Σύνδεση Τώρα Σύνδεση στη Βιβλιοθήκη μου   ·   Όλες οι Βιβλιοθήκες στο Bookia
Τι είναι το Bookia;   ·   Blog   ·                     ·   Επικοινωνία  
Πως γράφω κριτική; Είμαι Συγγραφέας Είμαι Εκδότης Είμαι Βιβλιοπώλης Live streaming / Video
 

Το Bookia αναζητά μόνιμους συνεργάτες σε κάθε πόλη τής χώρας για την ανάδειξη τής τοπικής δραστηριότητας σχετικά με το βιβλίο.

Γίνε συνεργάτης τού Bookia στη δημοσίευση...

- Ρεπορτάζ.
- Ειδήσεις.
- Αρθρογραφία.
- Κριτικές.
- Προτάσεις.

Επικοινωνήστε με το Bookia για τις λεπτομέρειες.
Μαρία Γερασιµοπούλου, μιλάει στην Λεύκη Σαραντινού για την «Ανδριανή»
Διαφ.

Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Η Μαρία Α. Γερασιµοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στον τοµέα της Διοίκησης Επιχειρήσεων του Αµερικανικού Κολλεγίου Deree, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας για περισσότερο από δύο δεκαετίες.

Η ενασχόλησή της με τα παιδιά και ειδικότερα με τους εφήβους, όπως και τα μαθήματα που έλαβε από τους μαθητές της, έγιναν αιτία να ενστερνιστεί σημαντικότατες αξίες ζωής, τις οποίες μπόρεσε αργότερα να μεταφέρει και στα βιβλία της. Παρόλο που πάντα υπήρχε μέσα της η ανάγκη της συγγραφής, βγήκε στην επιφάνεια επιτακτικά μετά τη σοβαρή περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε.

Αγαπά τα ζώα και οτιδήποτε τη συνδέει με την ηρεμία και την ιερότητα της φύσης, καθώς και τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται κι αγκαλιάζουν τέτοιου είδους αξίες.

Η «Ανδριανή» είναι το πρώτο από τα δύο μυθιστορήματα που απαρτίζουν τη σειρά βιβλίων εποχής που έχει συγγράψει.

Μαρία Γερασιμοπούλου, Ανδριανή, Εκδόσεις Πηγή

Ποια ήταν η αφετηρία σας για τη συγγραφή του εν λόγω βιβλίου; Η περίτεχνη μυθιστορία ή η εποχή; Θέλατε, δηλαδή, να γράψετε μία μυθιστορία που να διαδραματίζεται στην εποχή της ακμής της Πάτρας μέσα από το εμπόριο σταφίδας ή πρωτίστως μία μυθιστορία για μία δυναμική γυναίκα όπως η Ανδριανή;

Μπορώ να πω ότι και τα δύο αυτά στοιχεία υπήρχαν από την αρχή απολύτως συνυφασμένα. Για την ηρωίδα μου, την Ανδριανή, χρειαζόταν να φτιαχτεί ένα φόντοσε ένα μάλλον ασταθές περιβάλλον -γιατί τέτοιο είναι λίγο-πολύ το περιβάλλον σε κάθε εποχή που ζούμε, ακόμα και σήμερα- μέσα στο οποίο θα εκτυλισσόταν η ιστορία μιας δυναμικής γυναίκας, ωστόσο ανθρώπινης και πολύ ευάλωτης όπως αποδεικνύεται στην πορεία, η οποία υπέπεσε σε σφάλματα, έκανε λάθος επιλογές, τις πλήρωσε, έπεσε, σηκώθηκε, ξανάπεσε, ξανασηκώθηκε –όπως συμβαίνει με τους περισσότερους από εμάς.

Επέλεξα, επίσης, αυτό το συγκεκριμένο ιστορικό φόντο διότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η εποχή της σταφιδικής κρίσης. Αφορά μια περίοδο που έλαβαν χώρα συνταρακτικά γεγονότα σε μια ήδη βασανισμένη Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με των τελευταίων ετών, αποτελώντας απόδειξη πως υπάρχει διαχρονικότητα στα λάθη και στα πάθη μας.Όπως λέει και ο δημοφιλής στίχος «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» Αυτή την αίσθηση νομίζω έχουμε όλοι μας· πως, ενώ οι εποχές αλλάζουν, πολλά κακώς κείμενα παραμένουν άθικτα, έστω κι αν έχουμε πληρώσει επώδυνα στο παρελθόν για τα ίδια και τα ίδια μαθήματα.

Θεωρείται ότι αυτή η πρώτη συγγραφική σας προσπάθεια είναι ένας φόρος τιμής στην πατρίδα σας;

Πραγματικά, πιστεύω πως δε θα μπορούσα να είχα ξεκινήσει το συγγραφικό μου ταξίδι διαφορετικά. Ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα έχει τόσο μεγάλη επιρροή στον ψυχισμό μου που η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια δε θα μπορούσε παρά να ήταν βαθιά ριζωμένη στις καταβολές μου, στον τόπο μου και στους ανθρώπους μου. Και όταν λέω «ανθρώπους μου» δεν εννοώ μόνο εκείνους που γνώρισα στη ζωή μου αλλά και όσους δε γνώρισα, ακόμα κι εκείνους τους Πατρινούς που έζησαν στο παρελθόν, σε αιώνες προηγούμενους. Νιώθω πως με κάποιο τρόπο συνδέομαι με όλους τους και ότι, κατά ένα μέρος, τους χρωστώ αυτό που είμαι. Επίσης, έχοντας στερηθεί την Πάτρα πολλά χρόνια τώρα, εφόσον διαμένω σε άλλη πόλη, ο νόστος σίγουρα συντέλεσε στην επιλογή μου να μιλήσω για την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Η «ΑΝΔΡΙΑΝΗ», ναι, είναι ένας φόρος τιμής για την πόλη μου, γιατί με αυτόν τον τρόπο θέλησα να της ανταποδώσω όλα εκείνα που μου έχει προσφέρει και που έθεσαν τις βάσεις της ύπαρξής μου. 

Θα γράφατε ποτέ μυθιστόρημα τοποθετημένο σε μέρος που δεν έχετε επισκεφθεί;

Αυτός ακριβώς είναι κι ο επόμενος συγγραφικός μου στόχος, δηλαδή το τρίτο μου βιβλίο. Αν και στη συνέχεια της «ΑΝΔΡΙΑΝΗΣ», δηλαδή στο δεύτερο βιβλίο μου, ο αναγνώστης θα ταξιδέψει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για κάμποσο χρονικό διάστημα, η κυρίως ιστορία εκτυλίσσεται στην Πάτρα και πάλι. Ωστόσο, με ενδιαφέρει πολύ η πλοκή του τρίτου μου βιβλίου να διαδραματιστεί σε κάποιο μέρος που δεν έχω ζήσει ή ούτε καν επισκεφθεί. Είναι μια πρόκληση να γράφεις για ένα μέρος που δε σου είναι οικείο. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο αλλά είναι και συναρπαστικό, όχι μόνο για τον αναγνώστη αλλά και για τον συγγραφέα, διότι δεν μπορεί παρά να ανακαλύψει νέα πράγματα που θα τον εξελίξουν σε διάφορα επίπεδα.

Έχετε ασχοληθεί με άλλα είδη του γραπτού λόγου όπως ποίηση ή διηγήματα; Αν όχι σκοπεύετε να το κάνετε κάποια στιγμή;

Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν έχω ασχοληθεί, ούτε σκοπεύω. Το μυθιστόρημα είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Παρόλα αυτά, κάποιο άλλο είδος που επίσης με ελκύει ιδιαίτερα είναι οι στίχοι τραγουδιών. Ειδικά εκείνα που διηγούνται μια ιστορία. Αυτό ναι, θα μπορούσα να το κάνω. Ήδη έχω γράψει στίχους για το τραγούδι της Ανδριανής ακριβώς επειδή αγαπώ πολύ αυτό το είδος έκφρασης δηλαδή, τον συνδυασμό διήγησης και μελωδίας. Από έφηβη με γοήτευε και θαύμαζα το ξεχωριστό χάρισμα των στιχουργών. Εξαιρετικά ψυχωφελής ικανότητα!

Αναφέρετε συχνά τον Νίκο Καζαντζάκη στο βιβλίο σας. Θέλετε να μας πείτε ποια από τα έργα του έχετε ξεχωρίσει εσείς ως συγγραφέας;

Νίκος Καζαντζάκης! Τι λόγια να πω εγώ για εκείνον! Το έργο του Νίκου Καζαντζάκη, κατά την άποψή μου, είναι αναμφίβολα ένα δώρο προς ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο Άνθρωπος εμφανίζεται μπροστά σου μέσα από το έργο του. Αν μπορούσα να ταξιδέψω στο παρελθόν εκείνος θα ήταν ο άνθρωπος που θα ήθελα να συναντήσω και να συναναστραφώ. Αλλά, ευτυχώς, μέσα από το έργο του μας έχει δώσει τη δυνατότητα να τον γνωρίσουμε. Έχω λοιπόν την αίσθηση πως ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη αγωνία μέσα του για μια πληθώρα πραγμάτων αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα αγωνία και νοιάξιμο για τον Άνθρωπο και τη φτιαξιά του. Πάντα μου έδινε την αίσθηση πως προσπαθούσε να λυτρωθεί από αυτή την αγωνία αποτυπώνοντάς την πάνω στο χαρτί. Με συγκλονίζει το γεγονός πως μπορούσε να μαρτυρά τα στραβά του κόσμου, τα στραβά του ανθρώπου και τα πάθη του χωρίς να τον μαλώνει, χωρίς να τον αποστρέφεται. Πιστεύω ότι, αν και απογοητευόταν από τον Άνθρωπο, τον αγαπούσε και τελικά τον αποδεχόταν  έτσι όπως είναι γιατί ο Καζαντζάκης διέθετε έναν τεράστιο σεβασμό για τη φύση των πραγμάτων.  Τον ευχαριστώ που υπήρξε, που κατέθεσε και που μας χάρισε. Αν πρέπει να αναφέρω κάποια αγαπημένα μου βιβλία, αν και δύσκολο να ξεχωρίσω, εκτός από την «Ασκητική» που ήταν το υπόβαθρο ολόκληρου του έργου του, είναι τα «Αναφορά στον Γκρέκο» και «Αδερφοφάδες».

Λέτε ότι η «Ανδριανή» είναι το πρώτο μυθιστόρημα από τα δύο που έχετε γράψει για την ίδια εποχή. Θα μας πείτε δυο λόγια για το δεύτερο βιβλίο; Σε τι αναφέρεται;

Το δεύτερο βιβλίο, αν και βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα έτσι ώστε να μπορέσω να μιλήσω συνολικά για εκείνο. Οι βασικοί κεντρικοί ήρωες παραμένουν και εξελίσσονται, και κάποιοι νέοι έρχονται στην επιφάνεια για να ταράξουν τα νερά, σέρνοντας πίσω τους βιώματα και πάθη, δύσκολες προσωπικότητες και συμπεριφορές που ταλανίζουν τόσο τους ίδιους τους τούς εαυτούς όσο και τους άλλους. Το ηθικό δίλημμα, το καλό και το κακό, η διττή υπόσταση της ανθρώπινης φύσης και ψυχοσύνθεσης, οι αιτίες που καθορίζουν το μονοπάτι που παίρνει ο καθένας μας βρίσκονται σαφώς στο προσκήνιο και προσεγγίζονται με τρόπους αναπάντεχους μέσα από την πλοκή.

Το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσα από τις ποικίλες μεταμορφώσεις της Ανδριανής, αλλά και των άλλων χαρακτήρων ως ανθρώπων είναι ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή μας ό,τι κι αν μας συμβαίνει. Αναφέρετε μάλιστα και τη γνωστή ρήση του Καρλ Γιουνγκ «Η ζωή που δε ζούμε είναι μια αρρώστια που μπορεί να προκαλέσει θάνατο». Θα μας το αναλύσετε λίγο αυτό;

Φαίνεται να είναι ο κανόνας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε ζουν τη ζωή που θα ήθελαν είτε από δική τους υπαιτιότητα λόγω επιλογών, είτε από διάφορα περιστατικά που συμβαίνουν στη ζωή τους κρατώντας τους μακριά από το επιθυμητό, είτε εξαιτίας του «ανικανοποίητου» που διακατέχει τη φύση μας, είτε και από τον συνδυασμό τους. Όπως και να 'χει, η ζωή που δε ζούμε αρρωσταίνει την ψυχή μας, και κατ' επέκταση το μυαλό και το σώμα μας... αν αφεθούμε. Και αυτό κατόπιν θα προκαλέσει κάποιο είδος θανάτου, είτε φυσικό είτε συναισθηματικό, ψυχικό κ.τ.λ.Το μήνυμα που στέλνεται στον αγαπημένο αναγνώστη μέσα από την «ΑΝΔΡΙΑΝΗ» είναι σαφές. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις μια κατάσταση τότε άλλαξε εσύ. Δηλαδή, αλλάζοντας την οπτική γωνία που κοιτάμε τα πράγματα μπορούμε να επιφέρουμε απροσδόκητα δραστική αλλαγή στην ποιότητα της ζωής μας. Το να βρούμε τον τρόπο για το πώς θα το κάνουμε, όμως, προϋποθέτει θέληση, και επιμονή πάνω στην εκπαίδευση του εαυτού μας προς αυτή την κατεύθυνση.Το "Σήκω και Ζήσε" που υπάρχει σαν παραίνεση σε ολόκληρο το βιβλίο είναι, ουσιαστικά, θέμα απόφασης δικής μας.

Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για την εποχή και το μέρος στην οποία διαδραματίζεται το μυθιστόρημά σας, δηλαδή την Πάτρα την εποχή της ακμής του εμπορίου σταφίδας και την εποχή της σταφιδικής κρίσης.

Κάθε "Belle Epoque" έχει την παρακμή της κάποια στιγμή. Το πρόβλημα με εμάς είναι πως όσο ζούμε μέσα στην ακμή πολύ δύσκολα μπορούμε να σκεφτούμε πως όλα μπορούν να ανατραπούν, ακόμα και μέσα σε μια στιγμή· όσο κι αν η ιστορία συνεχίζει διαρκώς να αποδεικνύει τούτο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Πάτρα -και όχι μόνο- κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, συμπαρασύροντας την οικονομία ολόκληρης της χώρας με αποτέλεσμα την πτώχευσή της το 1893. Υπήρξε μια σειρά από μικρότερες σταφιδικές κρίσεις που οδήγησαν αναπόφευκτα στην τελική.

Με δυο λόγια, από καιρό φαινόταν πού πήγαινε το πράγμα.Το εξιλαστήριο θύμα, που φορτώθηκε όλη την ευθύνη της ανικανότητας των διαδοχικών κυβερνήσεων που ανεβοκατέβαιναν ως τότε στην άστατη εξουσία, ήταν η γλυκιά σταφίδα. Ήταν πραγματικά το χρυσοφόρο προϊόν που τελικά έγινε κάρβουνο.

Η αλήθεια είναι, ωστόσο, πως η σταφίδα είχε υπάρξει τις προηγούμενες δεκαετίες εξαιρετικά προσοδοφόρα για την οικονομία ολόκληρης της χώρας αλλά και ειδικότερα της Πελοποννήσου, με κεντρικό άξονα την Πάτρα -αφού εκεί, εκτός από τις καλλιέργειες για την παραγωγή σταφίδας που υπήρχαν σε ατελείωτα στρέμματα στα πέριξ της- η πόλη διέθετε και το μεγαλύτερο εξαγωγικό λιμάνι της χώρας, από το οποίο απέπλεαν μέσα σε τυμπανοκρουσίες, τα επονομαζόμενα πριμαρόλια· τα πρώτα καράβια που φόρτωναν την καλύτερη ποιότητα σταφίδας για να φθάσουν στα μεγαλύτερα λιμάνια της διψασμένης για σταφίδα Ευρώπης και που έπιαναν τις καλύτερες τιμές. Οι κάτοικοι των Πατρών και όχι μόνο, πλούτιζαν επί σειρά δεκαετιών, αναπαυόμενοι στις δάφνες τους, από ένα και μοναδικό προϊόν, το οποίο αποτελούσε από μόνο του το πενήντα τοις εκατό των συνολικών εξαγωγών της χώρας!

Αλλά μηδένα προ του τέλους μακάριζε, διότι τα πράγματα άρχισαν να ανατρέπονται το ένα μετά το άλλο, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις μόνο να χάσκουν βλέποντας τη χρεοκοπία να τις κοιτάζει κατάματα, όντας ανήμπορες να χειριστούν την κατάσταση που, αντί να συμμαζεύεται, έβγαινε εκτός ελέγχου.Η ολιγωρία και ο εθελοτυφλισμός τους πληρώθηκαν ακριβά αφού  για καιρό αγνοούσαν τα σημεία των καιρών· δηλαδή, το γεγονός ότι η σταφιδοκαλλιέργεια είχε εξελιχθεί ανεξέλεγκτα σε μονοκαλλιέργεια με την παραγωγή της να ξεπερνά κατά πολύ τη ζήτηση, και να μένει απούλητη. Σπασμωδικές κινήσεις από το ανίκανο κράτος, σπασμωδικές και από τους παραγωγούς, οι οποίες επέφεραν μια ολέθρια οικονομική καταστροφή, από εκείνες που έκτοτε έχουμε δυστυχώς ξαναζήσει ως έθνος και μάλιστα πολύ πρόσφατα.

Παράλληλα, δε, είχε χαθεί κι ένας βασικός καταναλωτής σταφίδας που ήταν ο παραγγελιοδόχος ενός τεράστιου μέρους της συνολικής παραγωγής. Αυτός δεν ήταν άλλος από τη Γαλλία, της οποίας τα αμπέλια που είχαν χτυπηθεί από φυλλοξήρα τα προηγούμενα χρόνια -αναγκάζοντας τη χώρα να προβεί σε ογκώδεις εισαγωγές για τις ανάγκες της- ανέκαμψαν πλήρως, παύοντας έτσι τη ζήτηση πάνω στην οποία είχε στηριχθεί ένα μεγάλο κομμάτι της οικονομίας της Ελλάδας.

Η χρεοκοπία ήταν πια προ των θυρών και  υπόθεση τελειωμένη. Το βιοτικό επίπεδο των εμπλεκομένων κατακρημνίστηκε από τα ανώγια στα κατώγια, βυθίζοντας και συμπαρασύροντας ολόκληρο το έθνος στη δυσπραγία, και φυσικά, στην ανάγκη εξωτερικής βοήθειας, για ακόμα μια φορά, με όρους δυσβάσταχτους, αφού οι συντρέχτες μας μάς άπλωσαν φύκια ζητώντας πίσω μεταξωτές κορδέλες, για ακόμα μια φορά.

Κυρία Γερασιμοπούλου, σας ευχαριστώ θερμά!

 
 
``

Θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση από το Bookia;

Πηγή δεδομένων βιβλίων



Χορηγοί επικοινωνίας






Κοινωνικά δίκτυα