Γιάννης Σ. Παπαδάτος, απαντάει στις 11+1 ερωτήσεις του Διονύση Λεϊμονή

Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Δάσκαλος, σχολικός σύμβουλος και στη συνέχεια αν. καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Επιστημονικά του ενδιαφέροντα η θεωρία και ιδιαίτερα η κοινωνιολογία της λογοτεχνίας, η διδακτική των κειμένων, η φιλαναγνωσία και η δημιουργική γραφή. Συμμετείχε στη συγγραφή των Ανθολογίων των Γ'- Δ' και Ε'-ΣΤ' τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Ήταν μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού Διαβάζω (1992-2010) και κατά περιόδους άλλων περιοδικών (π.χ. Unicef & Κόσμος, η Λέσχη των Εκπαιδευτικών, Μικρός Ευκλείδης, Ithaca) για θέματα νεανικής λογοτεχνίας. Επίσης, συμμετείχε στη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού Επιθεώρηση Παιδικής Λογοτεχνίας και ήταν συνεργάτης του πάλαι ποτέ ΕΚΕΒΙ σε θέματα φιλαναγνωσίας και δημιουργικής γραφής. Μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2016 βραβεύτηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (ελληνικό τμήμα της ΙΒΒΥ) με το βραβείο «Πηνελόπη Δέλτα» για την προσφορά του στην παιδική λογοτεχνία. Βιβλία του: Διδακτικό υλικό Γλώσσας, Α'-Β' τόμοι, έκδ. Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, 2000, Παιδικό Βιβλίο και Φιλαναγνωσία: Θεωρητικές αναφορές- διδακτικές προσεγγίσεις-δραστηριότητες, Πατάκης, 2009, Το Παιδικό βιβλίο στην Εκπαίδευση και στην Κοινωνία, Παπαδόπουλος, 2014, Η παιδική και εφηβική λογοτεχνία χωρίς ευτυχισμένο τέλος (επιμ.), Παπαδόπουλος, 2018.

Περισσότερα για τον Γιάννη Σ. Παπαδάτο: Δώστε μου διεύθυνση blog, site, προσωπική σελίδα απ’ όπου κάποιος μπορεί να δει περισσότερα για εσάς

Πανεπιστημιακός δάσκαλος, κριτικός λογοτεχνίας, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ο ρόλος του «δασκάλου». Με την έννοια του κριτικού και ισότιμου συνομιλητή με την ποίηση που κομίζουν η νεότητα και η τέχνη.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Αρχικά τα ξένα κλασικά βιβλία για μικρούς και για ενήλικες, τα περίφημα εικονογραφημένα της Ατλαντίδας κι ο Μικρός Ήρως. Στη συνέχεια τα κείμενα για μικρούς και ενήλικες. Τις αφηγήσεις των άλλων, δηλαδή. Το σκηνικό τους κι οι ήρωες πάντα μεγαλώνουν μαζί μας. Δημιουργούν τις δικές μας αφηγήσεις και εξελίσσουν τις αναγνώσεις μας. Εν τέλει, είμαστε μια αφήγηση προς τους άλλους και μια ανάγνωση για τους άλλους. Η παρουσία μας είναι ένα διαρκές κείμενο από την αλληλοσύνδεση αυτών των δύο κειμένων. Το ζητούμενο είναι, ίσως, η ουσιαστική επικοινωνία των δύο εννοούμενων «αναγνωστών», κομμάτι δύσκολο. Το μέγα ερώτημα είναι ποιο κείμενο δημιουργούμε κάθε φορά και κυρίως ποιο εξώφυλλο βάζει κάθε φορά, όχι ο εαυτός μας, αλλά ο καιρός και ο χρόνος στο δικό τους …τυπογραφείο.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Πιστεύω ότι και στα θεωρητικά βιβλία μου και στις κριτικές μου υπάρχουν κατά έναν τρόπο οι πρότερες αναγνώσεις μου. Ποιος είπε ότι η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο, πάρεξ ένα ταξίδι στις ζωές των άλλων; Ανιχνεύω τα καλά στοιχεία κάθε κειμένου, θεωρητικού ή λογοτεχνικού, που με εμπνέουν για να τα αναδείξω. Προσπαθώ πάντα να συνδυάσω τη θεωρία με την πράξη κι αυτό δεν είναι εύκολο, αφού με το πέρασμα του χρόνου διαπιστώνω πως έκανα λάθη. Οπότε, τον λόγο, κάθε φορά, έχει το αδιάψευστο …εξώφυλλο του καιρού…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το στενότερο και το ευρύτερο κυρίως με τους κατά καιρούς μαθητές και τις μαθήτριές μου. Και, βέβαια, η γάτα μου, η Μπούμπη.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).

Το “Stairway to Heaven” των Led Zeppelin και το “Carpe Diem” που δείχνει μια θετική ουτοπία, που ποτέ δεν κατάφερα να την ακολουθήσω συνειδητά, αλλά ελπίζω να με κρατάει μέσα της.

Αγαπημένη εικόνα;

Η πολύμορφη βρύση, στην τοποθεσία Άη Δημήτρης, με τα γιγαντιαία πλατάνια της, στο παλιό γκρεμισμένο από τους σεισμούς, χωριό μου, στην Κεφαλονιά. Έχει χάσει πια την παλιά της αίγλη, αλλά πρόλαβα, ως παιδί, να κρατήσω τις τελευταίες ιδανικές της εκλάμψεις.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ο κανελής αέρας από το βιβλίο του Χρήστου Μπουλώτη Πετάει, πετάει ο σκύλος !. Θα έχει μέσα του τη δροσιά και το οξυγόνο της αφήγησης, τη γοητεία των εικόνων της Φωτεινής Στεφανίδη και τη δυνατότητα να ζεις, πάνω από τη φθορά, ισότιμα με τη φαντασία.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Τη «θάλασσα που ονομάζουν γαλήνη» όπως έγραφε ο Σεφέρης, με τους συμβολισμούς των δύο ουσιαστικών.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Ξανθίππη, κόκκινη βιγκόνια, θυμάρι, γαρδένια…

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πόλεμος και μόνον αυτός…

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Το να πιάσω το νήμα της ποίησης που, ευτυχής παραδομένος χρόνια στην εκπαίδευση, την άφησα εκδοτικά. Ήδη εκδίδονται δύο βιβλία μου, ένα για ενήλικες και ένα για παιδιά, που θα προστεθούν στο πρώτο, που εκδόθηκε πριν από πολλά χρόνια.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις(θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): τάξη, φως, κεραυνός, ίχνος και γουλί (βότσαλο).

Ως μαθητής, κάποτε, στην ώρα της Ανάγνωσης ονειρευόταν. Αίφνης, σαν κεραυνός ήχησε κάτι… Είπε «Γιατί;». Σχόλασε έμπλεος θλίψης. Το ηλιακό φως τον έλουσε. Κλωτσώντας κάποιο βότσαλο έσπασε ένα τζάμι στην τάξη, χρόνια μετά που ως δάσκαλος, δίδασκε. Μονολόγησε: «Ψηλάφησα το ίχνος του χρόνου»…

Σας ευχαριστώ.

Θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση από το Bookia;

Βιβλιοπωλεία κοντά μου!