Γράφει: Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Βρίσκομαι στην άκρη ενός βράχου και από κάτω το Τοσκανικό πέλαγος βρυχάται. Οι αφροί σχεδόν φτάνουν στα μάτια μου. Ο αέρας μοιάζει με ένα θηρίο που κατασπαράζει ό,τι βρει· ακόμα και τον εαυτό του. Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω μια πόλη λες και αναδύθηκε από την κόλαση. Δίπλα έχω τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί και μπαινοβγαίνει σ’ αυτήν την κόλαση αλλά πάντα εκείνη επιλέγει για να ξαποστάσει από την βαβούρα των παραδείσων. Κάπτα Μπαρτόλο μού είπε πως τον λένε και θέλησε να μου μιλήσει για τα ταξίδιά του, τις αμαρτίες του, τα πάθη του και τον δικό του Θεό και διάβολο μαζί, την Καπράγια.

Καπετάνιο μου, χαίρομαι που αποφάσισες να μιλήσεις σε έναν ξενομερίτη σαν κι εμένα εδώ στην άκρη του τέλους για όσα έζησες και σε έζησαν. Πες μου, πως η παιδική σου ηλικία σε «βάπτισε» στο όνομα της θρησκείας της θάλασσας;

Tο φευγιό, το ταξίδι και η αρμύρα αυτά θυμάμαι παιδί, κόμποι ναυτικοί, και πρόστυχα τραγούδια απ αυτά που συνηθίζουν να μουρμουράνε οι λοστρόμοι τα βράδια.

Η θάλασσα είναι η μόνη γυναίκα στην οποία είσαι απόλυτα πιστός, και αν ναι, πως κατάφερε να έχει αυτή την αποκλειστικότητα στην καρδιά ενός άνδρα που δεν δίνεται ολόκληρος σε τίποτα;

Ερωμένες πολλές γνώρισα στα ντόκια, λιμανίσιες, γυναίκες ντόμπρες αλλά και γυναίκες άτιμες, την θάλασσα την μαγάρισα ντρέπομαι να την κοιτάξω, δεν της στάθηκα πιστός ούτε εκείνης.

Στις καταιγίδες καταμεσής του πελάγους, εκεί που τα κύματα φουσκώνουν σαν κοιλιά ετοιμόγεννής και νομίζεις ότι από μέσα θα βγουν όλα τα πτώματα των ναυτικών, εκεί που οι σταγόνες της βροχής πέφτουν σαν σφήκες στο πρόσωπό σου, ο αέρας θαρρείς πως θα σε σκίσει στα δύο και τον μαύρο ουρανό φωτίζουν αστραπές λες και είναι φλέβες του ήλιου, εκεί λοιπόν έχεις δει τον Θεό, όπως ο Οδυσσέας τον Ποσειδώνα, και αν ναι τι σου είπε;

Tον είδα τον Θεό πολλές φορές, τον είδα να κλαίει καθώς σπάζαν γερά, δυνατά σκαριά και αύτανδρα χάνονταν, να την τιμάς την θάλασσα Μπαρτόλο, μου φώναζε μέσα στα κλάσματά Του, να πηγαίνεις με τα νερά της, να την σέβεσαι και να χαμηλώνεις τα μάτια σου, όχι μπροστά μου, όχι, μπροστά της...

Τις νύχτες πάνω στο κατάστρωμα τα άστρα είναι η σιωπή που μιλά την ατόφια γλώσσα σου για όσα έχεις ζήσει ή μήπως κι αυτά αποτελούν μόνο γνώστες των μυστικών σου;

Στεριανός είσαι, και να σου πω δεν θα καταλάβεις.

Πες μου το μεγαλύτερο μυστικό σου, σκέψου ότι υπάρχει μόνο θάλασσα και πες το.

Σκότωσα άνθρωπο στεριανέ, τι άλλο να πω;

Τι φοβάσαι πιότερο τον θάνατο ή την ζωή;

Την ζωή βέβαια, τον θάνατο τον αποζητώ,

Τι θάνατο προτιμάς, στο κρεβάτι σου ή στο τιμόνι του πλοίου σου καθώς αυτό θα βυθίζεται;

Θάνατο υγρό συλλογούμαι, απ’ αυτούς που τραγουδούν οι σύντροφοι την ώρα που σε στέλνουν στην αγκαλιά της, και τότε όλοι φωνάζουμε όλους τους πεθαμένους, και είναι μακρύ το προσκλητήριο, ανάθεμά το...

Πες μου την πιο όμορφη εικόνα από τα ταξίδια σου, εκείνη που σε γαληνεύει ακόμα και στην πιο μεγάλη κόλαση.

Τη στιγμή που το κύμα σκάει με βία στην πλώρα του πλοίου, την στιγμή που αναμετράσαι με το θεριό, το φόβο.

Πως βρέθηκες στην Καπράγια και τι σε κρατάει εκεί;

Την μαγάρισα την θάλασσα στεριανέ, έσμιξα με γυναίκα που δεν μου έπρεπε, πως να ‘φευγα από το νησί; δεν ταξιδεύεις μ’ ανάθεμα, όλοι το ξέρουν, θα καταδίκαζα τους ναύτες μου, θα τους έσερνα μαζί μου στον τάφο.

Τι είναι η Καπράγια για τον Κάπτα Μπαρτόλο;

Ένας φάρος σβηστός για να πέφτουν πάνω του και να τσακίζονται τα πλοία.

Τι δεν αντέχεις περισσότερο, την τρικυμία ή την μπουνάτσα;

Την τρικυμία την γνωρίζω καλά, την μπουνάτσα δεν την ξέρω και δεν την καταλαβαίνω.

Σε τρομάζεις ώρες-ώρες;

Και άνθρωπος και δαίμονας είμαι στεργιανέ, δεν φοβάμαι τίποτα παρά μόνο τον Θεό και την θάλασσα.

Που φοβάσαι πιο πολύ στα πέλαγα ή στην Καπράγια;

Την φυλακή μου φοβάμαι...

Αν ξαναγεννιόσουν, ως στεριανός αυτή την φορά, πιστεύεις ότι η ζωή στην θάλασσα θα χτυπιόταν μέσα σου;

Κι αν γεννιόμουν στεριανός στην θάλασσα θα γυρνούσα...

Η θάλασσα, δαίμονας Θεός ή και τα δύο;

Μάγισσα η θάλασσα, γοργόνα πλανεύτρα, όμορφη και ξεδιάντροπη.

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις πέρα από ‘κει που φτάνει το μάτι των στεριανών;

Την γραμμή των οριζόντων, το φευγιό, το ταξίδι, το γλάρο που κρώζει, τις λιμανίσιες πόρνες με τα κόκκινα φτηνά τσίτια.

Φοβάσαι τις αμαρτίες καπετάνιο; Και σε ποιον μπορείς να τις ξομολογηθείς;

Τις ξομολογήθηκα στον γιατρό, και κρίματα πια δεν έχω.

Η μετάνοια έχει νόημα για τους ανθρώπους που σκοτώνουν τα λάθη τους με ένα «συγγνώμη» και τα ανασταίνουμε με ένα «τελευταία φορά»;

Δεν είναι έτσι οι άντρες στεριανέ, θα λαθέψεις άνθρωπος είσαι δεν γίνεται να μη λαθέψεις, να είσαι άντρας όμως και να επωμιστείς το βάρος.

Η Ρομίνα τι πιστεύεις ότι είναι για την Καπράγια; Μήπως είναι η ίδια η Καπράγια;

Η Ρομίνα μιλά με τους πεθαμένους της Καπράγιας, σηκώνει το βάρος του βράχου, η Ρομίνα είναι όλοι εκείνοι που χάθηκαν και τους κατάπιε η λήθη.

Είσαι ένας σύγχρονος Οδυσσέας καπετάνιο μου που πάντα λαχταράει την μπόρα κοιτάζοντάς την κατάματα. Θα μπορούσες, ή μάλλον θα ήθελες, να γίνεις λογοτεχνικός ήρωας και τι θα έλεγες σε όποιον προσπαθούσε να σε κάνει;

Τίποτα γενναίο δεν έχει η ζωή μου, ούτε που με νοιάζει αν κάποιος με μνημονεύσει αλλά ούτε και το θέλω.

Πριν φύγω καπετάνιο, εσύ που ξέρεις πόσο όμορφη και πόσο σκύλα μπορεί να γίνει η ζωή την ίδια στιγμή, δώσε μου μια ευχή-συμβουλή.

Προχώρα μπροστά κοιτώντας τον ορίζοντα, μόλις καταλάβεις τη θέση σου στον κόσμο τότε μόνο να γυρίσεις και να πεις "έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου στη ζωή".