Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κίσαμο Χανίων, μεταξύ των ακρωτηρίων της Σπάθας και της Γραμβούσας. Στα 18 μου ανέβηκα Αθήνα για σπουδές, κάνοντας απέλπιδες προσπάθειες, εις μάτην, να επιστρέψω κάποτε. Σπούδασα Νομική και Επικοινωνία και ΜΜΕ. Εργάζομαι στον χώρο της τηλεόρασης, και τα τελευταία χρόνια γράφω (ή, προσπαθώ, τουλάχιστον).»

Νομικός, Επικοινωνιολόγος, δημοσιογράφος, τηλεοπτικός παραγωγός, συγγραφέας… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η νομική και η επικοινωνία είναι οι σπουδές μου, η βάση μου. Η δημοσιογραφία το πάθος μου, το μεράκι μου, η τηλεόραση ο χώρος εργασίας μου. Η συγγραφή, η μεγάλη μου αγάπη. Όλα συμπλέκονται, δίνουν, και με έχουν κάνει αυτό που είμαι, σε τελική ανάλυση, κάθε μέρα.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το «φορτίο» μου είναι οι πρώτες παιδικές ιστορίες, οι αφηγήσεις των παππούδων μου, οι θρύλοι και οι γραπτές παραδόσεις του τόπου μου. Όλα όσα διαβάζω έκτοτε, έρχονται με έναν μαγικό τρόπο και «κουμπώνουν» ή προσαρμόζονται σε αυτή την πρωταρχική πηγή.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Ο τρόπος που γράφω, αφηγούμαι, λέω κατ’ ουσίαν μια ιστορία, είναι η μετεξέλιξη αυτών των αφηγημάτων, πραγματικών και φανταστικών καταστάσεων και προσώπων. Η ίδια τους η ουσία είμαι εγώ και αυτές διαμορφώνονται εξ εμού – ένα και το αυτό.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Είμαστε αυτό που γράφουμε. Τόσο απλό, και τόσο ουσιαστικό ταυτόχρονα. Συνεπώς, οι εμπειρίες, οι επιρροές, όσα έχω λάβει, βρίσκονται μέσα στα βιβλία μου, φανερά ή περισσότερο κρυμμένα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ, ο διάλογος Βλαντιμίρ – Εστραγκόν:

- Βρίσκουμε πάντα κάτι που να μας δίνει την αίσθηση ότι ζούμε, ε Ντίντι;

- Μα ναι. Είμαστε μάγοι.

Αγαπημένη εικόνα;

Οι δικοί μου άνθρωποι, πρώτα και αδιαπραγμάτευτα. Και φυσικά, οι θάλασσες της Κρήτης μου, το απέραντο γαλάζιο – τα Φαλάσαρνα, ο Μπάλος, το Λαφονήσι.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Και πάλι, η αγάπη της οικογένειάς μου, των δικών μου ανθρώπων. Μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, μα η ζωή μου όλη.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Τη χαρά της δημιουργίας. Όχι επειδή θα το ‘θελα, αλλά επειδή θαρρώ ότι είναι το μόνο πράγμα απ’ όσα αγαπώ που, χωρίς αυτό, θα μπορούσα να επιβιώσω, με την κλινικά ιατρική έννοια του όρου. Γιατί θα μιλούσαμε πια για επιβίωση κι όχι για ζωή.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αντώνης σε ανδρικό, Ιωάννα σε γυναικείο.

Χρυσάνθεμο.

Σοκολάτα.

Βενζίνη.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι θα συμβεί κάτι άσχημο στους ανθρώπους που αγαπώ. Το μόνο πράγμα που με τρομάζει, με μουδιάζει, με αφοπλίζει – δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ούτε καν τη σκέψη. Δεν ξέρω αν αντιμετωπίζεται κιόλας.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Οι ιστορίες είναι κάπως σαν στοιχειά – σε κατατρύχουν, δεν σε αφήνουν σε ησυχία, προσδοκούν να εντυπωθούν σε χαρτί. Επομένως, θα έλεγα ότι είναι να μεταφέρω όσες περισσότερες εξ αυτών μπορώ στους αναγνώστες μου.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): δεσμά, δράκος, άστρο, βράδυ και σταθμός.

Κατέβηκε στον επόμενο σταθμό, βράδυ πια. Κοίταξε μάταια στον ουρανό, μπας και κάποιο άστρο τού δείξει το δρόμο. Γύρισε το κεφάλι του, και τον είδε. Ο δράκος τον περίμενε υπομονετικά στην είσοδο του σταθμού. Φόρτωσε τον σάκο του και τα δεσμά του στον ώμο και επέστρεψε μέσα, να περιμένει το επόμενο τρένο.

Σας ευχαριστώ.