Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Παναγιώτης Δημητρόπουλος γεννήθηκε στα Χανιά, αλλά έζησε ως και τα εφηβικά του χρόνια στην Αμαλιάδα. Είναι νυμφευμένος με την Κυριακή Σεραφειμίδου, Διοικητική υπάλληλο της ΕΡΤ, με την οποία απέκτησε ένα κοριτσάκι, την Καλλιόπη.

Το 1997 πέτυχε σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και κατατάχθηκε με τον βαθμό του Λοχία στον Ελληνικό Στρατό, όπου υπηρετεί μέχρι τώρα με τον βαθμό πλέον του Αρχιλοχία (ΠΖ). Έλαβε μέρος σε ειρηνευτικές αποστολές στο Κόσοβο και για την προσφορά του αυτή τιμήθηκε με εύφημο μνεία από το ΝΑΤΟ, το ΥΠΕΘΑ και το ΓΕΣ. Ενδιαφερόμενος για το συλλογικό καλό, υπήρξε το 2019 υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Παλλήνης και σήμερα είναι Τακτικό Μέλος της Β'θμιας Σχολικής Επιτροπής του Δήμου Παλλήνης.

Ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών ιστοριών από το 2014. Πιστεύει ότι κανείς δε γράφει, εάν δε διαβάζει συνεχώς, γι αυτό παρακολουθεί μαθήματα στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Πολιτισμού όπου και βρίσκεται φέτος στο τελευταίο έτος των σπουδών του.

Αξιωματικός του ελληνικού στρατού, πρόσφατα ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η αλήθεια είναι αυτή το ένα συμπληρώνει το άλλο. Μια διέξοδο δημιουργική το καθένα από μόνο του.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το μοναδικό και πλούσιο έργο του κορυφαίου Έλληνα Συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Πρόκειται για την κύρια πηγή έμπνευσης αλλά και μετάδοσης του θετικού μηνύματος της ενσυναίσθησης μέσω των παιδικών ιστοριών μου.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον είναι ο πολλαπλασιαστής αυτής της θετικής ενέργειας και της δίψας για δημιουργία.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Να αγαπάς την ευθύνη.
Ερωτόκριτος.
Όλιβερ Τουίστ.

Αγαπημένη εικόνα;

Νέους και νέες να διαβάζουν εντός του metro.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το χαμόγελο των μικρών μας φίλων.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Η αναβολή κάποιων προγραμματισμένων διακοπών.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Καλλιόπη, Γαρδένια, Γλυκόξινη …

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο κόσμος μας δίχως παιδιά.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να προγραμματίσω πολλές επισκέψεις σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας για να δημιουργήσουμε από κοινού με τους μικρούς μας φίλους.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, (κατά προτίμηση) αυτοβιογραφικό: δρόμος, φύλο, λιμάνι, πένα και φάρος.

Στη ζωή μας έστω μια φορά θα βρεθούμε στο δίλημμα ποιον δρόμο να ακολουθήσουμε… Η ευθύνη δική μας. Θα αναζητήσουμε το δικό μας λιμάνι και τον Φάρο εκείνο που θα είναι πάντα φωτεινός για να φτάνουμε με ασφάλεια στο λιμάνι εκείνο… Με τη δική μας πένα γράφουμε τις αρχές μας .. Τις αξίες και τα ιδανικά μας. Η ευθύνη δική μας.

Σας ευχαριστώ.