Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Αντώνης Μακατούνης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος Σχολών Δημοσιογραφίας και Φοροτεχνικών και απόφοιτος του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών του Ε.Α.Π. Απασχολήθηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Δημοκρατία και Ορθόδοξη Αλήθεια και στην ιστοσελίδα www.contra.gr. Εργάζεται στον Ρ/Σ της Εκκλησίας και συνεργάζεται με το Διεθνές Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων "Ορθοδοξία".

Επίσης, είναι έφορος στο Μουσείο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ως απόγονος του Ιδρυτού και Δωρητού. Το πρώτο του βιβλίο ήταν το «Με λόγια απλά», μία συνέντευξη- συζήτηση με τον π. Ανδρέα Κονάνο. Ακολούθησε το "Ο δικός μας Παΐσιος", το "Ονομάζομαι Γεώργιος Μεταλληνός" κ.α.

Τελευταίο του συγγραφικό δημιούργημα "Το αύριο συμβαίνει σήμερα" μία συνομιλία με τον π. Βασίλειο Θερμό. Όλα τα βιβλία είναι σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο Κων/νο Παππά. Είναι πατέρας δύο παιδιών.

Δημοσιογράφος, φοροτεχνικός, ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας … Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Συνυπάρχουν αρμονικά γιατί συμπληρωματικά με τον χαρακτήρα αποδίδουν όλη την προσωπικότητά μου. Όλοι μαζί οι «ρόλοι» συμβάλλουν στη διαμόρφωση της σκέψης μου αλλά και της ορθολογικής -θέλω να πιστεύω- επιχειρηματολογίας μου σε οποιοδήποτε θέμα ή καθημερινό πρόβλημα ενδέχεται να ανακύψει. Δε θα ήμουν ειλικρινής όμως μαζί σας εάν δε σας έλεγα ότι ξεχωριστή βέβαια θέση έχει ο «ρόλος» του πατέρα.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιό είναι το δικό σας «φορτίο»;

«Φορτία» δεν έχω διότι προσπαθώ να λύνω –στο μέτρο του δυνατού- οποιοδήποτε θέμα με απασχολεί. Έχω όμως εμπνευστές και υποστηρικτές σε όλη τη διαδρομή μου, τη μητέρα μου Κορίνα και τη σύντροφό μου Πέπη. Επίσης, τον πατέρα μου Ζαχαρία και τον αδελφό μου Παναγιώτη, του οποίου θαυμάζω το μυαλό του. Δεν αναφέρω τα δύο μου παιδιά Ζαχαρία και Γεώργιο-Άγγελο, αφού είναι συνεχώς από το πρωί μέχρι το βράδυ στη σκέψη μου.    

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Όπως σας ανέφερα και προηγουμένως, κεντρικό ρόλο για τη συγγραφική μου δραστηριότητα διαδραμάτισε η μητέρα μου Κορίνα Παπαδοπούλου-Μακατούνη, η οποία σημειωτέον έχει βραβευθεί από το United Poets Laureate International και από τη ΔΕΕΛ (Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών). Προσπαθώ με καθετί (κυρίως δημοσιογραφική ή συγγραφική δραστηριότητα) που ασχολούμαι, να αναδεικνύω τη θετική πλευρά. Επιδιώκω οι ενασχολήσεις μου να ωφελήσουν -όσο το δυνατόν- την ψυχή του αναγνώστη-ακροατή.  

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όπως εύλογα αντιλαμβάνεσθε από τις προηγούμενες απαντήσεις, διαδραμάτισε καταλυτικό και κομβικό ρόλο για τις «ανησυχίες» μου αλλά και τις δραστηριότητές μου.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Δε σας κρύβω ότι είμαι ιδιαίτερα σινεφίλ, μία ιστορία που με συγκίνησε είναι η Γαλλική ταινία «Οι άθικτοι» που είχα δει παλαιότερα. Επίσης, ως ιστορία είναι και «Οι 12 Ένορκοι» που φέτος το είδα και στο θέατρο. Η υπόθεση μπορεί να σου αλλάξει την οπτική σου γωνία και να εξετάζεις καλύτερα όσα βιώνεις. 

Από μουσική σίγουρα το Una Mattina του Ludovico Einaudi. Ένα καταπληκτικό άκουσμα που ταξιδεύει μυαλό και ψυχή. 

Αγαπημένη φράση, «Ζήσε την κάθε στιγμή», γιατί η πανδημία αλλά και ο πόλεμος απέδειξαν τη «ρευστότητα» της ζωής μας. Επίσης, μην έχεις μίσος και κακία για κανέναν, συγχώρεσε αυτούς που σε πλήγωσαν και προχώρα.   

Αγαπημένη εικόνα;

Το “Eaters of Melon and Grapes” που είναι από τους καλύτερους πίνακες του Murillo και κοσμούσε (σ.σ. αντίγραφο) το χωλ του πατρικού μου σπιτιού. Μικρό παιδί το κοίταζα κάθε φορά που περνούσα από εκείνο το σημείο. Ένιωθα μία συμπόνια σε αυτά τα δύο μικρά παιδιά που απεικονίζονται να τρώνε σταφύλια και πεπόνι με φθαρμένα ρούχα.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η πίστη στον Θεό και η μουσική δίνουν ζωή, γιατί η μεν πίστη σου προσφέρει μια προοπτική αιωνιότητας, η δε μουσική σε συντροφεύει και σε ταξιδεύει σε όλη σου τη ζωή.     

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Ως χαρακτήρας θα μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να στερηθώ κάτι που αγαπώ πολύ για αυτόν τον λόγο δεν θέλω ούτε καν να σκεφτώ τι θα ήταν αυτό.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Τα ονόματα της οικογένειάς μου που μου είναι και πιο οικεία.
Τριαντάφυλλο.
Σοκολάτα.
Ένα ωραίο άρωμα.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να πάθουν κάτι τα παιδιά μου αλλά και οι άνθρωποι που αγαπώ. Η υγεία των δικών μου αγαπημένων ανθρώπων αλλά και όλου του κόσμου έχει σημασία. Αυτό έγινε απόλυτα κατανοητό από όλους ή σχεδόν όλους κατά τη διάρκεια της πανδημίας.  

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να έχω υγεία, όλα τα άλλα έπονται και εξαρτώνται άμεσα από εκείνη.   

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις(κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): σπίθα, πηγή, κύμα, αγώνας και πέρασμα.

Μας παράσερνε καθημερινά το «κύμα» της ζωής, αλλά ο αδιάκοπος αγώνας και η σπίθα στην ψυχή λειτουργούσαν ως κυματοθραύστες. Ώσπου μια ημέρα ένα μικρό πέρασμα έδειξε το δρόμο στο σώμα και στην ψυχή. Νέοι ορίζοντες ανοίχθηκαν μπροστά, ήταν πηγή ζωής και όμορφης δημιουργίας. 

Σας ευχαριστώ.

Σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία.