Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής
Η Λίνα Μουσιώνη γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ και είναι διδάκτωρ Λαογραφίας. Για πολλά χρόνια Εργάστηκε ως επιμελήτρια στο Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας μελετώντας αντικείμενα, στήνοντας Εκθέσεις και σχεδιάζοντας εκπαιδευτικά προγράμματα για τα παιδιά. Από το 2016 εργάζεται ως παιδαγωγική υπεύθυνη των Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών του Δήμου Λαρισαίων. Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει ως σήμερα εικοσιτέσσερα βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, Ελληνοεκδοτική και Διόπτρα. Κάποια από αυτά έχουν βρεθεί στις βραχείες λίστες του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού βιβλίου Greek Ibby. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στην τέχνη και τον πολιτισμό και πως αυτά μπορούν να γίνουν κτήμα όλων.
Περισσότερα για τη Λίνα Μουσιώνη:
Εκπαιδευτικός, ερευνήτρια, συγγραφέας παιδικών βιβλίων… Ποιος από τους δύο «ρόλους» σας μπορεί να επισκιάζει τον άλλον ή με έναν τρόπο συνυπάρχουν αρμονικά στην καθημερινότητά σας;
Όλοι υπηρετούμε διάφορους ρόλους στην καθημερινότητά μας. Είμαστε συνεργάτες, φίλοι, σύντροφοι, γονείς. Νομίζω πως αυτό είναι ταυτόσημο με τη φύση μας. Κουβαλώ όλες τις ιδιότητες που σχετίζονται με την επιστημονική και επαγγελματική μου ταυτότητα, η οποία έχει μπολιαστεί στο πέρασμα του χρόνου με νέες γνώσεις και εμπειρίες. Αν και σε μεγάλο βαθμό με έχει καθορίσει η πρώτη μου διαδρομή ως αρχαιολόγος-λαογράφος, χαίρομαι να μεταπηδώ από το ένα πεδίο στο άλλο, να χρησιμοποιώ γνώσεις και εργαλεία από διαφορετικούς τομείς και να τα συνδέω, ακολουθώντας νέους δημιουργικούς δρόμους. Αυτή η εναλλαγή είναι προκλητική και νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα στην προσωπικότητά μου. Αλλιώς, η ζωή μου θα ήταν πολύ βαρετή!
Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;
Στη δική μου περίπτωση, οι σπουδές στην αρχαιολογία και την τέχνη έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που βλέπω και ερμηνεύω τον κόσμο. Ο Ελύτης, ο Ρίτσος και ο Σεφέρης αποτέλεσαν από τα εφηβικά μου χρόνια τη δική μου «Αγία Τριάδα» — τρεις φωνές που σημάδεψαν ανεξίτηλα την αισθητική και τη σκέψη μου. Από τις αναγνώσεις της άγουρης νιότης ξεχωρίζω τον Χέμινγουεϊ και τον Μάρκες, με τους συγκλονιστικούς χαρακτήρες τους Αυτά και πολλά άλλα - που δε θα προλάβαινα να απαριθμήσω - μαζί με την πίστη στη λυτρωτική δύναμη των λαϊκών παραμυθιών έστησαν τα θεμέλια της δικής μου κοσμοθεωρίας. Τη γοητευτική ισορροπία ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;
Βρίσκω πάντα μπροστά μου τα θραύσματά τους, όπως τα όστρακα των ανασκαφών. Είναι κομμάτια που αναδύονται απρόσμενα — άλλοτε με τη λάμψη του προφανούς, άλλοτε σαν αχνές σκιές που περιμένουν να αποκωδικοποιηθούν. Υπάρχει ένα ορατό κομμάτι, εύκολα αναγνωρίσιμο, που διακρίνεται στις επιλογές και στα έργα μου — πιθανότατα το βλέπουν και όσοι με γνωρίζουν καλά. Όμως υπάρχει και ένας υποδόριος, δύσκολα ανιχνεύσιμος ιστός, που διαπερνά τη σκέψη, το ύφος, την αισθητική μου. Είναι οι αφηγήσεις και οι αναγνώσεις που με διαμόρφωσαν, κρυμμένες σαν υπόγεια ρεύματα κάτω από την επιφάνεια. Αναδύονται στις λεπτομέρειες: σε μια λέξη, σε μια γραμμή, σε μια σιωπή. Ίσως, η διαδικασία μιας ψυχαναλυτικής αναζήτησης, θα μπορούσε να αποκαλύψει περισσότερα.
Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που έκανε ό,τι μπορούσε για να υποστηρίξει τις επιλογές και τα όνειρά μου. Σε μια επαρχιακή πόλη, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπου τα θέατρα, οι αίθουσες τέχνης και τα μουσεία ήταν ακόμα σε φάση ζύμωσης, η πρόσβαση στον πολιτισμό δεν ήταν δεδομένη. Κι όμως, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, έμαθα από την οικογένειά μου να αναζητώ πάντα το καλύτερο — να μην αρκούμαι στο εύκολο ή στο προφανές. Δεν αφήνω το περιβάλλον να με καθορίσει· αντίθετα, προσπαθώ να το καθορίζω εγώ, να διαμορφώνω τον χώρο γύρω μου με βάση τις αξίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά μου. Νιώθω τυχερή, γιατί είχα και εξακολουθώ να έχω τη στήριξη που μου δίνει τη δύναμη να ακολουθώ τη δική μου πορεία.
Αγαπημένο άκουσμα(ιστορία, τραγούδι, φράση);
Dedication, Μάνος Χατζηδάκις, New York Rock & Roll Ensemble,
Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη, ποτέ σου δε θα μπορέσεις
να σταθείς επάνω της. Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη.
Αγαπημένη εικόνα;
Δυο νέοι που μοιράζονται ένα παγωτό χωνάκι και δυο ηλικιωμένοι που κρατιούνται από το χέρι. Οπουδήποτε στη γη.
Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;
Η αγάπη.
Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;
Κάτι που αγαπώ πολύ δε θα ήθελα να το στερηθώ
Αγαπημένο: Όνομα;, Λουλούδι;, Γεύση;, Μυρωδιά;
Μυρτώ. Το νυχτολούλουδο στο καλοκαιρινό δειλινό. Μια χούφτα βατόμουρα. Θαλάσσιο πεύκο στο μεσημέρι του καλοκαιριού.
Ένας κακός εφιάλτης;
Η μοναξιά και η ζωή χωρίς φίλους
Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;
Προσπαθώ να εστιάζω στο εδώ και στο τώρα. Δεξιότητα που καλλιεργώ συστηματικά μεγαλώνοντας. Ο βασικός στόχος της ζωής μου που είναι η εσωτερική γαλήνη.
Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): κλειδί, ουρανός, φύλλο, ποτάμι και άνοιξη.
Η άνοιξη έφτανε ως τον ουρανό. Περπατούσα δίπλα στο ποτάμι, παρακολουθώντας ένα φύλλο που παρασυρόταν στα νερά του όταν σκόνταψα σε μια πέτρα. Πήρα το κλειδί που έκρυβε και συνέχισα. Μια θεόρατη πόρτα σταματούσε το μονοπάτι. Δοκίμασα το κλειδί κι εκείνη άνοιξε. Προχώρησα.
Σας ευχαριστώ.
Πρόσκληση φίλων