Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Άκρη
Κάνε χώρο
να ξαπλώσουν και σήμερα
τα όνειρα μου πλάι σου.»

Κυρία Παγώνη σας ευχαριστώ γι αυτή μας την κουβέντα για λογαριασμό του Bookia. To πρώτο σας ποιητικό βιβλίο «Αίσθησις» αγκαλιάζει τον Έρωτα σε κάθε στίχο του. Τι είναι για εσάς η Ποίηση και ποια ήταν η ανάγκη να φέρετε στο φως αυτά τα ποιήματα;

Η ποίηση για μένα είναι πνοή. Είναι η πνοή που τροφοδοτεί με οξυγόνο το πνεύμα μου και την ψυχή μου. Ποιεί τον τρόπο που σκέφτομαι και αισθάνομαι. Τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και πράττω. Εκτός από την ανάγκη της δημιουργίας αυτό που με ώθησε στο να δουν τα ποιήματά μου το φως της ανάγνωσης από άλλους εκτός από μένα ήταν γιατί ήθελα να διαπεράσουν το βλέμμα του αναγνώστη και να φτάσουν να ακουμπήσουν την ψυχή του. Να μπλεχτούν με άλλα συναισθήματα και να ζωγραφίσουν εικόνες που ο καθένας θα πλάσει μόνος του σύμφωνα με τα δικά του βιώματα.

Ξεχωρίζετε την Ποίηση από τις άλλες μορφές Τέχνης και γιατί;

Εκτιμώ όλες τις μορφές τέχνης γιατί η κάθε μία έχει τη δική της μαγεία, γιατί χρειάζεται τη δική της αφοσίωση και φυσικά γιατί όλες ενέχουν τη δημιουργία ως γενετήσια μορφή. Απλά έχω αδυναμία στην ποίηση λόγω του ότι μπορώ να δημιουργώ μέσω αυτής.

Ποια ήταν τα πρώτα σας ποιητικά αναγνώσματα, από ποιους «ρουφήξατε» τα πρώτα σας ερεθίσματα ώστε να γραφούν αυτά τα όμορφα ποιήματα;

Από τα πρώτα ποιήματα που διάβασα και στην ουσία με μύησαν και με παρέσυραν στον μαγικό κόσμο της ποίησης ήταν της αείμνηστης Κικής Δημουλά. Είναι μία από τους αγαπημένους μου, αν όχι η πιο αγαπημένη μου ποιήτρια εντός και εκτός συνόρων. Μόλις λίγες ημέρες από τον θάνατό της νιώθω ένα κομμάτι μου λειψό, ορφανό. Θα συνεχίσω όμως να πορεύομαι μαζί της μέσα από τις λέξεις της και θα τη συναντώ συχνά πυκνά μέσα μου γιατί πολύ απλά η ποίησή της κατοικεί εντός μου.

Το αλάτι ως συμβολισμός ενυπάρχει σε αρκετά σας ποιήματα. Τι συμβολίζει για εσάς;

Το αλάτι συμβολίζει τη γεύση της ζωής. Στη σωστή δόση ισορροπεί τη γεύση της μπορώ να πω τη νοστιμίζει κιόλας στη λάθος δοσολογία την καθιστά άνοστη μέχρι και πικρή.

Οι περισσότεροι αναγνώστες δε διαβάζουν Ποίηση γιατί φοβούνται ότι είναι δυσνόητη. «Τι θέλει να πει ο Ποιητής» έχει ειπωθεί από πολλά στόματα. Τι θα τους απαντούσατε;

Την ποίηση τη φοβούνται γιατί προσπαθούν να την κατανοήσουν με τη νόηση. Τους φαντάζει δύσκολη γιατί δεν μπορούν να δουν μέσα από και πίσω από τις λέξεις Στέκονται μόνο στην πρώτη επαφή μαζί τους και αυτό αυτόματα τους κλείνει την πόρτα προς αυτήν. Θα συνιστούσα να μη μένουν στην ετυμολογία τη λέξης αλλά στην εικόνα της. Πρέπει να διαβάζουν την ποίηση με το συναίσθημα να της επιτρέψουν να τους ταξιδέψει, να αφήσουν τις λέξεις να ποιήσουν τη μαγεία μέσα τους.

Κρίνετε πως ο σημερινός αναγνώστης, που ζει στον αγώνα της επιβίωσης, μπορεί να δεχτεί την ποίηση και τα νοήματα της; Μήπως έχουμε γίνει πεζοί οι νεοέλληνες μέσα από τις πολλές πληροφορίες που δεχόμαστε;

Η ποίηση δεν είναι είδος πολυτελείας. Δε στοιχίζει τίποτα και προσφέρει τα μάλα σε πολλά επίπεδα. Ο αγώνας της επιβίωσης είναι σκληρός ναι, η ποίηση όμως μπορεί να δώσει δύναμη και σθένος να ανταπεξέλθει στην καθημερινή μάχη της επιβίωσης. Θα τον βοηθήσει να χρωματίσει το μαύρο και το γκρίζο με όμορφα χρώματα. Το πώς διαχειριζόμαστε τις πληροφορίες που δεχόμαστε, πώς τις φιλτράρουμε και ποιες από αυτές ασπαζόμαστε και ποιες απορρίπτουμε έγκειται στον χαρακτήρα του καθενός. Τον τρόπο σκέψης του ή μη και κατά πόσο θέλουμε να σκεφτόμαστε να προβληματιζόμαστε και να προοδεύουμε.

Η Ποίηση είναι η γλώσσα Ελληνική, Έχουμε τόσο πλούσια γλώσσα γι αυτό άλλωστε έχουμε πολλούς Ποιητές. Είμαστε γλωσσοπλάστες. Δυστυχώς όμως δεν τη γνωρίζουμε. Ποια, κατά την γνώμη σας είναι η αιτία αυτού του φτωχού λεξιλογίου που χρησιμοποιούν οι Νεοέλληνες;

Όντως η Ελληνική γλώσσα είναι πλούσια είναι γεμάτη είναι ποιητική αφ' εαυτού της θα μπορούσα να πω. Δεν εμβαθύνουν οι Νεοέλληνες στο μεγαλείο της γιατί θεωρούν ότι δεν εξυπηρετεί σε κάτι και εδικά σε αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής όλα θέλουν να τα συμπτύξουν για να χωράνε και από τα πρώτα θύματα αυτής της έκπτωσης είναι η γλώσσα μας. Κι όμως, αν της έδιναν τον χρόνο που απαιτείται, θα διάνθιζαν την καθημερινότητα τους με όμορφες εύηχες στιγμές.

Γράφετε για προσωπική σας ικανοποίηση ως ψυχοθεραπεία ή θέλετε να μοιράσετε τους όποιους προβληματισμούς σας με τους αναγνώστες ώστε να τους «βάλετε» σε μια διαδικασία σκέψης;

Γράφω από ανάγκη να εκφράσω όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μου και θέλω να τα ανταμώσω. Αν τα έγραφα μόνο για μένα θα έχαναν την αξία τους γιατί πολύ απλά μετά την πρώτη ανάγνωση θα έπαυαν να ανασαίνουν. Όταν όμως φτάνουν στους αναγνώστες κάθε φορά ξαναγεννιούνται. Παίρνουν νέες διαστάσεις και αυτοπροσδιορίζονται σύμφωνα με τον κάθε έναν αναγνώστη. Κι αυτή είναι η μαγεία της γραφής όταν δεν γίνεται για λόγους ψυχοθεραπείας και μόνο.

Φωτογραφικά τα ποιήματα σας, όμορφες λέξεις, όμορφες εικόνες. Το θέμα ο έρωτας που ξετυλίγεται μέσα από σιωπές. Για να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, ο έρωτας στην Ποίηση δεν έχει εξαντληθεί ή θα είναι πάντα η ζωή που γεννά νέα ερωτήματα;

Ο έρωτας είναι μία ανεξάντλητη πηγή στη ζωή γενικά. Εκεί που πεθαίνει εκεί ξαναγεννιέται οπότε στην ουσία του είναι αθάνατος. Το ίδιο πιστεύω και για τον έρωτα στην ποίηση καθώς οι λέξεις τα νοήματα παίρνουν μορφή από αυτόν που τα γράφει. Έτσι το ίδιο θέμα οι ίδιες λέξεις που έρχονται σε επαφή με τον αναγνώστη κάθε φορά είναι διαφορετικά γιατί πηγάζουν από τον εκάστοτε ποιητή που τα πλάθει και τα αποτυπώνει και έτσι ο έρωτας παίρνει τη διάσταση και το σχήμα του δημιουργού του.

Στο ποίημα “Επανάληψη” φανερώνετε μια εσώτερη δύναμη. “Μπορώ χωρίς εσένα”. Το φωνάζετε στον εαυτό σας. Τελικά, μπορούμε να ζήσουμε χωρίς έρωτα ή τον/την σύντροφο μας;

Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν και κάποιοι άλλοι ότι δε θα μπορέσουν. Για μένα κανείς δεν μπορεί από επιλογή να ζήσει χωρίς έρωτα. Είναι η πηγή ενέργειας που χρειαζόμαστε για να λειτουργούμε ως συναισθηματικά ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Εγώ προσωπικά δε θα ήθελα να πιστέψω ποτέ ότι θα μπορώ να ζήσω χωρίς έρωτα.

Ποια είναι η γνώμη σας για την προβολή των συγγραφέων και του έργου τους από το Bookia;

Η συμβολή του Bookia στην προβολή των συγγραφέων και του έργου τους είναι τεράστια. Πρώτα από όλα γιατί η κινητήριος δύναμη του είναι η αγάπη για το βιβλίο και τον δημιουργό του. Προσφέρει μία συνεχή στήριξη από την πρώτη στιγμή του ταξιδιού ενός βιβλίου. Και γι’ αυτό το ευχαριστούμε.

Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη φιλοξενία. Την απήλαυσα πραγματικά!

Θα ήθελα να κλείσω με στίχους από το ποίημα της «Βουβές λέξεις »που μου άρεσαν και να ευχηθώ στη Μαρία Παγώνη να είναι καλοτάξιδη η «Αίσθησις»!

«Πόσο με κουράζουν οι σιωπές.
Αυτές οι απέραντες,
απόλυτες, μακρόσυρτες σιωπές.
Αυτές που σέρνονται μαζί με σένα
Αυτές που σέρνουν
το αν, το γιατί, το πώς,
και πάλι μετά σωπαίνουν.
Πόσο θόρυβο, πόσο φόβο,
Πόσο βάρος κρύβουν από τις λέξεις
Που δεν μπόρεσαν ποτέ να ειπωθούν
Που δεν μπόρεσαν ποτέ να ακουστούν
Που δεν μπόρεσαν ποτέ να σηκώσουν
Το βάρος των γραμμάτων….»