Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

Η Μιλένα Έρις ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει δύο γιους. Υπηρέτησε στο Διπλωματικό Σώμα ακολουθώντας παράλληλα τη μεγάλη της αγάπη, τη λογοτεχνία. Από την παιδική της ηλικία έγραφε ποιήματα και μικρές ιστορίες, ενώ κατόπιν ασχολήθηκε με τη μυθιστοριογραφία. Η συγγραφέας αντλεί την έμπνευσή της από σύγχρονα κοινωνικά θέματα.

Το μυθιστόρημα «Όσοι πέρασαν απέναντι» είναι το δεύτερο βιβλίο της με τις εκδόσεις Πνοή, ύστερα από το «Εγώ πριν από τον εαυτό μου» που κυκλοφόρησε το 2019.

Το «Όσοι πέρασαν απέναντι» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, είναι το δεύτερο βιβλίο σας. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής του;

Η πηγή έμπνευσής μου; Μα φυσικά αυτός ο πλανήτης του εγωισμού, όπου παινευόμαστε για τις αδυναμίες μας και τις θεωρούμε προτέρημα. Γνωρίζοντας ότι η ανάγνωση είναι μια ψυχολογική διαδικασία ανάλυσης θέλησα να αγγίξω τα θέματα της σύγχρονης κοινωνίας και το κατά πόσο τα γεγονότα, που είναι ορατά στην πραγματική ζωή, επηρεάζουν τον εσωτερικό μας κόσμο. Ουσιαστικά αποτυπώνω τους προβληματισμούς μου. Και σε αυτό το βιβλίο μου, όπως και στο προηγούμενο με τίτλο «Εγώ πριν από τον εαυτό μου», ο αναγνώστης θα αντιμετωπίσει αρκετά ευαίσθητα θέματα όπως είναι οι οικογενειακοί δεσμοί, φιλία, αγάπη, προδοσία και εκμετάλλευση. Ουσιαστικά αναφέρομαι στην ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων στην σημερινή κοινωνία και απευθύνω μια σαφή ερώτηση στον αναγνώστη: Οι άσχημες συμπεριφορές μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν και τι μας οδηγεί σε αυτές; Μπορούμε να βγούμε αλώβητοι από μια καταιγίδα αρνητικών καταστάσεων;

Ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις που δυστυχώς δε μαθαίνονται σε κάποιο σχολείο, ούτε στη θεωρία, αλλά στην πράξη και στο «πεδίο» της ζωής. Τι είναι αυτό που τις καθορίζει; Τι είναι αυτό που τις κάνει δυσκολοδιάβατες;

Στη σημερινή εποχή και με τόσες δυνατότητες είμαστε κλεισμένοι στον κόσμο μας, χωρίς ουσιαστική επικοινωνία και απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ. Πλέον δεν ξέρουμε τι επιθυμούμε. Ξεχάσαμε να συζητάμε, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να χαμογελάμε, να φλερτάρουμε, με λίγα λόγια ξεχάσαμε να μοιραζόμαστε τρυφερά τα συναισθήματα μας. Ξεχάσαμε την ομορφιά της απλότητας της ζωής.

Πραγματεύεστε μια διαρκή πάλη, του καλού με το κακό. Ουσιαστικά μια πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό, τι πιθανότητες έχουμε να νικήσουμε σε αυτό τον αγώνα και πώς αποκτά ο άνθρωπος όπλα ικανά που θα τον βοηθήσουν σε αυτή τη μάχη;

Όλοι υποφέρουμε από την αλήθεια αλλά επιλέγουμε το ψέμα. Για να το πολεμήσουμε αυτό θα πρέπει να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε, ώστε να μπούμε σε μια διαδικασία αυτοκάθαρσης. Με απλά λόγια να πούμε το εξής: «Αγαπημένε μου εαυτέ, δεν μπορείς να αλλάξεις τους άλλους, μπορείς όμως να αλλάξεις εσύ και αυτό θα τα αλλάξει όλα». Ξέρετε λένε, άμα καταφέρεις να αλλάξεις τη γνώμη σε έναν άνθρωπο οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. Θέλω να πω, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσουμε να έχουμε το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης και όχι της ατομικής. Και σε μια κοινωνία η οποία διαλύεται, στην οποία η δικαιοσύνη χρησιμοποιείται για μπαλώματα, στην οποία η τιμιότητα και η καλοσύνη είναι συχνά στόχος και όχι όραμα, στην οποία μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις, καιρός είναι να επιλέξουμε να είμαστε άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες.

Πολλές φορές, συναντούμε η ακούμε στην καθημερινότητα για ανθρώπους όχι μόνο ίδιους αλλά πιο επικίνδυνους και «τυφλωμένους» από τη Μάγδα. Θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ως κοινωνικές βόμβες, οι οποίες, μπορούν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή και να προκαλέσουν κακό στους γύρω τους. Ποιοι είναι κατά τη γνώμη σας οι κύριοι υπεύθυνοι αυτής της ανάφλεξης, αυτού του κακού που μεταφέρουν, ποιος πραγματικά οπλίζει αυτές τις βόμβες και πώς κατά τη γνώμη σας αυτό μπορεί ίσως να αποσοβηθεί στο μέλλον;

Το κλειδί είναι να αποκτήσουμε το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης.

Όλοι χρειαζόμαστε στη ζωή ένα φίλο, τον επιζητούμε, τον έχουμε ανάγκη. Πώς θα αποφύγουμε το σύνηθες λάθος να βλέπουμε στον φίλο αυτό που επιθυμούμε και όχι αυτό που εκείνος είναι πραγματικά;

Συνήθως όταν σε ζηλεύουν ή σε μισούν είναι προφανές ότι έχεις κάτι που δεν έχουν αυτοί. Και όλα ξεκινούν από το μυαλό μας και σε αυτό που θα δώσουμε τη δύναμη, αυτό μας κυριαρχεί. Φυσικά, εάν το επιτρέψουμε. Πώς μπορούμε να το αποφύγουμε; Ακουμπώντας στον βυθό της θάλασσας του εγώ, για να αναδύσουμε τον εαυτό μας στην επιφάνεια. Η ισχύς της ευγένειας και της τρυφερότητας μπορεί να κερδίσει κάθε δύναμη και μόνο έτσι μπορούμε να διατηρήσουμε την πνευματική και ψυχική ισορροπία. Προσωπικά πιστεύω στη λατινική παροιμία Gratia gratiam parit! – Η αγάπη γεννάει αγάπη!

Συγκρίνοντας τις δύο ζωές, θα έλεγε κανείς –όπως συνήθως συμβαίνει και στην πραγματικότητα– πως το να πας με τον σταυρό στο χέρι, δεν είναι και η καλύτερη συμβουλή. Σε ένα τέτοιο κόσμο θα ήταν μήπως προτιμότερο να μεγαλώνουμε σκληρά παιδιά; Πώς αλλάζει ο κόσμος;

Διαφωνώ κάθετα. Με τη σκληρότητα δεν κρύβεις τη «φτώχεια» μέσα στο κεφάλι σου. Αυτοί που δεν έχουν πνευματικό και ψυχικό πλούτο, την ευγένεια, το αίσθημα ευθύνης, τη συμπόνια, τις καλές συνήθειες, μόνο θα επιβαρύνουν την ήδη «τραυματισμένη» κοινωνία και θα συνυπάρχουν σαν θηρία με ανθρώπινη μορφή.

Τι καθορίζει τελικά κατά τη γνώμη σας τη ζωή; Η τύχη; Η μοίρα; Οι επιλογές; Κάτι ανώτερο;

Θα έλεγα λίγο από όλα, αλλά … «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».

Ποιο είναι αυτό που καθορίζει τη σκέψη και τα θέλω μας, στρέφοντάς μας στην αγάπη της ύλης και τη ματαιοδοξία όταν γνωρίζουμε τη φθαρτότητα της ύλης μας; Πώς είναι δυνατόν να μην το κατανοούμε;

Η έλλειψη αγάπης και κατανόησης. Δε χρειαζόμαστε κάποιον για να μας κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάποιος να μας αγαπάει όσο εμείς βελτιωνόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι.

Καθημερινοί απλοί χαρακτήρες, αληθινοί όπως όλοι εμείς, ένα ζωντανό βιβλίο τόσο, που καλεί τον αναγνώστη να πάρει θέση, του ζητά απαντήσεις, ήταν αυτό ένα από τα ζητούμενα;

Αν και είμαι ένας απλός και αθεράπευτα ρομαντικός άνθρωπος, ωστόσο τα βιβλία που γράφω είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Θα έλεγα ότι τολμώ να αγγίξω δύσκολα, απροσάρμοστα, ακανθώδη, αινιγματικά και ταμπού θέματα της σημερινής κοινωνίας. Πολλές φορές η πένα μου τρέμει, διαμαρτύρεται και ματώνει και παρ’ όλα αυτά συνεχίζω ακάθεκτη με ξεροκέφαλη επιμονή. Γράφοντας, δεν ανησυχώ για το πώς και εάν θα στολίσω το κείμενό μου με εντυπωσιακές προτάσεις, περισσότερο με ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων. Αρνούμαι να μπω σε αυτό το καλούπι και να γίνω «αιχμάλωτη» των προτάσεων. Τα κείμενα των βιβλίων μου είναι μια σειρά από λέξεις που χτίζουν μια ιστορία μεταφέροντας τον παλμό της σύγχρονης ζωής. Επενδύω στην ευχάριστη αίσθηση μιας συνομιλίας με τον αναγνώστη μου, μέσω ενός μη συνηθισμένου, σιωπηρού και νοητικού διαλόγου, όπου αυτός διαβάζει εμένα και εγώ αυτόν. Αυτό το στυλ γραφής χαρακτηρίζει την Μιλένα Έρις.

Τι επιλέγετε ως αναγνώστρια;

Διαβάζω τα πάντα, δεν κάνω διακρίσεις. Ποτέ δεν ξέρεις που μπορείς να βρεις αυτό «το κάτι». Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι λάτρεψα την Τριλογία του Καΐρου, του σπουδαίου Αιγύπτιου συγγραφέα και την «Αγγελική» της Anne και του Serge Golon, σειρά λογοτεχνικών έργων με φόντο τη Γαλλία στα μέσα του 17ου αιώνα.

Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;

Το νέο μου βιβλίο είναι ήδη έτοιμο για έκδοση, ελπίζω την ερχόμενη άνοιξη να γίνει αυτό. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Πνοή για την εξαιρετική συνεργασία και υποστήριξη και να τονίσω ότι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν συγγραφέα. Ομολογώ ότι στάθηκα τυχερή σε αυτό το κομμάτι.