Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

«Γεννήθηκα στα Κύμινα Θεσσαλονίκης, την 1η Αυγούστου 1951. Υπήρξα μάχιμος καθηγητής Μαθηματικών από το 1978 (διορισμός) ως το 1992 που συνταξιοδοτήθηκα. Πήρα το Master of Education το 1985 από το University of Maryland των ΗΠΑ, δίδαξα στο Ευρωπαϊκό Σχολείο του Λουξεμβούργου επί 5 χρόνια και υπηρέτησα επί 2 χρόνια, στη Μελβούρνη ως Συντονιστής Εκπαίδευσης. Ολοκλήρωσα τη θητεία μου ως Σχολικός Σύμβουλος τα τέσσερα τελευταία χρόνια της υπηρεσίας μου. Τέλος, έγραψα τα μυθιστορήματα: "Ο ουρανός του Οδυσσέα" (Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη),  "Ξαφνικά η θάλασσα" (Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη) και "Όνειρα στη χάρτινη γη" (Εκδόσεις Αποστακτήριο).»

Μαθηματικός, Συντονιστής Εκπαίδευσης, Σχολικός Σύμβουλος, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Μέχρι να αρχίσω να γράφω τα μυθιστορήματα, ο ρόλος που επισκίαζε όλους τους άλλους, ήταν αυτός του "εκπαιδευτικού". Τώρα νομίζω ότι με έχει κερδίσει ολοκληρωτικά ο ρόλος του "συγγραφέα".

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου φορτίο είναι οι αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, οι δάσκαλοί μου, τα ταξίδια μου σε όλο τον κόσμο, οι αφηγήσεις συγγενών, φίλων, συμμαθητών, γνωστών, γενικά και όλα όσα διάβασα ως παιδί ή μαθητής.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Πολύ εύκολα εντοπίζεται. Εύκολα κανείς καταλαβαίνει την επιρροή των γονιών μου, των φίλων μου, των μαθητών μου και όλων όσοι υπήρξαν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, συνοδοιπόροι μου μέχρι τώρα.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Η οικογένεια μου στέκεται αρωγός στην προσπάθεια αυτή, γιατί επιτέλους θα απαλλαγεί από την καθημερινή επανάληψη των περιπετειών μου, των αναμνήσεών μου κλπ. Τώρα όλα τα "ακούει" το λάπτοπ! Αστειεύομαι βέβαια, γιατί όσοι ακούν τις ιστορίες μου θέλουν να τις ξανακούσουν. Ξανά και ξανά! Κι αυτό μου δίνει εκτός από χαρά, και κουράγιο να συνεχίσω.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Οι στίχοι από ένα τραγούδι της περίφημης Χαρούλας Αλεξίου: "Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική, κι ό,τι αγαπούσα το αποθέωνα αρκεί να ήσουνα εκεί".

Αγαπημένη εικόνα;

Η θέα της Ακρόπολης, όλες τις ώρες της ημέρας, όλες τις εποχές του χρόνου!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η μυρωδιά της γης όταν το καλοκαίρι βρέχει ύστερα από καύσωνα.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Η τηλεόραση.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Χαρούλα
Λουλούδι: κόκκινο τριαντάφυλλο
Γεύση: του σιμιγδαλένιου χαλβά
Μυρωδιά: του τριαντάφυλλου

Ένας κακός εφιάλτης;

Βροχή από γυαλιστερά βελονάκια που πέφτουν με θόρυβο πάνω σε γυαλιστερούς βράχους!

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να εκδοθεί το τρίτο μου βιβλίο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση βιογραφικό): μονοπάτι, Ιθάκη, βλέμμα, πέτρα και χάρτης.

Το πλοίο έπιασε Ιθάκη. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Ο χάρτης μου έδειξε το μέρος που έψαχνα. Έριξα το βλέμμα μου προς τα αριστερά, όπου το μονοπάτι οδηγούσε σε μέρος γεμάτο από μια κάτασπρη πέτρα λαμπερή. Ήταν η πέτρα στην οποία πατούσε κι ο Οδυσσέας! 

Σας ευχαριστώ.