Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκε στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας. Εργάζεται ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Ήταν συντονιστής της «Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης Κω» (Βραβείο σε πρόγραμμα για την προώθηση της φιλαναγνωσίας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2012) από το 2011 ως το 2018.

Παρουσιάζει παιδικά βιβλία στην εφημερίδα «Θεσσαλία» Μαγνησίας. Επιμελείται τη σελίδα «Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού βιβλίου» στην ηλεκτρονική εφημερίδα Kos Voice (Βραβείο Κυριάκος Παπαδόπουλος για τη χρήση των νέων τεχνολογιών και κυρίως του διαδικτύου για τη Φιλαναγνωσία από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2013) και διατηρεί τη στήλη «Βιβλίο… στο μικροσκόπιο».

Το 2015 το βιβλίο του «Μη φοβάσαι Κοκκινοσκουφίτσα» βρέθηκε στη βραχεία λίστα Κρατικών βραβείων. Επίσης, το βιβλίο (το 2018) ήταν η επίσημη συμμετοχή του ελληνόγλωσσου τομέα στην έκθεση: «Και ζουν αυτοί καλά. Η Ευρώπη εικονογραφεί τους Γκριμ» που διοργάνωσε η Διεθνής Βιβλιοθήκη Νεότητας του Μονάχου.

Δάσκαλος, συγγραφέας, υπεύθυνος βιβλιοφιλικού site, Ιδιότητες και ρόλοι στη ζωή με ιδιαίτερο βάρος ο καθένας. Ποιος μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Είναι εξίσου σημαντικοί και οι τρεις αυτοί ρόλοι στη ζωή μου. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Θυμάμαι ακόμα τις ιστορίες που μου έλεγε ο παππούς μου. Καθόταν στο καρεκλάκι του στην αυλή με το μπαστούνι του αφημένο στην άκρη και γω, όποτε τέλειωνα το παιχνίδι, καθόμουνα εκεί μαζί του και άκουγα.  Αλλά και με τη μαμά μου διαβάζαμε  παραμύθια των Γκριμ, του Περό και του Άντερσεν. Βροχερά βράδια στο καθιστικό κοντά στη σόμπα. Πολύ αργότερα, με θυμάμαι να διαβάζω πολλά θεατρικά βιβλία. Η «αγάπη της μαιμούς» ήταν το πρώτο που έπεσε στα χέρια μου. Ουίλιαμς, Άλπμι, Ο Νηλ, Λόρκα, Τσέχοφ, Ίψεν ακολούθησαν. Με μάγεψαν και ακόμα και σήμερα ασκούν μια παράξενη γοητεία πάνω μου.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Όλα όσα αγάπησα τότε, τα αγαπώ ακόμα τώρα. Λατρεύω να ακούω  ιστορίες για  παράξενους θρύλους, να διαβάζω κάθε νέα έκδοση  κλασικών παραμυθιών, κάθε νέα αναδιήγηση ή διασκευή τους, να ξαναδιαβάζω θεατρικά βιβλία όπως τον «Γυάλινο κόσμο», το «Σπίτι της Μπερνάλντα Άλμπα» ή το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ».

Θέλω να πιστεύω πως όλα αυτά διαμόρφωσαν ένα προσωπικό ύφος στις ιστορίες που γράφω.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι μού έδειξαν τον δρόμο. Με βόηθησαν να βρω τον εαυτό μου. Να αναδείξω τα ταλέντα μου. Είμαι πολύ τυχερός, γιατί  ακόμα αυτό κάνουν…

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία- τραγούδι-φράση);

Μy way – Frank Sinatra

…For what is a man, what has he got
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way

Αγαπημένη εικόνα;

Λίγο πριν το Πάσχα, που με τον Αρτέμη(το βαφτιστήρι μου) έχουμε τελειώσει με τα ψώνια και κάνουμε μια τελευταία στάση για να φάμε και να βγάλουμε την καθιερωμένη μας selfie.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η βεβαιότητα πως οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Πολλά μπορώ να στερηθώ, αν υπάρχει σοβαρός λόγος.

Αγαπημένη μυρωδιά;

Η μυρωδιά από το φαγητό της μαμάς μου, μόλις άνοιγα την αυλόπορτα, επιστρέφοντας από το σχολείο.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πόλεμος.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Μια συνεργασία με δυο Ιταλίδες εικονογράφους που θαυμάζω.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 51 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: θρανίο, διαδίκτυο, εικόνα, περιστέρι, ψωμί

Κάθισα στο ίδιο θρανίο, όπως τότε που ήμουν μικρός. Εικόνες από το παρελθόν μου ξύπνησαν. Το παιχνίδι με τους κολλητούς μου, το ψωμί που μοιραζόμασταν στο διάλειμμα… Ένα μήνυμα στο κινητό τα έδιωξε όλα μακριά. Πέταξαν σαν κατάλευκα περιστέρια στον γαλάζιο ουρανό. Το διαδίκτυο είχε επανέλθει. Ώρα και πάλι για δουλειά

Σας ευχαριστώ

Κι εγώ ευχαριστώ! Καλή σχολική χρονιά!