Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Μπάμπης Τραπεζανλίδης, ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάζεται ως δάσκαλος Δημοτικού στο Κολέγιο ΔΕΛΑΣΑΛ. Επίσης, είναι συνθέτης, πιανίστας. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.

Ως εκπαιδευτικός έχει δημιουργήσει βιβλιοτετράδια Γλώσσας, Μαθηματικών και Φυσικής για μαθητές Ε΄ - ΣΤ΄ δημοτικού, ενώ ως συνθέτης έχει γράψει μουσική για ντοκιμαντέρ, παιδικές θεατρικές παραστάσεις, διαφημιστικές καμπάνιες, ύμνους αθλητικών ομάδων και άλλα.

Επιπροσθέτως, υπήρξε αρθρογράφος για θέματα σχολικής ζωής, υπεύθυνος βιβλιοθήκης, Πανελλήνιων σχολικών διαγωνισμών και μαέστρος παιδικής Ορχήστρας, ενώ τους τελευταίους μήνες είναι υπεύθυνος για διάφορα project διαφήμισης, προώθησης και οργάνωσης προσωπικού σε γνωστή εταιρεία της πόλης.

Εκπαιδευτικός, συνθέτης, πιανίστας, στιχουργός, υπεύθυνος βιβλιοθήκης, αρθρογράφος, συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων…Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Μου αρέσει η αρμονία – ισορροπία. Πάντα την επιζητούσα. Πιστεύω ότι το «πάντρεμα» όλων αυτών που αναφέρατε, δίνει στο τέλος ωραία εικόνα, κυρίως μέσα στη δική μου ψυχή. Άλλωστε, μπορούν και συνδυάζονται. Χρειάζεται η ευαισθησία, ο ρομαντισμός της μουσικής, αλλά και το σταθερό τέμπο πατώντας πάνω σε ακριβή μουσικά μοτίβα, όταν διδάσκεις Μαθηματικά, Γλώσσα ή Φυσική. Ποιο βιβλίο δεν κρύβει μέσα του νότες; Και ποιο πεντάγραμμο δεν κρύβει μέσα του αριθμούς και λέξεις;

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Είμαι από τους ανθρώπους που θα διαβάσουν τα πάντα, αρκεί να υπάρχει ενδιαφέρον και ποιότητα. Λατρεύω την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων στις διακοπές του καλοκαιριού. Επιστημονικά , φιλοσοφικά βιβλία συνήθως με συντροφεύουν σε ένα ταξίδι τον χειμώνα, ενώ βιβλία ψυχολογίας για μένα περισσότερο αποτελούν οι ατελείωτες συζητήσεις που έχω με ανθρώπους που σέβομαι, θαυμάζω και εκτιμώ.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Νομίζω πως οι δημιουργοί – καλλιτέχνες εμπνεόμαστε συνεχώς και «κλέβουμε» από την ίδια τη ζωή ιστορίες, για να τις διηγηθούμε μετά στο έργο μας. Επομένως, όλες οι εικόνες, οι προσωπικές ιστορίες φίλων, τα ταξίδια, τα βιβλία, τα βιώματα αποτελούν πηγή έμπνευσης.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Σίγουρα η οικογένεια παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο στη ζωή ενός παιδιού. Οι γονείς μου ως εκπαιδευτικοί αποτελούσαν για μένα πρότυπο που ήθελα να ακολουθήσω. Η αγάπη τους για το συγκεκριμένο λειτούργημα πέρασε και σε μένα. Βεβαίως, κι άλλοι άνθρωποι με επηρέασαν μέσα από το έργο τους, όπως ο κος. Κουμαράς (καθηγητής Παιδαγωγικού Τμήματος του Αριστοτελείου) η κα. Ζαχαροπούλου(καθηγήτρια πιάνου), ο κος. Θεοφάνους(συνθέτης-στιχουργός), ο πάτερ Γεώργιος Μίλκας (πνευματικός μου πατέρας), η κα. Λαπουρίδου Αλεξάνδρα(γενική υποδιευθύντρια του κολεγίου ΔΕΛΑΣΑΛ). Είναι άνθρωποι που με βοήθησαν όχι τόσο με τα λόγια και τις συμβουλές τους, όσο με το ίδιο τους το έργο.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).

Αγαπημένο μου βιβλίο είναι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη, ίσως γιατί από μικρό παιδί ονειρευόμουν να γίνω δάσκαλος, όπως ο Μέλιος.

Αγαπημένο τραγούδι «Τα καλύτερα θα 'ρθουν» του Γιώργου Θεοφάνους, διότι θέλω να είμαι αισιόδοξος, ενώ δεν είμαι.

Αγαπημένη φράση «Να ζεις, ν' αγαπάς, να μαθαίνεις» από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια, γιατί κρύβει μέσα της όλο το νόημα της ζωής.

Αγαπημένη εικόνα;

Ουρανός! Σου χαρίζει απίστευτα χρώματα, μοναδικές και διαφορετικές εικόνες συνεχώς. Απλόχερη πηγή έμπνευσης με μηδενικό κόστος… Πόσοι σηκώνουν όμως το βλέμμα να τον κοιτάξουν;

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η αγάπη! Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχει οξυγόνο.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Θα πάλευα με όλες μου τις δυνάμεις να μη στερηθώ αυτό που αγαπώ.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Άγιος Παΐσιος, επειδή είχα την ευλογία να τον γνωρίσω…

Τριαντάφυλλο, γιατί είναι το ωραιότερο λουλούδι που μπορείς να χαρίσεις σε μια γυναίκα.

Οτιδήποτε πετυχημένο που αφήνει γλυκιά γεύση στον ουρανίσκο και όχι πόνο στο στομάχι..

Η μυρωδιά της άνοιξης και του φθινοπώρου.

Ένας κακός εφιάλτης;

Πόλεμος.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να ζήσω τη σημερινή μέρα σα να μην υπάρχει αύριο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): νότα, ρίμα, καράβι, πλήκτρα και θησαυρός.

Καθημερινά σχεδιάζω τη ζωή μου σα να βρίσκομαι σ’ ένα καράβι, όπου για πανιά συχνά έχω τα πλήκτρα ενός πιάνου. Δεν γνωρίζω πού θα με ταξιδέψει, όταν πατάω τα πλήκτρα του. Νότα νότα ψάχνω να ανακαλύψω νέα μονοπάτια, γράφοντας στιχάκια, προσπαθώντας να κάνω ρίμα. Μα τελικά, καταλαβαίνω ότι ο θησαυρός της ευτυχίας κρύβεται στο αναπάντεχο, σε αυτό που δεν έχει ομοιοκαταληξία, γιατί τα «πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις».

Σας ευχαριστώ.

Εγώ ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε.