Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο Νίκος Μαργαρίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φαρκαδόνα, ένα χωριό του θεσσαλικού κάμπου. Είναι το στερνοπούλι μιας εξαμελούς οικογένειας. Έχει σπουδάσει Φαρμακευτική στο Ιάσιο της Ρουμανίας, που αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στη ζωή του. Έχει ξεκινήσει σπουδές στο Τμήμα Ψυχολογίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου της Κύπρου. Αισθάνεται περήφανος για την καταγωγή του από ένα χωριό της Θεσσαλίας και από μια αγροτική οικογένεια. Οφείλει πολλά στους γονείς του και αφιερώνει το βιβλίο του «Καταδύσεις» στην εκλιπούσα μητέρα του Αθανασία. Όσο το διάβαζα, δίπλωνα σελίδες για να γράψω για το πρώτο του συγγραφικό πόνημα, γεμάτο νοσταλγία, αγάπη, αυτογνωσία και προβληματισμού. Προτίμησα να μου απαντήσει ο ίδιος ο συγγραφέας για το βιβλίο του.

Κύριε Μαργαρίτη ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Από το Ιάσιο της Ρουμανίας που σπουδάσατε φαρμακευτική, στην Κύπρο για σπουδές ψυχολογίας. Ένα ταξίδι που άφησε το αποτύπωμα της. Το νέο σας βιβλίο «Καταδύσεις» από τις εκδόσεις Οξύνοια είναι το κράμα των συναισθημάτων σας από αυτά τα ταξίδια;

Σίγουρα το Ιάσιο και η Κύπρος μου δώσανε αρκετά ερεθίσματα. Όμως το βιβλίο με τίτλο «Καταδύσεις» είναι ένα κράμα παιδικών αναμνήσεων. Κράμα εκρηκτικό που σαν ενεργό ηφαίστειο έρχεται να γίνει η διέξοδος βιωμάτων σκέψεων για να αφυπνιστεί ο καθένας να διεκδικεί ζωή του αυτό που του αρέσει χωρίς να προσβάλει αλλά να χαίρεται με τη χαρά του διπλανού και να συμπάσχει με τον πόνο του.

Το όμορφο εξώφυλλο εικονίζει ακριβώς αυτά που θα διαβάσει ο αναγνώστης στο βιβλίο σας. Είναι μια δημιουργία των εκδόσεων Οξύνοια ή μετά από συνεργασία;

Επειδή μου αρέσουν τα τατουάζ και είμαι γεμάτος από αυτές τις μελανές. Ήμουν τυχερός που γνώρισα μια αρτίστα tatoo, τη Roza salim. Η Roza είναι ένα ξεχωριστό άτομο με ευαισθησίες αγαπά τη ζωή τον άνθρωπο τα αδέσποτα. Η μητέρα της, συνταξιούχος σήμερα οδοντίατρος προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της σε ομάδες ανθρώπων που είναι αδύναμοι οικονομικά. Όταν έδειξα τα κείμενα, η Roza χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε θα σχεδιάσει το εξώφυλλο. Και το έκανε. Οι εκδόσεις «Οξύνοια» χωρίς δεύτερες σκέψεις ενθουσιάστηκαν και αποδέχτηκαν αυτό το υπέροχο εξώφυλλο. Ένα εξώφυλλο που αποδείχτηκε προφητικό. Έγινε περίπου πριν 6 μήνες από την  πλημμύρα DANIEL με τις γνωστές συνέπειες για την περιοχή μας…

Η συγγραφή για σας είναι κατάθεση ψυχής ή μνήμης;

Η συγγραφή είναι μια δωρεάν ψυχανάλυση. Πόσο χαίρομαι να γράφω; Μπορώ να γράφω βλέποντας ένα μωρό να παίζει. Ένα γέρο να γελάει. Ένα ζευγάρι να είναι ερωτευμένο. Σταματάω και λέω πόσο μου αρέσει η εικόνα που βλέπω. Παιδιά με κάνετε χαρούμενο που σας βλέπω ερωτευμένους. Μπορεί να μιλήσω με νεκρούς στα μνήματα. Μπορεί να μιλήσω με ζώα. Το γράψιμο είναι όλα, τα πάντα. Βιώματα, σκέψεις, γέλια, κλάματα, χαρές λύπες. Όλα ότι απαρτίζει την πραγματική και τη φανταστική πραγματικότητα, είναι μέρος  της γραφής μου.

Το βιβλίο σας χωρίζεται στα βιώματα και τις σκέψεις. Στο διήγημα αλώνι ξετυλίγετε τα βιώματα σας από τα παιδικά σας χρόνια, όπου υπάρχουν οι μεσάζοντες και οι αγρότες που δεν έχουν μοίρα στην Ελλάδα του τότε και του τώρα. Ξεχνούμε ως λαός το παρελθόν μας, από πού ξεκινούμε;

Στο κείμενο «Αλώνι» φέρνω στον νου μου τους αγρότες προγόνους μου. Χαρακωμένοι, αφυδατωμένοι, νηστικοί μόνο δούλευαν, χωρίς να αμείβονται. Ο κόσμος από μόνος του κάνει τα εύκολα δύσκολα. Με συνεννόηση και παιδεία θα μπορούσαν οι ίδιοι οι παραγωγοί να καρπώνονται τους κόπους τους χωρίς μεσάζοντες. Τόσο απλό. Ως λαός είμαστε έξυπνοι. Δεν ξεχνάμε το παρελθόν. Από αυτό παίρνουμε δύναμη για το μέλλον. Προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε αλλά το άτιμο το ελληνικό γονίδιο είναι ανθεκτικό. Ένα πράγμα λείπει σήμερα, το ότι τα αρχαία ελληνικά δε διδάσκονται στα σχολεία μας. Ενώ είναι γλώσσα που διδάσκεται σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου. Αυτό από μόνο του μαρτυράει παρά πολλά.

Η γενιά μας μεγάλωσε με τα ψεύτικα πρέπει, το προσωπείο που μας βάλανε για να είμαστε αρεστοί, να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Πού βαδίζει η κοινωνία του σήμερα; Πόσο αυθεντικοί άνθρωποι είμαστε;

Όχι μόνο η γενιά μας. Αυτό δυστυχώς είναι ο κανόνας. Ένα θα πω να είμαι σύντομος. Υπάρχει μια οικογένεια με ένα άτομο με ιδιαιτερότητα. Το κρύβουν μέσα στο σπίτι να μη στιγματιστούν. Τι κάνουν; Καταστρέφουν μια ανθρώπινη ζωή μαζί και τη δική τους. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν τα άτομα που τα χαρακτηρίζουν πειραγμένα. Θέλω να είμαι και ο ίδιος πειραγμένος αγνός ευαίσθητος. Όλα τα δήθεν και η τέλεια εικόνα απλά με κουράζουν. Είναι καιρός να μάθει ο κόσμος να ζει χωρίς άσκοπα πρέπει και ψεύτικους κανόνες

Καταδύσεις ψυχής, σκέψης, στη θάλασσα του χρόνου. Εκμεταλλευτήκαμε ως λαός την καραντίνα για να σκαλίσουμε την ψυχή μας κάνοντας αυτογνωσία ή ο φόβος ήταν τόσο ισχυρός που δε μας έδωσε τα περιθώρια;

Η καραντίνα ήταν πράγματι μια ευκαιρία να σκαλίσουμε την ψυχή μας. Να ψάξουμε λίγο ο καθένας τον εαυτό του. Πριν οι  ρυθμοί της ζωής ήταν με ταχύτητες φωτός. Τα δύσκολα μας βοηθάνε. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ο φόβος είναι μια πρόφαση. Άλλωστε όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Κανένα φόβο δεν πρέπει να επιτρέπουμε να κυριαρχεί στη σκέψη μας. Μας γυρνάει αιώνες πίσω. Μας στερεί όρεξη για ζωή …

Γράφετε συγκινητικά διηγήματα για τη γιαγιά σας και τον πατέρα σας. Δε χρειάζονταν τότε πτυχία για να παραμείνουν άνθρωποι. Ούτε για να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη, τη φιλία, το νοιάξιμο. Σήμερα που έχουμε πτυχία, είμαστε μόνοι, καταθλιπτικοί, ο καθένας με τον ψυχολόγο του. Πιστεύετε πως θα γίνει μια κοινωνική έκρηξη και θα γεννηθούμε πάλι από τις στάχτες μας;

Πάντα μετά από την μπόρα έρχεται το ουράνιο τόξο. Τα πτυχία δε σε κάνουν απαραίτητα καλό άνθρωπο. Σίγουρα είναι εφόδια που μαζί με την ανθρωπιά, με χαμηλό προφίλ σε βοηθούν. Οι στάχτες είναι γκρι. Η ζωή πολύχρωμη. Είναι ένα παζλ η ζωή, πάντα θα έχει τα καλά και τα κακά. Εμείς πρέπει να είμαστε πάντα αισιόδοξοι και να διεκδικούμε ότι καλύτερο για μας τους ίδιους και για όλους τους γύρω μας.

Βλέπαμε παρέες με ανέμελα παιδιά που γελούσαν και ονειρεύονταν στα σκαλοπάτια και χαιρόμασταν. Σήμερα τα βλέπουμε καρφωμένα στα κινητά, στην απομόνωση κι όταν βλέπουμε παρέες να γλεντούν, φωνάζουμε την αστυνομία για να βάλει πρόστιμα στα μαγαζιά. Πού είναι η Ελλάδα που μεγαλώσαμε και ήμασταν περήφανοι γι αυτή;

Σήμερα η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Εάν γίνει σωστή χρήση, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Η Ελλάδα που μεγαλώσαμε είχε άλλα αρώματα. Άλλη αγάπη, άλλον ρομαντισμό. Όλα τα παραπάνω οι νέοι κυρίως σήμερα με καθοδήγηση μπορεί να τα βρουν και η Ελλάδα μας να είναι πάντα αγνή, ρομαντική, ανθρώπινη. Πόσοι και πόσοι δεν έρχονται στην Ελλάδα μας κάθε χρόνο να δουν τις ομορφιές της και τους καλοσυνάτους ανθρώπους. Μιας Ελλάδας που θα μείνει η αναφορά για μια γεμάτη και ουσιαστική ζωή.

Μποτίλια στο πέλαγος, ένα διήγημα που με προβλημάτισε. Πώς θέλουμε να διαβάσουν τις λέξεις ελπίδα, ειρήνη, αγάπη οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες, οι πολεμοχαρείς αφού εμείς οι ίδιοι τους εκλέγουμε και τους στηρίζουμε; Δεν έχουμε ο καθένας την προσωπική ευθύνη;

Μεγάλη συζήτηση η επιλογή των πολιτικών. Ο κόσμος σήμερα εάν είναι δυνατόν, ψηφίζει όχι τον ικανό ψηφίζει τον συγγενή, τον φίλο, αυτόν που του χαϊδεύει τα αυτιά με υποσχέσεις. Έτσι με αυτά τα κριτήρια θα βουλιάζουμε. Οι πολιτικοί πρέπει να μην καπηλεύονται τις καρέκλες, η πολιτική είναι λειτούργημα. Όπως και η θρησκείες είναι για να ενώνουν. Όμως με τόσες θρησκείες στον κόσμο μας με τόσους θεούς αντί να μονιάζουμε αυτοί βάζουν τον κόσμο να τρώγεται για το ποιος θα επικρατήσει.

Στο διήγημά σας «Το ποτάμι» φαίνεται καθαρά η ανησυχία σας για το περιβάλλον, για την καταστροφή του. Χρησιμοποιείτε συμβολικά τα άλογα να αφυπνίσουν τον κόσμο. Όλοι ζήσαμε την καταστροφή που έγινε στον Θεσσαλικό κάμπο, έστω από την τηλεόραση. Και με ευκαιρία να αναφέρω ότι σκοπός της έκδοσης και παρουσίασης είναι να μαζευτούν χρήματα που θα διατεθούν στους πλημμυροπαθείς του Δήμου Φαρκαδόνας Το διήγημα αυτό γράφτηκε τελευταία; Και πώς μπορεί να σωθεί το ποτάμι για να μη μουγκαθεί;

Το κείμενο με τον ποταμό έχει γραφτεί πιο παλιά. Καμία σχέση με τον DANIEL. Το ποτάμι αναφέρεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Έχει όμως και ένα συμβολικό νόημα για την ψυχική και συναισθηματική κατρακύλα του σήμερα σε σχέση με το παρελθόν.

«Λάμπω χαρούμενος από τη φύση μου, κοκκινίζω από την αχαριστία και τις ανθρώπινες ντροπές» Μιλήστε μου γι αυτές τις ανθρώπινες ντροπές.

Ανθρώπινες ντροπές. Όλοι καθημερινά τις διακρίνουμε. Όταν καθόμαστε μέσα στο αμάξι μας και πετάμε το περιτύλιγμα από το σάντουιτς που φάγαμε στον δρόμο που τον καθαρίζει ένας συνάνθρωπος μας. Όταν χτυπάμε ένα αδέσποτο με μεταλλική βέργα επειδή τρώει αποφάγια από το τραπέζι μας. Όταν ξέρουμε ότι κάποιος πρέπει να πάει  στο νοσοκομείο να νοσηλευτεί και δεν έχει χρήματα και του λέμε περαστικά. Δεν του προσφέρουμε τίποτα και το βράδυ πετάμε στα μπουζούκια λουλούδια. Όταν απαιτούμε αγοραίους έρωτες από ανθρώπους που δεν το επιθυμούν αλλά στην ανάγκη το κάνουν. Είναι λίγα μόνο από τα όσα γίνονται τα βλέπουμε και όλοι σφυρίζουμε αδιάφορα.  

Αδέσποτα και ψευτάνθρωποι. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να χαρακτηρίζουμε έτσι τους ανθρώπους και ποιος είναι ο ρόλος των συγγραφέων στο να αλλάξει η κοινωνία που δημιουργήσαμε;

Οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο όταν πολεμήσουν αυτό το άτιμο ΕΓΩ. Εδώ πάνω κάνουμε ένα ταξίδι. Εάν μόνοι μας δε σταματήσουμε την τρικυμία, τότε μόνοι μας θα πνιγούμε …

Το διήγημά σας για τα Τέμπη «Θέμα Χρόνου» είναι πιστεύω το πιο συγκλονιστικό. Οι εικόνες και οι λέξεις μαχαιριές στην καρδιά. Πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις αυτό το έγκλημα και να μην αποδίδεις ευθύνες στους αίτιους;

Τα Τέμπη είναι μια από τις πιο μελανές σελίδες της χώρας μας. Ίσως και από τα χειρότερα περιστατικά στον πλανήτη μας. Νύφες, γαμπροί πήγαν στον γάμο τους με κόκκινα νυφικά. Δεν είμαι ο ίδιος δικαστής. Ευελπιστώ να αποδοθούν ευθύνες σε ανθρώπους που φταίνε. Πρώτον να γαληνέψουν οι ψυχές από τα αδικοχαμένα αγγελούδια, να ηρεμήσουν οι δικοί τους άνθρωποι. Να νιώσουμε όλοι ότι ζούμε σε ένα τίμιο και δίκαιο κόσμο. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Είμαστε γονείς. Δεν υπάρχουν λόγια. Λυπάμαι παρά πολύ για τα Τέμπη. Τέτοιο κακό να μην ξανασυμβεί ποτέ …

Ποια είναι η γνώμη σας για το Bookia, όσον αφορά την προβολή των συγγραφέων και των έργων τους;

Είναι αντικειμενική και ουσιαστική. Ένα ευχαριστώ!!! Να παραμείνει όπως είναι.

Έχετε κάτι νέο στον σκληρό δίσκο ή είναι ακόμη νωρίς για το νέο σας συγγραφικό ταξίδι σε άλλες θάλασσες;

Όλα στην ώρα τους, σιγά-σιγά. Σας ευχαριστώ παρά πολύ!

Δύσκολος ο δρόμος των καταδύσεων. Ματωμένος, άδικος, σκληρός και δύσκολος. Ο Πηνειός ποταμός έγινε κόκκινος. Τα Τέμπη είναι κόκκινα. Κάπου οι λύκοι ουρλιάζουν. Μόνο ουρλιάζουν. Ξέρουν καλά το μυστικό: Οι άνθρωποι τρώγονται μόνοι τους. Είναι οι μεγαλύτεροι πολιτισμένοι ανθρωποφάγοι.

Καλοτάξιδο να είναι κύριε Μαργαρίτη.