Γράφει: Μανώλης Γεωργιάδης

Η συνέντευξη αυτή, πραγματοποιήθηκε εξ’ αποστάσεως. Δηλαδή, έστειλα τις ερωτήσεις και η συγγραφέας τις απάντησε έπειτα από λίγες μέρες. Πολύ πιθανό, αν γινόταν από κοντά να μην είχε την αναμενόμενη κατάληξη. Παρότι θα μπορούσα να την παραβλέψω, θέλησα η συγκεκριμένη συνέντευξη να δημοσιοποιηθεί, για να γίνει αντιληπτός ο πολυδιάστατος χώρος της λογοτεχνίας. Έτσι, στη λογοτεχνία, όπως και σε όλες τις τέχνες, όταν κοιτάς τα πράγματα από διαφορετική οπτική, μπορεί να σχηματίσεις διαφορετική άποψη. Γι’ αυτό προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο της Πέρσας Μπόλικα με τίτλο «Το αβγό του φιδιού επωάζεται σε μαρμάρινους ουλεμάδες». Κι αν διαφωνείτε και σεις μαζί μου, μπορούμε να βρεθούμε μέσω του Bookia για να το συζητήσουμε, είτε διαδικτυακά, είτε πίνοντας μπύρες σε κάποιο μπαρ μέχρι τις έξι το πρωί. Προσωπικά, αυτό που κρατάω στο τέλος είναι η συνύπαρξη.

Στο βιβλίο σας εμφανίζονται πολυάριθμοι χαρακτήρες διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη. Κάθε ιστορία είναι ταυτόχρονα αυτοτελής αλλά συνδέεται και με τις υπόλοιπες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο σας αποτελεί ένα πάζλ διηγημάτων που ενωμένα συνθέτουν ένα μυθιστόρημα;

Το βιβλίο μου δεν αποτελείται από ένα πάζλ διηγημάτων αλλά από δομημένα κεφάλαια που συνθέτουν το μυθιστόρημα. Στην ουσία, ο συγγραφέας είναι ένας ενορχηστρωτής που σκοπό έχει τη σωστή και ομαλή ρύθμιση των συμμετεχόντων οργάνων, στην προκειμένη περίπτωση των κεφαλαίων του. 

Δύο είναι οι βασικοί άξονες του βιβλίου. Ο έρωτας και ο φασισμός. Όσον αφορά τον έρωτα, οι χαρακτήρες σας δεσμεύονται με διαφορετικά άτομα από αυτά που έχουν ερωτευτεί. Είναι τα σημεία των δικών τους καιρών ή απλώς μια επαναλαμβανόμενη ανάγκη για κοινωνική αναρρίχηση που θεμελιώνεται ανά τους αιώνες;

Δε δέχομαι τον χαρακτηρισμό σας χαρακτήρες, είναι οι ήρωές μου που ερωτεύονται και ζουν το πάθος τους με τα άτομα που η μοίρα τους ένωσε. Σε κάποιες περιπτώσεις αναγκάζονται να συμβιώσουν με άτομα που πιστεύουν ότι θα τους βελτιώσουν την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση και φυσικά αυτό είναι μια επαναλαμβανόμενη ιστορία...

Σε ότι έχει να κάνει με το φασισμό, ο Στιβ, ένας από τους χαρακτήρες, παρότι μεγαλωμένος στη χιτλερική Γερμανία και εργαζόμενος στον τομέα της προπαγάνδας, έμαθε να μισεί «το αβγό του φιδιού» όπως το χαρακτηρίζετε. Τι πάει λάθος στη δική μας σημερινή κοινωνία και ο κόσμος ελκύεται περισσότερο από μια τόσο επικίνδυνη αντίληψη;

Κάνετε λάθος να νομίζετε ότι ο κόσμος ελκύεται από ακραίες φασιστικές αντιλήψεις, το θέμα του ναζισμού δεν αναλύεται στο βιβλίο είναι δουλειά των ιστορικών του μέλλοντος και ο Στιβ βρίσκεται στον κυκεώνα της ναζιστικής προπαγάνδας αναγκαστικά λόγω συγγένειας εξ ’αγχιστείας.

Οι χαρακτήρες σας εμφανίζουν καλή και κακή πλευρά. Κανείς δεν είναι εντελώς αθώος ή ένοχος. Είναι ικανοί για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Ακόμη και οι πιο αντιπαθητικοί πρωταγωνιστές προθυμοποιούνται να κάνουν μια καλή πράξη που δεν συνάδει με το χαρακτήρα τους. Είναι αυτή η οπτική με την οποία αντιλαμβάνεστε τον ανθρώπινο ψυχισμό και εκτός λογοτεχνίας; 

Η διαπίστωση που κάνετε είναι προσωπική σας άποψη, και στο βιβλίο μου δεν αθωώνω και ενοχοποιώ κανέναν δεν μπορώ να αναλύσω αοριστολογίες…

Οι χαρακτήρες σας, παιδιά μιας άλλης εποχής, καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις που τους αλλάζουν τη ζωή. Σε κάποιες επιλέγουν να ξενιτευτούν, ενώ σε άλλες επιμένουν να παλέψουν στον τόπο που μεγάλωσαν. Θεωρείτε πως σήμερα ζούμε μια επανάληψη του διλλήματος που έρχεται από την εποχή των χαρακτήρων σας;

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά του μισεμού της εποχής εκείνης με τη σημερινή; Οι άνθρωποι πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ξενιτεύονταν για να γίνουν εργάτες για το μεροκάματο. Σήμερα ξενιτεύονται τα φωτεινά επιστημονικά μυαλά που υφαρπάζονται από τις διεθνείς επιστημονικές κοινότητες.

Δίνετε μεγάλη έμφαση στο κομμάτι της πίστης. Μάλιστα, σε ορισμένα σημεία η πίστη στο Θεό συγχέεται με την επιστήμη της ψυχολογίας. Θεωρείται πως υπάρχει κάποιος κοινός τόπος μεταξύ των δύο εννοιών και πως μέσα από την πρώτη (πίστη) μπορούμε να εξηγήσουμε τη δεύτερη (ψυχολογία);

Δεν υπάρχει ουδεμία σύγχυση μεταξύ πίστης και ψυχιατρικής απεναντίας η συγγραφέας «τοποθετεί» ανάμεσα στους ήρωες του βιβλίου της το μέγα ψυχίατρο Καρλ Γιουνγκ που συνδέει άρρηκτα την Ψυχιατρική επιστήμη με την πίστη στο Θεό. Σε μια κοινωνία όπου τα αγχολυτικά και αντικαθλιπτικά φάρμακα καταναλώνονται σαν καραμέλες αν ένας άνθρωπος θα μπορούσε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να βρει λύση στο πρόβλημά του θα έχει επιτευχθεί ο στόχος μου. Το βιβλίο μου είναι ένας ύμνος προς το Θεό που η συγγραφή του θα θεωρούνταν από την ταπεινότητά μου προϊόν επιστημονικής φαντασίας πριν από χρόνια.

Στο κείμενο γίνεται κατάχρηση κυρίως του θαυμαστικού, όσο και των αποσιωπητικών και των εισαγωγικών. Είναι όλο αυτό απόρροια της δημοσιογραφικής σας ταυτότητας;

Στο κείμενο, η μόνη απόρροια της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας είναι η εμπεριστατωμένη έρευνα για κάθε παράγραφο του βιβλίου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το μουσείο της Περγάμου, η επανάσταση του νάιλον, η εμφάνιση των ηλεκτρικών ειδών, το «Λευκό Ρόδο» και άλλα πολλά είναι θέματα που άπτονται του γενικού ενδιαφέροντος ενός αναγνώστη. Και οι λέξεις φλέβες είναι μέσα τους αίμα ρέει όπως λέει και ο ποιητής, και η ταπεινότητα μου κάτω από αντίξοες συνθήκες περιβάλλοντος γραφής έκοψε φλέβα για τα συλλάβει, να τα αποτυπώσει στο χαρτί και να τα προσφέρει στον αναγνώστη με αγάπη και πάθος…