Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Σεμίνα Διγενή γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Σιένα και Ηλεκτρονική Δημοσιογραφία στη Ρώμη. Υπήρξε μέλος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών Ιταλίας STAMPA ESTERA. Εργάστηκε ως ελεύθερη ρεπόρτερ και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Ελευθεροτυπία», «Αυγή», «Εξόρμηση», «Απογευματινή», «Έθνος της Κυριακής», «Αδέσμευτος Τύπος », «Real News», στην ιταλική «ΑVANTI», στην Lifo.gr, στα ραδιόφωνα του ΣΚΑΪ, του ΑΝΤ1, του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΤ, στον Real FM και σε πολλά περιοδικά.

Υπήρξε αρχισυντάκτρια, project manager, σκηνοθέτρια, εμπνεύστρια πολλών τηλεοπτικών projects που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και παρουσιάστρια δεκάδων εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση από το 1982 μέχρι το 2009. Ανάμεσά τους οι εκπομπές «Τρεις στον αέρα», «Εδώ και σήμερα», «Μade in Greece», «Ιστορίες γι’ αγρίους», «Μηχανή του χρόνου», «Πες το στη Σεμίνα», «Άνθρωποι», «Ώρα Ελλάδος», «Αταίριαστοι», «Εντιμότατοι φίλοι», «Κοίτα τι έκανες», «Τοp Stories» κ.ά. Διετέλεσε, επίσης, Διευθύντρια Προγράμματος του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA, Σύμβουλος Προγράμματος στην ΕΡΤ, Σύμβουλος Πολιτισμού του Δημάρχου Πατρέων και παραγωγός ντοκιμαντέρ σε Αμερική, Κούβα, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Κίνα, Μογγολία, Ν. Αφρική, Σρι Λάνκα, Γερμανία κ.α.

Έχει βραβευτεί με 19 βραβεία για το έργο της στην ελληνική τηλεόραση και δημοσιογραφία. Διευθύνει το θεατρικό site Onlytheater και το κανάλι της στο youtube είναι το SeminaDigeniOfficial. Αρθρογραφεί στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη και δημιουργεί podcasts και παρουσιάζει εκπομπές στο ραδιόφωνο του Real FM.

Τον Νοέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Κίτρινο Υποβρύχιο», τον Μάρτιο του 2020 "Οι Απείθαρχοι" από τις Εκδόσεις Κάκτος, τον Σεπτέμβριο του 2021, τον Δεκέμβριο του 2022, τον Δεκέμβριο του 2023 οι ''Αποδελτιώσεις Ι, ΙΙ' και ΙΙΙ'  και τον Ιανουάριο του 2025 "Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού" από τις Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε το πρώτο θεατρικό της έργο, το "Felicità" από την Κάπα Εκδοτική.

Από το 2023 είναι βουλευτής του ΚΚΕ.

Δημοσιογράφος, παραγωγός ραδιοφώνου και τηλεόρασης, πολιτικός, αρθρογράφος, σκηνοθέτις, συγγραφέας. Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όχι μόνο συνυπάρχουν αρμονικά (…και αντιπροσωπευτικά) κάνουν μέχρι και συνέδριο. Είναι σαν σοβιέτ μέσα στο κεφάλι μου. Ο δημοσιογράφος υπερασπίζεται τα ρεπορτάζ, η σκηνοθέτις τα πλάνα, η πολιτικός τα δικαιώματα, η αρθρογράφος τη σελίδα της, η παραγωγός το podcast της και η συγγραφέας τα γραφτά της. Ναι, ναι, αυτό που φαντάζεστε, "διοικούν" άψογα, όλη η εξουσία στα σοβιέτ!

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το φορτίο μου είναι ένα γιγάντιο μπαούλο γεμάτο με ιστορίες, λέξεις που αρνούνται να καθίσουν φρόνιμα, αποκόμματα εφημερίδων, κασέτες με εκπομπές, φωτογραφίες και παλιές μπομπίνες. Κάθε τόσο ξεπετάγεται μια παιδική ανάμνηση, κάποιο μοιραίο πρόσωπο, μια κρίσιμη πράξη, μια ανατριχιαστική εικόνα,  μια σημαδιακή φράση. Τίποτα δεν πάει χαμένο κι εγώ έχω μέσα μου ήχους από φωνές που δεν πρόλαβαν να γίνουν φράσεις, από συνθήματα διαδηλώσεων που δεν πρέπει να ξεχαστούν, από λόγια αγάπης που ανθίζουν ακόμα… Το φορτίο μου μπορεί να είναι βαρύ, αλλά είναι πολύτιμο, τρυφερό και χρήσιμο.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Όπως το νερό βρίσκει πάντα το δρόμο του, έτσι και οι αφηγήσεις βρίσκουν τους δρόμους της τέχνης για να ξαναγεννηθούν και να μεταμορφωθούν. Μια απλή φράση μπορεί να γίνει ένας συγκινητικός μονόλογος, ένα βλέμμα να πυροδοτήσει ένα ποίημα ή  ένα τραγούδι, μια συμπεριφορά να μετατραπεί σε πολιτική θέση, μια μυρωδιά να θυμίσει μια αγάπη, μια πληγή, έναν αγώνα. Μεταπλάθονται σε χαρακτήρες, σε φράσεις με δεύτερη ανάγνωση και σε μικρά editorial που «κλείνουν το μάτι». Η τέχνη μου είναι ένας συνεχής μετασχηματισμός, γεμάτος ανατροπές, ένα φίλτρο που παίρνει το φορτίο και το κάνει αφηγηματική έκπληξη.

Και το γύρω περιβάλλον σας, στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον μου ήταν πάντα η αιτία, ο λόγος κι η αφορμή. Το σόι μου ήταν  ο πρώτος μου σκηνοθέτης κι αυτό είναι ξεκάθαρο στο τελευταίο μου βιβλίο "Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού", των Εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή… Και στα 30 κεφάλαιά του, οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, αυτός ο  παράξενος θίασος της ευρύτερης οικογένειάς μου (που τελικά τα κάνει όλα λαμπόγυαλο), με μαθαίνει φράση φράση το "πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία". Είναι το φόντο, το σκηνικό και ταυτόχρονα η αιτία όσων απίστευτων συμβαίνουν. Το περιβάλλον μου είναι πάντα ο Χορός. Με κριτικάρει, με καθοδηγεί, με σχολιάζει… Πότε γίνεται  καθρέφτης, πότε μεγεθυντικός φακός.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία - τραγούδι - φράση);

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα, θα ήταν το τραγούδι "Which Side Are You On?" της Florence Reece. Γραμμένο το 1931 κατά τη διάρκεια των εργατικών αγώνων στο Χάρλαν του Κεντάκι, αυτό το τραγούδι έγινε ύμνος της εργατικής τάξης και της συνδικαλιστικής πάλης. Η ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι εξίσου συγκλονιστική: η Reece, σύζυγος συνδικαλιστή, έγραψε τους στίχους όταν ο σερίφης και οι άνδρες του εισέβαλαν στο σπίτι της αναζητώντας τον άντρα της. Αντί να φοβηθεί, απάντησε με στίχους που ενέπνευσαν γενιές εργατών:

"Μην ακούτε τα ψέματα των αφεντικών.
Οι φτωχοί δεν έχουν άλλη ευκαιρία, εκτός αν οργανωθούν.
Εσύ σε ποια πλευρά ανήκεις;"

Το τραγούδι αυτό είναι μια κραυγή για δικαιοσύνη και μια υπενθύμιση ότι σε περιόδους καταπίεσης, η ουδετερότητα ευνοεί τον καταπιεστή.

Αγαπημένη εικόνα;

Τα παιδιά μου όταν γελάνε και η φωτογραφία της μητέρας μου ένα καλοκαίρι στην Πομπηία.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η ανάγκη για αλλαγή. Η φλόγα που ανάβει όταν κάτι είναι άδικο. Η αίσθηση ότι κάθε αδικία είναι πρόκληση για δράση. Η αγάπη για τον άνθρωπο, για την αλήθεια, για την ελευθερία, η βεβαιότητα ότι θ αγωνιζόμαστε αυτός ο κόσμος να αλλάξει, γιατί έτσι όπως είναι, δε μας αξίζει.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Θα ήταν τα γλυκά. Κάθε φορά που τους αντιστέκομαι, νιώθω σαν να πέτυχα μεγάλη νίκη! Πάλεψα πολύ, για να πάψω να υπερασπίζομαι -σε θέματα γλυκών- τον Μπομπ Μάρλεϊ (που με βόλευε) λέγοντας πως "τίποτε δεν είναι λάθος, αν σε κάνει ευτυχισμένο".

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Μάγδα.
Λουλούδι: Γιασεμί.
Γεύση: Λιμοντσέλο.
Μυρωδιά: βιβλίο που μόλις άνοιξε.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να ξυπνήσω ένα πρωί και να διαπιστώσω πως όλα τα βιβλία έχουν μετατραπεί ή σε εγχειρίδια αυτοβελτίωσης τύπου: "Γίνε ο CEO του εαυτού σου" ή "Πώς να γίνεις πλούσιος σε 10 βήματα", ενώ οι influencers θα είναι οι νέοι μεσσίες μαζί με κάποιους τυχάρπαστους πολιτικούς σωτήρες που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αγκαζέ με διεφθαρμένους κυβερνήτες…

Ένας κακός εφιάλτης δηλαδή που αποτελεί συνέχεια -με κάποιο τρόπο- του κόσμου που ζούμε. Ενός κόσμου όπου η συλλογική μας μοίρα εξαρτάται από την ατομική μας ευθύνη, η σκέψη αντικαθίσταται από τσιτάτα, η κουλτούρα από καταναλωτισμό και το κέρδος μετράει πολύ περισσότερο από τις ανθρώπινες ζωές.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να ενωθούν με τον καλύτερο τρόπο τα νήματα όλων των ρόλων μου  και να  δημιουργηθεί ένα έργο ουσίας που θα μείνει.

Μικροδιήγημα σε 43 λέξεις (αέρας, γη, φακός, έδρα, κλωστή):

Στο παλιό σχολείο του Βοτανικού, ο αέρας περιέχει ψιθύρους άλλης εποχής. Ο ήλιος σαν φακός, αποκαλύπτει δίπλα στην έδρα, μια κόκκινη κλωστή δεμένη σε  σκουριασμένο καρφί. Την τραβάω με δύναμη και η γη ραγίζει, απελευθερώνοντας αναμνήσεις και λόγια που περίμεναν μισό αιώνα να ειπωθούν.

Σας ευχαριστώ.