Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Το βιβλίο «Σιωπή σαν όρκος».
Η συγγραφέας Χριστίνα Πομώνη.
Οι εκδόσεις Μίνωας.

Οι Εκδόσεις Μίνωας και η συγγραφέας Χριστίνα Πομώνη, παρουσίασαν στο Free Thinking Zone το βιβλίο, «Σιωπή σαν όρκος».

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μιλάει σε βάθος για τις ανθρώπινες σχέσεις, που προβληματίζει τον αναγνώστη και τον αναγκάζει να δει κάποια πράγματα από μία άλλη σκοπιά, τοποθετώντας τον μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αλήθεια, πως θα αντιμετωπίζατε μία μητέρα που παρατάει το παιδί της; Θα ήταν το ίδιο με έναν πατέρα στη θέση της;

Ένα μυθιστόρημα στο οποίο η συγγραφέας δε φοβάται να τσαλακωθεί και να εκτεθεί προσωπικά.

Για το βιβλίο και τη δημιουργό μίλησαν οι:

• Μαρία Μπακάρα, αρθρογράφος και
• Πάνος Τουρλής, βιβλιοκριτικός

Την παρουσίαση ξεκίνησε η κα Μπακάρα διαβάζοντας ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο, αιχμαλωτίζοντας την προσοχή του κοινού.

O κος Πάνος Τουρλής αφού ευχαρίστησε τις εκδόσεις Μίνωας για τη πρόσκληση, κάλεσε το κοινό να καλωσορίσει μαζί του την κα Πομώνη, «Στο μαγικό χώρο της λογοτεχνίας» όπως σημείωσε. «Είμαι πολύ αυστηρός στις κριτικές μου, όμως, το βιβλίο της Χριστίνας αν και είναι το πρώτο της πόνημα, θεωρώ ότι είναι βιβλίο σταθμός», είπε.

«Τη γνώρισα πρώτα μέσα από το βιβλίο της και μετά ήρθε η τιμητική πρόταση να μιλήσω γι' αυτό, από τις εκδόσεις Μίνωας και τη Χριστίνα». Χαριτολογώντας, ενημέρωσε το κοινό για τις «δραματικές» συμπτώσεις μετά τις συναντήσεις του με τη συγγραφέα (capital controls, μικρή φωτιά στη γειτονιά του), «Φοβάμαι για τη ζωή μου στην επόμενη πρόταση της συγγραφέως» είπε αστειευόμενος και συνέχισε, «Είναι πολύ αξιόλογο βιβλίο, με καταπληκτικό κείμενο, έχει χειριστεί άψογα τους χαρακτήρες της κι έχει συγκροτήσει μια πάρα πολύ ωραία ιστορία πολυεπίπεδη».

Στη συνέχεια, ο κος Τουρλής έκανε μία μικρή σκιαγράφηση των ηρώων του βιβλίου εξάπτοντας τη περιέργεια των παρευρισκομένων, «Η Χριστίνα ξέρει να χειρίζεται καλά το λόγο της και την ιστορία της, δεν φτάνουμε στο μελό, οι άνθρωποι είναι εκεί, είναι τρισδιάστατοι, με τα λάθη τους και την προσωπικότητά τους και σε μας μένει ν' ανακαλύψουμε τι γίνεται παρακάτω».

«Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει», είπε χαρακτηριστικά προκαλώντας περισσότερο τη φαντασία του κοινού. «Ο κάθε άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος, με τα πιστεύω και τα λάθη του, τα υπέρ και τα κατά, η Χριστίνα απλώς μας τα παραθέτει, χωρίς να παίρνει μέρος, με στακάτους διαλόγους, κοφτή αφήγηση και απίστευτες ανατροπές».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, θέλησε να μιλήσει και για την ίδια τη συγγραφέα για το πόσο αξιόλογη είναι σαν άνθρωπος και πόσο χαρούμενος είναι για τη γνωριμία τους. Εξέφρασε τη σιγουριά ότι το επόμενό της βιβλίο θα είναι ακόμα καλύτερο και της ευχήθηκε ολόψυχα κάθε επιτυχία σε ότι κι αν κάνει.

Την σκυτάλη πήρε η κα Μπακάρα σημειώνοντας, «Η γραφή της Χριστίνας είναι πολύ ιδιαίτερη και συγκεκριμένη, το καταλαβαίνεις στο πρώτο της βιβλίο και διαβάζοντας αποσπάσματα από το δεύτερο διαπιστώνεις ότι η γραφή της είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη, έχει τη συνήθεια να τα έχει όλα σε κουτάκια, ανοίγει το ντοσιέ προετοιμασίας του βιβλίου και έχει χαρτάκι για κάθε ήρωα ξεχωριστά».

Συμφώνησε με τον κο Τουρλή όσον αφορά την επεξεργασία που έχει κάνει η συγγραφέας με τους ήρωές της, πόσο εξαιρετικά δουλεμένοι είναι, και συνέχισε λέγοντας χαρακτηριστικά «Αυτό που με κέρδισε στο βιβλίο ήταν ο τρόπος που διαχειρίζεται τις γυναικείες ταυτότητες στις ηρωίδες της, πως αποτυπώνει την επιτελεστικότητα των φύλων μέσα στο βιβλίο, έχουμε τη συνήθεια να ακολουθούμε κάποια συγκεκριμένα στερεότυπα στα οποία μας βάζει η κοινωνία γιατί απλώς γεννηθήκαμε με το τάδε βιολογικό φύλο».

Κατέληξε στο ότι «Η Χριστίνα με γραφή σχεδόν κινηματική καταφέρνει όλο αυτό να το αποδομήσει, να σου πει το ότι είσαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις μητέρα ή ακόμα κι αν γίνεις πρέπει οπωσδήποτε ν' αγαπάς το παιδί σου, πράγματα σκληρά τα οποία εμείς έχουμε δεδομένα σε στερεοτυπικό βαθμό στο μυαλό μας».

Ολοκληρώνοντας σχολίασε, «Η Χριστίνα επιλέγει να ρισκάρει στο πρώτο της μυθιστόρημα και να τοποθετήσει τα πράγματα μ' ένα διαφορετικό τρόπο. Ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο κατέληξα ότι στον πυρήνα του πραγματεύεται την ελευθερία, την ελευθερία της βούλησης, την ελευθερία που είναι απαραίτητη για κάθε άνθρωπο, δεδομένη για να αγγίξει την ευτυχία, μια ελευθερία που ο καθένας μας τη στερείται είτε γιατί έχει κάποιο πρόβλημα υγείας είτε γιατί θεωρεί ότι πρέπει να μπει σε κάποια κανονιστικά πρότυπα που ορίζει η κοινωνία μας είτε γιατί νομίζει ότι πρέπει να περάσει τη ζωή του υποφέροντας για ένα έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Η ευτυχία είναι επιλογές και η Χριστίνα επέλεξε να γράψει για τις επιλογές των ανθρώπων που είναι απέναντί μας και αρκεί ν' απλώσουμε το χέρι μας και να τις ακουμπήσουμε».

«Διαβάζοντας τη «Σιωπή σαν όρκο» ο καθένας μπορεί να βρει κομματάκια του εαυτού του και της καρδιάς του γιατί είναι τόσο ωραία δουλεμένοι οι χαρακτήρες, άριστα τοποθετημένες οι λέξεις, τα συναισθήματα των ηρώων σε συνδυασμό με το τοπίο και τη διάθεση του καιρού, είναι μοναδικό».

Η κα Πομώνη αφού καλησπέρισε τους παρευρισκόμενους εξέφρασε την έκπληξή της για τα ωραία λόγια που είπαν οι δύο ομιλητές για το βιβλίο της. Ενημέρωσε ότι τους γνώρισε μέσω της κριτικής που είχαν κάνει για το βιβλίο αφού το διάβασαν και εξεπλάγην ευχάριστα, «Εγώ τα έχω κάνει όλα αυτά που λένε, ισχύουν φυσικά, δεν τα έκανα συνειδητά, θα συμφωνήσω απόλυτα ότι δούλεψα πολύ και κυρίως από τη μέση και κάτω το άλλαξα πέντε φορές, όχι τόσο στην πλοκή όσο στο λεξιλόγιο, για να μπορέσει ο αναγνώστης να νιώσει πράγματα πρέπει πρώτα απ' όλα να τα 'χω νιώσει εγώ, παρόλο που ήξερα και τις ανατροπές και όλα όσα συμβαίνουν, το επεξεργάστηκα λεπτομερώς».

«Μπορεί η συγγραφή να μην είναι επάγγελμα με τη στενή έννοια, δεν το κάνεις για να βγάλεις λεφτά, αν όμως δεν το νιώσεις εσύ δεν θα το νιώσει κανένας. Ενώ όντως συμβαίνουν τέρατα και σημεία στην ιστορία του βιβλίου, δεν μπορώ να πω ότι περνάνε και πολύ καλά οι ήρωές μου (γελάει), δεν βγάζει μιζέρια γιατί τη σιχαίνομαι».

Συμφώνησε με τον κο Τουρλή ότι δεν έγινε «μελό», «Όπου παρατήρησα κάτι τέτοιο αφαιρέθηκε γιατί δεν είχε τη συνοχή να σε κρατήσει. Η ιστορία είναι το ογδόντα τοις εκατό αληθινή, όσοι με ξέρουν διαβάζοντας το βιβλίο διαπιστώνουν ότι εκτίθεμαι εντελώς, ενώ οι υπόλοιποι το υποψιάζονται λόγω κάποιων κομματιών τα οποία αν δεν τα έχεις βιώσει εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να τα αποδώσεις σωστά».

Πληροφόρησε το κοινό ότι γράφει το καινούργιο της βιβλίο «ψειρίζοντάς» το κι αυτό κατάλληλα, «Η συγγραφή είναι ψυχική οδύνη, όταν γράφεις τίποτα δεν είναι εύκολο, κυρίως για πράγματα που νιώθεις και θέλεις να βρεις το τρόπο να τα μεταφέρεις σ' έναν άλλο άσχετα αν σε ξέρει ή όχι. Πρέπει να ταυτίζεσαι με κάθε ένα ήρωά σου ξεχωριστά για να μπορέσεις να περάσεις στον αναγνώστη αυτό που συμβαίνει. Γι' αυτό το λόγο μου πήρε δυόμισι χρόνια για να τελειώσω το βιβλίο, υπήρξαν οδυνηρές στιγμές. Παρόλα αυτά ακούγοντας τις γνώμες των ομιλητών, μάλλον έχω ταλέντο (γελάει), κάτι κάνω καλά. Μου αρέσει να γράφω, νιώθω ότι βάζω κάτι από μένα, εκτονώνω πράγματα δικά μου που ήθελα να πω και δεν είπα. Όταν τελείωσα το βιβλίο μετά τη πέμπτη επιμέλεια, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, είχα κουραστεί».

Στη συνέχεια η συγγραφέας συνομίλησε με το κοινό απαντώντας σε ερωτήσεις.

Τον επίλογο έκανε ο κος Τουρλής διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο, ίσως είναι η πρώτη φορά που τον είδαμε να το κάνει, με πολύ παραστατικό τρόπο μάλιστα, αποκαλύπτοντας έτσι ίσως ένα ακόμη ταλέντο του.