Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα και στο Αγρίνιο. Από το 1996 ζει στη Γερμανία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1999 και έκτοτε έχει εκδώσει άλλα εφτά βιβλία ποίησης, ένα μυθιστόρημα κι ένα παραμύθι γραμμένο για την τότε νεογέννητη κόρη του.

Έχει μεταφράσει στα Ελληνικά Ινδιάνους ποιητές και τον Γερμανό ποιητή Ντουρς Γκρίνμπαϊν. Κριτικές και δοκίμιά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά και τα Ιταλικά, ενώ οι συλλογές "Στο σκοτάδι μετέωρος", "Τα όρια του λαβύρινθου" και "Μικρή διαθήκη" κυκλοφόρησαν στα Γερμανικά. Είναι μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων.

Ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η λέξη «έκφραση» νομίζω πως εμπεριέχει όλους τους παραπάνω ρόλους. Ο τρόπος μόνο αλλάζει. Μερικές φορές μπορείς να εκφράσεις τις σκέψεις σου με την ποίηση και άλλες γράφοντας δοκίμιο ή πεζογραφία, όμως, πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ο ίδιος άνθρωπος. Άρα οι ρόλοι αυτοί μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά χωρίς να επισκιάζουν ο ένας τον άλλο. Κατά καιρούς έχω πειραματιστεί με πολλά είδη γραφής. Αυτό που με εκφράζει περισσότερο είναι η ποίηση. Εκεί νιώθω πληρότητα, παρόλο που ποτέ μου δεν έπαψα να αμφιβάλλω για όσα γράφω. Είναι μια διαρκής αναμέτρηση με τη λευκή κόλλα χαρτί. Στην τελική, με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το φορτίο της παιδικής ηλικίας. Γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα. Σε πολλά γραπτά μου με αναζητώ. Αναζητώ δηλαδή όλα  όσα με διαμόρφωσαν κατόπιν ως προσωπικότητα. Πριν μερικά χρόνια, όταν άρχισα την ψυχανάλυση, αυτό ήταν το πιο συναρπαστικό κομμάτι. Να ανακαλύψεις γιατί είσαι αυτός που είσαι, και να ταξιδέψεις στο παρελθόν, όχι σαν νοσταλγός, ούτε σαν δικαστής, αλλά σαν παρατηρητής. Ουδέτερος, σαν να μη σε αφορά άμεσα, κι έτσι να μπορείς να δεις τον εαυτό σου χωρίς συναισθηματισμούς, ανακαλύπτοντας την αφετηρία. Αυτό το "φορτίο", όπως αναφέρεις, έχει παίξει σημαντικό ρόλο στα γραπτά μου, ειδικά στα ποιήματα, που ούτως ή άλλως αγγίζουν το ασυνείδητό σου πιο έντονα.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Εδώ υποβόσκει ο κίνδυνος να μεταφέρεις αυτό που σε καίει προσωπικά σε ένα κείμενο, στην προκειμένη περίπτωση, χωρίς να λάβεις υπόψη τον αναγνώστη. Για να κάνεις τέχνη, οφείλεις  να ξεφύγεις από μια ημερολογιακού τύπου γραφή. Πρέπει να χωνευτεί μέσα σου η εμπειρία, ώστε να μείνεις όσο το δυνατόν ανεπηρέαστος, με αποτέλεσμα να μπορείς να τη μεταφέρεις στον άλλο και τελικά να τον αφορά. Στα ποιήματά μου μπορείς να διακρίνεις υπόνοιες των γεγονότων που επηρέασαν τη ζωή μου, αλλά ποτέ κάτι ξεκάθαρο. Σαν να κρύβομαι λίγο πίσω από τις λέξεις. Αφήνω τον αναγνώστη να κάνει το ποίημα δικό του, γι' αυτό και υπάρχουν κενά που θα συμπληρώσει ο ίδιος. Πολύ σπάνια έχω γράψει ξεκάθαρα κάποιο προσωπικό γεγονός. Κι όταν το κάνω, μιλώ στο τρίτο πρόσωπο, σαν να είναι κάποιος άλλος ο αφηγητής.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο. Το ότι ζω στη Γερμανία, πάνω από είκοσι χρόνια τώρα, νομίζω με έχει επηρεάσει. Πιστεύω πως ο τρόπος γραφής μου θα ήταν εντελώς διαφορετικός αν ζούσα στην Ελλάδα. Γράφω στα Ελληνικά, εκδίδω τα βιβλία μου στην Ελλάδα, αλλά ζω καθημερινά σε μια άλλη χώρα. Μας διαμορφώνει είτε το θέλουμε είτε όχι, το περιβάλλον που ζούμε. Έχω γίνει πιο μεθοδικός, πιο αυστηρός με τον εαυτό μου, πιο ξεκάθαρος στη γραφή μου. Το έχουν παρατηρήσει και οι φίλοι μου στην Ελλάδα, "γράφεις σαν Γερμανός" μου λένε. Πολλά ποιήματά μου, των τελευταίων ειδικά χρόνων, που έχουν μια πιο κοινωνική θεματική, είναι επηρεασμένα από το γενικό κλίμα. Αυτά που συμβαίνουν εδώ, σε αυτή τη μικρή γερμανική πόλη όπου ζω, συμβαίνουν παντού σε όλο τον κόσμο. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο σε ό.τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν ανήκουμε πια σε μια μικρή κοινότητα, αυτό που συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μπορεί να μας επηρεάσει άμεσα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία- τραγούδι-φράση);

Από τα αγαπημένα μου τραγούδια, αλλά και ως φράση το "Nothing else matters" των Metallica. Από Ελληνικά τραγούδια το "Υπόγειο" των αδερφών Κατσιμίχα σε ποίηση της αγαπημένης Ρίτας Μπούμη Παππά.

Αγαπημένη εικόνα;

Η φωτογραφία με τον άντρα που στέκεται άφοβα μπροστά σε ένα ουλαμό από τανκς στο κέντρο της πλατείας Τιενανμέν στο Πεκίνο. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η φωτογραφία ήταν η έμπνευση για να γράψω ένα βιβλίο, τον άνθρωπο τανκ.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Θα έλεγα πως δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το οξυγόνο. Ποιητικά ομιλώντας, οι άνθρωποι που αγαπώ.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αν έπρεπε να στερήσω στον εαυτό μου κάτι αλλά για το καλό εκείνων που αγαπώ για παράδειγμα, τότε αυτό θα ήταν το γράψιμο. Αφού αυτό είναι που αγαπώ περισσότερο, θα το θυσίαζα για χάρη των ανθρώπων μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα, Νεφέλη, Λουλούδι, τριαντάφυλλο, Γεύση, Σπανακόπιτα Μυρωδιά, ο καπνός από το τζάκι στον χειμωνιάτικο αέρα.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να χάσεις την ακοή, την όραση, την αφή, την όσφρηση.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Οι στόχοι που πάντα βάζω, δε γίνονται αυτοσκοπός. Η ζωή παίζει παιχνίδια, είναι απρόβλεπτη. Με τον τρόπο αυτό μένω με τη γοητεία και προλαβαίνω την απογοήτευση.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): Θησαυρός, ίχνος, χιόνι, ταξίδι και σκοτάδι.

Ξεκίνησα το ταξίδι με σκοτάδι. Μου είπαν πως στο τέρμα υπήρχε θησαυρός. Όφειλα απλά να ακολουθήσω τα ίχνη στο χιόνι. Αλλά αυτό είχε αρχίσει να λιώνει και τα ίχνη δε βρέθηκαν ποτέ. Μήπως το ταξίδι και το φως ήταν ουτοπία όπως ο θησαυρός;

Σας ευχαριστώ.