Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής
Ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Παιδαγωγικά και μετεκπαιδεύτηκε στην Ειδική Αγωγή, στη διδασκαλία της Ελληνικής ως Ξένης Γλώσσας και στη διοίκηση πολιτιστικών μονάδων. Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Δημιουργική Γραφή, μιλάει Αγγλικά και Αραβικά. Εργάζεται ως δάσκαλος. Από το 2007 ζει στο Κάιρο και από το 2010 είναι διευθυντής στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου. Παράλληλα ασχολείται με τη στιχουργική, την ποίηση, τη συγγραφή και την αρθρογραφία.
Έργα του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει διακριθεί σε αξιόλογους διαγωνισμούς: Α’ βραβείο στίχου Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 1993, Α’ βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 2005, Α’ βραβείο ποίησης Κούρος Ευρωπού από τη Μακεδονική Εταιρεία Τέχνης και το Υπουργείο Πολιτισμού για ανέκδοτη ποιητική συλλογή το 2007 κ.ά.
Έχει δισκογραφήσει περίπου 130 τραγούδια: Τραγούδια για μικρές εβδομάδες, Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή, Το φτερό του δράκου, Κέντρο περίθαλψης άγριων ζωών κ.α με αξιόλογους συνεργάτες.
Εκπαιδευτικός (δάσκαλος), αρθρογράφος, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής … Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;
Κάθε ρόλος είναι ένα κομματάκι του παζλ που σήμερα με συνθέτει. Αν έλειπε ένα από αυτά δε θα ένιωθα πλήρης. Κατά καιρούς κάποιο ίσως να μεγαλώνει και να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στο σύνολο της εικόνας αλλά υπάρχει μια σχετική ισορροπία μεταξύ όλων αυτών και επιτυγχάνεται η απαραίτητη για μένα ζωτική αρμονία.
Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;
«Η ζωή που οδηγώ ένα μαύρο φορτηγό» είχα πει παλιότερα σ ένα στιχάκι μου, ένα φορτηγό φορτωμένο με κούτες από τις διαδρομές μου. Στη βάση της πυραμίδας στέκονται τα παιδικά μου χρόνια στην Άνω Τούμπα. Στο ένα χέρι η βιωμένη αγάπη και στο άλλο η επίσης βιωμένη φτώχεια. Με το τεφτέρι στον μπακάλη για ένα τέταρτο τυρί και να μη σου δίνει γιατί είχαν μαζευτεί πολλά. Ήμουν ευλογημένος που δε βίωσα to ανάποδο, υλικό πλούτο και συναισθηματική φτώχεια. Έτσι από μικρός έμαθα να προσανατολίζομαι σαν ηλιοτρόπιο στο φως της αγάπης και να την αφήνω να με καθοδηγεί. Ακόμα κι όταν δεν έκανα ό,τι αγαπούσα, αγαπούσα ό,τι έκανα. Δε λειτουργώ διαφορετικά. Ήταν φυσικό και τα αναγνώσματα μου να είναι αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης. Κι αυτά τα αναγνώσματα που αγάπησα είναι που με οδήγησαν στο Κάιρο, τον καρμικό μου προορισμό. Ο Καβάφης, ο Τσίρκας, ο Ντάρελ, τα αιγυπτιώτικα αφηγήματα.
Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;
Όπως είπε ο Σεφέρης καιρό πριν κι εγώ πιστεύω πως στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Η τέχνη του καθενός περιέχει όλη την προηγούμενη εμπειρία του κατά κάποιον τρόπο. Κάποιοι απλώς αναμηρυκάζουν, άλλοι προσπαθούν και πηγαίνουν ένα ξέφωτο παρακάτω, άλλοι στύβουν σκοτάδι και βγάζουν φως. Ο καθένας αφήνει το δικό του ίχνος. Τα πιο ευδιάκριτα από αυτά, τα πιο καλοσχηματισμένα, τα πιο προσωπικά είναι που ξεχωρίζουν στον καιρό τους ή στο χρόνο, αν ο καιρός τους δεν μπόρεσε να τα καταλάβει. Πιστεύω στη ν αντικειμενική δικαιοσύνη του χρόνου περισσότερο από την υποκειμενικότητα των σύγχρονων κριτικών.
Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;
Είμαστε αυτό που ζήσαμε. Είναι καθοριστική η εμπειρία στη διαμόρφωση μας και στη διαμόρφωση της τέχνης μας. Τόσο οι σημαντικοί μας άλλοι, όσο και οι ασήμαντες λεπτομέρειες, έχουν ενεργό ρόλο στην τέχνη. Ένας καλλιτέχνης αποκομμένος από το περιβάλλον είναι κατά το πλείστον ευνουχισμένος. Δε νομίζω να νοείται τέχνη εκτός ζωής, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα περισσότερο. Όσο μεγαλώνει κανείς όμως τόσο μικραίνει ο ρόλος του εξωγενούς περιβάλλοντος και γιγαντώνεται το φαντασιακό της μνήμης.
Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).
Μια συγκλονιστική ιστορία από αυτές που διηγείται ο Μπουκάι. Εν ολίγοις μιλά για το πέρασμα ενός περιηγητή από ένα νεκροταφείο κάπου στην Ανατολή όπου με τρόμο διαπίστωσε ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια. Στη συνέχεια ενημερώθηκε βέβαια, ότι ο αναγραφόμενος χρόνος σε κάθε τάφο βασιζόταν σε ένα έθιμο που ήθελε κάθε άνθρωπο μετά τα 15 του να γράφει σε ένα τετράδιο τον βιωμένο χρόνο που απόλαυσε. Έτσι όταν πέθαινε, η πρόσθεση των ευτυχισμένων στιγμών έδινε τον αξιομνημόνευτο χρόνο της ζωής του.
Αγαπημένη εικόνα;
Η απεραντοσύνη και η λαλούσα σιωπή της ερήμου, το βλέμμα στο πιο πρωτόγονο κομμάτι του κόσμου. Το μπεζ της άμμου και το γαλάζιο τ' ουρανού.
Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;
Η ελληνική γλώσσα και η χρήση της, γραπτή ή προφορική.
Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;
Το στερήθηκα όταν έπρεπε. Την τελευταία δεκαετία της μητέρας μου στη ζωή.
Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;
Δενδρολίβανο και πράσινο αγριόμηλο. Μυρωδιές της αυλής των παιδικών μου χρόνων.
Ένας κακός εφιάλτης;
Έζησα χειρότερους απ’ αυτούς που είδα στον ύπνο μου. Και για να είμαι δίκαιος, έζησα επίσης καλύτερα απ' ό,τι ονειρεύτηκα.
Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;
Να 'χω στη ζωή μου ανθρώπους που μ’ αγαπάνε και τους αγαπάω ουσιαστικά. Να μου δοθεί η ευλογία να 'χω το χρόνο δικό μου, να προλάβω να πω αυτά που θέλω, να ασχολούμαι μόνο με τη γραφή, χωρίς περισπασμούς, στον επίγειο παράδεισο μου, την Όαση της Σίβας, στην καρδιά της ερήμου, με παρέα την καρδιά έξω από το σώμα μου, το σκυλάκο μου τον Άλμπι* (στα αραβικά το όνομα του σημαίνει «καρδιά μου»).
Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): ρίμα, φυγή, δράκος, έρημος και Νείλος.
Πορεύτηκα στο άγνωστο, σχεδόν βήμα το βήμα
Και μια ζωή ανάμεσα εξιστορώ με ρίμα
Από φυγή σ' άλλη φυγή τον δράκο έκανα φίλο
Να παίζει με τον όμορφο, τον άσπρο μου το σκύλο
και να κυλώ στην έρημο, μ' αφήνει, σαν το Νείλο
Σας ευχαριστώ.
Πρόσκληση φίλων