Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Βασιλική Λέντα έχει γεννηθεί στην Αθήνα, αλλά έχει μεγαλώσει και διαμένει μόνιμα στη Λαμία. Είναι δασκάλα και εργάζεται τα τελευταία χρόνια πάνω στην ειδική αγωγή. Έχει αποφοιτήσει από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στον Βόλο και έχει μεταπτυχιακό στις Επιστήμες της Αγωγής από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Γνωρίζει δύο ξένες γλώσσες, αγγλικά και γερμανικά, ενώ κατέχει πιστοποίηση στη γραφή Braille και επάρκεια νοηματικής γλώσσας.

Τον ελεύθερο χρόνο της γράφει και διαβάζει παραμύθια στους δυο γιους της, Γιώργο και Δημήτρη, οι οποίοι ήταν και το αρχικό κίνητρο, για να συνεχίσει να γράφει παραμύθια για όλους τους άλλους. Στόχος της να μας καλωσορίσει και να μας γνωρίσει τον πραγματικό κόσμο των μεγάλων μέσα από το φίλτρο της αγάπης και της προσφοράς και να μοιραστεί μαζί μας έναν ονειρικό κόσμο...

Εκπαιδευτικός, δασκάλα ειδικής αγωγής, νέα συγγραφέας παιδικού βιβλίου… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Δε θα έλεγα ότι επισκιάζει ο ένας «ρόλος» τον άλλο! Αντιθέτως, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, καθώς η καθημερινή επαφή με τα παιδιά γεννά καινούριες ιδέες και συναισθήματα.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το παιδικό παραμύθι είναι αυτό που αγαπούσα πάντα! Τα περισσότερα έχουν αίσιο τέλος... Σε ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο πιο τρυφερό και γλυκό... Μιας και η καθημερινότητα μας συχνά είναι πολύ σκληρή... Ακόμα και ως ενήλικας η Άλκη Ζέη είναι η αγαπημένη μου ανάγνωση... Με ταξίδευε και με ταξιδεύει... Έτσι όπως ταξιδεύουν τα παραμύθια που αφηγούμαι στα παιδιά μου πριν κοιμηθούν... ένα από τα οποία μετατράπηκε και στο πρώτο μου παιδικό βιβλίο...

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Όπως είπα το «φορτίο» το δικό μου είναι ο κόσμος των παιδιών... Οι ανησυχίες τους, τα κατορθώματά τους, το χαμόγελο τους ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα! Από αυτό ξυπνάει η επιθυμία και οι σκέψεις γίνονται τέχνη!!

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Η οικογένεια μου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω! Με στήριζε και με στηρίζει σε όλα! Τα παιδιά μου είναι η έμπνευσή μου και ο σύζυγος μου το στήριγμα και ο πολυτιμότερος συνεργάτης μου! Οι γονείς μου είναι πάντα εκεί και με το δικό τους διακριτικό τρόπο συμπράττουν και «συμπάσχουν».

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Αγαπημένο τραγούδι: Ν’ αγαπάς (Παντελής Θαλασσινός) ! «Ν΄αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα... τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους... τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα... μα πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους»! Νομίζω πως τα λέει όλα...

Αγαπημένη εικόνα;

Το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας... Ηρεμία και γαλήνη!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η οικογένεια μου!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θα ήθελα να στερηθώ κάτι που αγαπώ, γιατί για καθένα ξεχωριστά αγωνίζομαι καθημερινά!

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Κρυσταλλία, Χρυσάνθεμο, γλυκό κυδώνι, Βανίλια

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πόλεμος! Ας μείνει μόνο σε «κακή σκέψη».

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο στο μυαλό μου αυτή την περίοδο! Είμαι αφοσιωμένη στην οικογένεια μου, τη δουλειά μου και το βιβλίο μου! Ίσως, στόχος μου να είναι να πετύχω την ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις τρεις μου αγάπες...

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): σπίθα, παπούτσια, χρόνος, όνειρο και όνειρο.

Και ξαφνικά μια σπίθα άναψε μέσα μου και με οδήγησε να δημιουργήσω το μικρό Άρτσι! Επέλεξα να του λείπουν παπούτσια και αυτό να τον οδηγήσει στην απελπισία, αλλά εν τέλει στην ανακάλυψη της έμπρακτης φιλίας! Ο «Χρόνος» έκανε το όνειρό μου πραγματικότητα… και ο Άρτσι πήρε μορφή στα «Παπούτσια της αγάπης»

Σας ευχαριστώ.