Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

H Μαρίνα Φραγκεσκίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Ασγάτα της Λεμεσού. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Πάτρα κι έπειτα απέκτησε τον τίτλο του ορκωτού ελεγκτή. Από το 2003 μέχρι το 2010 περιπλανήθηκε σε πολυεθνικές εταιρίες στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Το πρώτο της βιβλίο ήταν η «Ευτυχία από το παράθυρο», Εκδόσεις Αναζητήσεις 2011. Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφια ως καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας στα κρατικά βραβεία Κύπρου. Το 2014 ανέβηκε το πρώτο της θεατρικό στην Κύπρο, με τίτλο «Μεθυσμένο Μοσχαράκι», που έγραψε σε συνεργασία με τον Στέλιο Θεοχάρους.

Στο μεταξύ, διατηρούσε διάφορες στήλες σε διαδικτυακά περιοδικά, ενώ συμμετείχε και ως διαλογιστής σε διάφορα κυπριακά σήριαλ. Επίσης γράφει στίχους, κάποιοι από τους οποίους έχουν μελοποιηθεί. «Η κουτσή κιθάρα» είναι το πρώτο της παραμύθι και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Γιατί επιλέξατε να γράψετε για παιδιά και πόσο εύκολο είναι κατά τη γνώμη σας;

Όταν κάποτε έκανα μαθήματα δημιουργικής γραφής, ο τότε καθηγητής μου, μετά από μια προσπάθεια να γράψουμε παραμύθι μου είπε χαριτολογώντας να μην ασχοληθώ ποτέ με το παιδικό παραμύθι. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκοπό, γιατί από ό,τι καταπιάστηκα αυτό για μένα ήταν το δυσκολότερο είδος. Όταν στην πορεία έγινα μητέρα, εν μια νυχτί στην κυριολεξία, έγραψα ένα παραμύθι με τις κόρες μου. Και το διασκέδασα τόσο πολύ. Κάπως έτσι βγήκε στην επιφάνεια και η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτό το είδος με τα παιδιά, μικρά και μεγάλα. Επομένως, δε θα έλεγα ότι το επέλεξα. Ίσως με επέλεξε αυτό.

Έχουν προηγηθεί και άλλες σας εκδόσεις, τι σας αγκίστρωσε στη γραφή;

Το 2011 εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Ευτυχία από το παράθυρο» εκδόσεις Αναζητήσεις. Ένα ανάλαφρο μυθιστόρημα θα έλεγα. Η γραφή του με οδήγησε σε νέα μονοπάτια που λαχταρούσα να περπατήσω. Μέχρι τότε εκφραζόμουν μόνο μέσα από στίχους. Συνειδητοποίησα όμως ότι ο κόσμος της γραφής είναι μεγάλος και λαχταρούσα να τον εξερευνήσω περισσότερο. Τι με αγκίστρωσε στη γραφή; Είναι απλό. Όταν γράφω νιώθω καλά, όταν δεν γράφω δεν είμαι καλά. Και δεν γράφω απαραίτητα κάτι για να εκδοθεί. Είναι μια εσωτερική ανάγκη η γραφή. Το αν οι λέξεις καταλήξουν σε στίχους, σενάριο ή βιβλίο και αυτό βγει παραέξω είναι άλλη ιστορία.

Πότε και πώς ανακαλύψατε πως η σχέση σας με τη γραφή θα έχει μέλλον; Tι ήταν το πρώτο που γράψατε; Ποια ήταν η τύχη του και πώς καθόρισε τη μετέπειτα πορεία σας;

Το πρώτο πράγμα που έγραψα πήγαινε ως εξής: «Κύπρος μου όμορφο νησί και χιλιοδοξασμένο, Τούρκοι βάρβαροι σε ’πιάσαν και τώρα είσαι μοιρασμένο. Αχ πόσο λαχταρώ λεύτερο να σε δω, αχ πόσο το ποθώ να δεις και εσύ άσπρη μέρα…» αυτό το άσπρη μέρα με ταλαιπώρησε πολύ, γιατί δεν έκανε ομοιοκαταληξία. Το θυμάμαι σαν τώρα. Ήμουν Πέμπτη δημοτικού όταν το έγραψα. Είχα μόλις ξεκινήσει μαθήματα πιάνου και ήλπιζα ότι θα έγραφα τραγούδια για την Κύπρο. Αυτά τα στιχάκια με ακολουθούν μέχρι σήμερα. Δεν είχαν καμία άλλη πορεία. Μου άνοιξαν όμως το δρόμο της γραφής. Έγραφα συνέχεια στίχους στην εφηβεία αλλά και αργότερα στο πανεπιστήμιο. Το πρώτο μου μυθιστόρημα γράφτηκε όταν έμεινα άνεργη το 2010. Η αλήθεια είναι ότι αφού κυκλοφόρησε άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου, επαγγελματικά.

«Η κουτσή κιθάρα» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή το 2017, ένα παραμύθι που αγαπήθηκε πολύ. Αγάπη, αποδοχή, διαφορετικότητα, πίστη στον εαυτό μας, φιλία και bulling είναι μερικά για τα οποία μιλάτε μέσα από τις σελίδες του. Επιλέξατε ως ήρωες μουσικά όργανα, πώς το εμπνευστήκατε και γιατί; Θεωρείτε πως η ενασχόληση, η επαφή με τη μουσική από μικρές ηλικίες βοηθά ενδεχομένως στην ανάπτυξη της φαντασίας, στην ανάπτυξη της νοημοσύνης, αποτελεί πηγή έμπνευσης για τα παιδιά;

Όπως γράφω και στο παραμύθι, η κουτσή κιθάρα, γεννήθηκε ένα πρωί καθώς πήγαινα τα παιδιά μου στο σχολείο και ακούγαμε στο ραδιόφωνο το ομώνυμο τραγούδι. Σκεφτήκαμε πώς θα ήταν άραγε μια κουτσή κιθάρα, πώς θα έμοιαζε; Ποιους θα είχε για φίλους και γιατί στα αλήθεια έμεινε κουτσή; Αφού είπαμε κάποια πράγματα με τις κόρες μου πήγα στο σπίτι και δημιούργησα τη Ρουζ, την κουτσή κιθάρα.

Κάπου διάβασα τελευταία ότι όσοι ασχολούνται με τη μουσική έρχονται πιο κοντά στο Θεό. Πιστεύω πως η ενασχόληση με τη μουσική ηρεμεί σώμα και ψυχή. Βγάζει παραέξω τον καλό μας εαυτό και ανοίγει διάπλατα την πόρτα της φαντασίας. Η απάντηση λοιπόν είναι πως ναι βοηθάει με κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς τα παιδιά. Όπως και το κάθε είδος τέχνης ξεκλειδώνει κόσμους νέους και γαλουχεί καλύτερους ενήλικες.

Διαλέξατε στο μουσικό cd που συμπληρώνει εξαίρετα το παραμύθι, μουσική από κιθάρα, πιάνο. Τι προσδίδει αυτό στην ανάγνωση; Ποια είναι δική σας σχέση με τη μουσική;

Όπως είπα και παραπάνω οι στίχοι ήρθαν πρώτοι στη ζωή μου. Επομένως τα τραγούδια στο παραμύθι ήταν δεδομένα για μένα. Άλλωστε έχουμε να κάνουμε με μουσικά όργανα, επιβάλλεται η μουσική και τα τραγούδια. Και βλέπω και με τα παιδιά μου πόσο βοηθητικά είναι τα παιδικά σιντί με τραγούδια και αφηγήσεις, κυρίως σε μεγάλα ταξίδια με το αυτοκίνητο. Εμείς τα τιμούμε δεόντως!

Η μουσική είναι μόνιμος σύντροφος μου στα ωραία και στα άσχημα που φέρνει η ζωή. Ενίοτε γράφω στίχους κάποιοι από τους οποίους έχουν μελοποιηθεί. Είχα τη χαρά πριν κάποια χρόνια ο φίλος μου Κώστας Μήτσιος, συνθέτης, να συμπεριλάβει στην τελευταία του δουλειά με τίτλο «Ο δίσκος έχει…13» στίχους μου, τους οποίους μελοποίησε και τραγούδησαν ανάμεσα σε άλλους η Χριστίνα Μαραγκόζη, η Πένυ Μπαλτατζή και η Ζωή Παπαδοπούλου.

Η αποδοχή του κλασικού, της κλασικής ομορφιάς και κατ’ επέκταση του τέλειου (μια ιδέα που ξεκίνησε από το διαφωτισμό) ως κριτή του σύγχρονου κόσμου, δημιουργεί τις προϋποθέσεις και αποτελεί ευκολότερη λεία της μισαλλοδοξίας (όσον αφορά οποιανδήποτε «παρεκτροπή» από αυτή την εικόνα) με αποτέλεσμα το φαινόμενο του bulling, με ποιο τρόπο μπορεί αυτό να αντιμετωπισθεί; Με τι είδους όπλα θα πρέπει να γεμίσουμε τη φαρέτρα των παιδιών; Ποια σημαντικά λάθη κάνουμε ως γονείς στην κατεύθυνση της δημιουργίας του χαρακτήρα των παιδιών μας;

Για μένα είναι απλό το τι πρέπει να κάνουμε σαν γονείς. Να εστιάσουμε στην ανατροφή των παιδιών μας. Να τα γεμίσουμε με αγκαλιές, χάδια, φιλιά. Να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση τους και να τα μάθουμε να αγαπάνε τον εαυτό τους. Και όταν λέω να αγαπάνε εννοώ να τον αγαπάνε ουσιαστικά και όχι εγωιστικά, η απόσταση μεταξύ αυταγάπης και εγωισμού είναι μεγάλη! Η σύγκριση με τους άλλους και ο ανταγωνισμός μόνο ζημιά θεωρώ ότι κάνει. Ας τα οπλίσουμε με φως και αγάπη, γίνεται;

Δυστυχώς, σήμερα λίγο οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής, η σκληρή καθημερινότητα και η ανάγκη κάποιων τα παιδιά τους να καλύψουν δικές τους ανάγκες οδηγεί στην αποξένωση, στα πρέπει και στα γιατί. Οι τύψεις πολλών γονιών ότι δεν περνάνε χρόνο με τα παιδιά τους οδηγεί στην υπερκατανάλωση λες και αυτό θα καλύψει το κενό. Τα παιδιά θέλουν να παίξουν και εμείς τα φορτώνουμε με δραστηριότητες, τα παιδιά θέλουν να μιλήσουν και εμείς τα χώνουμε μπροστά σε μια τηλεόραση ή τάπλετ. Ας είμαστε εκεί, δίπλα τους, μαζί τους. Ας ανοίξουμε την αγκάλη και τα αυτιά μας. Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα.

Η υιοθέτηση προτύπων, είναι μια δύσκολη υπόθεση, ειδικά στις μέρες μας που τα παιδιά βομβαρδίζονται με εικόνες «τέλειων» ανθρώπων με μοναδικό κριτήριο αυτής της τελειότητας την εξωτερική εμφάνιση πάρα τα επιτεύγματα ή τις αρετές τους. Πόσο εύκολο η δύσκολο θεωρείτε πως είναι να μάθουμε στα παιδιά να διακρίνουν τη διαφορά και γιατί κατά την γνώμη σας γίνεται περισσότερο η προβολή αυτών των προτύπων;

Τα παιδιά παρατηρούν και μιμούνται περισσότερο συμπεριφορές δικές μας, παρά ακολουθούν τα όσα τους λέμε. Επομένως, αν θέλουμε να περάσουμε τα «σωστά» πρότυπα ας γίνουμε εμείς ένα. Αν μια κόρη βλέπει μια μάνα η οποία νοιάζεται μόνο για την εξωτερική της εμφάνιση, τότε θα την μιμηθεί και γύρω της θα αναζητεί μόνο αυτό. Τα παιδιά όσο είναι μικρά παίρνουν ό,τι εμείς προσφέρουμε. Αν λοιπόν, εμείς πρώτοι, φροντίσουμε να ενημερώνουμε τα παιδιά για τη σημασία της αρετής, αν τους διαβάζουμε βιβλία, αν τους μυήσουμε σε ότι είναι ουσιαστικό και πραγματικό τότε θεωρώ θα είναι σε καλύτερο δρόμο και στην πορεία της ζωή τους θα μάθουν να επιλέγουν το αληθινό έναντι του πλαστικού. Γιατί στη ζωή επιλέγουμε. Πάντα υπήρχαν αυτά τα «πρότυπα» απλά τα τελευταία χρόνια με τα κοινωνικά δίκτυα έχει γίνει ένα μεγάλο ΜΠΑΜ. Και εδώ όμως επιλέγουμε τι θέλουμε να ακολουθούμε και τι όχι.

Θεωρώ πως η ανασφάλεια του ανθρώπου δημιούργησε αυτήν την «τελειότητα» κάνοντας το τίποτα κάτι. Γι αυτό λέω ξανά και ξανά να οπλίσουμε με αυτοπεποίθηση, αγάπη και φως τα παιδιά μας. Το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα κακό και το δημοφιλές δεν πάει να πει ότι είναι καλό.

Ο καθένας είναι διαφορετικός. Ως γονείς όμως συνήθως δυσκολευόμαστε ή και αρνούμαστε να δεχθούμε τη διαφορετικότητα των ίδιων μας των παιδιών –από εμάς τους ίδιους και από τα δικά μας πρότυπα του ιδανικού– πώς θα αλλάξει αυτό και γιατί δεν εννοούμε να καταλάβουμε πως η συνεχής άρνηση από πλευράς μας μόνο δεινά να τους φέρει;

Αν ο καθένας από εμάς έκανε στον εαυτό του το δώρο της ψυχοθεραπείας πολλά από αυτά τα προβλήματα θα είχαν λυθεί. Θεωρώ πως είναι η μόνη λύση, μπας και στρώσει κάπως η κατάσταση. Όλα από εμάς πηγάζουν και αν δεν τα λύσουμε πως να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας; Στην Ελλάδα είμαστε ξερόλες, εξ ου και η συνεχής άρνηση. Αν ανοίξουμε καρδιά και νου όλα θα είναι πιο απλά.

Θεωρείτε πως σαν λαός έχουμε στερεότυπα που μας κρατούν πίσω; Πόσο εύκολη είναι η διαγραφή τους από τη μνήμη μας, το λεξιλόγιό μας;

Ναι το πιστεύω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως στο dna του Έλληνα έχει καταγραφεί κάθε καταστροφή, προδοσία, πόλεμος, λεηλασία και κοροϊδία. Επιμένω πως οι ψυχοθεραπευτές ίσως να ’ναι η μόνη μας λύση. Μόνο οι άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους μπορούν να αλλάξουν. Μόνο αν αξιωθούμε να αγαπήσουμε εμείς εμάς, με τα στραβά και τα ανάποδα μας, θα καταφέρουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά. Γιατί η αυταποδοχή οδηγεί στο φως.  

Επίσης, πιστεύω πως η ανάγνωση βιβλίων παγκόσμιας λογοτεχνίας μπορεί να μας αφυπνίσει. Υπάρχει και κόσμος πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Και αυτό καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν είμαστε μόνοι στον πλανήτη.

Πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι στις ηλικίες των παιδιών στα οποία απευθύνεται το βιβλίο σας; Θα πρέπει να έχουν γνώμη οι γονείς στη διαδικασία επιλογής τους όταν δεν πρόκειται για άτομα με παραβατική συμπεριφορά;

Οι φίλοι είναι σημαντικοί σε κάθε ηλικία. Θεωρώ ευλογία να μπορείς να λες ο τάδε είναι φίλος μου από το νηπιαγωγείο. Για μένα η φιλία είναι ιερή και βλέπω ότι και τα παιδιά μου το υποστηρίζουν αυτό και νιώθω περήφανη. Οι γονείς καλό είναι να αφήνουν τα παιδιά να επιλέγουν μόνα τους τους φίλους τους. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να ξεχωρίσουν και να επιλέξουν και μεγαλώνοντας τους ανθρώπους. Αυτό που λέω συνέχεια στα παιδιά μου είναι: «κάνουμε παρέα με ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε, περνάμε καλά μαζί τους και μας αφήνουν ελεύθερους. Ό,τι μας ζορίζει, μας καταπιέζει και μας στεναχωρεί απλά δε μας κάνει».

«Και ποιος ορίζει τι γίνεται και τι δεν γίνεται… φτάνει να μπορείς να τα υποστηρίξεις» γράφετε σε κάποιο σημείο, τα όρια οι κανόνες –γενικότερα– τέθηκαν από ανθρώπους και από ανθρώπους θα πρέπει να αλλάζουν όταν ωριμάσει μια διαφορετική κατάσταση. Η Ρουζ στο παραμύθι σας αντέδρασε στο άκουσμα μιας διαφορετικής νέας κατάστασης –διδαχήτης μουσικής χωρίς τη νότα Ντο–. Πολλές φορές η αλλαγή φοβίζει, το νέο, το διαφορετικό μας φαντάζει απειλητικό, γιατί τρομάζει πάντα η αλλαγή; Γιατί βλέπουμε πάντα την αρνητική πλευρά του και γιατί κατά την γνώμη σας ως λαός να έχουμε πρώτα στα χείλη το «γιατί;» από το «γιατί όχι;». Θα καταφέρουμε ποτέ να αλλάξουμε τρόπο σκέψης;

Πολύ δύσκολη αυτή η ερώτηση για μένα. Ανήκω στους ανθρώπους που θεωρούν την αλλαγή μια πρόκληση και μια νέα αρχή. Επίσης, το «γιατί όχι»είναι που με βοηθάει κάθε φορά να προχωρώ και να πάω ένα βήμα παραπέρα στη ζωή μου. Συνηθίζω να βλέπω στους ανθρώπους τη θετική τους πλευρά και εκεί είναι που την έχω πατήσει αμέτρητες φορές στη ζωή μου και είμαι σίγουρη ότι θα την πατήσω ξανά και στο μέλλον. Καλώς κακώς δεν είμαι καχύποπτη. Ακόμα και τις μέρες που τα βλέπω όλα μαύρα κατάμαυρα, πέφτω στα πατώματα και μετά λέω αυτό το «γιατί όχι» και σηκώνομαι πάνω με μεγαλύτερο πείσμα. Άρα τι μπορώ να απαντήσω εγώ εδώ; Το μόνο που έχω να πω είναι πως οι αλλαγές είναι που πάνε μπροστά την ανθρωπότητα, άρα ας βρει ο καθένας ένα τρόπο να τις αποδέχεται!

Είναι έτοιμα τα παιδιά για τη ζωή σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσμο; Τελικά τι είδους χαρακτήρες θα πρέπει να χτίζουμε; Σκληρά παιδιά που να μπορούν να επιβιώσουν στον σκληρό μας κόσμο;

Είναι μέρες που ξυπνάω και νιώθω τόσο άσχημα που μεγαλώνω τα παιδιά μου σε αυτόν τον κόσμο. Νιώθω τύψεις για την ασχήμια και την κατάντια του. Μετά γίνεται κάποιο περιστατικό και νιώθω την αδικία να με πνίγει και θέλω να σώσω τον πλανήτη ολόκληρο και δεν μπορώ. Αποκορύφωμα όλων το δημόσιο σχολείο που με τις ελλείψεις του νιώθω ότι ζορίζω τζάμπα και βερεσέ τα παιδιά μου. Εκείνες τις στιγμές έρχεται ο άντρας μου για να ισορροπήσει την κατάσταση και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα: «Αυτή είναι η ζωή εκεί έξω και τα παιδιά οφείλουν να μάθουν να αντιμετωπίζουν τα πράγματα ως έχουν». Τι σημαίνει λοιπόν αυτό για μας; Να μεγαλώνουμε σκληρά παιδιά; Όχι. Κάθε γονιός μεγαλώνει τα παιδιά με βάση τις δικές του αρχές. Είναι η αντανάκλασή μας. Επομένως, δεν θα αλλοιώσω τις αρχές μου για να μάθουν τα παιδιά μου να επιβιώνουν σε αυτόν τον άδικο και σκληρό κόσμο. Στόχος μου είναι να τους περάσω το σεβασμό, την εκτίμηση και την προσφορά. Να αγαπάνε τον εαυτό τους για να μπορούν να αγαπήσουν τον κόσμο όλο. Από κει και πέρα θα τα καταφέρουν και θα βρουν τον τρόπο. Ας δημιουργήσουμε όμως ένα καλύτερο παρόν στον δικό μας μικρόκοσμο πρώτα, στο δικό μας σπιτικό, μπας και με τον καιρό απλωθεί και γύρω μας.

Κατά τη γνώμη σας υπάρχει διαχωρισμός φύλου μέσα στα παραμύθια; Υπάρχουν ιστορίες που είναι μόνο για κορίτσια ή μόνο για αγόρια;

Όχι. Οι ιστορίες προσφέρονται σε όλους. Το ποιος θα αγκαλιάσει την κάθε μία είναι θέμα γούστου.

Παιδεύετε τη γραφή με σημειώσεις επίσημειώσεων αλλαγές επίαλλαγών; Από τη στιγμή που το βιβλίο φεύγει ανεπιστρεπτί από τα χέρια σας σκεφτήκατε ποτέ πως ίσως θα θέλατε να μιλήσετε και για κάτι άλλο;

Όταν ξεκινά μια ιστορία και ολοκληρώνεται την κρατάω για λίγο στο συρτάρι μου. Το λίγο μπορεί να είναι μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος. Όταν νιώσω ότι κάτι είναι έτοιμο θα το ξαναδιαβάσω, συνήθως θα κάνω κάποιες μικροαλλαγές και θα το στείλω. Όταν φύγει από τα χέρια μου δεν έχω να πω κάτι άλλο. Πάει να πει ότι στα μάτια τα δικά μου είναι ολοκληρωμένο. Από κει και πέρα είμαι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο ή παρατήρηση από τρίτους.

Αυτολογοκρίνεστε όσον αφορά τα θέματα που θα επιλέξετε για το παιδικό βιβλίο; Είναι έτοιμα τα παιδιά για «δύσκολα» θέματα; Θα πρέπει η παιδική λογοτεχνία να προχωρά προς αυτή την κατεύθυνση;

Δεν γράφω κάτι με πρόγραμμα. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ: «Α, ας γράφω για το τάδε θέμα». Οι ήρωες έρχονται και με βρίσκουν. Εγώ ανοίγω την αγκαλιά μου, τους ακούω και τους καταγράφω.

Τώρα αν τα παιδιά είναι έτοιμα για «δύσκολα» θέματα τι να σας πω. Τα παιδιά είναι έτοιμα να δεχτούν όλες τις αλήθειες του κόσμου. Η παιδική λογοτεχνία έχει χρέος να τις προσφέρει απλόχερα.

Η αγάπη, η κατανόηση και η εν συναίσθηση είναι η απάντηση στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις;

Σε όλες όμως! Είναι τα βασικά συστατικά της ζωής μας.

Τι είναι λογοτεχνία και γιατί τη διαβάζουμε; Μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας; Έχει όρια;

Η λογοτεχνία προσφέρει δωρεάν ψυχοθεραπεία, χαλάρωση, ηρεμία, όνειρα, γέλιο, κλάμα, διασκέδαση, ευφορία, ευχαρίστηση, εγρήγορση. Μέσα από τη λογοτεχνία μπορούμε να γνωρίσουμε νέους πολιτισμούς, κουλτούρες,ήθη και έθιμα. Μπορεί να διευρύνει τους ορίζοντές μας, να μας ταξιδέψει σε μέρη που δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάμε. Γι αυτούς όλους τους λόγους διαβάζουμε. Τα όρια υπάρχουν αν τα ορίσουμε εμείς. Η ζωή μας με τη λογοτεχνία παρέα μπορεί απλά να γίνει ομορφότερη και το σίγουρο είναι ότι παρέα με τα βιβλία δε θα νιώσουμε ποτέ μοναξιά.

«Η κουτσή κιθάρα» είχε μεγάλη αποδοχή, αυτό το γεγονός τι είδους αισθήματα σας δημιουργεί;

Χαρά. Κάθε φορά που μου στέλνει μήνυμα κάποιος ότι βαρέθηκε να ακούει το σιντί της κουτσής κιθάρας κάθε βράδυ ή ότι κουράστηκαν να διαβάζουν το παραμύθι νιώθω τόσο ευτυχισμένη. Στόχος μου ήταν να φτάσει η ιστορία της Ρουζ σε πολλές καρδιές και πέτυχε!

Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;

Πολλά και διάφορα. Το τι θα βγει παραέξω τελικά είναι θέμα τύχης! Εκεί κατέληξα!