Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Κυριακή Φράγκου ζει στη Θεσσαλονίκη και αγαπάει να μοιράζεται ό,τι έρχεται στα χέρια της. Στην πόλη της –και όχι μόνο– την αποκαλούν «μητέρα Τερέζα» ή «μητέρα αστέγων». Το 2015 ίδρυσε την «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου και τη στήριξη εξήντα εθελοντών. Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή –για έκτη χρονιά– μοιράζει μαζί με την ομάδα της το γεύμα των αστέγων, ξεκινώντας από τη μικρή κουζίνα της με τη μεγάλη καρδιά, για να φτάσει στην Αψίδα του Γαλερίου, τα πεζοδρόμια, τα σκοτεινά υπόγεια, ακόμη και τα ξωκλήσια. Συχνά μυρίζει θυμίαμα στο φορτηγό της αγάπης και βλέπει φως ιλαρόν στα σοκάκια των αστέγων. Θα την βρείτε τα μεσάνυχτα στην Ιχθυόσκαλα της Νέας Μηχανιώνας για ψάρια και το χάραμα στην Κεντρική Λαχαναγορά για φρούτα και λαχανικά.

Μικρή ήθελε να πετά. Έχει χαρίσει στην Άννα το πιο αγαπημένο λουλουδάτο φόρεμά της και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Της αρέσουν τα αληθινά παραμύθια. Η συγγραφική της ανησυχία έρχεται, όταν ο Θεός ξεχειλίζει στο μπλοκ των εντυπώσεων. Το 2018 έγραψε το βιωματικό οδοιπορικό Όρεξη να ‘χεις για Θεό σε τόπους διακονίας. Στο παραμύθι Νερό! Νερόοοο… φυλάγει την ανεξέλεγκτη αγάπη της για την Αφρική, με το όνειρο να ξεδιψάσει τα «σοκολατένια παιδιά». Δεν θα αργήσει να δώσει φωνή και στην «άδετη ζωή» των αστέγων…

Είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη και έχουν δύο παιδιά, τη Φωτεινή και τον Νίκο, που τους ακολουθούν στον δρόμο της προσφοράς, γιατί υπάρχει ελπίδα τελικά. 

Περισσότερα για την Κυριακή Φράγκου και τη δράση της.

Εθελόντρια, συγγραφέας, σύζυγος, μητέρα … Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η θέση της γυναίκας τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο απαιτητική, καθώς καλούμαστε καθημερινά να παίζουμε διάφορους ρόλους σαν πρωταγωνίστριες σε μια σειρά με πολλά πρόσωπα. Όλοι αυτοί οι ρόλοι, όπως τους αποκαλείτε, κατ' ουσία αποτελούν διαφορετικές εκφάνσεις της φύσης μου, της ύπαρξης μου. Κανένας δεν επισκιάζει τους άλλους κι όλοι συνυπάρχουν άλλοτε αρμονικά, άλλοτε όχι τόσο. Πιστεύω ακράδαντα όμως ότι με τάξη, συνέπεια και προγραμματισμό μπορεί να συνδυαστεί η ζωή μιας γυναίκας, ζώντας βιωματικά και καρποφόρα με ό,τι καταπιάνεται.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Θεωρώ τον εαυτό μου ταγμένο στην υπηρεσία του συνανθρώπου, υπό μία έννοια.  Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα βαρύ φορτίο, καθώς βιώνω συνεχώς τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία. Καθημερινά με διακατέχει ένα άγχος, αισθάνομαι πως κάνω ό,τι μπορώ, αλλά δεν μου φτάνει. Ίσως για κάτι που κάνω καλά, θα ήταν η ακρόαση κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.  Ο λόγος να είμαι εκεί, ένα χαμόγελο τους φτάνει να πάμε πάλι από την αρχή.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Η πραγματική τέχνη είναι ειλικρινής, αβίαστη, αυθόρμητη και πάντα εκφράζει τον δημιουργό της. Δεν μπορεί λοιπόν, πάρα να συνδέεται με το φορτίο που κουβαλάει ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Από την άλλη, η ίδια η τέχνη αποτελεί μια πράξη αγάπης, μια πράξη προσφοράς. Ο Καλλιτέχνης οφείλει να μοιράζεται τη δημιουργία του με το κοινό του, η ίδια η φύση της τέχνης εδράζεται στην απεριόριστη αγάπη του για τον άνθρωπο

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Χωρίς την υποστήριξη των ανθρώπων γύρω μου, της Οικογένειας μου, συνεργατών Χορηγών Εθελοντών και Φίλων που με στηρίζουν ανιδιοτελώς σε όλες μου τις προσπάθειες, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό. Τους ευχαριστώ και τους αγαπώ όλους.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).

Η Αρετή δε χρειάζεται τίποτα που είναι έξω από τον εαυτό της, ακόμη κι η ελπίδα μιας αναγνώρισης τη μειώνει.

Αγαπημένη εικόνα;

Υπάρχουν πολλά έργα τέχνης, αποτέλεσμα της ιδιοφυούς δημιουργικής διάθεσης του ανθρώπου. Η  «Δημιουργία», του Michelangelo, ακόμη κι ο «Γέρος κιθαρίστας» του Picasso, αλλά τίποτα δεν ξεπερνάει την τέχνη, από μια ειλικρινή αγκαλιά. Αυτό έχει μεγαλύτερο βάρος απ’ όλα τα δημιουργήματα του κόσμου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η Οικογένεια κι ο Εθελοντισμός.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Τα βιβλία.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Φωτεινή (κόρη) φως Ιλαρό...
Ηλιοτρόπιο.
Παγωτό και (υιός) Νίκος.
Η Πασχαλιά.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο θάνατος αγαπημένων προσώπων.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να γίνω αγάπη, να με θυμούνται όταν αγαπούν κι όταν εορτάζει η αγάπη...

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): φως, κλωστή, όνειρο, νερό, παραμύθι.

Το παραμύθι της ζωής μας περνάει από το φως στο σκοτάδι, πολλές φορές ισορροπεί πάνω σε μια κλωστή, ρέει γοργά κι ασταμάτητα, όπως το νερό στο ποτάμι, μας προσφέρει όνειρα που πολλές φορές αποδεικνύονται απατηλά. Ξαφνικά όμως από το πουθενά, μας αποκαλύπτει ανθρώπους για την αγάπη των οποίων αξίζει να υπάρχουμε…

Σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία αυτής της μοιρασιάς  και εξ ονόματος του συλλόγου «Εθελοντική Διακονία Αστέγων», του οποίου τυγχάνω να είμαι Πρόεδρος.