Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Χριστόφορος Σεμέργελης γεννήθηκε στον Βόλο, όπου ζει μέχρι σήμερα. Μπήκε στο γράψιμο σε ηλικία 16 ετών στην καθημερινή εφημερίδα «Θεσσαλία», με την οποία συνεργάζεται και πάλι τα τελευταία χρόνια. Εργάζεται στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο.

Δημόσιος υπάλληλος, δημοσιογράφος, συγγραφέας, σύζυγος, πατέρας…Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς τη γυναίκα και το παιδί μου, ο δρόμος για την ευτυχία περνάει μέσα από αυτούς τους ανθρώπους. Η οικογένεια είναι αναντικατάστατη, γι’ αυτό και απαιτείται ευελιξία, προκειμένου να επιτυγχάνεται η πολυπόθητη ισορροπία με τις αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Όσο για τη συγγραφή; Με τόσο έντονους ρυθμούς σε καθημερινή βάση, μου παρέχει μία ελευθερία και προσπαθώ να βρίσκω πάντοτε, έστω λίγο χρόνο να αφιερώνω στο γράψιμο.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Οι ιστορίες που μοιράζονταν μαζί μου οι παππούδες και αντανακλούσαν όσα βίωσαν σε εποχές δύσκολες, με επηρέασαν σημαντικά. Πολλά πράγματα, τα οποία θυμάμαι ακόμη με λεπτομέρειες, άσκησαν επιρροή στο πώς βλέπω τα πράγματα. Οι πρώτες αφηγήσεις, άλλωστε, είναι εκείνες που έχουν και τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην προσωπικότητα που «χτίζουμε» καθώς ενηλικιωνόμαστε. Όσον αφορά τα αναγνώσματα, έχω την αίσθηση πως οι κλασικοί συγγραφείς ήταν εκείνοι που άλλαξαν την οπτική μου. 

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μέσα από τη δουλειά μου στην εφημερίδα, έχω μάθει να κρατώ πάντοτε τα πιο σημαντικά πράγματα σε μία κουβέντα. Κι αυτό προσπαθώ να το εφαρμόζω και στον τρόπο που γράφω, αφού η ουσία ενός κειμένου κρύβεται στην απλότητά του.  

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όλοι όσοι έχουν ρόλο στη ζωή μου, προκαλούν αντίκτυπο στην καθημερινότητά μου. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Όλοι επηρεαζόμαστε από τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Όταν, όμως, παιδεύεσαι με τη συγγραφή, κρατάς μακριά τον περίγυρό σου, δε ζητάς την άδειά του για την κάθε αράδα που μεταφέρεις στο χαρτί και γράφεις απολύτως ελεύθερα. Μόνο τότε το κείμενό σου έχει «ψυχή».   

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία - τραγούδι - φράση);

Δύσκολη ερώτηση αυτή. Υπάρχουν τόσα πολλά θαυμάσια τραγούδια ή βιβλία, που είναι πρακτικά αδύνατο να ξεχωρίσω κάποιο. Ανάλογα τη στιγμή και τη διάθεση, φέρνω στο μυαλό μου διαφορετικά πράγματα.

Αγαπημένη εικόνα;

Ένα παιδί που χαμογελάει. Η ζωή μας φαντάζει ομορφότερη, όταν συμβαίνει αυτό.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η ύπαρξή μας εξαρτάται από τον αέρα που αναπνέουμε. Ωστόσο, εάν θα έπρεπε να επιβιώσω χωρίς οξυγόνο, το να βλέπω τα αγαπημένα μου πρόσωπα να είναι καλά, θα ήταν το μοναδικό πράγμα που θα με κρατούσε ζωντανό.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Υλικά αγαθά, όσο πολύτιμα κι εάν είναι, δε με πειράζει να τα στερηθώ. Ουδέποτε συνέδεσα την ευτυχία με την υλική ευμάρεια. Δεν έχω τέτοιες εμμονές. Αντίθετα, όταν παύει να υπάρχει στη ζωή σου κάποιος που αγαπάς, δεν επουλώνονται ποτέ οι πληγές που αφήνει μία απώλεια.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Θεμιστοκλής, το όνομα του παππού μου, το οποίο έδωσα και στον γιο μου. Και Φιλίτσα, όπως έλεγαν τη γιαγιά μου.  

Λουλούδι: Γαρδένια, για το μεθυστικό της άρωμα σαν ανθίζει.

Γεύση: Λουκούμια με τριαντάφυλλο. Ένα αυθεντικό κέρασμα, που αφυπνίζει γευστικές αναμνήσεις από το παρελθόν.

Μυρωδιά: Κολόνια πεύκου, για τη νοσταλγική αίσθηση που μου χαρίζει.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η μοναξιά. Εάν ξυπνήσω μία ημέρα και δεν έχω κοντά τους ανθρώπους που αγαπώ, αυτό θα ήταν κάτι που θα έκανε τη ζωή μου χίλια κομμάτια. Όπως και μια ασθένεια. Η υγεία είναι πραγματικά πολύτιμο αγαθό.  

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Θέλω οι πράξεις μου να έχουν σημασία και να κάνουν τη διαφορά. Να ξυπνάω κάθε πρωί και να έχω να ασχοληθώ με πράγματα που με ευχαριστούν. Πλέον βρίσκομαι σε μία ηλικία που έχω ανακαλύψει ότι η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα πιο απλά. Και επειδή ζούμε μονάχα μία φορά, προσπαθώ - στο μέτρο του δυνατού πάντοτε - οι στόχοι που θέτω να ευθυγραμμίζονται με τον παραπάνω κανόνα.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό: θάλασσα, στεριά, καράβι, πατρίδα και φως.

Κάτω από το φως των αστεριών παλεύω να μαντέψω τα μυστικά που κρύβει η θάλασσα. Και καθώς το καράβι ξεμακραίνει από τη στεριά, έχοντας φύγει κρυφά από την πατρίδα που με κυνήγησε, νιώθω τα κύματα πως με ρωτούν γι’ αυτά που άφησα πίσω.

Σας ευχαριστώ.