Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Όμως τις ωραιότερες παιδικές μου αναμνήσεις τις έχω από ένα ορεινό χωριό Αρκαδίας, από όπου είναι η καταγωγή μου, εκεί που σήμερα είναι το καταφύγιό μου και ο μικρός μου προσωπικός παράδεισος. Εκεί που έριξα τα πρώτα μου καλάμια για ακόντια, οραματιζόμενος ότι βρισκόμουν σε κάποιο στάδιο του εξωτερικού.

Σήμερα, 40 χρόνια σχεδόν μετά, συνεχίζω να γυρίζω τον κόσμο, ρίχνοντας το ακόντιό μου και έχοντας ικανοποιήσει ένα μεγάλο κομμάτι των παιδικών μου αθλητικών ονείρων, έχοντας γίνει 6 φορές πρωταθλητής Ελλάδος στο αγώνισμά μου, 5 φορές Βαλκανιονίκης και Πρωταθλητής Ευρώπης στην κατηγορία των Masters.

Ένα ταξίδι ζωής και ονείρων, που με συγκινεί να μοιράζομαι με μαθητές απ’ όλη την Ελλάδα που επισκέπτονται το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, όπου ως απεσταλμένος εκπαιδευτικός και αθλητής του Υπουργείου Παιδείας, μπορώ να συζητώ μαζί τους για όλα αυτά τα στοιχεία που θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση και στα δικά τους όνειρα.

Μια ώθηση και μια αλήθεια που με οδήγησε τα τελευταία χρόνια στη συγγραφή 12 βιβλίων για παιδιά και ενήλικες, αλλά και στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου, όταν τον Δεκέμβριο του 2010 ανέβηκα στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο, του 2ου ψηλότερου βουνού του πλανήτη μας, στα 6.000 μέτρα, για τους σκοπούς του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του Laureus Sport For Good Foundation, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές και συγκεντρώνοντας χρήματα για τα παιδιά των παραγγουπόλεων του Ναϊρόμπι. Μια υπερβατική εμπειρία που μου έδειξε με τον καλύτερο τρόπο, πως όσο ψηλά κι αν ανέβει κάποιος, η μεγαλύτερη κορυφή βρίσκεται πάντα μέσα του.

Περισσότερα για τον Νίκο Μιχαλόπουλο:
- Η σελίδα του στο Bookia.gr.
- Το προσωπικό του site.

Εκπαιδευτικός, υπεύθυνος εκπαιδευτικών προγραμμάτων, αθλητής υψηλών επιδόσεων(πρωταθλητής), συγγραφέας παιδικών και εφηβικών βιβλίων…Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Δε θα μπορούσε να υπάρχει ο ένας χωρίς τον άλλον. Σαν να λείπει το κομμάτι ενός κύκλου που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Ο αθλητισμός ήταν και παραμένει η βάση μου και η έμπνευσή που με βοηθά να δημιουργώ τις ιστορίες μου για όλα αυτά που θέλω να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου και ειδικά με τα παιδιά που αποτελούν μόνιμα μια πηγή πίστης, ώθησης, αλλά και προσέγγισης της αλήθειας μου.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Με συγκινούν τα παραμύθια, εκείνα που ξέρω που γράφονται, όχι μόνο για να κοιμούνται τα παιδιά, αλλά για να ξυπνάνε οι μεγάλοι, όπως έλεγε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Αλληγορίες που λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες με τον πιο απλό τρόπο, μιλώντας απ’ ευθείας στην καρδιά και το συναίσθημα. Επίσης, με γοητεύουν απίστευτα οι βιογραφίες. Πραγματικές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων. Διαφορετικές πορείες, διαφορετικές προσεγγίσεις, όνειρα, επιδιώξεις, εμπειρίες, αλλά κάτι κοινό για όλους, που με συγκινεί πάντα και με εμπνέει όταν το ανακαλύπτω.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Διαβάζοντας κάποιος το έργο μου ή ακούγοντάς με στις παρουσιάσεις μου θα αισθανθεί, ελπίζω και πιστεύω, ότι κάνει ένα τέτοιο ταξίδι μαζί μου. Ένα ταξίδι σε μηνύματα που μπορούν να συγκινούν, να μιλάνε στην καρδιά και τελικά να μας κινητοποιούν και να μας οδηγούν στον πυρήνα μας.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Είμαι παρατηρητής. Ανθρώπων και καταστάσεων. Γι’ αυτό ίσως δε με τρομάζει η μοναξιά, γιατί δεν αισθάνομαι ότι μένω ποτέ μόνος. Προσέχω τα πάντα γύρω μου και όταν τους το επιτρέψω, όλα και όλοι έχουν κάτι να μου πουν. Πιστεύω στους μέντορες. Στους ανθρώπους που σου ανοίγουν δρόμους μόνο με το παράδειγμά τους. Γι’ αυτό και πιστεύω ακράδαντα και ως εκπαιδευτικός, πως το παράδειγμα δεν μια από τις καλύτερες μεθόδους διδασκαλίας. Είναι η μοναδική. Και αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ. Τους γονείς μου δεν τους είχα κοντά μου στα αθλητικά μου όνειρα και μου έλειψαν πολύ. Δεν το έκαναν για κακό, όμως ήταν άλλα τα χρόνια τότε και στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 πίστευαν πως ο αθλητισμός μόνο ως τροχοπέδη μπορεί να λειτουργήσει στην εξέλιξη ενός νέου ανθρώπου. Χωρίς να το καταλάβουν μου πέρασαν ένα μήνυμα, πως αυτό που έκανα δεν είχε κάποια ιδιαίτερη αξία, αφού δεν ήταν κοντά σε αυτό οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι και αυτό με έκανε να μαζεύω τα φτερά μου, αντί να τα απλώνω για να πετάξω. Μου πήρε χρόνο να το αναγνωρίσω, να το βάλω στην πραγματική του διάσταση και να το ξεπεράσω, αλλά και να καταλάβω πως με αυτή τους τη στάση με έκαναν πολύ πιο δυνατό, δίνοντάς μου άλλα στοιχεία που ήταν πολύ σημαντικά στην εξέλιξή μου. Σήμερα που δεν τους έχω πια κοντά μου το καταλαβαίνω καλύτερα και μου λείπουν.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Τραγούδια άπειρα. «The show must go on» αυτό που με αντιπροσωπεύει απόλυτα και προσπαθώ να το κάνω πράξη ό,τι και αν συμβαίνει.

«Ονειρεύομαι Θέλω Μπορώ» το σύνθημά μου, τίτλος στα βιβλία μου και μόνιμη φράση στα ημερολόγιά μου.

Και αγαπημένη ιστορία η ιστορία του ψύλλου, του μοναδικού πλάσματος στον κόσμο που μπορεί να πηδάει 800 φορές πάνω από το ύψος του και που φοβισμένος από τα κουτάκια που τον έκλειναν, δεν ξανατόλμησε να πηδήξει και πάλι ψηλά, όπως ακριβώς τον είχε προικίσει η φύση του, ακόμα κι όταν τον άφησαν ελεύθερο, για να μου θυμίζει ότι δεν πρέπει να επιτρέπω ποτέ και σε κανέναν να βάζει όρια στα όνειρά μου.

Αγαπημένη εικόνα;

Των δέντρων. Των τεράστιων δέντρων. Με μαγεύουν. Με καθηλώνουν. Μου δημιουργούν δέος.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Τα όνειρα. Θέλω να μπορώ να υπάρχω σε συνθήκες που μου επιτρέπουν να ονειρεύομαι. Ακόμα κι αν είναι πολύ δύσκολες ή απαιτούν μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους μου, τις προτιμώ όταν μου ανοίγουν ένα παράθυρο, έστω και μικρό από όπου όμως μπορώ να δω έναν μεγάλο ορίζοντα.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θα ήθελα να είμαι εγώ αυτός που θα το αποφασίσει. Γιατί τότε μάλλον σημαίνει ότι το αγαπώ και το έχω ανάγκη λιγότερο από άλλα. Αν είναι να στερηθώ κάτι που πραγματικά χρειάζομαι και αγαπώ ολοκληρωτικά, προτιμώ να το αφήσω σε αυτούς που ορίζουν τη μοίρα μας κι εγώ θα κοιτάξω απλά να προσαρμοστώ και να αντιδράσω.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα το «Άννα», λουλούδι το «τριαντάφυλλο», γεύση η «γεύση της προσωπικής επιτυχίας», όπως την ορίζει ο καθένας, μυρωδιά, η μυρωδιά ενός καθαρού κρεβατιού που ξαπλώσεις γεμάτος και ικανοποιημένος, αισθανόμενος την ανάγκη να πεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή ευχαριστώ για όσα σου συμβαίνουν.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι δεν προλαβαίνω να φτάσω κάπου που θέλω πολύ και ό,τι κι αν κάνω βρίσκομαι μπροστά σε κλειστούς δρόμους.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Ετοιμάζομαι για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Masters, που θα γίνει τον Μάιο του 2022 στην Ιαπωνία. Ετοιμάζω δύο νέα βιβλία, που είναι σχεδόν έτοιμα να ολοκληρωθούν και έχουν πάρει τον δρόμο της έκδοσης και είναι πολύ ιδιαίτερα για μένα, γιατί αγγίζουν δύο ξεχωριστά αλλά πολύ σημαντικά κομμάτια μου, ενώ ξεκινάω την προώθηση στο εξωτερικό του πιο προσωπικού μου ίσως βιβλίου, του αγαπημένου «ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ», που αγκαλιάστηκε πολύ ζεστά στην Ελλάδα και τώρα κυκλοφορεί μεταφρασμένο σε Μεγάλη Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Αυστραλία και στην Amazon.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις(κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): στίβος, κορυφή, όνειρο, δρόμος και πυρ

«Όταν πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου στον στίβο, το πρώτο που άκουσα ήταν «δεν θα τα καταφέρεις». Εύκολα πολλές φορές για τους άλλους είμαστε λίγοι. Όμως το ταξίδι του καθενός για την κορυφή του είναι ένας υπέροχος μοναχικός δρόμος πυρός και ονείρου»

Σας ευχαριστώ.