Γράφει: Μαίρη Ζαχαράκη

Μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση θα φιλοξενηθεί την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου στην Galerie Δημιουργών. Πρόκειται για το διαχρονικό έργο “Οι Δούλες” του Ζαν Ζενέ σε μετάφραση και διασκευή της ηθοποιού Νίκης Τριανταφυλλίδη σε σκηνοθεσία της πειραματικής Θεατρικής Ομάδας Μύθος υπό την καθοδηγία του Σίμωνα Πατρόκλου. Μιλάει αιχμηρά κι εύγλωττα για την εξουσία και την ηθελημένη υποδούλωση των λαών. Μια καταγγελία για την κοινωνική ανισότητα. Η Κυρία – η κυρία Εξουσία επιβάλλει τα πάντα με τη γλυκύτητά της και τον αέρα του δυνατού, αφού για την κοινωνία δυνατός είναι αυτός που έχει χρήμα. Οι Δούλες δε βρίσκουν άλλο τρόπο για να δραπετεύσουν από την πραγματικότητα παρά παίζοντας ένα παιχνίδι – θέατρο. Γρήγορα κι απότομα όμως προσγειώνονται στην ωμή πραγματικότητα φτάνοντας σε αδιέξοδο.

Παίζουν κατά σειρά εμφάνισης οι ηθοποιοί: Κλαίρη: Ζωή Τριανταφυλλίδη. Σολάνζ: Μαρία Δρακοπούλου. Κυρία: Ιωάννα Προσμίτη. Σκηνικά – Κουστούμια: Μαρία Δρακοπούλου. Φωτισμοί & ήχοι: Τάσος Ιωάννου. Η παράσταση έχει βραβευτεί από τη Διαβαλκανική Επιτροπή Θεατρικών Βραβείων και από την Ιnternational Αction Αrt.

Η ανταποκρίτρια του Bookia, Μαίρη Ζαχαράκη, μίλησε με την κόρη της Νίκης Τριανταφυλλίδη, επίσης ηθοποιό Ζωή Τριανταφυλλίδη για το έργο αλλά και για το πως είναι η ζωή των παιδιών που μεγαλώνουν σε ένα θεατρικό περιβάλλον. Δείτε τι μας εξομολογήθηκε:

Πότε σταμάτησε το  θέατρο να είναι παιχνίδι στα παρασκήνια για εσάς κι έγινε ανάγκη, έκφραση κι επαγγελματικός προσανατολισμός;  Ήταν μονόδρομος;

Τα παιδιά των καλλιτεχνών που δεν είχαν πάντα τη δυνατότητα οι γονείς να τα προσέχει κάποιος στο σπίτι πηγαίνανε στις πρόβες. Αισθανόμασταν όλα τα παιδιά ένα δέος, κάναμε ησυχία, παρακολουθούσαμε, ακούγαμε τις οδηγίες των σκηνοθετών στους ηθοποιούς, και  τις συζητήσεις τους.

Είναι γνωστό πως ο χώρος είναι αδυσώπητος και ανταγωνιστικός. Οι γονείς σας πως υποδέχτηκαν την απόφασή σας να ακολουθήσετε τα βήματά τους, σας απέτρεψαν η σας συμβούλεψαν;

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 3 ετών. Μεγάλωσα με τη μητέρα μου και με τον τότε πατριό μου ,τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρωνίτη.  Με τον πατέρα μου για πολλά χρόνια δεν είχαμε καμία επαφή, κάτι που μου είχε στοιχίσει στα χρόνια της εφηβείας.  Τα τελευταία χρόνια έχουμε πλέον επαφή και αυτό μου έχει κάνει πολύ καλό. Έτσι  η  μητέρα μου πίστευε πως έχω κλίση στο θέατρο, εκείνη με ενθάρρυνε να ασχοληθώ.  Μετά το σχολείο πήρα την αποφάση να γραφτώ σε δραματική σχολή.

Τελικά, «ηθοποιός σημαίνει φως» όπως έγραψε ο Χατζηδάκις; Για ποιόν, για τον ίδιο η για τους θεατές;

Όποιος ασχολείται σοβαρά   με το θέατρο είτε παίζοντας ως ηθοποιός είτε βλέποντας παραστάσεις ποιότητας βοηθά να καθαρίσει την ψυχή του.

Θα κάνατε κάτι στο θέατρο που δεν θα σας ικανοποιούσε ως αμοιβή αλλά ως ποιότητα;

Παρόλα τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζω. Αυτό που κάνω με τη θεατρική ομάδα «Μύθος» είναι από μεράκι. Δεν υπάρχει παραγωγός που να μας πληρώνει. Το κάνω γιατί το αγαπώ.

Απ’ όλα τα έργα που είχε μεταφράσει και διασκευάσει η μητέρα σας , τι σας έκανε να επιλέξετε το συγκεκριμένο τώρα;

Με τη θεατρική ομάδα «Μύθος» έχουν γίνει οι εξής παραστάσεις:

• «Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ,
• «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη,
• «Παράξενο απόγευμα» του Δωριάδη,
• «Πιρλιπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα,
• «Το ξωτικό της λίμνης» από γαλλικό παραμύθι.

Απόχτησα κάποια θεατρική πείρα και αποφάσισα προ Πανδημίας να το ανεβάσω με τις συναδέλφισσες που γνωρίζω κάποια χρόνια τη Μαρία Δρακοπούλου και την Ιωάννα Προσμίτη.

Η παράσταση έχει βραβευτεί από τη Διαβαλκανική Επιτροπή Θεατρικών Βραβείων και από την Αction Art International. Πώς νιώσατε;

Μου έδωσε κουράγιο να συνεχίσω σε αυτή τη δύσκολη εποχή της Πανδημίας.

Έχετε συμμετοχή και στη σκηνοθεσία η περιορίζεστε στον ρόλο της Κλαίρης;

Το έργο ήταν δύσκολο για να το σκηνοθετήσω. Προτίμησα να θυμηθώ τις οδηγίες της μητέρας μου για το ρόλο και διδαχή ρόλων μας έκανε ο δάσκαλός μου Σίμωνας Πάτροκλος.

Τι εξεικονίζουν οι δούλες και η κυρία;

Είναι ένα έργο διαχρονικό. Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα «πνίγονται» από τη φτώχεια και δεν τολμούν να επαναστατήσουν και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα «μεθυσμένα» από εξουσία κάνουν κακή χρήση.

Πώς διαφαίνεται μέσα από το έργο η διαχρονικότητα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο;

Το γεγονός ότι αυτό ακόμα υπάρχει το κάνω διαχρονικό. Δυστυχώς, αν δεν αλλάξει αυτό θα έρθουν και δυσκολότερες μέρες για την ανθρωπότητα.

Τελικά, ποιος ευθύνεται για την υποδούλωσή μας, η Εξουσία ή απουσία διάθεσης για αποτίναξη του καταπιεστικού ζυγού;

Οι λαοί δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους γιατί φοβούνται το κόστος κι έτσι οι εξουσίες δρουν ανενόχλητες.

Πότε είναι η επόμενη παράσταση και πως μπορείτε να διασφαλίσετε την ομαλή διεξαγωγή ανάλογα με τα επιβαλλόμενα μέτρα;

Η επόμενη παράστασή μας είναι την Τετάρτη 15/12 στις 8.30μμ, στη Galerie Δημιουργών.  Εμείς θα το παλέψουμε και όσο πάει, αλλά βέβαια φροντίζουμε να ενημερωνόμαστε για τυχόν νέα μέτρα.