Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Μαίρη Κανάκη εργάζεται ως μόνιμος εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε Mαster of Αrts στην Αγγλία στο University of Kent at Canterbury.

Είναι συγγραφέας βιβλίων για εφήβους και ενήλικες. Έχει βραβευτεί σε πολλούς διαγωνισμούς και έχει αναλάβει, ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής, τις δημόσιες σχέσεις στο Φεστιβάλ Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου «Λευκές Αναγνώσεις», The white book fest στις Λεύκες Πάρου. Ξεκουράζεται τρέχοντας πολλά χιλιόμετρα, κολυμπώντας στην ανοιχτή θάλασσα και ποδηλατώντας ακούραστα με φίλους.

Εκπαιδευτικός, αθλήτρια, συγγραφέας παιδικών-εφηβικών βιβλίων… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Υπάρχουν στιγμές που ο ένας ρόλος ηγείται των άλλων δύο, αλλά σίγουρα δεν τους επισκιάζει. Συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά έχουν και τις κόντρες τους. Με «διεκδικούν» το ίδιο παθιασμένα κι αυτό είναι που με κάνει ασταμάτητη, αλλά και ολοκληρωμένη ταυτόχρονα. Μου αρέσει να έχω ποικίλα ενδιαφέροντα γιατί αυτό μου ανοίγει ορίζοντες!

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Να εμπνέομαι και να εμπνέω ανθρώπους. Να μιλάω μαζί τους για όσα ζούμε κι ονειρευόμαστε. Να αγαπάω και να προσφέρω. Να κρατήσω την ψυχή μου στην εφηβεία, ανήσυχη κι επαναστατική, μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Η ζωή μου μέσα στις σχολικές τάξεις, οι αγώνες δρόμου, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι και τα μέρη που αγαπώ αφήνουν τα χνάρια τους στα κείμενά μου. Μέσα σε αυτά θα βρει κανείς κομμάτια από εμένα, από όσα έχω ζήσει και μετρήσει μέσα μου.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Νιώθω πολύ τυχερή, καθώς έχω το πιο ενθαρρυντικό περιβάλλον που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς. Είμαι πραγματικά ευγνώμων!

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.

Μα εγώ μ' ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Αγγελάκας Γ. «Σιγά μην κλάψω».

Αγαπημένη εικόνα;

Η κορυφή του Ολύμπου, ο Μύτικας, και δίπλα του το Στεφάνι.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το τρέξιμο στη φύση, τα βουνά και τα λαγκάδια, η θάλασσα κι η αλμύρα, μου δίνουν οξυγόνο απλόχερα!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αναμφίβολα η άθληση στη φύση. Χωρίς αυτή, δεν υπάρχει έμπνευση.

Αγαπημένο Όνομα, Γεύση, Μυρωδιά;

Το όνομα της κόρης μου «Αρτεμις».
Πικραμύγδαλο.
Σανδαλόξυλο

Ένας κακός εφιάλτης;

Να μην ξαναδώ αγαπημένα πρόσωπα.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να παραμείνω αισιόδοξη και να περνάω περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: χώρος, μπελάς, όνειρο, θάλασσα και εποχές.

Όλες οι εποχές την έβρισκαν στη θάλασσα. Κάθε βότσαλο που πετούσε στα νερά της, ένα ακόμη όνειρο που πνιγόταν. Στα βράχια, στη δεξιά παραλία, ήταν ο χώρος της.

«Βρήκαμε τον μπελά μας με δαύτη!», μουρμούριζαν οι ψαράδες του μόλου.

Σαν άκουσε τα λόγια τους, η γοργόνα ξανακρύφτηκε.

Σας ευχαριστώ.