Γράφει: Μαστοροδήμου Χρύσα

Η Βεατρίκη Σαΐας-Μαγρίζου, Μπέττυ όπως της γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι παντρεμένη και μητέρα μιας κόρης. Σπούδασε οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Στην Πολυξένη (1996), Ο Νέστορας που Τόρη τον φώναζε αυτή (1997), Μοιραία ταύτιση (2002), Το βραχιόλι της φωτιάς (2006) που εκδόθηκαν από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, τα παραμύθια “ο πρίγκιπας του πλανήτη Βίκτωρ” και “Βικτωρ ο ταξιδευτής του ουρανού” από τις εκδόσεις Διάπλαση, τα θεατρικά έργα: Η προίκα (2000) (Κρατικό βραβείο θεάτρου), Το κοινό ταμείο (2001), Η τελευταία βελονιά (2007), Φεγγάρι στον ακάλυπτο (2019), το θεατρικό αναλόγιο Λε χάιμ - Στη ζωή (2000) που απέδωσαν η Αντιγόνη Βαλάκου και ο Πέτρος Φυσσούν. Συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο «Νέοι στη Δίνη της Κατοχής» έκδοση της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς (2008).

Έκανε την εβδομαδιαία εκπομπή λόγου «Ιστορίες χωρίς τίτλο» στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας. Έγραψε το σενάριο στην ταινία ΑΒΡΑΑΜ-ΑΛΜΠΕΡΤΟ το οποίο προβλήθηκε στην Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη το 2006. Από τον Οκτώβριο του 2013 ανέβηκε το θεατρικό της Η ΠΡΟΙΚΑ σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγγου με την Στέλλα Παπαδημητρίου στο θέατρο Στούντιο Μαυρομιχάλη και μέχρι σήμερα συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία με περιοδείες σε πόλεις της Ελλάδας. Κείμενά της διδάσκονται στο τμήμα νεοελληνικής λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Πάδοβα ενώ προσκλήθηκε να παρουσιάσει το έργο της στην έδρα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Selouin College του Κέιμπριτζ.

κα Μαγρίζου έχετε διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία ως συγγραφέας και έχετε δοκιμαστεί σε πολλά είδη λόγου: κοινωνικό μυθιστόρημα, αστυνομικό, βιογραφίες, παιδικά παραμύθια, θεατρικά έργα. Είναι κάποιο είδος που αγαπάτε περισσότερο;

Πράγματι, έχω δοκιμαστεί σε όλα αυτά τα είδη λόγου και μου αρέσουν πολύ όλα και για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Θα πρόσθετα και το διήγημα, που μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει η μικρή φόρμα μέσα στην οποία μπορείς να πεις πολλά! Είναι μεγάλη πρόκληση και μου ταιριάζει γιατί είμαι γενικά λακωνική.

Πιστεύετε ότι συγγραφέας γεννιέται κάποιος ή γίνεται;

Πιστεύω πως γεννιέται κανείς με αυτό το χάρισμα. Βέβαια, όσο το καλλιεργείς εξελίσσεσαι.

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που σας συγκίνησε και σας έκανε να σκεφτείτε ότι θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;

Το τρίτο στεφάνι του Ταχτσή μου άρεσε πολύ αλλά τότε δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα γράψω. Αργότερα όταν έγινα συγγραφέας πολλά ήταν τα βιβλία που θα ήθελα να είχα γράψει. Η φάρμα των ζώων του Τζόρτζ Όργουελ, ας πούμε, ήταν ένα από αυτά.

Είναι κάποια βιβλία που ανατρέχετε ξανά κάποιες στιγμές;

Στην πορεία της συγγραφικής μου ζωής ανέτρεξα ξανά στον Καραγάτση, στον Καζαντζάκη, στον Παπαδιαμάντη, στον Μυριβίλη, στον Πρίμο Λέβη και σε πολλούς άλλους.

Πότε ήρθε η δική σας πρώτη σχέση με τη γραφή και καταλάβατε ότι αυτός είναι ο δρόμος σας;

Τα οικονομικά και τα οπτικά, που σπούδασα δεν με κατέκτησαν παρόλο που ήμουν καλή φοιτήτρια. Η ευαισθησία που με χαρακτηρίζει δεν έβρισκε διέξοδο σε αυτούς τους χώρους. Έως κάποια στιγμή μετά από ψάξιμο και μελέτη και στον χώρο της διακόσμησης και της ψυχολογίας, μια εσωτερική παρόρμηση με έκανε να πάρω ένα τετράδιο και να αρχίσω να γράφω. Κι από τότε ένοιωσα ότι βρήκα το που ανήκω.

Ένας Άγγλος συγγραφέας Edward Bulwer-Lytton είχε πει πως η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος. Στα έργα σας θίγεται συχνά δύσκολα θέματα όπως ο ρατσισμός, η αναπηρία, η θέση της γυναίκας και γενικότερα η διαφορετικότητα. Πιστεύετε πως η λογοτεχνία μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην άμβλυνση των κάθε είδους διακρίσεων ή ακόμη περισσότερο να δώσει μια νέα οπτική στους ανθρώπους;

Πιστεύω σίγουρα στην δύναμη της γραφής! Ειδικά όταν έχει αλήθεια φθάνει στην ψυχή του αναγνώστη και τον επηρεάζει. Ειδικά πιστεύω πως η ιστορία που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο θα ήταν πολύ πιο εύκολα να κατανοηθεί αν διδάσκονταν μέσα από λογοτεχνικά κείμενα.

Πέρα από τη λογοτεχνική σας δράση είστε ένας άνθρωπος που συμμετέχει στα κοινά και προσφέρει απλόχερα όταν του ζητηθεί. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτή σας την πλευρά;

Διδάχθηκα από τον πατέρα μου πως είναι χρέος μας να ασχολούμαστε με τα κοινά και να προσφέρουμε ό,τι και όπως μπορούμε. Θεωρώ μεγαλειώδες το να προσφέρεις αίμα, το να νοιάζεσαι για τους γύρω σου, το να σηκώνεις το τηλέφωνο και να ενημερώνεις για μια αβλεψία, που μπορεί να είναι επικίνδυνη και που πρέπει να διορθωθεί. Και βέβαια είναι σημαντικό να ασχολείσαι με τον εθελοντισμό. Εκτός του ότι είναι κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, νοιώθεις μια απίστευτη πληρότητα. Σαν συγγραφέας με χαρά συμμετέχω σε πολλές εκπαιδευτικές δράσεις και σε εκδηλώσεις του Δήμου. Επίσης, είμαι ενεργό μέλος της Ισραηλιτικής κοινότητας Λάρισας, είμαι Γενική Γραμματέας και υπεύθυνη των πολιτιστικών και εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Μετά από τη σημαντική πορεία σας στα λογοτεχνικά και θεατρικά δρώμενα έρχεται η μεταφορά του μυθιστορήματος σας «Το βραχιόλι της φωτιάς» στη μικρή οθόνη που από όσο γνωρίζω είναι ένα από τα αγαπημένα σας «παιδιά» μιας και πραγματεύεται την ιστορία της οικογένειας του πατέρα σας καθώς και την ιστορία όλων των ανθρώπων που βίωσαν εφιαλτικές στιγμές στα στρατόπεδα των Ναζί. Το γεγονός αυτό αποτελεί ακόμη μια επιβράβευση της πετυχημένης πορείας σας;

Είναι πολύ συγκινητικό να επιλέγεται το έργο σου να μεταφερθεί στην τηλεόραση. Και ειδικά στην ΕΡΤ. Και ακόμα ειδικότερα όταν το έργο σου αυτό μιλάει για αλήθειες, που έχεις υποσχεθεί στον πατέρα σου ότι δε θα αφήσεις να ξεχαστούν. Εν τέλει μου δίνει μεγάλη χαρά και αυτή καθαυτή η αναγνώριση.

Τι να περιμένουμε από τη σειρά που δεν το έχουμε διαβάσει στο βιβλίο;

Οι σεναριογράφοι Νίκος Απειρανθίτης και Σοφία Σωτηρίου γνωρίζουν και σέβονται τα μηνύματα που θέλω να περάσω με το βιβλίο μου. Γνωρίζω βέβαια ότι πάντα υπάρχει κάποια απόκλιση μεταξύ βιβλίου και σίριαλ αλλά έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στους σεναριογράφους.

Γράφετε κάτι νέο αυτό τον καιρό.

Ναι, κάτι έχω στα σκαριά.

Ποια είναι μια αγαπημένη σας φράση που θα θέλατε να τη μοιραστείτε με τους αναγνώστες του ΒΟΟΚΙΑ.

Μη μεταφέρεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα.

Σας ευχαριστούμε πολύ!