Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Γιώργος Μπουμπούσης είναι εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και παιδοψυχολόγος, με μεταπτυχιακό τίτλο στη Σχολική Ψυχολογία. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως δάσκαλος, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει υπηρεσίες ως παιδοψυχολόγος σε δομές που έχουν σχέση με την προαγωγή της ψυχικής υγείας του παιδιού.

Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων ενώ αποτελεί μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Εταιρείας Κορίνθιων Συγγραφέων. Περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας του ανάμεσα σε παιδιά, κάτι που του δίνει απίστευτη χαρά. Τα παιδιά φροντίζουν να του υπενυμίζουν συνεχώς πως με τον Θεό μπορείς να συναντηθείς στην ευτυχία των πιο απλών πραγμάτων της ζωής. Αρκεί, να το επιθυμείς…

Δάσκαλος, παιδοψυχολόγος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων.… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Νομίζω ότι υπάρχει μια λέξη που διατρέχει και τους τρεις αυτούς ρόλους, συνδέοντάς τους με έναν τρόπο αρμονικό: η λέξη παιδί. Στη λέξη αυτή βρίσκουν την ισορροπία τους και συνυπάρχουν «μαγικά» μέσα μου.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου «φορτίο» είναι γιαγιάδες και παππούδες που με έμαθαν να αγαπώ τις ιστορίες, πριν καλά καλά μάθω να διαβάζω: ιστορίες από τη λαϊκή παράδοση, τις δοξασίες του χωριού, τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση, τη θρησκευτική ζωή αλλά και τους πολέμους, τις κακουχίες, τις ανηφόρες μια δύσκολης πραγματικότητας. Το μήνυμα στο τέλος τους ήταν πάντα αισιόδοξο και θετικό, γλυκόπικρο αρκετές φορές αλλά πάντα παρηγορητικό. Και μετά, ήρθαν οι ιστορίες των βιβλίων που μου αγόραζαν οι γονείς μου: Άντερσεν, Ιούλιος Βερν, Κάρλο Κολόντι, Σέλμα Λάγκερλεφ αλλά και οι δικοί μας: Ζωρζ Σαρρή, Αγγελική Βαρελλά, Άλκη Ζέη, Χάρης Σακελλαρίου…

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μυστικώ τω τρόπω… Δεν γνωρίζω πώς αλλά απολαμβάνω το πόσο αβίαστα διατρέχει τις ιστορίες μου. Είναι το γλυκό αποτύπωμα των εμπειριών του χθες στα γραπτά του σήμερα…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Θα παρομοίαζα το περιβάλλον γύρω μου με μία ηλεκτρική πηγή. Φορτίζει το μέσα μου, με τροφοδοτεί με νέες εικόνες, μνήμες, εμπειρίες, κάνει καινούριες συνάψεις, απομονώνει και αποσύρει τις δυσλειτουργικές συνδέσεις. Με λίγα λόγια, κρατά το κύκλωμα του εσωτερικού μου κόσμου σε δημιουργική εγρήγορση για να μη σβήνει το εσωτερικό φως.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: «Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι και μπορείς να βγάλεις μια ιστορία από οτιδήποτε αγγίξεις.»

Αγαπημένη εικόνα;

Ένα ξύλινο σπίτι στη μέση του χιονισμένου δάσους, φωτιά στο τζάκι αναμμένη, ένας γάτος να χουρχουρίζει από χαρά και αγαπημένοι άνθρωποι γύρω μου να κάνουν ό,τι τους ευχαριστεί. Είναι μια εικόνα που φέρνω συχνά στο μυαλό μου για να ηρεμώ.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Σίγουρα η αγκαλιά ενός ανθρώπου που αγαπώ πολύ!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Προτιμώ κάτι υλικό: ένα αντικείμενο για παράδειγμα από το παρελθόν με μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Ιάνθη.
Λουλούδι: Πασχαλιά.
Γεύση: Σοκολάτα.
Μυρωδιά: Χώμα μετά τη βροχή, θαλάσσια αύρα.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι χάνω ξαφνικά κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο χωρίς να έχω προλάβει να το αποχαιρετήσω.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Σίγουρα το να κάνω ταξίδια και να επισκεφθώ μέρη που πάντα ήθελα να πάω.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: χαρά, βήμα, «τα θέλω», «τα μη» και νύχτα.

Κι όταν ένιωσε τι ήταν αυτό που στ’ αλήθεια του έδινε χαρά, άνοιξε το βήμα και ξεκίνησε. «Τα θέλω» και «τα μη» των άλλων, που τόσα χρόνια τον κρατούσαν εγκλωβισμένο εκεί, παραμέρισαν. Η νύχτα άρχισε να υποχωρεί… Κάπου στο βάθος αχνοφαινόταν μια αυγή.  

Σας ευχαριστώ.