Γράφει: Τόλης Αναγνωστόπουλος

Ο Μάριος Δημητριάδης κατάγεται από τον Ασκό Θεσσαλονίκης και έχει κάνει σπουδές γεωπονίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει μόνιμα με τη σύζυγό του. Διδάσκει κλασική και ηλεκτρική κιθάρα και είναι λάτρης του Heavy metal, των ταξιδιών και των ταινιών τρόμου.

Αποτελεί έναν από τους ιδρυτές του φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria και αρθρογραφεί στην ιστοσελίδα nyctophilia. Του αρέσει η λογοτεχνία τρόμου και μυστηρίου και έχει εκδώσει τα βιβλία “Σκοτεινές Μέρες” από τις εκδόσεις “λογεῖον”, “Αγκαλιάζοντας το έρεβος” από τις εκδόσεις “Το ανώνυμο βιβλίο”, "Οι Μακάριοι" απο τις εκδόσεις "Bell" και τα συνεργατικό βιβλία “Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών” και "The metal chapters" με τον Γιώργο Δάμτσιο από τις εκδόσεις “Λυκόφως” και "Πηγή" αντίστοιχα.

Διηγήματά του έχουν διακριθεί στους διαγωνισμούς “Κόρες της νύχτας” (Nightread-Diavasame.gr), “Larry Niven 2015” (Συμπαντικές Διαδρομές), “Άγνωστο” (Εκδόσεις Ανάτυπο), “Με κομμένη την ανάσα” (120 λέξεις), “Ζόμπι στην Ελλάδα” (Εκδόσεις Πηγή) και ιστορίες του βρίσκονται στις ανθολογίες διηγημάτων “Ψίθυροι μέσα στη νύχτα” (Nyctophilia.gr), “Τρόμος” (Εκδόσεις Ανάτυπο) και “Αντίθετο ημισφαίριο 4” (Gamecraft).

Αγαπητέ Μάριε ανήκεις στους συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού που τα τελευταία χρόνια σημειώνει αξιοσημείωτη πρόοδο και βρίσκει πολλούς νέους αναγνώστες. Κατά τη γνώμη σου γιατί συμβαίνει αυτό;

Η λογοτεχνία του φανταστικού ακόμα δεν κατέχει μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού ωστόσο, όπως είπες κι εσύ, έχει κάνει αξιοσημείωτη πρόοδο. Αυτό θα έλεγα ότι συμβαίνει επειδή υπάρχει μια παγκόσμια τάση στη φαντασία είτε μέσω βιβλίων που έχουν γίνει παγκόσμια best seller είτε μέσω ταινιών. Τάση η οποία έχει επηρεάσει και τη χώρα μας. Σίγουρα όμως βοήθησαν και τα φεστιβάλ φαντασίας και τα webzines τα οποία στηρίζουν διαρκώς τη λογοτεχνία του φανταστικού. Οι αναγνώστες πλέον αναζητούν περισσότερο το φανταστικό σε όλες τις εκφάνσεις του. Αυτός είναι και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια –κυρίως από το 2010 και μετά– εμφανίστηκε ένα «κύμα» συγγραφέων του φανταστικού. Οι Έλληνες αναγνώστες που ασχολούνται με το είδος μπορούν πλέον να διαβάσουν αξιόλογα έργα από δικούς μας συγγραφείς χωρίς να καταφεύγουν σε ξένους.

Η πραγματικότητα δεν σου δίνει αναφορές και ερεθίσματα για να γράψεις; Γιατί καταφεύγεις στο μεταφυσικό και φανταστικό, για να την αλλοιώσεις ή να τη διορθώσεις;

Η πραγματικότητα μου δίνει πολλά ερεθίσματα. Η καθημερινότητα είναι αυτή που με εμπνέει αλλά μόνο για το βασικό κομμάτι της ιστορίας που θέλω να χτίσω, για τον κορμό. Από κει και πέρα νιώθω την ανάγκη να περάσω το μυστήριο και τον τρόμο σε χώρους δυστοπικούς εκεί όπου δεν υπάρχουν περιορισμοί. Οι μεταφυσικές καταστάσεις που δημιουργούνται στην πορεία της συγγραφής ενός βιβλίου μου αφήνουν την αίσθηση μιας παντοδυναμίας. Το μεταφυσικό, λοιπόν, είναι κάτι που λατρεύω και εφόσον δεν μπορώ να το ζήσω στην πραγματική ζωή, το απολαμβάνω μέσα από τις ιστορίες που πλάθω. Κι αυτό είναι κάτι μαγικό. 

Είσαι ένας από τους δημιουργούς του Fantasmagoria. Μίλησέ μου λίγο για αυτό το project.

Το Fantasmagoria είναι ένα project για το οποίο είμαι πολύ περήφανος. Κι αυτό επειδή αποτελεί ακόμα ένα λιθαράκι για την ανάδειξη του φανταστικού στην Ελλάδα. Πριν από τρία χρόνια βρεθήκαμε τέσσερις φίλοι συγγραφείς και αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα φεστιβάλ στην πόλη μας. To ΦantastiCon υπήρχε ήδη στην Αθήνα εδώ και μερικά χρόνια και θεωρήσαμε ότι έπρεπε να γίνει και στη Θεσσαλονίκη. Δουλέψαμε σκληρά και με χαρά είδαμε ότι υπήρχε ενδιαφέρον και ανταπόκριση αρχικά από εκδοτικούς, συγγραφείς και άτομα του χώρου και μετέπειτα από αναγνώστες και λάτρεις του φανταστικού. Όταν, μάλιστα, καταφέραμε τη δεύτερη χρονιά να έχουμε μαζί μας τον συγγραφέα Graham Masterton, το συναίσθημα ήταν απίστευτο.  Κάναμε κάτι μοναδικό και πολύς κόσμος ενθουσιάστηκε. Το Fantasmagoria μετράει τρία χρόνια και έχει γίνει πια θεσμός. Αν και βρίσκεται πλέον οργανωτικά σε χέρια έμπειρων φίλων, εγώ συνεχίζω να το στηρίζω και θα το κάνω όσο μπορώ γιατί είναι το πνευματικό μου παιδί.  

Όλοι έχουμε συνδέσει τα Ελληνικά νησιά και ειδικά τις Κυκλάδες με θάλασσα, ανεμόμυλους και ξενοιασιά. Στο τελευταίο σου μυθιστόρημα «Οι Μακάριοι» σε ένα απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου, τη Μακάρια, έχεις στήσει ένα σκηνικό τρόμου όπου όλοι οι κάτοικοι είναι ύποπτοι, επικίνδυνα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια και οι αρχαίοι θεοί είναι πάλι παρόντες για να τιμωρήσουν. Αλήθεια πως σκέφτηκες να οργανώσεις την ιστορία σου σε ένα τέτοιο περιβάλλον που μόνο με στοιχεία φόβου και τρόμου δεν το έχουμε συνδυάσει;

Οι Μακάριοι ήταν για μένα μια πρόκληση. Ήθελα να στήσω ένα μυθιστόρημα τρόμου σε μέρος που δεν ενδείκνυται για τέτοιες ιστορίες. Η αγάπη μου, φυσικά, για τα νησιά είναι μεγάλη και έχοντας επισκεφτεί πολλές φορές τις Κυκλάδες έχω αποκομίσει  εικόνες φωτεινές. Σκεφτόμουν όμως ότι πίσω από όλη αυτή την ξενοιασιά που προσφέρουν θα μπορούσε να υπάρχει και μια σκοτεινή πλευρά. Αυτή η ιδέα  της συνύπαρξης του σκοταδιού με το φως στριφογύριζε καιρό στο μυαλό μου και ήθελα οπωσδήποτε να την εξωτερικεύσω. Το καλοκαίρι με ό,τι καλό και θετικό διαθέτει τελειώνει και έρχεται το φθινόπωρο να σκορπίσει τη μελαγχολία του και μυστικά βαθιά θαμμένα. Και το γεγονός ότι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα με τραβούσε ακόμη περισσότερο. Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα με δικαίωσε επειδή τελικά κατάφερα και πέρασα το κλίμα της ιστορίας όπως ακριβώς το ήθελα.

Σε κάθε βιβλίο που διαβάζω ψάχνω να βρω το κρυμμένο μήνυμα του συγγραφέα πέρα από τις λέξεις. Στους «Μακάριους» πέρα από το μεταφυσικό στοιχείο και τον διάχυτο τρόμο αφήνεις σαφείς αιχμές για την πλήρη εγκατάλειψη των νησιών και δη αυτών της άγονης γραμμής. Καλά το έχω καταλάβει ή υπάρχει και κάτι που δεν αλίευσα;

Αυτό ήταν ουσιαστικά το μήνυμα που ήθελα να περάσω με τους Μακάριους, οπότε καλά κατάλαβες. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι ακόμη. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας δάσκαλος αλλά και οποιοσδήποτε άλλος που αναγκάζεται να ζήσει σε ένα ξένο μέρος λόγω της δουλειάς του. Οι μικρές και απομονωμένες κοινωνίες είναι κλειστές και πολλές φορές οι νεοφερμένοι θεωρούνται παρείσακτοι. Δεν συμβαίνει φυσικά πάντα αυτό. Η ψυχολογία όμως του «νέου» και η προσπάθειά του να εγκλιματιστεί στον καινούριο τρόπο ζωής αντιμετωπίζοντας διαφορετικούς κάθε φορά ανθρώπους είναι κάτι που με συγκινεί. Δάσκαλοι μάλιστα που διάβασαν το βιβλίο μού εκμυστηρεύθηκαν την ταύτισή τους με τον ήρωα του βιβλίου κατά την τοποθέτησή τους σε απομακρυσμένο μέρος. Χαίρομαι, λοιπόν, που κατάφερα να πιάσω αυτόν τον προβληματισμό τους και να τον περάσω μέσα στην ιστορία. 

Εγώ όταν γράφω δένομαι πολύ με τους ήρωές μου. Σου συμβαίνει και εσένα αυτό; Αν κρίνω από κάποια βιβλία σου μήπως παραμιλάς στον ύπνο σου, υπνοβατείς ή ακούς φωνές;

Δένομαι παρότι έχω δημιουργήσει ήδη πολλούς ήρωες. Ζω κάθε φορά τον πόνο και την αγωνία τους σαν να είμαι εγώ μέσα στην ιστορία. Πολλές φορές γίνομαι ένα με τον χαρακτήρα προκειμένου να ζήσω την εμπειρία της ιστορίας μου στο έπακρο. Και ναι… παραμιλάω πολύ. Η γυναίκα μου στην αρχή τρόμαζε αλλά τώρα με έχει συνηθίσει. Όταν ήμουν μικρός κάποιες φορές υπνοβατούσα. Αλλά από τότε δεν έχει ξαναγίνει… απ’ όσο γνωρίζω. Αν αρχίσω να ακούω φωνές όμως, τότε μάλλον πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ…

Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία της λογοτεχνίας του φανταστικού μου δημιουργείται η αίσθηση ότι οι συγγραφείς ακούνε μουσική heavy metal και κλασσική μαζί. Εσύ γνωρίζω ότι είσαι «Μεταλάς». Ακούς και εσύ σαν τον αγαπημένο σου συγγραφέα τον King , AC/DC και Metallica όταν γράφεις;

Ναι, όντως το έχω παρατηρήσει κι εγώ. Θεωρώ ότι η λογοτεχνία του φανταστικού συνδέεται στενά με τη μουσική. Προσωπικά έχω ασχοληθεί με τη σύνδεση λογοτεχνίας και metal τόσο με τη στήλη μου, το Heavy Literature στο Nyctophilia όσο και με το Project του “The Metal Chapters” με τον Γιώργο Δάμτσιο. Τώρα όσον αφορά εμένα συνήθως πρώτα ακούω μουσική και μετά ξεκινώ τη συγγραφή. Βέβαια αυτό δεν είναι απόλυτο. Άλλες φορές γράφω συντροφιά με ήχους της φύσης όπως βροχής, ποταμιού, θάλασσας μέσω εφαρμογής στον υπολογιστή. Ανάλογα με τη διάθεσή μου.

Ποια γνώμη νομίζεις ότι έχει η «λογοτεχνική πιάτσα» για σένα; Κλισέ ερώτηση αλλά σε επηρεάζει, σε «χαλάει» μια αρνητική κριτική;

Χμμμ… δεν νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση. Σίγουρα καταπιάνομαι με θέματα που αρέσουν πρωτίστως σε μένα αλλά με ενδιαφέρει να ευχαριστώ και τους αναγνώστες. Όσον αφορά τη λογοτεχνική πιάτσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πραγματικά να γνωρίζω τι σκέφτεται ο καθένας. Πάντως, προσπαθώ με όσα μέσα διαθέτω να προσφέρω τη στήριξή μου σε όποιον τη ζητήσει γιατί ξέρω καλά πόσο δύσκολο είναι να αναδείξεις το έργο σου στο χώρο του φανταστικού.

Όσο για το αν με χαλάει μια αρνητική κριτική, η απάντηση είναι όχι. Αν η αρνητική κριτική γίνεται καλοπροαίρετα και με σκοπό να δω και να διορθώσω τα λάθη μου, τότε είναι καλοδεχούμενη. Πρέπει να ακούμε τα πάντα, καλά και άσχημα. Η γνώμη κάθε αναγνώστη και κριτικού μετράει πολύ και μόνο μέσα από τις απόψεις τους γινόμαστε καλύτεροι.

Αν είχες να επιλέξεις μεταξύ ενός best seller, ενός βραβείου κοινού Public ή μιας καριέρας στο εξωτερικό τι θα επέλεγες; Μια απάντηση αποδεκτή μόνο και όχι φυσικά όλα τα παραπάνω.

Δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα μάλλον μια καριέρα στο εξωτερικό γιατί εκεί είναι ουσιαστικά το μεγάλο κοινό. Θα ήταν πιστεύω κάτι πολύ μοναδικό να έβλεπα το βιβλίο μου μεταφρασμένο και να κυκλοφορεί σε άλλες χώρες.

Αν μπορείς μου λες πέντε αγαπημένους σου συγγραφείς και πέντε αγαπημένα σου βιβλία.

Ποιον να πω πρώτο αλλά θα προσπαθήσω να διαλέξω. Λοιπόν:

Thomas Ligotti – Εργοστάσιο εφιαλτών
Stephen King – Σάκος με κόκαλα
Clive Barker – Τα βιβλία του αίματος
Graham Masterton – Αυτοί που ποτέ δε κοιμούνται
Julius Verne – Ο μυστηριώδης πύργος.

Το τελευταίο το διάβασα πολύ μικρός ωστόσο ήταν τόσο έντονες οι εικόνες του μυστηρίου που τυπώθηκαν βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Ήταν ένα από τα βιβλία που συνέβαλαν στο να γράψω.

Το ρωτάω πάντα σε όλους. Ποιο είναι το μότο σου;

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να το πιστέψεις και να προσπαθήσεις γι’ αυτό.

Και τέλος μια πιο προσωπική ερώτηση. Ο Μάριος είναι ικανοποιημένος από αυτά που έχει πετύχει μέχρι τώρα; Και αυτό δεν αφορά μόνο το λογοτεχνικό σου αποτύπωμα. Είσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου, τον γουστάρεις ή τον μέμφεσαι μπροστά σε ένα καθρέπτη;

Μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Έχω παντρευτεί μια υπέροχη γυναίκα, έχω ανθρώπους δίπλα μου που με στηρίζουν, είμαι στον εκδοτικό που πάντα ήθελα και έχω εκπληρώσει πολλά όνειρά μου. Αυτή την περίοδο μάλιστα στήνω την πρώτη μου metal μπάντα οπότε βγαίνει άλλο ένα απωθημένο μου.

Μάριε σε ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη και σου εύχομαι καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνεις. Συνέχισε να ροκάρεις και να τρομάζεις κόσμο.

Εγώ σ’ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τις πολύ ωραίες ερωτήσεις. Αντεύχομαι για τα καλύτερα.