Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 2007 στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ Αθηνών, EMOTION PICTURES: «Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Θεός στον ορίζοντα», δικού του σεναρίου και σκηνοθεσίας Λένας Βουδούρη, η οποία ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το 2010 συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο Ted ex Athens 2010. Αρθρογραφεί στους «ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ» και στο «Envivlio».

Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ένα παιδικό παραμύθι, ένα ανάγνωσμα για εφήβους και ενήλικες και μία συλλογή διηγημάτων. Ποιήματα του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά.

Το 2017 βραβεύτηκε από τον Όμιλο για την Unesco για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό με έπαινο για το σύνολο της δουλειάς του. Το 2019 στα πλαίσια της ετήσιας συνάντησης  συγγραφέων που διοργανώνει η βιβλιοφιλική ομάδα ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ της Γιούλης Τσακάλου του απενεμήθη από την Λότη Πέτροβιτς τιμητική πλακέτα σε αναγνώριση της προσφοράς του στα Ελληνικά Γράμματα και στον Πολιτισμό.

Η ποιητική συλλογή «ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» είναι το δέκατο βιβλίο του και το τρίτο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Απόφοιτος φιλολογίας,  σεναριογράφος, αρθρογράφος, ποιητής, πεζογράφος, πολλές ιδιότητες για ένα άτομο με αναπηρία δεδομένων των δυσκολιών μετακίνησης και λειτουργίας των ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Κανένας, νομίζω, απ’ όσους αναφέρατε. Κοινό στοιχείο όλων είναι η Δίψα του Οδυσσέα να γυρίσει στην πατρίδα του, μα και ταυτόχρονα να μην αντισταθεί στις στιγμές που δεν θα ήταν ο ίδιος μετά από αυτές. Όσο, επομένως, η εν λόγω Δίψα παραμένει στα ίδια επίπεδα σε κάθε πλευρά –αποφεύγω την λέξη “ρόλος”- υπάρχει μια αρμονία, η οποία όμως είναι τόσο ανήσυχη και ανικανοποίητη με ό,τι κι αν της προσφερθεί, που μετουσιώνεται τελικώς σε μια αέναη μηχανή παραγωγής στόχων.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Να φιλιώσω τις αντιθέσεις στην πορεία μου προς το “Έζησα”.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Δια του Λόγου και των Λέξεων προσπαθώ να συμφιλιώσω τον κόσμο με τα λάθη του και τις αρετές του, και κατ’ επέκταση την αγάπη την ανθρώπινη με ‘κείνη της μοίρας για όσους υπογράφει ευτυχίες, δυστυχίες, καημούς, χαρές, ζωή, θάνατο. Η Τέχνη, άλλωστε, είναι το φάρμακο για την πίκρα της βίαιης πράξης μιας γέννησης και της ατεκμηρίωτης παύσης της ανάσας μας, αλλά και επίσης είναι και ένας θεός τόσο ανθρώπινος και τόσο βασανισμένος από τον εαυτό του που μιλάει την κοινή γλώσσα της οικουμένης, την αλήθεια.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Του ήλιου σε ένα ηλιακό σύστημα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία- τραγούδι-φράση);

Η στάση ζωής μερικών καλών φίλων είναι η αγαπημένη μου ιστορία που δεν μπορεί να αποτυπωθεί παρά μόνο σε πράξεις, το αγαπημένο μου τραγούδι του οποίου την μελωδία γνωρίζω μονάχα εγώ και η αγαπημένη μου φράση που αν γίνει κάποιου είδους σύνθημα θα απολέσει την ομορφιά και τη δυναμική της σπανιότητά της.

Αγαπημένη εικόνα;

Ίσως αυτή που δεν θα δω ποτέ.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το να σκέφτομαι άλλες ζωές και τις κάνω δικές μου μέσω της γραφής.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Κανένα «πρέπει» δεν δύναται να μου στερήσει κάτι που αγαπώ, γιατί απλώς αυτό και ‘γω είμαστε ένα.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Πάρης-Κάκια. Διπλαδένια. Οποιαδήποτε Ελληνική. Λατρεύω τη μυρωδιά της αλμύρας που ανακατεύεται με την πείρα κάθε σώματος, το καλοκαίρι.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η απουσία φωτός, και εξωτερικώς και εσωτερικώς.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Ως άνθρωπος, καλύτερη διαχείριση καταστάσεων. Ως, ας πούμε, συγγραφέας, να παραδώσω σε όσους ακολουθούν τη δουλειά μου ένα ακόμα καλύτερο πόνημα από το προηγούμενο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: θεός, ζητιάνος, αστέρι, έρωτας και παραμύθι.

Ποιο παραμύθι έχει τη μαγκιά να αυτοκτονήσει; Σε ρώτησα, μα για απάντηση, μου έδειξες το αστέρι που σου εξομολογούσε όσα δεν είχε ζήσει και τα έβλεπε στη θάλασσα των ματιών κάθε ξημερώματος, όπου πνιγόταν στη βαθιά του ρηχότητα ένας ζητιάνος έρωτας αέναος.

Σας ευχαριστώ.

Εγώ σας ευχαριστώ.