Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Ηρώ Μουκίου (@iromoukiou, LinkedIn) είναι γεννημένη στην Αθήνα. Απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής δραματικής τέχνης Μαίρης - Βογιατζή Τράγκα το 1988. Έκτοτε έχει λάβει μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις καθώς και σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Έχει βραβευθεί για τις ερμηνείες της στα έργα «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», του Μπέρτολτ Μπρεχτ (ρόλος Μι Τσου), σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, καθώς και «Η φωνή της Λουντμίλα», από το βιβλίο του Γκούναρ Μπέργκνταλ, σε σκηνοθεσία Άρη Μπαφαλούκα.

Υπήρξε πρόεδρος με χρέη καλλιτεχνικής διευθύντριας στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας Θεσσαλικό Θέατρο (2003-2006).

Έχει μεταφράσει πολλά θεατρικά έργα από Αγγλικά και Ιταλικά.

Διδάσκει αγωγή του λόγου και υποκριτική.  Μιλάει αγγλικά και ιταλικά. Ασχολείται με τον αθλητισμό και τη ζωγραφική. 

Ηθοποιός, σύζυγος μητέρα, θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος … Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η σωστή σειρά για μένα είναι: Μητέρα, σύζυγος, ηθοποιός και τα υπόλοιπα συνυπάρχουν αρμονικά.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου «φορτίο» είναι το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Ένα φορτίο αβάσταχτης βαρύτητας για να το αντέξουν οι παιδικοί μου ώμοι. Αξίες υψηλές - ελευθερία, αγάπη, κοινωνική ανισότητα -αλληλεγγύη, φιλία, δικαιοσύνη- όλα όσα θα συναντούσα μπροστά μου στο μέλλον…

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Σε κάθε επιλογή μου, σε κάθε βήμα μου, το φορτίο μου είναι η δίψα για μάθηση. Ο αγώνας να ξεπερνώ εμπόδια στον δρόμο της τέχνης μου, να μετράω αμέτρητα ουράνια σώματα . Ακόμη και η τεχνική μου εμπεριέχει στοιχεία «επαναστατικά» και συγκρούσεις με γίγαντες, με το άδικο. Είναι σαφής η μετάπλαση,η αξιοποίηση, ο εντοπισμός στο τρόπο με τον οποίο αναλύω τα κείμενα και τους χαρακτήρες που καλούμαι να πλάσω. Σε όλα κρύβεται ένας Μέλιος…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το μέσα μας δεν είναι παρά οι αντιδράσεις μας στα ερεθίσματα που δεχόμαστε απ’ έξω. Συνεχώς αλληλεπιδρώ με τη ζωντανή και διαρκώς μεταβαλλόμενη ύλη που βρίσκεται παντού και εν τέλει με οδηγεί στο άυλο της ψυχής και του πνεύματος .

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).

«Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φωτιά που πρέπει να ανάψει», Πλούταρχος.

Αγαπημένη εικόνα;

Της Θάλασσας.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η ανθρώπινη επαφή.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Τα ταξίδια είτε μέσα από τα βιβλία, είτε τα πραγματικά.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Φαίδρα, φαεινή.
Λουλούδι: Τουλίπες λευκές.
Γεύση: Λεμόνι.
Μυρωδιά: Αυτή της γης μετά τη βροχή.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πόλεμος.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Στη ζωή μου στοχεύω να καταφέρω εντονότερη δράση στα κοινά. Μεγαλύτερη αντίσταση στη σιγουριά …Στο θέατρο στοχεύω σε συνεργασίες που με πηγαίνουν πιο πέρα από το τώρα… Μια εξ αυτών είναι η επόμενη - το «Φαίδρας ά-τοπος» μουσική σύλληψη του Μιχάλη Χατζηαναστασίου σε κείμενο της Δήμητρας Μήττα που θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις(κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): φώτα, προσευχή, παιχνίδι, στάδιο και άγγελος.

Τα φώτα στο δωμάτιο έσβησαν. Το κοριτσάκι πήρε αγκαλιά το έμψυχο «παιχνίδι» της, έκανε την προσευχή της να επιβιώσει το αδεσποτάκι που είχε βρει στα σκουπίδια -ένα στάδιο πριν την αποστέωση - και τρύπωσε κάτω από το κρεβάτι να καληνυχτίσει τον κρυμμένο άγγελο της.

Σας ευχαριστώ.