Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκα στο Φωτολίβος  του νομού Δράμας. Αγαπώ το παιχνίδι, τα ποτάμια, τα ποιήματα, τον χορό, τα δάση, τα παιδιά όλων των ηλικιών και κυρίως να φτιάχνω πράγματα μαζί με άλλους. Έπαιξα στο θέατρο για 20 περίπου χρόνια, σκηνοθέτησα και χορογράφησα παραστάσεις για το ΚΘΒΕ, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» και πολλά ΔΗΠΕΘΕ. Έγραψα 17 βιβλία για παιδιά που εκδόθηκαν από: «Καλειδοσκόπιο» «Παπαδόπουλος», «Επόμενος Σταθμός», «Εν Πλω» κ.α. Διδάσκω εδώ και 23 χρόνια στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ Κινησιολογία καθώς και Σκηνοθεσία έργων που απευθύνονται σε παιδιά και νέους.

Ηθοποιός, χορογράφος, θεατρική συγγραφέας, σκηνοθέτις, ακαδημαϊκός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Εδώ και αρκετά χρόνια σταμάτησα να παίζω στο θέατρο. Οι υπόλοιποι ρόλοι που αναφέρετε είναι απόλυτα συγγενικοί μεταξύ τους και στηρίζουν ο ένας τον άλλον, αφήνουν χώρο σε όποιον τον χρειάζεται, του παραχωρούν την κεντρική θέση και τον υποστηρίζουν από απόσταση.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Κουβαλάω αφηγήσεις μαγικών ιστοριών από τα παιδικά μου χρόνια, δεκάδες ποιήματα, μεγάλη αφέλεια, τόνους περιέργειας και τεράστια αγάπη για το φαινομενικά άχρηστο.  

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Δεν μπορώ να το ορίσω, σίγουρα όμως ψυχές συγγενικές θα το εντοπίσουν, θα νοιώσουν το νήμα που μας ενώνει και θα υπάρξουμε για λίγο ή περισσότερο μαζί.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Για να μπορώ να υπάρχω –όσο γίνεται ολόκληρη- και για να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα, έχω ανάγκη να προστατεύω τη μοναχικότητα μου.

Η επαφή με τον «κόσμο» πολλές φορές είναι δύσκολη αλλά …

Τι θα 'κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο χωρίς πρόσωπο χωρίς απορίες
όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή όπου κάθε στιγμή
χάνεται στο κενό στη λησμονιά της αλλοτινής της ύπαρξης
χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος
κορμί και σκιά καταβροχθίζονται
τι θα 'κανα χωρίς αυτή τη σιωπηλή δίνη των ψιθύρων
που ασθμαίνει μανιασμένη για βοήθεια γι’ αγάπη
χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται
πάνω απ’ τη σκόνη της σαβούρας του
τι θα 'κανα θα 'κανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα
αγναντεύοντας απ’ το φεγγίτη μου μπας και δεν είμαι μόνος
να πλανιέμαι και να φεύγω μακριά απ’ όλη ετούτη τη ζωή
σ’ ένα χώρο μπερδεμένο
χωρίς φωνή ανάμεσα στις φωνές
που είν' έγκλειστες μαζί μου
- Σ. Μπέκετ (Παραθέτω ολόκληρο το ποίημα -αν και είναι μεγάλο- γιατί αδυνατώ να το κόψω)

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).

«Να γιατί δεν βασίλεψε ο πρίγκιπας. Η φράση αυτή είναι εντελώς παράλογη. Αισθάνομαι όμως τούτη τη στιγμή πως οι παράλογες φράσεις με κάνουν να θέλω να κλάψω», Fernando Pessoa.

Αγαπημένη εικόνα;

Ανθισμένες αμυγδαλιές, ο αντίστοιχος πίνακας του Van Gogh και πάρα πολλές άλλες.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Έτσι κι αλλιώς δεν αναπνέουμε μόνο με οξυγόνο. Αναπνέουμε γιατί μοιραζόμαστε, «πιστεύουμε σαν τα μικρά παιδιά», δημιουργούμε χώρο μέσα μας για φως.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θέλω να σκεφτώ…

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Δημήτρης, άγριες ανεμώνες, παγωτό καϊμάκι, γιασεμί…

Ένας κακός εφιάλτης;

Έχω ξεχάσει πού είναι το σπίτι μου κι ενώ κινδυνεύω να πεθάνω, δεν μπορώ να το βρω.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Οι πιο σημαντικοί και ουσιαστικοί στόχοι είναι εντελώς προσωπικοί και δεν μπορώ να μιλήσω για αυτούς.

Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου για τα εξής:

Τα Χριστούγεννα του '23 έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Επόμενος Σταθμός» το βιβλίο μου «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης: Μια περιπέτεια ηρωικής αφοσίωσης» που αποτελεί ελεύθερη απόδοση του γνωστού παραμυθιού του Άντερσεν με εξαιρετικές εικόνες του Νίκου Κουμαριά. Επίσης, έχει προγραμματιστεί από την Εθνική Λυρική Σκηνή το ανέβασμα του έργου μου «Ιζαντόρα Ντακ» σε δική μου σκηνοθεσία. Αυτό θα γίνει, αν όλα πάνε καλά, τον Οκτώβριο του '24.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): κύκλος, ευχή, γραμμή, δώρο και φύλλο.

«Κάθε φύλλο να γίνει  φίλος και η ευθεία γραμμή του χρόνου να γίνει κύκλος  κι όλοι εμείς να χορεύουμε πιασμένοι χέρι-χέρι χωρίς να φοβόμαστε το τέλος», αυτή είναι η ευχή μου είπε το παιδί που καθόταν μέρες μόνο στη σκιά του τεράστιου δέντρου.

Σας ευχαριστώ πολύ.