς δεν θέλει να ακούει, πρέπει να δημιουργεί προβληματισμούς και σκέψεις.

Τι μας αποκαλύπτει η λογοτεχνία και πως αλλάζει τη ζωή μας;

Αν όλοι μας ξέρουμε ένα πράγμα, και το γράψουμε, και διαβάσουμε δέκα λογοτεχνικά έργα, μετά όλοι μας θα ξέρουμε δέκα πράγματα. Δεν θα τα δεχτούμε όλα, ούτε θα τα υιοθετήσουμε, αλλά σίγουρα θα καταλάβουμε πως υπάρχουν και άλλες οπτικές γωνίες. Και αυτό αλλάζει τη ζωή μας, διότι διευρύνει τους ορίζοντές μας.

Υπάρχει παρθενογένεση στη λογοτεχνία;

Δεν έχω κάποια αξιόλογη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Νομίζω πως η απάντηση είναι και ναι και όχι. Πάντα πατάμε πάνω σε κάτι που μας αρέσει, αλλά οπωσδήποτε το προσαρμόζουμε στην δική μας φαντασία. Θέλουμε κάτι καινούργιο, που να μοιάζει με το παλιό, που να μας εκπλήσσει χωρίς να μας φοβίζει.

Προφανώς ετοιμάζετε και τα επόμενα βιβλία πείτε μου δυο λόγια.

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας «Αέναη Μάχη- Άνοδος» αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις Πηγή. Πρόκειται για μια νοηματική συνέχεια του πρώτου βιβλίου, το όποιο, όμως, έχει μια διαφορετική οπτική. Στο δεύτερο μέρος, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει την «άλλη» πλευρά καλύτερα, και να συλλέξει περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο του βιβλίου. Θα έλεγα πως πρόκειται για μια πιο διευρυμένη οπτική, σίγουρα όχι ακόμη ολοκληρωμένη, μιας και η τελική εικόνα θα δοθεί στο τρίτο και τελευταίο μέρος, το όποιο δουλεύω ήδη.

Σας ευχαριστώ βαθύτατα για την ενδιαφέρουσα συνέντευξη!