Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε Facebook άλμπουμ.
Το βιβλίο «Αγάπες δίχως Σύνορα».
Η συγγραφέας Γεωργία Καραβέργου-Γκριμούλα.
Οι εκδόσεις Γράφημα.

Το New York College Θεσσαλονίκης και οι Εκδόσεις Γράφημα, παρουσίασαν το βιβλίο της Γεωργίας Καραβέργου-Γκριμούλα, «Αγάπες δίχως Σύνορα».

«...Η ιστορία των Ελλήνων της Αμερικής και των προσπαθειών τους να ενταχθούν, να δημιουργήσουν και να προκόψουν στη νέα τους πατρίδα, κρατώντας ζωντανή τη γλώσσα, τη θρησκεία αλλά και την αγάπη τους για την Ελλάδα, ζωντανεύει, μέσα από τη ζωή της Άννας Νικολάου-Κάιτ, κόρης Ελλήνων μετα­να­στών του Σικάγου...»

Για το βιβλίο μίλησαν οι:

• Ασλανίδου-Καραβέργου Αναστασία, δικηγόρος
• Ιωάννης Τσαχουρίδης, εκδότης

«Ανεβάζουμε άγκυρα και ξεκινάμε», είπε αστειευόμενος ο κος Ιωάννης Τσαχουρίδης των εκδόσεων Γράφημα και συνέχισε καλησπερίζοντας το κοινό στην αίθουσα, «Ευχαριστούμε τους ανθρώπους του New York College που είχαν την ευγένεια να μας φιλοξενήσουν στην ωραία τους βιβλιοθήκη γι' αυτή την εκδήλωση. Ελπίζουμε σε περισσότερες συνεργασίες και κοινές δραστηριότητες».

Ο κος Τσαχουρίδης ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους ότι έχει ξεκινήσει από το Δεκέμβριο μία σειρά παρουσιάσεων για το συγκεκριμένο βιβλίο, με κεντρική παρουσίαση αυτήν της Κατερίνης, μιας και είναι ο τόπος καταγωγής της συγγραφέως. Επισήμανε ότι το βιβλίο αυτό είναι μία συλλογή προσωπικών της εμπειριών, από τη πολυετή διαμονή της στην Αμερική. Στη συνέχεια ο εκδότης έδωσε μία εικόνα της ιστορίας για να βάλει το κοινό στο κλίμα του βιβλίου.

«Στο βιβλίο κυριαρχούν οι δυσκολίες της ζωής, τα βάσανα και οι εμπειρίες που έζησαν και ζουν οι ομογενείς, ειδικά στην Αμερική τα παλαιότερα χρόνια όπου το ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής ήταν δυσκολότερο. Παρ' όλες τις δυσκολίες, οι ομογενείς στάθηκαν με αξιοπρέπεια και μεγάλωσαν τις οικογένειές τους, διαπρέποντας και επαγγελματικά. Στα χρόνια αυτά δεν είχαν τις ανέσεις της τεχνολογίας και τις δυνατότητες της σημερινής εποχής. Έπρεπε να κρατήσουν ζωντανές τις μεταξύ τους συγγενικές και φιλικές σχέσεις έχοντας ως κοινό στοιχείο την Ελλάδα, την πατρίδα που κουβαλούσαν ζωντανή μέσα τους και τη θρησκεία. Η θρησκεία τους έδινε ζωντάνια, στήριξη, δύναμη, τους κρατούσε όλους ενωμένους. Για μας τους νεότερους, είναι κάπως δύσκολο να κατανοήσουμε αυτή τη σχέση».

Στη συνέχεια ο κος Τσαχουρίδης έκανε μία σύντομη αναφορά στην ηρωίδα του βιβλίου και της ζωής της χωρίς να σταθεί σε λεπτομέρειες και ακυρώσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Μίλησε όμως και για τη συγγραφέα, «Όσον αφορά τον άνθρωπο Γεωργία, είναι μεγάλο στήριγμα για μένα. Παλεύει πολύ για το βιβλίο της κάνοντας προσπάθειες να το κρατάει στην επικαιρότητα. Είναι συνέχεια δίπλα μου και μου δίνει ώθηση και δύναμη σε αυτό τον αγώνα, για κάθε βιβλίο χωριστά αλλά και συνολικά για τον εκδοτικό οίκο. Δημόσια και προσωπικά της λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Η Γεωργία είναι ένας πολύ ζεστός άνθρωπος και τη διαβεβαιώ ότι θα είμαι δίπλα της να τη στηρίζω. Την ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκε να πάμε αυτό το ταξίδι παρέα».

Το λόγο πήρε η δικηγόρος κα Αναστασία Ασλανίδου-Καραβέργου η οποία σχολίασε, «Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι στο New York College, ανάμεσά σας και ενώπιόν σας. Ενώπιον των συντελεστών της καλής φήμης του κολεγίου σας στη Θεσσαλονίκη. Ιδιαίτερα ενώπιον των σπουδαστών που βρίσκονται στην ανατολή της ενήλικης ζωής τους, στην ηλικία που η αγάπη αρχίζει να έχει νόημα και ο έρωτας είναι ίσως η πιο σημαντική αναζήτηση. Αυτό είναι φυσικό, γιατί ο έρωτας είναι ένα αρχέγονο ένστικτο του ανθρώπου ο οποίος έχει δημιουργηθεί όχι για να ζει μόνος του αλλά για να ζει με σύντροφο. Μην ξεχνάμε τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Τάσου Λειβαδίτη, "Οι άνθρωποι ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μία θέση στη ζωή κάποιου άλλου"....

...Το βιβλίο που θα σας παρουσιάσω είναι αφιερωμένο στη γυναίκα με όλες της τις ιδιότητες... Στη γυναίκα που στο πρόσωπό της ξεχειλίζει η "χωρίς σύνορα αγάπη", σε αυτή τη γυναίκα στην οποία έχει αφιερώσει το βιβλίο της η συγγραφέας κα Γεωργία Γκριμούλα-Καραβέργου... Η συγγραφέας που είναι και η μητέρα του δικού σας Θανάση (σ.σ. ο γιος της συγγραφέως φοιτεί στο NYC), μου έκανε τη τιμή να παρουσιάσω το βιβλίο της στο οποίο ξεγυμνώνει τη ψυχή της. Μια ψυχή που στη διαδρομή της ζωής της έχει χαρίσει αμέτρητη αγάπη. Μόνο μία τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να εκφράσει και να αναδείξει την ύψιστη όλων των αρετών, τη σπουδαιότερη όλων των συναισθημάτων του ανθρώπου, τη χωρίς όρους προϋποθέσεις και χωρίς ανταλλάγματα αγάπης. Στο βιβλίο της κατορθώνει το ακατόρθωτο. Καταφέρνει να αποτυπώσει μέσω των ηρώων της και ιδιαίτερα της κεντρικής ηρωίδας της, το μήνυμα ότι οι μορφές και οι εκφάνσεις της αγάπης είναι άπειρες. Γι' αυτό και ο τίτλος "Αγάπες δίχως Σύνορα" μας προκαλεί και μας προσκαλεί να γίνουμε κοινωνοί του μεγαλείου της και να αναλογιστούμε ο καθένας μας τις αγάπες της δικής του ζωής, αυτές που μπορούσε να ζήσει και δεν έζησε, κάνοντας τη ζωή του πιο φτωχή...

...Το μυθιστόρημα αυτό είναι συγκλονιστικό και το δικό μου λεξιλόγιο δεν είναι αντάξιο να το περιγράψει. Έχει λυρισμό που λείπει από τα σύγχρονα πονήματα. Η ροή του λόγου μοιάζει ποιητική. Το βιβλίο δίνει ήχους σαν κελάρυσμα μιας πηγής, έχει αριστοτεχνική πλοκή, εντείνει την αγωνία και σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι και τη τελευταία σελίδα... Έχει ηθογραφική διάσταση, διαπνεόμενο από τη βαθιά πίστη της συγγραφέως στο Θεό... Διαβάζοντάς το δύο φορές, έβαλα τον εαυτό μου στη θέση των ηρώων, με συνεπήρε και αιχμαλώτισε τις σκέψεις μου... Η ιστορία εκτυλίσσεται κύρια στο Σικάγο των Η.Π.Α., τη χώρα των μεταναστών και των ευκαιριών. Εκεί, η συγγραφέας έζησε πολλά χρόνια από την ενήλικη ζωή της δημιουργώντας και μαζεύοντας εμπειρίες και αναμνήσεις τις οποίες έφερε μαζί της όταν επέστρεψε στην πατρίδα».

Στην συνέχεια, η κα Ασλανίδου-Καραβέργου Αναστασία έκανε μία αναλυτική αναφορά στην ιστορία του βιβλίου και ολοκληρώνοντας σχολίασε, «Το βιβλίο αυτό θα σας συνεπάρει. Σας προτρέπω να το διαβάσετε για να καταλάβετε πως είναι μία μεγάλη αγάπη, τόσο συναρπαστική, τόσο απαράμιλλη σε μεγαλείο από οτιδήποτε άλλο μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Μια τέτοια αγάπη σας εύχομαι και σας αξίζει να τη ζήσετε αρκεί να την αναγνωρίσετε και να μην την αφήσετε να σας φύγει μέσα από τα χέρια».

«Όσες φορές και να ακούσω να μιλάνε για το βιβλίο μου πελαγώνω», είπε συγκινημένη η συγγραφέας κα Γεωργία Γκριμούλα-Καραβέργου και συνέχισε ευχαριστώντας τους υπεύθυνους και τα παιδιά του κολεγίου για τη φιλοξενία. «Θα μπορούσα να μιλάω για το βιβλίο μου ατελείωτες ώρες. Ακούγοντας όμως την κα Ασλανίδου ή τον κο Τσαχουρίδη, πιστεύω ότι με καλύπτουν απόλυτα. Όντως, αυτό το βιβλίο ξεκίνησε στην Αμερική όπως επίσης και το πρώτο μου βιβλίο, "Το Αστεράκι", το 2004. Το μυθιστόρημα "Αγάπες δίχως Σύνορα" γράφτηκε για καθαρά οικογενειακούς λόγους... Μέσα στο βιβλίο θα δείτε πραγματικά κομμάτια από τη ζωή μου εκεί. Οι εμπειρίες και τα ερεθίσματα πολλά. Από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να κρατάω σημειώσεις... Στην Αμερική γνώρισα ανθρώπους με 30-40 χρόνια ξενιτιάς στη πλάτη. Άνθρωποι εντελώς αγράμματοι αλλά σε καθήλωναν μόλις άρχιζαν να μιλάνε. Η απλότητά τους ήταν το ερέθισμα για μένα και έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου. Αν κάποια στιγμή γυρίσω στη πατρίδα, να προσπαθήσω να τα τυπώσω σ' ένα χαρτί, έτσι για να τα θυμάμαι κι εγώ η ίδια. Οι αναγνώστες θα αναγνωρίσουν ίσως δικά τους βιώματα αλλά εγώ φέρνω πρόσωπα μπροστά μου, ανθρώπους με τους οποίους έχω ζήσει. Θέλησα να τηρήσω την υπόσχεσή μου, δοξάζω το Θεό που το κατάφερα. Τους ευχαριστώ όλους και λυπάμαι που δεν είναι δίπλα μου. Το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Μου έδωσε δύναμη για να πάω πιο κάτω. Και θα πάω...

...Πρωταρχικό ρόλο έχει η αγάπη... Πάνω στην αγάπη στηρίζεται και η ζωή μας. Όταν ήμουν στην Αμερική πίστευα ότι θα βρω εκεί Έλληνες όπως πίσω στην Ελλάδα. Λάθος, εκεί γνώρισα μία άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα δυνατή. Δε μας χαρίστηκε τίποτα. Παλεύαμε για να έχουμε ότι είχαμε, τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Αντιλήφθηκα τη δύναμη της θρησκείας. Είδα τη δύναμη της δικής μου πατρίδας με μία ξένη πατρίδα... Όλα αυτά τα χρόνια ήθελα να καταγράψω τα συναισθήματα που βίωσα. Το πενήντα τοις εκατό του βιβλίου στηρίζεται σε δευτερογενείς πηγές μεταναστών Ελλήνων και το άλλο πενήντα τοις εκατό είναι μυθοπλασία ώστε να προκύψει η τελική ιστορία. Να κεντηθούν όλα αυτά τα βιώματα για να βγει το βιβλίο. Το λάτρεψα και από τις κριτικές που παίρνω, βλέπω ότι κυμαινόμαστε στα ίδια μήκη κύματος με τους αναγνώστες... Δεν θέλω να λέω πολλά διότι ίσως να φανούν υπερβολές, δεν είναι όμως, είναι πραγματικότητα... Η Ελλάδα είναι πανέμορφη. Εκεί έξω είναι μεν όμορφα αλλά πολύ δύσκολα».

Κλείνοντας την ομιλία της η συγγραφέας κα Γκριμούλα-Καραβέργου, ευχαρίστησε τον εκδότη της κο Ιωάννη Τσαχουρίδη και τη δικηγόρο κα Ασλανίδου-Καραβέργου Αναστασία που, όπως είπε, στέκεται πάντα δίπλα της. Επίσης ευχαρίστησε τους υπεύθυνους του κολεγίου όπως επίσης και όλους όσοι παρευρίσκονταν. Πάνω απ' όλους ευχαρίστησε το γιο της Αθανάσιο, το σταθερό σύμμαχό της.

Στη συνέχεια την παρουσίασης ακολούθησε ένας ευχάριστος διάλογος της συγγραφέως, των ομιλητών και το κοινό. Σχολίασε τις δυσκολίες στην επικοινωνία των ξενιτεμένων με τη πατρίδα, το πόσο αργούσαν η αλληλογραφία και τα εμβάσματα, «Ένιωθες λες και ήσουν σε άλλο πλανήτη», είπε χαρακτηριστικά ο κος Τσαχουρίδης, «Η επαφή σήμερα είναι διαφορετική, το αεροπλάνο μάς έχει κάνει παγκόσμιο χωριό και η ξενιτιά πλέον είναι διαφορετική».

«Τώρα η ξενιτιά δεν έχει χρώμα, είναι λευκή. Το λευκό δεν πονάει. Δεν πονάει πλέον η ξενιτιά. Έρχονταν οι γιορτές και γέμιζαν τα σπίτια κάρτες, τώρα γεμίζει ο υπολογιστής e-mail. Τώρα κατά τη γνώμη μου είναι όλα άψυχα», συμπλήρωσε η συγγραφέας.

Η συγγραφέας θυμήθηκε και αφηγήθηκε χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής της στην Αμερική, «Όταν πρωτοπήγα στο Σικάγο το Γενάρη του '91 με το σύζυγό μου, βγήκα στην αγορά και είδα όλες τις φυλές και τα χρώματα του κόσμου. Το ανώτερο που είχα κάνει μέχρι τότε ήταν να σπουδάσω τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ο σύζυγός μου με πήρε για να μου δείξει την ελληνική εκκλησία. Είδα μία τεράστια τετραγωνισμένη αποθήκη μέσα στην οποία υπήρχαν σε πανό εκτυπωμένες μορφές αγίων. "Αυτό δεν είναι εκκλησία, είναι μία μεγάλη τετράγωνη αποθήκη", είπα στον σύζυγό μου ο οποίος μου απάντησε, "Σώπα, είναι η εκκλησία μας". Μετά έμαθα ότι εμείς δεν ανήκουμε στην Αρχιεπισκοπή της Ελλάδος αλλά απευθείας στο Φανάρι. Αυτή η μικρή διαφορά σημαίνει όμως πολλά, δεν υπάρχει επαφή με την ελλαδική εκκλησία, το Φανάρι παρέχει τον ιερέα τον οποίο πληρώνει η τοπική ελληνική κοινότητα».

Έτσι συνεχίστηκε ο διάλογος, με τη συγγραφέα να κάνει σχετική σύγκριση των δύο πατρίδων της, της Ελλάδας και των ΗΠΑ, «Οι κοινωνίες δεν συγκρίνονται. Αγαπώ και την Αμερική γιατί μας έδωσε ευκαιρίες. Το χέρι που σου δίνει ψωμί είναι ντροπή να το δαγκώνεις. Δεν μπόρεσα όμως να ζήσω εκεί για καθαρά ψυχολογικούς λόγους. Θέλω τον Όλυμπο, την καλημέρα της Αναστασίας, την αυλή του σπιτιού μου, την μάνα και τον πατέρα μου, θέλω ο γιος μου να είναι Έλληνας Μακεδόνας. Αυτά δεν τα είχα εκεί. Μπορεί εκεί να είχαμε πλούτη, εδώ όμως έχουμε άλλες αξίες και ομορφιά. Με πονάει το γεγονός ότι έχουμε μία τόσο όμορφη χώρα και αυτή δεν μας σέβεται... Το ίδιο το κράτος βάζει εμπόδια στα παιδιά του... Εμείς όμως πρέπει να συνεχίζουμε να επενδύουμε πάνω στα παιδιά μας με την ευχή ότι όλα θα πάνε καλά».

Η συγγραφέας κα Γεωργία Γκριμούλα-Καραβέργου μαζί με τον εκδότη κο Τσαχουρίδη Ιωάννη ευχαρίστησαν όλους όσοι παρευρίσκονταν αλλά περισσότερο το κολέγιο για την πρόσκληση, το οποίο επαίνεσαν για το έργο του και ευχήθηκαν κάθε επιτυχία. Έκλεισαν με μία υπόσχεση, «Θα είμαστε πάντα εδώ και δίπλα στα παιδιά!».