Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε …Για όλα φταίνε οι καλοί μας δάσκαλοι. Στο επαρχιακό μας Γυμνάσιο καθηγητές με τεράστιο επιστημονικό υπόβαθρο έστελναν χιλιάδες μηνύματα και ερεθίσματα αγάπης, επικοινωνίας, μάθησης και εκπαίδευσης. Ήταν βλέπετε  οι εκτοπισμένοι εκπαιδευτικοί από τα αστικά κέντρα στις άγονες επαρχίες λόγω επταετίας. Εμείς απλώς ήμασταν οι τυχεροί που τους είχαμε αναπάντεχα σε όλο το εξατάξιο Γυμνάσιο.

Ύστερα ήρθαν οι λέξεις…

Οι λέξεις φταίνε. Αυτές
ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά
σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν.
(Κική Δημουλά. [1998] 2010. Ενός λεπτού μαζί. 7η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος)

Δέκα χρόνια δάσκαλος σε έφηβους που ακουμπούσαν στον  ώμο μου τα όνειρά τους και άλλα τόσα σε ώριμους φοιτητές, ΤΕΠΑΕ, ΑΠΘ. Κι ύστερα η άνοιξη. Μια το 1996 με τις ομάδες Πειραματικής Λογοτεχνίας με το εναλλακτικό περιοδικό Λυκοφιλίες και μια με τα εργαστήρια δημιουργικής  γραφής στο πλαίσιο του ΚΕΔΙΒΙΜ, ΑΠΘ. Τέλος, από τη Φιλαναγνωσία έφτασα στη μεγάλη πύλη της Δημιουργικής Γραφής. Δεν ήμουν Ορφέας, δε γύρισα πίσω να κοιτάξω. Μαζί της πορεύομαι τώρα εδώ και 15 χρόνια.

Φιλόλογος-ψυχολόγος, αρθρογράφος, κριτικός, καθηγητής Πανεπιστημίου, συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων (παιδαγωγικά-δημιουργικής γραφής) αλλά και παιδικής λογοτεχνίας… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Συνήθως έχει  ενδιαφέρον ότι δεν  έχω  καταλήξει, χωρίς να σημαίνει ότι όλες οι διαδρομές είναι ίσης σημασίας…Ουσιαστικά τίποτε δεν ολοκληρώνεται…Ο καιρός οξύς, η Τέχνη μακρά, ο βίος  βραχύς…

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Οι αφηγήσεις των διασωθέντων εβραίων γεμάτες ενοχές, γιατί εκείνοι γλύτωσαν ενώ οι άλλοι , φίλοι, γνωστοί συνοδοιπόροι όχι…

Και η «αειφυγία» του Καρκαβίτσα.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Να μην θεωρώ τίποτε ότι τελειώνει οριστικά  και ότι θα γίνει αντικείμενο  μυθοπλασίας…κάποια στιγμή

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Μόνο θετική αύρα εκπέμπει, καθώς ένας - ένας από τους φίλους/ες εξομολογείται πως επιχείρησε να γράψει  τα πρώτα του ποιητικά  του σπαράγματα κάποτε, αλλά δίστασε…και ότι  τώρα θα ξαναδοκιμάσει…Και κάτι ακόμη  μακρινοί συγγενείς απόφοιτοι του Δημοτικού αποκαλύπτονται ότι είχαν κάποτε ιδιαίτερη κλίση στη συγγραφή λογοτεχνημάτων.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση)

Τι είναι θεός, τι μη θεός και τι το ανάμεσά τους;
Γ. Σεφέρης

Αγαπημένη εικόνα;

H αναπαράσταση της λαϊκής αφήγησης για τη διάσωση του Ιωνά από τα δελφίνια.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Τα μάτια της κόρης μου και της γυναίκας μου

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Όχι, δεν θέλω να απαντήσω…

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Κυκλάμινα.

Ένας κακός εφιάλτης;

Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχει.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Πολλοί…

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): ήλιος, λέξη, προσωπείο, άνθρωπος και θεός

Η λέξη φόρεσε τα στολίδια της, τελείες, κόμματα και παύλες. Φοβήθηκε τη λογική θεών και ανθρώπων. Κάλεσε τα μυστικά δαιμόνια της δημιουργίας απέπεμψε το προσωπείο του διαβόλου και ξεκίνησε. Ο ήλιος δεν την έβλεπε. Επιτέλους ελεύθερη.

Σας ευχαριστώ.