Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα όλο μεγάλωνα.

Κάποια μέρα όμως του 1993, ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα, να κάνω συννεφένιες σκέψεις κι ενίοτε αυτές να τις γράφω σε χαρτί που γίνονται ιστορίες.

Ένα παράξενο πράγμα όμως, από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα ήρωες παραμυθιών, σαν κι αυτούς που βάζω στα χαρτιά μου, που μ' έμαθαν και να μικραίνω.

Μερικές φορές βραβεύτηκα, γιατί λέει, τα καταφέρνω καλά στο παιχνίδι της εικονογράφησης -κάποτε και της γραφής- κι έτσι η χαρά μου τότε γίνεται πολύ μεγάλη.

Ίσως οι πιο σημαντικές φορές ήταν το 1993 με το 1^ο βραβείο στην Τεχεράνη, το 1999 με το Κρατικό βραβείο στην Ελλάδα, το 3^ο βραβείο πάλι στην Τεχεράνη, το 2002 η υποψηφιότητά μου για το βραβείο Άντερσεν και η έκπληξή μου το 2018 για συγγραφή.

Ξέχασα να σας πω, ο κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος μου είχε ψιθυρίσει στο αυτί:
«Ανακάλυψε τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών».

- Νικόλας Ανδρικόπουλος

Γραφίστας, εικονογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων… Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

…Και ζωγράφος. Όλοι μαζί με ένα πλεονέκτημα στον εικονογράφο-ζωγράφο.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η πρώτη ανάγνωση λογοτεχνικού εικονογραφημένου στα επτά μου χρόνια, κάπου στο1962, εποχή Χριστουγεννιάτικων γιορτών. «Ο Ροβινσών Κρούσος».

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Φροντίζοντας οι εικόνες μου στα βιβλία, να μην έχουν απλοϊκή μορφή, να είναι με κρυφές λεπτομέρειες, ώστε να εγείρουν το ενδιαφέρον του χρήστη (αναγνώστη-θεατή). Ενίοτε δε, να παρέχουν επιπλέον πληροφορίες.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όσο ρόλο μπορεί να παίζει σε έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, που έχει κεραίες ανεβασμένες, την ψυχή και το νου «εύδεκτες» αισθήσεις, ανοικτά, φιλόξενα πληροφοριών και συναισθημάτων.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Απλά, η μουσική. Έντεχνη ορχηστρική, ηλεκτρονική ροκ, τζαζ, φιούζιον, έθνικ, κλασική, Χατζιδάκις. Με συνοδεύει πάντα στη διάρκεια της εικαστικής δημιουργίας. Σπανίως όταν γράφω.

Αγαπημένη εικόνα;

Μάλλον, η εικόνα της αφίσας και μετέπειτα εξωφύλλου, «Discovering the secrets and mysteries of childrens world - Ανακαλύπτοντας τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών». Πως θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε. Αφού πέρα από το κυρίαρχο σ’ αυτήν αγαπημένο μου κόκκινο, είχε κερδίσει το 1^ο βραβείο στη διεθνή biennale εικονογράφησης στην Τεχεράνη το 1993 και, το βιβλίο στο οποίο κοσμούσε το εξώφυλλό του, με τίτλο «οι πειρατές της Λιμνοχώρας», που έγραψε η Μάνια Καπλάνογλου για τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα το 1998, είχε πάρει το Κρατικό βραβείο εικονογράφησης.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Τα χρώματα, οι άλλοι άνθρωποι, η μουσική, η σκέψεις μου, η ενδοσκόπησή μου, η ζωγραφική, η αγάπη προς και από τους άλλους ανθρώπους, η οικογένειά μου, τα ζώα, η ΤΕΧΝΗ!!!!!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Ίσως… τη μουσική αλλά μάλλον τίποτα πέρα από τη ζωή μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Κατερίνα, Μαρία, Γιώργος, Ελένη. Τα ονόματα των δικών μου αγαπημένων ανθρώπων.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η απώλεια-αποχωρισμός κάποιου από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Δε βάζω στόχους στη ζωή μου. Αφήνω τα πράγματα να εξελίσσονται. Απλώς διακρίνω, επιλέγω, απορρίπτω, διαγράφω, ξεσκαρτάρω πρόσωπα και ή καταστάσεις. Άλλωστε μεγάλωσα αρκετά πια για να βάζω στόχους. Τώρα μάλλον οι στόχοι έρχονται και βρίσκουν εμένα.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): παλέτα, βακτηρία, δώρο, μύθος και όνειρο.

Ήρθε παλαιόθεν στη ζωή μου μια παλέτα, γεμάτη χρώματα. Μου είπε: Πάρε τη βακτηρία σου,  κάν’ την πινέλο έγχρωμης ζωής. Με τον βηματισμό σου κάνε τα όνειρα δώρο ανθρώπων. Γέμισε τη ζωή τους ερωτικό,  επαναστατικό κόκκινο για να ‘ναι πάντα θαρραλέοι, ζωντανοί, ερωτευμένοι.

Σας ευχαριστώ.

Κι εγώ με τη σειρά μου σας ευχαριστώ πολύ!!!!